Alfonsina y el Mar...H ποιήτρια Alfonsina Storni !

Η ποιήτρια

Alfonsina y el Mar
των Ariel Ramirez και Felix Luna Αγαπημένες εκτελέσεις:
Paloma San Basilio, Alfonsina y el mar
Mercedes Sosa
Alfonsina y el mar, Νάνα Μούσχουρη

Η φιλία με τον Quiroga ήταν μια φιλία μεταξύ δύο διαφορετικών όντων. Διηγείται η Norah Lange ότι σε μια από τις συγκεντρώσεις τους, όπου πήγαιναν όλοι οι συγγραφείς της εποχής, έπαιξαν κάποιο βράδυ ένα παιχνίδι σαλονιού. Το παιχνίδι συνίστατο στο ότι η Alfonsina και ο Ηoracio έπρεπε να φίλησουν ταυτόχρονα τα πρόσωπα ενός ρολογιού που κρέμονταν από μια αλυσίδα που στήριζε ο Horacio. Αυτός με μια γρήγορη χειρονομία,ταχυδακτυλουργική, τράβηξε το ρολόι προς τα πάνω, ακριβώς τη στιγμή που η Alfonsina το πλησίαζε με τα χείλη της και όλα τελείωσαν σε ένα φιλί. Ο Quiroga την αναφέρει συχνά στις επιστολές του, κυρίως μεταξύ των ετών 1919 και 1922, και η αναφορά του την ξεχωρίζει από μια ομάδα όπου υπήρξαν όχι μόνο άλλες γυναίκες αλλά και άλλες συγγραφείς. Εντούτοις, όταν ο Quiroga αποφασίζει να επιστρέψει στις Αποστολές το 1925, η Alfonsina δεν τον συνοδεύει. Ο Quiroga της ζητά να πάει μαζί του και αυτή, αναποφάσιστη, συμβουλεύεται το φίλο της, τον ζωγράφο Benito Quinquela Martin. Εκείνος, άντρας συντηρητικός και στατικός, της είπε: « Μ' αυτόν τον τρελό; Όχι! »

Μέχρι το σπίτι της οδού της Κούβας φτάνει ένα βράδυ η Χιλιανή Gabriela Mistral. Η συνάντηση θα πρέπει να ήταν σημαντική για τη Χιλιανή δεδομένου ότι μόλις είχε δημοσιεύσει την ιστορία της στο El Mercurio. Κάλεσε στο τηλέφωνο την Alfonsina πριν να πάει, και την εντυπωσίασε ευχάριστα η φωνή της, γιατί της είχαν πει ότι ήταν άσχημη και έτσι περίμενε ένα πρόσωπο που δε θα ταίριαζε με τη φωνή. Γι αυτό όταν η πόρτα άνοιξε ρώτησε για την Alfonsina, επειδή η εικόνα ήταν αντίθετη με την προειδοποίηση. « Ασυνήθιστο κεφάλι, θυμάται, αλλά όχι από άχαρα χαρακτηριστικά, αλλά από ένα μαλλί εξ ολοκλήρου ασημόχρωμο, που φτιάχνει το πλαίσιο ενός προσώπου εικοσιπέντε ετών ». Επιμένει: « Ομορφότερο μαλλί δεν έχω δει, είναι παράξενο πως έβγαζε το φως του φεγγαριού μέρα μεσημέρι. Ήταν χρυσαφένιο και κάποια ξανθιά γλύκα έμενε ακόμα στα άγρια συρματοπλέγματα. Τα μάτια μπλε, η σηκωτή γαλλική μύτη, πολύ χαριτωμένη και το ρόδινο δέρμα της δίνουν μια παιδικότητα, πράγμα που αρνείται την οξυδερκή συνομιλία της ώριμης γυναίκας ». Η Χιλιανή εντυπωσιάζεται από την απλότητά της, από τη μετριοπάθεια, από την ελάχιστη εκδήλωση συγκίνησης, από τη βαθύτητα σκέψης χωρίς σπουδαιοφάνεια. Και πάνω απ' όλα από τις πληροφορίες της, πραγματικά μια γυναίκα της μεγάλης πόλης « που έχει περάσει αγγίζοντας τα πάντα και ενσωματώνοντάς τα ».

