Παρίσι Τέξας, σκηνή 95: Στο θάλαμο «καφέ» Είχε προηγηθεί εκείνο το ηχογραφημένο μήνυμα
που έκανε τις κορυφές των λέξεων να συννεφιάζουν
καθώς ο γιος ενός πατέρα άνεργου γινόταν κυνηγός.
Δωμάτιο 1520, ξενοδοχείο, πόλη.
Μετά ένας καθρέφτης έγινε παράθυρο
δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν
την ιστορία τους να διηγηθούν,
αυτό που ήδη γνώριζε ο ένας για τον άλλο
αλλά δεν είχε ειπωθεί.
Ένα γυαλί οθόνη,
δύο εραστές προστατευμένοι με ψευδώνυμα.
Εκείνη δεν τον έβλεπε
εκείνος ήτανε μακριά να την αγγίξει.
Εκείνη με ένα μαύρο φόρεμα, κοντό
Λιπ γκλος.
Στρασάκια.
Λαμπρυντικό για ματοτσίνορα.
Ευδιάθετη όπως και την προηγούμενη μέρα,
λέει το σενάριο,
δεν το πιστεύω όμως, Τζέην.
Έμεινε ο ήχος από ένα τραγούδι μεξικάνικο
να γδέρνει η κιθάρα την καρδιά
ίσαμε το στομάχι και οι ατάκες
-Όταν έφυγες, άρχισα μόνος μου να σου μιλώ για ώρες.
-Στην αρχή ούτε που το πρόσεξε. Εκείνη άρχισε ν’ αλλάζει.
-Σου μιλούσα παρόλο που έλειπες
-Τράβις;
-Τι τύχη. Τέτοιο πρωινό, τέτοια γυναίκα.
-Επί μήνες τριγυρνούσα και κουβέντιαζα μαζί σου.
Και τώρα δεν ξέρω τι να σου πω.
Ακούω τη φωνή σου συνεχώς.
Όλες τους έχουν τη φωνή σου.
Τότε σώπασε το άλλο μισό του χρόνου.
X2
.png)
.jpg)
8 σχόλια:
Αλήθεια που βρίσκεται ο Νίκος ο Χ2;
Με ποιό ψευδώνυμο να κυκλοφορεί;
Δε γράφει πια στο δίκτυο δυστυχώς. Είναι πολύ απασχολημένος, ευτυχώς γι αυτόν, δυστυχώς για μας, με πολύ δημιουργικές δραστηριότητες.
Τότε που ο Βέντερς έκανε αριστουργήματα....
Μετά τα "Φτερά του Έρωτα"τον πήρε η κάτω βόλτα...
Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος...Κι άλλοι,όπως οι αδερφοί Ταβιάνι,σα να εξάντλησαν το ταλέντο τους.
Μείναμε ορφανοί από τέτοιους διαμετρήματος σκηνοθέτες,δυστυχώς!
kyriaz-teiresias
Aντιθέτως και σήμερα υπάρχουν αξιόλογοι δηιουργοί : πχ το "Η ζωή είναι ωραία" του Ρ.Μπενίνι ήταν μιά από τις καλύτερες ταινίες που έχουμε δεί-συνδυασμός ποιότητας και ευρύτατης αποδοχής από το κοινό που σε τελική ανάλυση καταξιώνει το δημιουργό . Ή ακόμη ο Αλμαδόβαρ δεν είναι λιγότερο σημαντικός από τον Βέντερς , αν και δεν το βρίσκω σωστό να καταφεύγουμε σε συγκρίσεις όταν μιλάμε γιά δημιουργούς . Ακόμη και μέσα στο Χόλλυγουντ μπορείς να βρείς ταινίες διαμάντια.(πχ "Η λίστα του Σίντλερ" του Στ.Σπήλπεργκ κατατάχθηκε ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες του 20ου αι.) Και να μην υποτιμούμε και τους δικούς μας δημιουργούς: ο Βούλγαρης ή ο Αγγελόπουλος είναι ονόματα σεβαστά στο χώρο της έβδομης τέχνης .
