Σονέτα του Σκοτεινού έρωτα! Του Γλυκού Παράπονου.

The Eternal Idol, 1889-Auguste Rodin

Του γλυκού παράπονου


Φοβάμαι να το χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τον τρόπο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονάω να βρίσκομαι σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά, και ότι πιο πολύ πονάει
είναι που δεν έχω το λουλούδι, λάσπη ή άργιλο
για το σαράκι του πόνου μου.

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου

Μη με αφήσεις να χάσω αυτό που έχω κερδίσει
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ’ το Φθινόπωρό μου το χαμένο.

Sonetos de amor oscuro
Federico García Lorca

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

SONETO DE LA DULCE QUEJA


Tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua y el acento
que me pone de noche en la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento.


Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas, y lo que más siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla,
para el gusano de mi sufrimiento.


Si tú eres el tesoro oculto mío,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu señorío.


No me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu río
con hojas de mi Otoño enajenado.

Albinone, Adagio