Σε φιλική παρέα στο καφέ Tortoni, γνώρισε τον Federico Garcia Lorca, κατά τη διάρκεια της παραμονής του ποιητή στο Μπουένος Άιρες μεταξύ του Οκτωβρίου του 1933 και του Φεβρουαρίου του 1934. Του αφιέρωσε ένα ποίημα, « Το πορτραίτο του Garcia Lorca », που δημοσιεύθηκε κατόπιν στον « Κόσμο των επτά πηγών » (1934). Εκεί λέει :

« Εισβάλλει ένας Έλληνας
απ' τα απόμακρα μάτια του (...).
πηδά στο λαιμό του
προς τα έξω
ζητώντας
τον μισοφέγγαρο σουγιά
κοφτερό νερό(...)
Αφήστε να πετάξει το κεφάλι
το κεφάλι μόνο
πληγή από θαλασσινές θλίψεις
μαύρες...».

Στις 20 Μαΐου του 1935 η Alfonsina εγχειρίστηκε από καρκίνο του μαστού.

Το 1936 αυτοκτόνησε ο Horacio Quiroga και εκείνη του αφιέρωσε ένα ποίημα με συγκινητικούς στίχους, που προφήτευαν το τέλος του:

Το να πεθάνει κανείς όπως εσύ, Horacio, στα λογικά σου
Κι έτσι όπως στις ιστορίες σου, δεν είναι κακό'
Μια αχτίδα στο χρόνο και τελειώνει η γιορτή...
Εκεί θα πουν.
Περισσότερο σαπίζει ο φόβος, Horacio, παρά ο θάνατος
Που στις πλάτες πηγαίνει
Ήπιατε καλά, που μετά χαμογελάσατε...
Εκεί θα πουν.

Στις 26 Ιανουαρίου του 1938, στην Κολονία στην Ουρουγουάη, η Alfonsina λαμβάνει μια σημαντική πρόσκληση. Το Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης έχει οργανώσει μια τελετή που θα συνδέσει τις τρεις μεγάλες αμερικανίδες ποιήτριες του καιρού, σε μια συνεδρίαση χωρίς προηγούμενο: την Alfonsina, Juana de Ibarbourou y Gabriela Mistral. Η πρόσκληση ζητά « να κάνει στο κοινό μια ομιλία για τη μορφή και τον τρόπο της να δημιουργεί ». Πρέπει να προετοιμαστεί σε μια ημέρα και, γεμάτη ενθουσιασμό, γράφει την ομιλία της σε μια βαλίτσα που έχει βάλει στα γόνατα. Διασκεδάζοντας, βρίσκει έναν τίτλο που της φαίνεται πολύ κατάλληλος : « Ανάμεσα σε δυο βαλίτσες μισάνοιχτες και του ρολογιού τους δείχτες ».

Στις 21 Νοεμβρίου του 1938, η Εθνική Γερουσία αποτίει ξανά φόρο τιμής στην ποιήτρια με τα λόγια του Γερουσιαστή Σοσιαλιστή Alfredo Palacios. Αυτός είπε:

« Η πρόοδός μας, η υλική καταπλήσσει δικούς μας και ξένους. Έχουμε κατασκευάσει απέραντες μεγαλουπόλεις. Εκατοντάδες εκατομμύρια κεφαλιών βοοειδών βόσκουν στην απέραντη αργεντινή πεδιάδα, την πιο γόνιμη στη γη' αλλά συχνά υπαγάγαμε τις πνευματικές αξίες στις χρηστικές αξίες και δεν πετύχαμε, με όλο τον πλούτο μας, να δημιουργήσουμε μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα όπου μπορεί να ευημερήσει εκείνο το ευαίσθητο (ντελικάτο) φυτό που είναι ένας ποιητής ».

Μετ.Μαριάννα Τζανάκη

Δείτε όλο το άρθρο και το τραγούδι με την ελληνική μετάφραση εδώ