Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Σου εύχομαι την τύχη των ερώτων και την ξέφρενη χαρά της μοναξιάς... πίστη στη γαλήνη των ανδρών που ξέρουν τη μοίρα τους...


Είναι μία συγγραφέας Μεξικάνα,από τις αγαπημένες μου, που έχει γράψει μεταξύ άλλων, δύο βιβλία που αγαπώ πολύ.

Το πρώτο είναι: Το τραγούδι της ζωής. Το δεύτερο είναι: Ο καημός του έρωτα. Το όνομά της είναι Άνχελες Μαστρέτα.

Είναι και τα δύο βιβλία μυθιστορήματα, μα ταυτόχρονα με ιστορικοπολιτικά στοιχεία. Το πρώτο περιγράφει τα χρόνια της δικτατορίας στο Μεξικό και το δεύτερο τα χρόνια της επανάστασης.

Το δεύτερο βιβλίο μιλάει για δύο αδερφές πολύ αγαπημένες μα εντελώς διαφορετικές.

Η μία γλυκιά και συνετή, παντρεμένη μ' έναν υπέροχο άντρα και πολύ ευτυχισμένη.

Η άλλη αδέσμευτη, ανεξάρτητη κι ανύπαντρη κατ' επιλογήν.

Μετά από αρκετά χρόνια γάμου η παντρεμένη, η Χοσέφα αποκτά ένα κοριτσάκι και την τρίτη μέρα της γέννησης του ( τότε που οι μοίρες μοιραίνουν το μωρό), μαζί με τη Μιλάγρος την αδερφή της, δίνουν η κάθε μία την ευχή της...


Η μάνα η συνετή λέει:

Κόρη μου που κοιμάσαι κάτω από το βλέμμα του Θεού, εύχομαι να μη φύγει ποτέ από πάνω σου, να πορευτείς στη ζωή με την υπομονή σαν τον καλύτερο σύμμαχό σου, να γνωρίσεις την ευτυχία της γενναιοδωρίας και τη γαλήνη αυτών που δεν περιμένουν τίποτα, να κατανοείς τα βάσανά σου και να μπορείς να συντροφεύεις τους άλλους στα δικά τους.
Σου εύχομαι καθαρή ματιά, συνετό στόμα, μύτη με κατανόηση, αυτιά κουφά στις δολοπλοκίες, δάκρυα αναγκαία και ισορροπημένα.
Σου εύχομαι πίστη σε μια αιώνια ζωή και τη γαλήνη που φέρνει αυτή μαζί της.


Η θεία λέει:

Κόρη μου, εγώ σου εύχομαι την τρέλα, τη γενναιότητα, τη λαχτάρα, την ανυπομονησία.
Σου εύχομαι την τύχη των ερώτων και την ξέφρενη χαρά της μοναξιάς.
Εύχομαι να σου αρέσουν οι κομήτες, το νερό και οι άντρες.
Σου εύχομαι εξυπνάδα και πνεύμα.
Ένα βλέμμα όλο περιέργεια, μύτη με μνημονικό, στόμα που να καταριέται με θεική ακρίβεια, πόδια πάντα νεανικά, δάκρυα που φέρνουν την ολοκλήρωση.
Σου εύχομαι να έχεις την αίσθηση του χρόνου που έχουν τ' άστρα, την ιδιοσυγκρασία των μυρμηγκιών και να αμφισβητείς τους ναούς.
Σου εύχομαι πίστη στους οιωνούς, στη φωνή των νεκρών, στο στόμα των ριψοκίνδυνων, στη γαλήνη των ανδρών που ξέρουν τη μοίρα τους, στη δύναμη των αναμνήσεων σου και στο μέλλον, σαν μια υπόσχεση όπου χωρούν όλα όσα δε σου έχουν συμβεί ακόμα.


Eγώ της έδωσα τη δεύτερη...
Εσύ ποια ευχή θα έδινες αν είχες κόρη ή στην κόρη σου;


30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω κόρη, μα θα έδινα την δεύτερη ευχή...σίγουρα!
Γιατί εμένα μάλλον μου έδωσαν και
τις δύο και έπιασαν κιόλας.
Και βγήκα αυτό το αλλοπρόσαλλο
... που είμαι:))

μαριάννα είπε...

