Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Γραμμένα φιλιά και ζωγραφισμένα δάκρυα για τους απόντες...

Καλωσόρισες άγγελέ μου!
Θέλω να σου χαρίσω όλη την αγάπη που έχω φυλάξει
στην καρδιά μου, μια ζωή που σε περίμενα...

Μεγάλωνες τόσο γρήγορα... ήθελες να μάθεις τον κόσμο μας...

Καμάρωνα την ανησυχία σου, τις ερωτήσεις σου,

τις παρατηρήσεις σου, τις εξερευνήσεις σου,
την επιμονή και το πείσμα σου να πάρεις απαντήσεις...

Διακριτικά σε παρακολουθούσα
Δεν ήθελα να νιώθεις πάνω σου το βλέμμα μου...

Ήθελα να μεγαλώσεις ελεύθερη, ανεξάρτητη, με φτερά που δε θα άφηνες
κανέναν να στα κόψει...

Πάντα ήμουν ανήσυχη. Μα δε στο έδειχνα. Δεν ήθελα να ξέρεις ότι τρέμω,
μη μου πληγωθείς, μη μου πονέσεις ουρανέ μου...

Κι όταν έπρεπε να σε αποχωριστώ για ν' ανοίξεις τα φτερά σου στο μέλλον σου,σπουδάζοντας και μαθαίνοντας τον κόσμο αγαπημένη μου,

δεν σου έδειξα τον πανικό και τη θλίψη μου που έφευγες μακριά μου...

Έπρεπε να τα καταφέρεις λατρεμένη μου!
Θα σε βοηθούσα να γίνεις ψύχραιμη και δυνατή!

Κι ας έτρεμα στην απουσία σου... κι ας ήταν η καρδιά μου με δάκρυα γεμάτη...

Ήξερα ότι πονούσες κι εσύ χώρια μας. Μα ήσουν δυνατή.
Θα τα κατάφερνες!

Μην κλαις αστέρι μου, η ζωή είναι όμορφη και θα γίνει καλύτερη
στα δικά σας χέρια καλή μου! Το ξέρω...
Γιατί είσαστε νέοι, αγαπάτε τη ζωή και θα φροντίσετε τον κόσμο μας
καλύτερα από μας...
Τί σκέφτεσαι γλυκιά μου; Τον έρωτα;
Θα 'ρθει αγαπημένη μου ο πρίγκιπάς σου...
Ξέρει πως τον προσμένεις... σε βλέπει ολάνθιστη περιστέρα μου
και σε λιμπίζεται... έρχεται σου λέω και θα σε κάνει ευτυχισμένη
γιατί υπάρχουν πολλοί καλοί πρίγκιπες
που ξέρουν να αγαπάνε καρδιά μου...
Τί έχεις ψυχή μου; Ποιός σε πόνεσε; Τί σου κάνανε;
Δεν πιστεύω να 'σαι άρρωστη!
Όχι ζωή μου. Μη μου σκας και μην το σκέφτεσαι. Θα γίνεις καλά.
Σ' αγαπάει ο Θεός θησαυρέ μου... αγαπάει κι εμάς.
Δε θα σε αφήσει να πάθεις τίποτα...
Θα πάμε στους καλύτερους γιατρούς. Θα δεις... θα σε κάνουν καλά.
Δε θα πονάς άλλο...

Όχι Χάρε! Μην τολμήσεις! Άσε κάτω τη Νεράιδά μου!
Μα που είναι οι γιατροί σου καρδιά μου;
Να τον εμποδίσουν! Μη!!!
Βοήθεια το παιδί μου!!!! Γιατρέεεεεεεε...

Πώς να αντέξω μοναδική μου το χαμό σου;
Πώς θα δεχτώ την απουσία σου;

Πώς να σταθώ στα πόδια μου για να παρηγορήσω
την αδερφή σου;

Ο Καρυωτάκης είπε ότι η Ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε! Ταπεινά θα συμπληρώσω η Τέχνη γενικά, είναι πράγματι το μεγαλύτερο καταφύγιο για να εκφράσει ο άνθρωπος και τον απέραντο πόνο και την μεγάλη του ευτυχία...Πολλοί ήταν οι ποιητές που έκλαψαν τους αγαπημένους τους απόντες, στέλνοντάς τους « γραμμένα φιλιά », όπως πολύ συγκινητικά εξέφρασε ο ποιητής Γιάννης Ευσταθιάδης, το θρήνο του για το χαμό του γιου του. Μια ποιητική συλλογή από λέξεις μαχαιριές στην καρδιά μας.


«Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω;
Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω;
Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;
Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα
ενύπνια;
Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;
Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;
Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;
Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα μες στο δωμάτιό σου;
Και πιο πολύ αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν
λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ' αρνηθώ;

"ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ"

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες. Τι να
διαφυλάξουν τα ερείπια του χαρτιού και τι να ανασυνθέσουν τα θραύσματα από τις
χιλιάδες κουκκίδες των εικόνων, που δημιουργούν με παρρησία το περίγραμμά
σου μόνο...
Ώρες και ώρες διαλέγομαι μ' ένα παρελθόν χαρτί και δε σε βρίσκω. Ζητώ να μου ξανατυπώσουν τ' αρνητικά με νέες μεθόδους, ν' αλλάξουν το κάδρο, να ζουμάρουν
στην ασήμαντη λεπτομέρεια- να μεγεθύνουν το ανυποψίαστο - δεν είσαι εσύ...
Δοκίμασα το ματ που μαλακώνει την αιχμηρότητα του αντικατοπτρισμού, το
γυαλιστερό που παραμυθεί την πλάνη - δεν είσαι εσύ...
Δοκίμασα το δισταγμό του ασπρόμαυρου - δεν είσαι...
Α, ευρυγώνιοι και τηλεφακοί ιαπωνικοί, ακριβά μηχανήματα ακριβείας, κανένα κλικ σας δεν μπορεί να δώσει αντιπαροχή ένα χαμόγελο στην αθανασία.
"Δυο απ' αυτήν, δυο απ' αυτήν, τρεις απ' αυτήν, κι απ' αυτές μία και μία" είπα στον
φωτογράφο.
Όμως δεν εννοούσα τις φωτογραφίες. Ήθελα μόνο τις στιγμές. »

«Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες;
Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές;
Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα;
Θ’αποκτήσεις ρυτίδες;
Περιττά κιλά...;
Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου;
Κι’αν κάποτε πεθάνεις;»

ΔΕΝ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ...

Όσο κι’αν ισχυρίζεστε - και μάλιστα με πειστικά επιχειρήματα - πως είστε γιός μου,
η εμμονή σας παραμένει αναπόδεικτη. Για θυμίστε μου...
Έχετε κάποιους κωδικούς λέξεων,κάποιο συνθηματικό κλείσιμο βλεφάρων;
Μήπως διαθέτετε ήχους απορροφημένους,μιά εικόνα,ίσως,αντικειμενικής μοναξιάς;
Αν όχι,ματαιοπονούμε και δεν θέλω να συμπράξω σε μια ανιαρή συζήτηση, συντηρώντας τα αδιέξοδά της.
Συδαυλίζετε θαρρώ,έναν εύκολο συναισθηματισμό,επιδεικνύοντάς μου αυτό το συγκεκριμένο ρούχο που φοράτε...
Υπάρχουν εκατομμύρια ομοιόχρωμα ρούχα παρεμφερούς στιλ...
Άρα,προς τι;
Τι προσπαθείτε να αποδείξετε;
Ο ήχος της φωνής σας,μ’αυτό το θαμπό ηχόχρωμα,δεν παραπέμπει πουθενά,δεν αφήνει ένα εύηχο αποτύπωμα που θα μπορούσα να το ταυτοποιήσω με παρελθούσες αρμονικές...
Μην επιμένετε...Δεν θυμάμαι...δεν μπορώ να θυμηθώ...ή δεν θέλω...το ίδιο κάνει...από κάποιο σημείο και πέρα,και τα δύο,σαν άνθη μαραμένα,στο ίδιο νερό δακρύων εμβαπτίζονται.
Μη μου ανάβετε εμένα ανακριτική λάμπα στα μάτια...δεν έχω τίποτα να ομολογήσω...τίποτα να ανακαλέσω...Θα με αναγκάσετε να επαναλάβω,σαν αιχμάλωτος τύψης,μόνο το ονοματεπώνυμό μου και το βαθμό της μελαγχολίας μου...
Και ,άλλωστε,προς τι όλα αυτά; Διεκδικείτε τα κληρονομικά σας δικαιώματα,και μάλιστα,πρώτου βαθμού; Ε λοιπόν, αζημίως σας κληροδοτώ την θλίψη μου...
Αλλά κι’αυτήν τι να την κάνετε,μέσα στη συγχορδία των απωλειών;
Διαθέτετε ήδη επαρκές απόθεμα, αφού, όπως μου είπατε από την αρχή, είστε ήδη νεκρός.»

