The sitter was probably Doña Jerónima de las Cuevas.Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
Female Portrait, 1595
Oil on canvas, 40 x 33 cm
Philadelphia Museum of Art, Philadelphia
Ο Δομήνικος κλεισμένος στο υπόγειο και η Χερώνυμα προσπαθεί να τον πάρει επάνω να φάει κάτι, αφού νηστεύει πολλές μέρες.
Χερώνυμα: Δε θα σ'αφήσω ήσυχο καλέ μου. Το ξέρω, πάλι μου 'φυγες. Θα θαφτείς για καιρό εδώ μέσα και θα σε χάσω. Αν σ' αγαπούσα λιγότερο, θα ζήλευα. Λιγάκι πιο λίγο να σ' αγαπούσα, θα μισούσα τις ζωγραφιές σου. Να το ξέρεις... Όμως τώρα, εγώ ήρθα να σε πάρω στον πάνω κόσμο μάτια μου.
Δομήνικος: Χερώνυμα, άσε με καλύτερα εδώ να δουλέψω. [...]
Αφού κατάφερε και τον πήρε επάνω, τον πήγε στο τραπέζι που θύμιζε πίνακα αναγεννησιακής πολυτέλειας έτσι όπως ήταν στρωμένο, σε αντίθεση με το ασκητικό εργαστήρι του.
Δομήνικος: Πες μου κάτι.
Χερώνυμα: (Συνεχίζοντας να τρώει, σχεδόν σ' όλον τον διάλογο). Ξέρω τί θα με ρωτήσεις.
Δομήνικος: Ας το ξέρεις. Θέλω να σε ρωτήσω.
Χερώνυμα: Ρώτα με λοιπόν.
Δομήνικος: Δεν σε πειράζει που ζούμε έτσι;
Χερώνυμα: Πώς έτσι δηλαδή;
Δομήνικος: Που δε σε παντρεύομαι. Που είσαι αστεφάνωτη.
Χερώνυμα: Α ναι; Δεν το είχα προσέξει.
Δομήνικος: Μου κάνεις κατάπληξη!
Χερώνυμα: Σε πειράζει που δεν σε παρακαλώ, που δεν σε ικετεύω να με παντρευτείς;
Δομήνικος: Δε σε πληγώνει; Με μπερδεύεις πότε πότε.
Χερώνυμα: Αφού εσύ δεν ήθελες γάμους.
Δομήνικος: Καλά εγώ... Όμως εσύ;... Εσύ είσαι γυναίκα.
Χερώνυμα: Εγώ είμαι η γυναίκα σου.
Δομήνικος: Κι οι άλλοι; Ο κόσμος;
Χερώνυμα: Ο κόσμος είναι το σπίτι μας με τα πολλά δωμάτια.
Δομήνικος: Οι άλλοι, οι συγγενείς σου; Η πλούσια παλιά σου οικογένεια; Δε σε πειράζει γι αυτούς; Δεν σε πληγώνει η περιφρόνησή τους;
Χερώνυμα: Δεν προσέχω τίποτα. Δεν ακούω τίποτα. Μ' απασχολείς τόσο με τις έγνοιες σου εσύ και με τους μπελάδες σου που δεν έχω καιρό για τέτοια μικροπράγματα. Εντάξει;
Δομήνικος: (Συγκινημένος την κοιτά. Απλώνει το χέρι του πάνω από το τραπέζι και πιάνει το δικό της). Μη φοβάσαι. Ξέρε πόσο σ' αγαπώ και μη φοβάσαι.
Χερώνυμα: (Σοβαρή τώρα κοιτώντας τον στα μάτια). Ξέρω πόσο σ' αγαπώ. Γι' αυτό δε φοβάμαι.
Οι διάλογοι είναι από το Λουλούδι της κανέλλας
της Μάρως Βαμβουνάκη.
Εκδόσεις Φιλιππότη
Διατηρήθηκε η ορθογραφία του βιβλίου.
Lila Downs-Cielo Rojo
.jpg)
.jpg)
3 σχόλια:
Καλημέρα καρδιά μεγάλη εσύ.