@ αναστασία

:))))) Γελάω γιατί αυτό που λες το έχω παρατηρήσει σε σένα. Είσαι ένας άριστος συνδυασμός και των δύο ευχών, με υπερισχύουσα τη δεύτερη. Αυτό βγάζει η εικόνα σου, η ποίησή σου... Αλλά η σταθερότητα σου η συναισθηματική και η υπομονή κι επιμονή σου δείχνει και στοιχεία της πρώτης. Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασέ το σε πρώτη ευκαιρία. Είμαι σίγουρη ότι θα σου αρέσει. Έχει καταπληκτικούς χαραχτήρες το δεύτερο βιβλίο: Ο καημός του έρωτα. ;)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Να μάθεις τον τρόπο που φυσάει ο άνεμος, να μάθεις μαζί του να ταξιδεύεις.
Να μαζεύεις τα πανιά, ν’ απλώνεις κουπιά και να κουπολατείς στα ταραγμένα νερά.
Ακούς τον ήχο της ομίχλης καθώς παίρνει τη στράτα της ψυχής σου, να βρίσκεις δρόμους μ’ ορίζοντες καθαρούς μα να μη φεύγεις, να βλέπεις μέσα από τα μάτια της κι όταν πια δεν έχει κάτι να πάρεις τότε να κινείς για τους ορίζοντες που έχεις σταμπάρει.
Ν’ αγγίζεις τις ψυχές, εκείνες είναι που ματώνουν όχι τα σώματα, να τις γιατρεύεις.
Ν’ απλώνεις τα χέρια να συλλέξουν τα δάκρυα, κάποτε με τα δάκρυα θα ποτίζουμε τον κόσμο.
Να μη βλέπεις, να παρατηρείς, μονάχα έτσι μαθαίνεις.
Κι όταν πολλά μάθεις να τα θηλάσεις στους άλλους.
Είναι ο μόνος τρόπος να κερδίσεις τη ζωή που σου δώθηκε.

fish eye είπε...

την δευτερη
λεω να τα αγορασω τα βιβλια σου..θα τα βαλω στο προγραμμα!!

Paranoia είπε...

Δεν έχω λόγια!
ούτε για το κείμενο
μα ούτε για τις φωτογραφίε ~ που έπιασες την αδυναμία μου!
Μπράβο σου κοπέλα μου

Ανώνυμος είπε...

Είσαι γητεύτρα μα άνοιξες πληγές.

Φανταστείτε τη ζωή ενός κοριτσιού που ανακάλυψε στην εφηβεία την ιδιαιτερότητα του. Ζούσε σε συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον & κοινωνία.
Είχαν καταφέρει να την κάνουν να πνίξει αυτό που ένιωθε. Δεν ήθελε κιόλας να στεναχωράει τους δικούς της που δεν σταματούσαν να την κατακρίνουν ποτέ.
Λούφαξε σαν δαρμένο σκυλί ζώντας αδιάφορα, αφού δεν μπορούσε να εκφράσει αυτό που πραγματικά ήταν. Δεν γνώρισε τις χαρές της ζωής και του έρωτα. Κι όλα στην πρώτη νεότητα που έκαιγε. Δεν ξέφυγε από τα "δεσμά" ούτε ξέρει αν θα ξεφύγει ποτέ.
Επιλογή αυτό με τις περισσότερες ευκαιρίες που είναι το δεύτερο.
Τα βιβλία θα τα πάρω.

A.F.Marx είπε...

Στην κόρη μου θα ευχόμουν τα ίδια που εύχομαι και στο γιο μου. Αλλά για να μη μας περάσει η Μεξικάνα για υπανάπτυκτους, θα προσπαθήσω να τα γράψω κι εγώ ...
περιδιαγραμμάτου:
Κόρη μου, σου εύχομαι να έχεις
-μάτια για να βλέπεις μέσα και γύρω σου
-αυτιά να ακούς τι σου ψιθυρίζει η ψυχή σου και τι σου φωνάζει ο διπλανός σου
-στόμα που να μη φοβάται να μιλήσει όταν έχει δίκιο, και να ζητά συγνώμη όταν έχει άδικο
-χέρια γενναιόδωρα και δυνατά
-πόδια, που να δίνουν και καμιά κλωτσιά σε όσους το αξίζουν
-μυαλό που να δανείζεται ευαισθησία από την καρδιά
-καρδιά που να δανείζεται λογική από το μυαλό
-δάκρυα χαράς, συμπόνιας και συγχώρεσης

μαριάννα είπε...