Χρονολογία Εκδοσης: Οκτώβριος 2006
Σελίδες: 77
Εκδόσεις: Ύψιλον

Πηγές ποιημάτων: Κριτική της Ελένης Γκίκα στο Έθνος
Και τα μπλογκς: Ελληνική Λογοτεχνία Τέρα Άμου και Librofilo

Διάλεξα τους πίνακες της εκλεκτής κι αγαπημένης, Nicoletta Tomas Caravia, Madrid 1963, αυτοδίδακτης ζωγράφου, για να εκφράσω μέσω αυτών, πόσο πολύτιμη είναι μια ανθρώπινη ζωή και πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει μια ελάχιστη αμέλεια, πόσο μάλλον μια εσκεμμένη αντιδεολογική και απάνθρωπη συμπεριφορά.

Εκτιμώ, σέβομαι την ιατρική προσφορά και συμπάσχω με όλους τους γιατρούς του κόσμου, που τόσα έχουν προσφέρει στη ζωή, στον άνθρωπο και στην επιστήμη. Πιστεύω ότι οι ασυνείδητοι είναι πολύ λιγότεροι.

Και κυρίως ξέρω ότι τα χέρια τους είναι δεμένα, όντας εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα Υγείας νοσηρό, που καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε να θεραπεύσει. Ας σταθούν και οι ίδιοι δίπλα στον κόσμο που ζητά να μην υπάρξουν άλλα θύματα από αμέλεια ή απανθρωπιά. Ας βοηθήσουν να γίνει πράξη αυτό που ζήτησε η Αμαλία για να αναπαυτεί η ψυχούλα της και να γαληνέψει...

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...

Εκφραστές: Για την Αμαλία

Για την Αμαλία

malpractice


25 σχόλια:

kyriaz είπε...

Εξαιρετικό-Μπράβο!...

Ανώνυμος είπε...

Βαθιά ανθρώπινο.
Δάκρυσα

Μαύρος Γάτος είπε...

Το πιό όμορφο αφιέρωμα στην Αμαλία που υπήρξε.

Vangelis είπε...

...Άφωνος...

Cle Petridou είπε...

Τα σέβη μου κυρά μου...
για το κάθε τι σ αυτό το ποστ. Για την τέχνη που θρηνεί τον χαμό Ανθρώπων, Συντρόφων, Αδελφών.

Όντας μακριά από την ελληνική καθημερινότητα, άργησα να αντιληφθώ το δράμα που παίχτηκε με μοιραία πρωταγωνίστρια την Αμαλία.
Ένα δράμα που θα μπορούσε να παιχτεί με τον οποιοδήποτε από μας σ ένα ρόλο ζωής, πόνου και χαμού. Πόσοι όμως θα είχαμε το θάρρος και το κουράγιο να φωτίσουμε φεύγοντας σκοτεινά κι απάτητα μονοπάτια που η λιγοψυχιά θέλει να κρατά καλά κρυμμένα…

μαριάννα είπε...