@ teiresias
Καταλαβαίνω τι λες. Αλλά υπολόγισε ότι δεν γίνεται όλες οι ταινίες τους, να είναι αριστουργήματα. Δεν είναι όλοι Ταρκόφσκι, Φελίνι ή Μπέργκμαν. Πολύ καλός ο Βέντερς αλλά δε θα παραξενευόμουν αν δεν ήταν όλες οι δουλειές του τέλειες. Τον Φασμπίντερ για παράδειγμα τον εμπιστευόμουν πολύ πιο πολύ. Όπως δεν είναι τέλειες όλες οι ταινίες του Αλμοδόβαρ και των λοιπών συγχρόνων σκηνοθετών. Όμως πάντα θα βγαίνουν καλές δουλειές. Τελευταία για παράδειγμα έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα ο Ασιατικός κινηματογράφος. Ιράν, Κορέα, Κίνα, Ιαπωνία... αριστουργήματα. Άλλωστε είναι τόσες πολλές οι ταινίες σήμερα που κάπου χανόμαστε. Δεν τις προλαβαίνουμε.
Ανώνυμε, κανείς δεν υποτιμά τον ελληνικό κινηματογράφο και τις καλές δουλειές ανά τον κόσμο. Αλλά είναι και υποκειμενική υπόθεση το σινεμά. Για παράδειγμα τις δύο ταινίες που ανέφερες, Η ζωή είναι ωραία και Η λίστα του Σίντλερ, θα τις έλεγα πολύ καλές, αλλά δε θα τις μετρούσα ποτέ στα αριστουργήματα. Υπόθεση προσωπική το σινεμά και η μουσική, όπως έχουμε ξαναπεί.
ght.
συμφωνώ , γατί
αν ζητήσουμε από 10 γνώστες του κινημ/φου να επιλέξουν τις 10 καλύτερες ταινίες θα πάρουμε 10 διαφορετικές ταξινομήσεις. Μιά ταινία αριστούργημα γιά μένα σε κάποιον άλλο ίσως να έχει...μιλήσει λιγότερο . Όμως μιά πραγματικά καλή ταινία αναγνωρίζεται από όλους έστω και με διαφορετική αξιόλόγηση .Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να είδε πχ την Πολίτικη κουζίνα" και να μη του άρεσε καθόλου.
Γι' αυτό και ανέφερα ότι δεν πρέπει να συγκρίνουμε δημιουργούς και μάλιστα σε διαφορετικές εποχές και με διαφοερτικά μέσα και τεχνοτροπίες . Ο Φελλίνι και ο νεορεαλισμός είναι συνδεδεμένα με μιά συγκεκριμένη εποχή (δεκαετία 50 και 60) και κοινωνία . Η σημερινή εποχή είναι τελείως διαφορετική από πλευράς τεχνικής , τρόπου έκφρασης αλλά και θεατών , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιά ταινία που γυρίστηκε πριν 50 χρόνια δε διαθέτει πλέον τη γοητεία της (απλά το καινούργιο έλκει περισσότρρο την προσοχή μας ) .
Κοίτα, δεν έχεις άδικο. Αλλά δεν ισχύει για όλους και δη για τους μυημένους. Γιατί άκου τι συμβάινει με τους σινεφίλ. Δεν είναι σνομπ και ξινοί όπως λένε. Αλλά όταν κάποιος έχει δει ταινίες κολοσσούς, αναγκαστικά δε συμβιβάζεται εύκολα. Όσο πιο πολλές και καλές έχεις δει τόσο πιο απαιτητικός γίνεσαι άθελά σου.
Η Πολίτικη Κουζίνα ναι, πολύ καλή. Και οι Νύφες. Και ο Καβάφης. Αλλά δε θα τις βάλεις μέσα στις 10 καλύτερες. Ούτε θα τις θεωρήσεις σταθμό στον κινηματογράφο. Ενώ οι ταινίες του Ταρκόφσκι ή του Φελίνι και των άλλων θρύλων του παγκόσμιου κινηματογράφου, είναι. Γι αυτό είπα στον Τειρεσία, ότι τον Βέντερς δεν τον θεωρώ του διαμετρήματος των μεγάλων και συνεπώς δεν είμαι τόσο απαιτητική.
Μπορεί όμως να θεωρώ ταινία του '50 εκπληκτική. Όπως το Ουγκέτσου Μονογκατάρι, το αριστούργημα που είδαμε το καλοκαίρι.
Δημοσίευση σχολίου