@ Ήχος Πλάγιος. Μόνος

Πολύ όμορφη η ευχή σου ήχε! Όταν ένας άντρας δίνει ευχή στην κόρη του, είναι κάτι που με συγκινεί αφάνταστα. Πάντα έβρισκα ιδιαίτερα σημαντική μια καλή σχέση ανάμεσα σε πατέρα και κόρη. Αν ήξεραν οι πατεράδες πόσο πολύ εξαρτάται η συναισθηματική ισορροπία και η ασφάλεια της κόρης τους, από τη συμπεριφορά και τη στάση τους και πόσο καθοριστικό είναι το πρότυπό τους στη ζωή της, ο κόσμος θα ήταν αλλιώτικος και τα παιδιά πιο ευτυχισμένα.

μαριάννα είπε...

@ φεγγαραγκαλιές

Είμαι σίγουρη ότι δε θα μετανιώσεις. Αξίζουν τον κόπο και τα δυο. Δεν είναι συνέχειες. Αλλά το ένα αναφέρεται στα χρόνια και της δικτατορίας και το δεύτερο στα χρόνια της επανάστασης. και ξέρεις όταν οι άνθρωποι ζουν σε εποχές δύσκολες, ξεχνούν την αλαζονία τους και θυμούνται να είναι καλύτεροι άνθρωποι.

μαριάννα είπε...

@ Paranoia
Χαίρομαι φιόρο μου που σου άρεσαν οι ευχές! Κι εσύ το έχεις το ψωνάκι με τα μωρά; ;) Μιλάμε, λιώνω... :)

μαριάννα είπε...

@ adiafori
Καλή μου αδιάφορη
ο κόσμος μας είναι σκληρός. Απαίδευτος είναι όμως. Δεν τον χρεώνω. Άλλοι έχουν την ευθύνη, που μεγάλωσαν τους ανθρώπους μαθαίνοντας τους να είναι σκληροί και να έχουν ένα και μόνο κοινωνικό μοντέλο στο μυαλό τους.
Η ελληνική κοινωνία είναι σκληρή κοινωνία, για την όποια διαφορετικότητα. Ακόμα και σε θέματα πολύ απλά. Διαφωνιών ασήμαντων. Η αντίθετη άποψη λες και χτυπά συναγερμό. Πρώτα απ' όλα, λίγοι είναι σε θέση να συζητήσουν ήρεμα, να τεκμηριώσουν την άποψή τους, χωρίς να προσβάλουν τον άλλον. Συχνά η δημοκρατικότητά μας φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζει το προσωπικό μας συμφέρον. Ψάχνουμε αυτά που μας χωρίζουν και όχι ότι μας ενώνει. Διάθεση για καυγά, για κόντρες, για υβριστικές εκτονώσεις. Τα απεχθάνομαι...
Κατανοώ όσα έχεις περάσει και σε συμμερίζομαι. Το έχω αντιμετωπίσει σε σχολεία με μαθητές μου που έφτασαν σε όρια ψυχικής κατάρρευσης ή αυτοκτονίας. Οι ίδιοι οι γονείς ήταν αδύνατον να συνεργαστούν μαζί μας ή με ψυχολόγους. Τσακίσανε ζωές. Είναι πικρό πολύ.
Το αισιόδοξο είναι ότι οι νέοι είναι πιο ανοιχτόμυαλοι.
Σου εύχομαι καλό κουράγιο και καλή δύναμη...

μαριάννα είπε...

@ A.F.Marx

Καλέ μου φίλε! Η πρώτη φράση σου τα λέει όλα! Και μόνο ότι αντιμετωπίζεις ισότιμα ένα κορίτσι με ένα αγόρι, μου λέει πολλά.
Είναι συγκινητικό ένας πατέρας να είναι κοντά στην κόρη του! Τα έγραψα και στον ήχο. Τυχερή θα ήταν η κόρη σου αν είχες... τυχερός και ο γιος σου που σε έχει πατέρα. Στο χρόνο που μπλογκάρω σαν πατέρας, με έχεις συγκινήσει εσύ και ο κυριαζ. Σίγουρα υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Εσάς όμως έτυχε να σας διαβάσω σε δύο ποστ και με συγκινήσατε. Εσύ σε αυτό με τη μουσική και ο κυριαζ σε κάποιο νανούρισμα που αφιέρωσε στην κορούλα του!

Ανώνυμος είπε...

