Ο Θεός για μένα
κι αντίο κόσμε
Αχ, θεούλη μου, τι μας έκαναν
σε σένα και σε μένα, αχ, οι φτωχοί!
Τι μας έκαναν!
Μόνο το όνομα μας έμεινε.
Εσύ είσαι εσύ, φρέαρ του ονείρου
Δίχως πώς, πότε και πού.
Εγώ είμαι εγώ, στέγασμα της λησμονιάς
Δίχως δεσμό κανένα.
Δυο καθρέφτες που αντιμάχονται
Και στη μέση τίποτα, για την τάξη,
Να μας φωτίζει φως αγνό,
Φως που να φωτίζει έστω μια πηγή
Τι μας έκαναν
Θεούλη μου, οι αδαείς
Μόλις που μας άφησαν,
Καθαρές σκιές, τα ονόματά μας.
Miguel de Unamuno
Cancionero
Μετ. Ελένη Γκίνη
Εκδ. Ηριδανός
Αυτό το ποίημα του αγαπημένου μου Βάσκου ποιητή, είναι το 418 από τα 1755 που περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή Cancionero. Έχω ψάξει να το βρω και στη Μαδρίτη και Ανδαλουσία, πουθενά. Αν κάποιος το έχει συμπτωματικά, στα ισπανικά, θα μου έκανε χάρη αν μου το έστελνε.
lacrimosa -Zbigniew Preisner
.jpg)
.jpg)
2 σχόλια:
"...Τι μας έκαναν
Θεούλη μου, οι αδαείς.."
Σαν μοιρολόϊ για τη χαμένη ζωή το ένιωσα.. γέματο θρήνο και απόγνωση..
Η μοίρα μας ακολουθεί ή εμείς ?
Καλησπέρα..
Καλησπέρα σοκολατίτσα μου! Μοσχοβόλησε το μπλογκ... :)
Να σου πω την αλήθεια το ωραίο στην ποίηση, αλλά και το πολύ ενδιαφέρον, είναι ότι ο καθένας την ερμηνεύει και τη λαμβάνει όπως θέλει. Αυτό το ποίημα εγώ το έλαβα ως μία πολύ λεπτή μομφή και ειρωνία προς τον Θεό, τον οποίον ο ποιητής εγκαλεί μέσω των πικρών φράσεων. Γιατί αλίμονο αν ο Θεός αφήνει να γίνεται σκιά το όνομά του... Τότε τα πλάσματά του πού θα στηριχτούν;
Είναι μοιρολόι γεμάτο θρήνο και απόγνωση όπως το λαμβάνεις, αλλά και με μομφή στο Θεό. Για το αν η μοίρα μας ακολουθεί... ή εμείς αυτήν, να σου πω πάντα πίστευα ότι εμείς την ορίζουμε σε μεγάλο βαθμό.
Τελευταία...δεν είμαι σίγουρη. Με συγκλόνισαν κάποια γεγονότα που καθόλου δεν ένιωσα να τα ορίζω και ήταν σαν να ήταν γραμμένα από άλλο χέρι...
Δημοσίευση σχολίου