Γραμμένα φιλιά και ζωγραφισμένα δάκρυα για τους απόντες...

Καλωσόρισες άγγελέ μου!

Θέλω να σου χαρίσω όλη την αγάπη που έχω φυλάξει

στην καρδιά μου, μια ζωή που σε περίμενα...

Μεγάλωνες τόσο γρήγορα... ήθελες να μάθεις τον κόσμο μας...

Καμάρωνα την ανησυχία σου, τις ερωτήσεις σου,

τις παρατηρήσεις σου, τις εξερευνήσεις σου,
την επιμονή και το πείσμα σου να πάρεις απαντήσεις...

Διακριτικά σε παρακολουθούσα
Δεν ήθελα να νιώθεις πάνω σου το βλέμμα μου...

Ήθελα να μεγαλώσεις ελεύθερη, ανεξάρτητη, με φτερά που δε θα άφηνες
κανέναν να στα κόψει...

Πάντα ήμουν ανήσυχη. Μα δε στο έδειχνα. Δεν ήθελα να ξέρεις ότι τρέμω,
μη μου πληγωθείς, μη μου πονέσεις ουρανέ μου...

Κι όταν έπρεπε να σε αποχωριστώ για ν' ανοίξεις τα φτερά σου στο μέλλον σου,σπουδάζοντας και μαθαίνοντας τον κόσμο αγαπημένη μου,

δεν σου έδειξα τον πανικό και τη θλίψη μου που έφευγες μακριά μου...

Έπρεπε να τα καταφέρεις λατρεμένη μου!
Θα σε βοηθούσα να γίνεις ψύχραιμη και δυνατή!

Κι ας έτρεμα στην απουσία σου... κι ας ήταν η καρδιά μου με δάκρυα γεμάτη...

Ήξερα ότι πονούσες κι εσύ χώρια μας. Μα ήσουν δυνατή.
Θα τα κατάφερνες!

Μην κλαις αστέρι μου, η ζωή είναι όμορφη και θα γίνει καλύτερη
στα δικά σας χέρια καλή μου! Το ξέρω...
Γιατί είσαστε νέοι, αγαπάτε τη ζωή και θα φροντίσετε τον κόσμο μας
καλύτερα από μας...
Τί σκέφτεσαι γλυκιά μου; Τον έρωτα;
Θα 'ρθει αγαπημένη μου ο πρίγκιπάς σου...
Ξέρει πως τον προσμένεις... σε βλέπει ολάνθιστη περιστέρα μου
και σε λιμπίζεται... έρχεται σου λέω και θα σε κάνει ευτυχισμένη
γιατί υπάρχουν πολλοί καλοί πρίγκιπες
που ξέρουν να αγαπάνε καρδιά μου...
Τί έχεις ψυχή μου; Ποιός σε πόνεσε; Τί σου κάνανε;
Δεν πιστεύω να 'σαι άρρωστη!
Όχι ζωή μου. Μη μου σκας και μην το σκέφτεσαι. Θα γίνεις καλά.
Σ' αγαπάει ο Θεός θησαυρέ μου... αγαπάει κι εμάς.
Δε θα σε αφήσει να πάθεις τίποτα...
Θα πάμε στους καλύτερους γιατρούς. Θα δεις... θα σε κάνουν καλά.
Δε θα πονάς άλλο...

Όχι Χάρε! Μην τολμήσεις! Άσε κάτω τη Νεράιδά μου!
Μα που είναι οι γιατροί σου καρδιά μου;
Να τον εμποδίσουν! Μη!!!
Βοήθεια το παιδί μου!!!! Γιατρέεεεεεεε...

Πώς να αντέξω μοναδική μου το χαμό σου;
Πώς θα δεχτώ την απουσία σου;

Πώς να σταθώ στα πόδια μου για να παρηγορήσω
την αδερφή σου;

Ο Καρυωτάκης είπε ότι η Ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε! Ταπεινά θα συμπληρώσω η Τέχνη γενικά, είναι πράγματι το μεγαλύτερο καταφύγιο για να εκφράσει ο άνθρωπος και τον απέραντο πόνο και την μεγάλη του ευτυχία...Πολλοί ήταν οι ποιητές που έκλαψαν τους αγαπημένους τους απόντες, στέλνοντάς τους « γραμμένα φιλιά », όπως πολύ συγκινητικά εξέφρασε ο ποιητής Γιάννης Ευσταθιάδης, το θρήνο του για το χαμό του γιου του. Μια ποιητική συλλογή από λέξεις μαχαιριές στην καρδιά μας.

«Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω;
Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω;
Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;
Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα
ενύπνια;
Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;
Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;
Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;
Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα μες στο δωμάτιό σου;
Και πιο πολύ αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν
λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ' αρνηθώ;

"ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ"