εγώ αναρρωτιέμαι για τις ευχές των αγέννητων μωρών , σκέφτομαι αν υπάρχει κάπου- πού δεν ξέρω , εν δυνάμει ή δεν ξέρω πώς , η ψυχή της κόρης που ακόμη δεν γέννησα και δεν μπορώ καθόλου να της υποσχεθώ πως θα το κάνω.
πρέπει να μοιάζει κάπως τρελό αυτό που έγραψα, μάλλον με επηρέασε ένα χθεσινό όνειρο.

σε διαβάζω:)

μαριάννα είπε...

@ roxanne

Ξέρεις τώρα τι μου θύμισες; Με ταξίδεψες... χρόνια πίσω. Το πρώτο μου παιδί το χρωστάω ΚΑΙ στην Οριάνα Φαλάτσι, ελαφρύ να 'ναι το χώμα, για το βιβλίο της Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ. Από την πρώτη φράση του βιβλίου έκλαιγα ασταμάτητα. Όταν το τέλειωσα σε μια νύχτα, ήμουν ένα κουρέλι, αλλά και με την άποψη ότι αξίζει κάθε θυσία... Δεν έχω αντέξει έκτοτε να το ξαναδιαβάσω και θέλω να το κάνω για να δω αν θα με συγκλονίσει το ίδιο.
Και μόνο που το σκέφτεσαι, αξίζει να το κάνεις. Με συγκίνησες. Θα είναι πολύ ευτυχισμένη μια κόρη που θα σε έχει μητέρα...
Η διάσταση που έδωσες, ευχή στην κόρη που δεν γέννησες, όχι μόνο δε μοιάζει τρελή, μα είναι ότι πιο τρυφερό έχω διαβάσει τελευταία.
Σ' ευχαριστώ πραγματικά... και να ξέρεις το όνειρο είναι συνήθως η επιθυμία μας... και συχνά μας ωθεί να την υλοποιήσουμε και αφού το κάνουμε, λέμε ήταν προφητικό.
Σου εύχομαι να είναι... και θα μου άρεσε να της γράψεις την ευχή σου. Στην κόρη που θα 'ρθει...

Ανώνυμος είπε...

σε ευχαριστώ για την απάντηση , βούρκωσα διαβάζοντας την
μα είναι Αίνιγμα η ζωή , για αυτό και όμορφη χωρώντας μαύρα όνειρα, άλλωστε το πρόσημο σε όλα το βάζουμε εμείς
καλό ξημέρωμα :)

μαριάννα είπε...

@ roxanne

Σωστά. Αλλά εσύ να βάλεις συν! ;)
Καλό ξημέρωμα και όμορφα όνειρα!

cropper είπε...

Η ευχή της θείας είναι πιο κοντά στην ευχή που μπορεί να δώσει ένας πατέρας. Αυτή θα έδινα, ελπίζοντας ίσως, η μάνα της να έδινε την άλλη.

Στην πραγματικότητα, η μόνη ευχή που μαζί με την αγάπη μου έδωσα και στο αγόρι μου και στο κορίτσι μου ήταν "ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΕΣ".

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι για να πορευτείς σωστά στη ζωή καλά θα ήταν να έπιανε ένας συνδυασμός και των δύο ευχών…η δεύτερη ευχή της ανεξάρτητης αλλά και μοναχικής θείας ίσως φαίνεται πιο μαχητική και να έλκει όλους μας όμως κρύβει και παγίδες μοναξιάς που δεν μπορούν όλοι να χειριστούν σωστά.
Η πρώτη της μάνας είναι φυσικά πιο προσγειωμένη και ρεαλιστική κρύβει μέσα της όμως και τον συμβιβασμό που όλοι απεχθανόμαστε αλλά και υποκύπτουμε τελικά σ΄αυτόν.

Estrella_ είπε...

Καταπληκτικό κείμενο. Πρέπει να είναι καταπληκτικό το βιβλίο.
Θα ψάξω την συγγραφέα.

Οσο για τις δύο ευχές.. Εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αλλα με κοινό στοιχείο την αγάπη. Θα της έδινα την πρώτη ευχή και θα συμπλήρωνα να μη σταματήσει να ψάχνει την ψυχή της.

Juanita La Quejica είπε...

Σημείωσα το βιβλίο. Ευχαριστώ.

μαριάννα είπε...

@ cropper
Τρυφερό αυτό που έγραψες. Δίνω τη δεύτερη, ελπίζοντας η μάνα να δώσει την πρώτη. Φαίνεται η αδυναμία που τους έχεις, καθώς και η ευαισθησία σου κι ας προσπαθείς συχνά να δείξεις το αντίθετο. Δεν ξεγελάς. ;)

μαριάννα είπε...