Αγαπητοί φίλοι σας ευχαριστώ που συμμετέχετε σ' έναν θρήνο αφιερωμένο στην Αμαλία. Στην κάθε Αμαλία. Στη μάνα, την αδερφή και την οικογένεια της Αμαλίας και κάθε Αμαλίας.
Τα παιδιά που δούλεψαν να στήσουν τη διαμαρτυρία, έκαναν πολύ περισσότερα και τους ευχαριστώ σαν φίλη και σαν μάνα.
Δεν έχει χαθεί η ανθρωπιά από τον κόσμο κι αυτό είναι μια παρηγοριά.
Αφύπνιση χρειάζεται ο κόσμος για να δείξει το ανθρώπινό του πρόσωπο, που συχνά το χάνει μέσα στα γρανάζια μιας σκληρής και συχνά απάνθρωπης, καθημερινότητας. Και ξεχνιόμαστε...
Ας σκεφτούμε όμως, ότι εκτός από τις ζωές που χάνονται, κάποιες άλλες βυθίζονται στο πένθος και στο θρήνο και ας κάνουμε ότι μπορούμε να ανακουφίσουμε τις πολλές οικογένειες που δεινοπαθούν κυριολεκτικά να στηρίξουν τον πάσχοντα άνθρωπό τους, ουσιαστικά, ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά.
Δεν είναι μόνο αυτοί που φεύγουν...
Δεν αντέχω στη σκέψη των μανάδων που μένουν πίσω να μετρούν τις απώλειες και τα γιατί...
Κι ο πόνος είναι δυσβάσταχτος, ασήκωτος, ανυπόφορος, αν υπάρχει το αν...
Αν... μπορούσε να είχε σωθεί...
Εύχομαι υγεία και ζωή σε όλους σας και ανάπαυση στην Αμαλία μας, που μας έκανε να σκεφτούμε, πόσο χαζομίζερα και ανόητα είναι όσα χωρίζουν τους ανθρώπους, που τόσο αλαζόνες γινόμαστε όταν είμαστε καλά, που ξεχνούμε ότι είμαστε άνθρωποι. Θα την θυμόμαστε με αγάπη και ας προσπαθήσουμε ο καθένας από όποια γωνίτσα μπορεί, να βάλει το λιθαράκι να χτίσουμε έναν κόσμο καλύτερο.
Οι προτάσεις που έγιναν στα μπλογκς είναι τόσο ενδιαφέρουσες και σωστές, που οι μισές να υλοποιηθούν, η ελπίδα θα χαμογελάσει στον κόσμο...

elafini είπε...

συνδυασμός ποίησης και εικόνων..τόσο δυνατά συναισθήματα..

night blue είπε...

Polu wraio to "Oso perna o kairos". Den to diavasa akoma olo to post sou, pantws panta ta douleyeis ta post sou me exairetiki epimeleia.

night blue είπε...

poly ekftastiki i ispanida zwgrafos sta melagxolika ayta eythraysta proswpa kai polu sygkinitiko tha mporouse kaneis na xaraktirisei to prwto pinakaki me to koritsaki pou steketai me dynami me ta podarakia-kalamakia enw fysa o ageras

ange-ta είπε...

Καλημέρα Γητεύτρα μου,
Εχτές μήπως είχες λόξιγγα;
Είμασταν με την Αμπθα και μιλάγαμε και για σένα
φιλάκια πολλά

μαριάννα είπε...

Η αλήθεια είναι, ελαφίνι και vain, ότι η ζωγραφική, η μουσική και η λογοτεχνία είναι Η λύση και για τον πόνο και για τη μοναξιά και για πολλές αδιέξοδες καταστάσεις. Όπως και το μπλόγκινγκ. Λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά. Στα δύσκολα χρόνια της απομόνωσης του σύγχρονου πολιτισμού, η Τέχνη και η Τεχνολογία είναι σανίδα σωτηρίας.

vain, ναι η ζωγράφος αυτή είναι εξαιρετική. Με πολλές εκθέσεις σε όλον τον κόσμο. Αυτή η θλίψη των προσώπων της με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή, καθώς και οι ερωτικοί της πίνακες, που είναι υπέροχοι.

Μπράβο ανζετάκι, πάντα τέτοια! Να περνάτε υπέροχα! Θα σας πετύχω... κάποια στιγμή, σύντομα! :)

kelly alamanou είπε...

Εξαίρετο!
Μου άρεσαν δε πάρα πάρα πολύ οι εικόνες!

Σπύρος είπε...

Tέλειες οι εικόνες !μαγικές!

Ανώνυμος είπε...