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες. Τι να
διαφυλάξουν τα ερείπια του χαρτιού και τι να ανασυνθέσουν τα θραύσματα από τις
χιλιάδες κουκκίδες των εικόνων, που δημιουργούν με παρρησία το περίγραμμά
σου μόνο...
Ώρες και ώρες διαλέγομαι μ' ένα παρελθόν χαρτί και δε σε βρίσκω. Ζητώ να μου ξανατυπώσουν τ' αρνητικά με νέες μεθόδους, ν' αλλάξουν το κάδρο, να ζουμάρουν
στην ασήμαντη λεπτομέρεια- να μεγεθύνουν το ανυποψίαστο - δεν είσαι εσύ...
Δοκίμασα το ματ που μαλακώνει την αιχμηρότητα του αντικατοπτρισμού, το
γυαλιστερό που παραμυθεί την πλάνη - δεν είσαι εσύ...
Δοκίμασα το δισταγμό του ασπρόμαυρου - δεν είσαι...
Α, ευρυγώνιοι και τηλεφακοί ιαπωνικοί, ακριβά μηχανήματα ακριβείας, κανένα κλικ σας δεν μπορεί να δώσει αντιπαροχή ένα χαμόγελο στην αθανασία.
"Δυο απ' αυτήν, δυο απ' αυτήν, τρεις απ' αυτήν, κι απ' αυτές μία και μία" είπα στον
φωτογράφο.
Όμως δεν εννοούσα τις φωτογραφίες. Ήθελα μόνο τις στιγμές. »

«Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες;
Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές;
Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα;
Θ’αποκτήσεις ρυτίδες;
Περιττά κιλά...;
Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου;
Κι’αν κάποτε πεθάνεις;»

ΔΕΝ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ...

Όσο κι’αν ισχυρίζεστε - και μάλιστα με πειστικά επιχειρήματα - πως είστε γιός μου,
η εμμονή σας παραμένει αναπόδεικτη. Για θυμίστε μου...
Έχετε κάποιους κωδικούς λέξεων,κάποιο συνθηματικό κλείσιμο βλεφάρων;
Μήπως διαθέτετε ήχους απορροφημένους,μιά εικόνα,ίσως,αντικειμενικής μοναξιάς;
Αν όχι,ματαιοπονούμε και δεν θέλω να συμπράξω σε μια ανιαρή συζήτηση, συντηρώντας τα αδιέξοδά της.
Συδαυλίζετε θαρρώ,έναν εύκολο συναισθηματισμό,επιδεικνύοντάς μου αυτό το συγκεκριμένο ρούχο που φοράτε...
Υπάρχουν εκατομμύρια ομοιόχρωμα ρούχα παρεμφερούς στιλ...
Άρα,προς τι;
Τι προσπαθείτε να αποδείξετε;
Ο ήχος της φωνής σας,μ’αυτό το θαμπό ηχόχρωμα,δεν παραπέμπει πουθενά,δεν αφήνει ένα εύηχο αποτύπωμα που θα μπορούσα να το ταυτοποιήσω με παρελθούσες αρμονικές...
Μην επιμένετε...Δεν θυμάμαι...δεν μπορώ να θυμηθώ...ή δεν θέλω...το ίδιο κάνει...από κάποιο σημείο και πέρα,και τα δύο,σαν άνθη μαραμένα,στο ίδιο νερό δακρύων εμβαπτίζονται.
Μη μου ανάβετε εμένα ανακριτική λάμπα στα μάτια...δεν έχω τίποτα να ομολογήσω...τίποτα να ανακαλέσω...Θα με αναγκάσετε να επαναλάβω,σαν αιχμάλωτος τύψης,μόνο το ονοματεπώνυμό μου και το βαθμό της μελαγχολίας μου...
Και ,άλλωστε,προς τι όλα αυτά; Διεκδικείτε τα κληρονομικά σας δικαιώματα,και μάλιστα,πρώτου βαθμού; Ε λοιπόν, αζημίως σας κληροδοτώ την θλίψη μου...
Αλλά κι’αυτήν τι να την κάνετε,μέσα στη συγχορδία των απωλειών;
Διαθέτετε ήδη επαρκές απόθεμα, αφού, όπως μου είπατε από την αρχή, είστε ήδη νεκρός.»

Χρονολογία Εκδοσης: Οκτώβριος 2006
Σελίδες: 77
Εκδόσεις: Ύψιλον

Πηγές ποιημάτων: Κριτική της Ελένης Γκίκα στο Έθνος
Και τα μπλογκς: Ελληνική Λογοτεχνία Τέρα Άμου και Librofilo

Διάλεξα τους πίνακες της εκλεκτής κι αγαπημένης, Nicoletta Tomas Caravia, Madrid 1963, αυτοδίδακτης ζωγράφου, για να εκφράσω μέσω αυτών, πόσο πολύτιμη είναι μια ανθρώπινη ζωή και πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει μια ελάχιστη αμέλεια, πόσο μάλλον μια εσκεμμένη αντιδεολογική και απάνθρωπη συμπεριφορά.

Εκτιμώ, σέβομαι την ιατρική προσφορά και συμπάσχω με όλους τους γιατρούς του κόσμου, που τόσα έχουν προσφέρει στη ζωή, στον άνθρωπο και στην επιστήμη. Πιστεύω ότι οι ασυνείδητοι είναι πολύ λιγότεροι.

Και κυρίως ξέρω ότι τα χέρια τους είναι δεμένα, όντας εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα Υγείας νοσηρό, που καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε να θεραπεύσει. Ας σταθούν και οι ίδιοι δίπλα στον κόσμο που ζητά να μην υπάρξουν άλλα θύματα από αμέλεια ή απανθρωπιά. Ας βοηθήσουν να γίνει πράξη αυτό που ζήτησε η Αμαλία για να αναπαυτεί η ψυχούλα της και να γαληνέψει...

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...

Εκφραστές: Για την Αμαλία

Για την Αμαλία

malpractice