Αν ήμουνα νέος, ωραίος, ρομαντικός, και έξω από αυτή τη μίζερη ζωή που μας έχει στριμώξει ο καπιταλισμός θα σε ερωτευόμουνα. Αλλά μη φοβάσαι δεν είμαι τίποτε από όλα αυτά και κυρίως δεν είμαι -ος αλλά -η!
Διαβάζω τώρα το "Λιμάνι σ έναν άκαρδο κόσμο" του Κρίστοφερ Λάς.
Είναι μία ιστορία της οικογένειας από τα πρωτόγονα χρόνια μέχρι την μετανεωτερικότητα, που ονομάζουν την παγκοσμιοποιημένη εποχή μας. Λοιπόν η ρομαντική αγάπη σήμερα δεν υπάρχει. Κρίμα χάθηκε μαζί με κάποιες άλλες αξίες. Αλλά, δεν σημαίνει ότι παλιά ήταν καλλίτερα, απλώς σε έναν άκαρδο κόσμο αναπολούμε το παρελθόν, επειδή το ξεχνάμε.
Η Ισπανία πάλι.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα, μετά τα ταξιδιωτικά του Καζαντζάκη, ήταν για το αντιεξουσιαστικό κίνημα, που ήταν το μοναδικό της επαναστατικής εποχής στην αρχή του προηγούμενου αιώνα και το οποίο τσάκισε ο φασισμός, πριν την μεγάλη σφαγή του β' παγκ. πόλεμου.
"Αν έβρισκες στην Ισπανία κάποιον, που δεν πήγαινε καφενείο, που δεν παντρευόταν την γυναίκα του, που δεν απατούσε την γυναίκα του, που δεν βάφτιζε τα παιδιά του, τότε ήξερες πως ήταν αναρχικός"
Μου το θύμισες, με τον υπέροχο διάλογο σου.
Αν ήσουνα νέος, ωραίος, ρομαντικός, και έξω από αυτή τη μίζερη ζωή που μας έχει στριμώξει ο καπιταλισμός θα σε έχανα λες;
Αλλά πού τέτοια τύχη φιλενάδα... Πάνε αυτά. Πάνε τόσο... που αναρωτιέμαι αν υπήρξαν ή αν τα φαντάστηκα.
Μετανεωτερικότητα ε; Είναι σαν το μεταμοντέρνο στην Τέχνη. Και σαν το μετατονέρωτα στη σχέση. Φασκελοκουκούλωστα παναπεί. Τώρα για το αν παλιά ήταν καλύτερα, χωρίς να είμαι παρελθοντολάγνα, ναι, πιστεύω ότι ήταν καλύτερα. Τα αισθήματα ήταν πιο βαθιά. Και η ηθική των ανθρώπων δεν ήταν τόσο χαλαρή. Κάποτε οι άνθρωποι μονομαχούσαν για μια τιμή κι ένα κούτελο! Τώρα η τιμή τιμή δεν έχει κι άντε βρες τον που την έχει. Και όχι μόνο δεν την έχει, αλλά επιδεικνύει την έλλειψη της με υπερηφάνια, χλευάζοντας και κατατάσσοντας τους εναπομείναντες έντιμους, στους γραφικούς!
Ο Καζαντζάκης πάντα επίκαιρος και διαχρονικός... όσο για την Ισπανία, πέρασε ζόρια, αλλά αυτή τη στιγμή έχει βρει το δρόμο της σε όλα τα επίπεδα. Βιωτικό, κοινωνικό, σχέσεων, οικογένειας, φίλων, πολιτισμού. Την βρήκα καλύτερα από κάθε άλλη φορά, τόσο που σκέφτομαι να πάω να ζήσω εκεί μετά από δύο χρόνια. Με θλίβει που το λέω, αλλά δε θα αντέξω να γυρίσω μόνιμα πίσω. Διακοπές στα πέλαγα ναι. Αλλά μόνιμα στην Αθήνα... χλωμό.
με εξάντλησε το τελευταίο μου πόστ, κυρίως με έθλιψε,
γι αυτό πάω για ύπνο.
Θα σου γράψω αύριο την συνέχεια.
καληνύχτα φιλενάδα μου.
Δημοσίευση σχολίου