Μαριάννα μου ήσουν συγκλονιστική. Αιχμαλώτισες το νου και την ψυχή μου. Δεν σου κρύβω πως πάει κάμποσος καιρός που έχω να αισθανθώ έτσι κι αυτό είναι μάλλον αρνητικό για μένα σύμπτωμα. Αποτύπωσης υπέροχα και πολύ τρυφερά συν-αισθήματα και κατέληξες στη οδύνη της απουσίας. Ο καλύτερος φόρος τιμής για την Αμαλία... Την κάθε Αμαλία... Να είσαι καλά καλή μου φίλη και σ΄ ευχαριστώ για τα συν-αισθήματα που μου προκάλεσες... Καλό ΣΚ να περάσεις. Φιλιά.

A.F.Marx είπε...

Να θυμόμαστε την γενναία στάση της Αμαλίας.
Να παραδειγματιζόμαστε απ΄αυτήν.
Να γινόμαστε λίγο καλύτεροι κάθε φορά που την φέρνουμε στο νου μας.

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

γραμμένα φιλιά...

cropper είπε...

Μαριάννα,
άν και κολλητοί, είναι η πρώτη φορά που δεν λέω "γητεύτρια". Με γοήτευσες, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Με συγκλόνισες και δηλώνω τον θαυμασμό μου με τ' όνομά του.

μαριάννα είπε...

@ rodoula kelly
Έχουμε που έχουμε κοινά μουσικά γούστα εμείς οι δυο, αγαπάμε τα ισπανικά, τώρα συμφωνούμε και εικαστικά... καλό μου ακούγεται! ;)
Φιλάκια!

@ lockheart
Χαίρομαι που σου άρεσαν οι πίνακες της Ισπανίδας! Που να δεις και τα ερωτικά της...

@ τάκης τσαντήλας
Τάκη μου με συγκινείς και με τιμάς. Κι εγώ ένιωσα παράξενα όταν χαζεύοντας τους πίνακες της Νικολέτας, διαπίστωσα ότι θα μπορούσα να τους χρησιμοποιήσω για να εκφράσω την οδύνη που προξενεί η απουσία του πολυτιμότερου πλάσματος στον κόσμο, σε μια μάνα.
Σου εύχομαι πάντα να εμπνέεσαι και να έχεις διάθεση για τόσο όμορφες δημιουργίες σαν αυτές που μας χαρίζεις!
Φιλιά πολλά

@ a.f.marx
Υγεία και ανθρωπιά Γιώργο μου πάνω απ' όλα!

@ σπύρος σεραφείμ
Σου άρεσε και σένα η έκφραση γραμμένα φιλιά ε; ;)

@ cropper
Κωστή, αυτοκόλλητε, αμοιβαία τα αισθήματα! Μήπως εγώ τα ίδια δε λέω για σένα; Και όχι μόνο εγώ... ;) Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως...

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο....

μαριάννα είπε...

@ A_NTi

Καλώς όρισες! Ευχαριστώ που συμμερίζεσαι...

Ανώνυμος είπε...

Πανέμορφο, παρά τον πόνο που σου αφήνει. Θα ήθελα πολύ να είχα καταφέρει να γράψω κάτι τέτοιο.

Χαίρομαι που σε βρήκα.

μαριάννα είπε...

Καλημέρα μπαμπάκη! Κι εγώ χαίρομαι πολύ που με βρήκες! Μπήκα στο μπλογκ σου και συγκίνηθηκα από δύο πράγματα. Την ευαισθησία σου για τον κόσμο μας και την αγάπη στο γιο σου. Να τον χαίρεστε τον μικρό σας! Χαίρομαι αληθινά που σε γνωρίζω!

aggelika είπε...

Υπέροχο post... ό,τι σχόλιο και να κάνω θα 'ναι λίγο... Κρίμα που δεν μπορεί να το δει και η Αμαλία...

μαριάννα είπε...

@ aggelika

Καλωσόρισες! Να είσαι πάντα καλά κοπέλα μου! Μπήκα στο μπλογκ σου και σε καμάρωσα! Τελικά οι νέοι είσαστε η ελπίδα αυτού του κόσμου! :)

aggelika είπε...

Γητεύτρια ευχαριστώ πολύ... μακαρι αυτά που λες να βγούνε αληθινά!