@ Trelofantasmeni
Σωστά σκέφτεσαι για συνδυασμό, αλλά με την ευχή της μάνας για υπομονή, κατανόηση, σύνεση, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα γλιτώσει τη μοναξιά. Μη σου πω ανησυχώ για το αντίθετο, σήμερα. Φυσικά η ευχή είχε δοθεί τότε και αν υποθέσουμε ότι οι χαραχτήρες της Μαστρέτα είναι προσεγμένοι και αληθινοί, με τον υπέροχο άντρα που είχε η Χοσέφα, η μάνα, ασφαλώς και θα έβλεπε αλλιώς τη ζωή και τις εμπειρίες της, νομίζοντας ότι ο κόσμος είναι λουλουδένιος. Είχε τον τέλειο άντρα. Το μοντέλο που ονειρεύεται κάθε γυναίκα. Αλλά και η κόρη μετά... αν το διαβάσετε θα τα ξαναπούμε περί των ευχών. :)
Πάντως σας καμαρώνω για τον τρόπο που σκέφτεστε. Απόλαυση είσαστε. Σκέφτομαι πόσο θηλυκός και ελκυστικός, είναι ο τρόπος της γραφής σας και χαμογελάω...
Αααααχ! Παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τ' αγόρια... ;)
Καλημέρα!

μαριάννα είπε...

@ Estrella
Ναι, είναι από τα βιβλία που σου μένουν. Είμαι σίγουρη ότι αξίζουν τον κόπο. Δεν είναι χαμένος χρόνος.
Ο συνδυασμός των ευχών είναι το καλύτερο όντως. Το σημαντικό είναι να ζήσει έντονα. Να ρουφήξει τη ζωή...


@ Juanita La Quejica

Καλημέρα... ακούω μουσική και πίνω καφέ κι έξω βρέχει, βρέχει, βρέχει... ένα μήνα τώρα και παραπάνω. Λατρεύω τη βροχή, αλλά έλεος... :))))

Cle Petridou είπε...

Αχ Γητεύτριά μου. με βάζεις τώρα να σκεφτώ κάτι που δεν σκέφτηκα ποτέ. Πως θα θελα να είναι η κόρη που δεν έκανα… που δεν θέλησα ποτέ να κάνω.
Θα το δω ψύχραιμα και χωρίς αφορισμούς του στυλ «Να μην ακούς ποτέ την μητέρα σου» (γιατί αυτή θα ήταν η ευχή μου), γιατί νιώθω πως αν είχα κόρη, σαν την 1η μάνα θα την μεγάλωνα και ΔΕΝ θα το ήθελα.
Το θέλω, το αναζήτησα, το έζησα για μένα και δεν ξέρω αν θα το άντεχα για την κόρη μου, γιατί είναι δύσκολος δρόμος.
Όσο γράφω όμως συνειδητοποιώ ότι θα θελα η κόρη μου να σπρώξει ακόμη πιο μακριά όσα εγώ αναζήτησα και αρνήθηκα, και πάλι όμως το φοβάμαι.
Με μπέρδεψες…
Και ξέρεις κάτι, θέλει ΠΟΛΛΗ δύναμη να ευχηθείς και να αντέξεις το 2ο σαν μάνα, κι εσένα το λέει η ψυχή σου. Γι αυτό σ αγαπάω, κι ας είσαι μάνα.

μαριάννα είπε...

@ για την αρλέτα

Κλέλια μου τόσο πολύ πιεστική ήταν η μαμά σου; Σε νιώθω να το κουβαλάς σαν βάρος ασήκωτο. Και η δική μου ήταν αλλά την αγνόησα, όσο γινόταν. Και φυσικά έγινα για τα παιδιά μου το άλλο άκρο. Το απολύτως αντίθετό της. Έτσι η δεύτερη ευχή για μένα είναι αυτονόητη, αφού θεωρώ ότι έτσι όπως τη μεγάλωσα, δε θα είχα και άλλη επιλογή. Συνειδητά της χάρισα και πάλεψα γι αυτό, όσα εγώ στερήθηκα. Ελπίζω ότι θα της βγει σε καλό. Είναι δυνατή. Απίστευτα δυνατή. :)
Εσύ όμως κοίτα να τα ξεχάσεις και να απεξαρτηθείς. Κάνε πλέον σιωπηλά, αυτό που ΕΣΥ θέλεις, χωρίς να ρωτάς και να το συζητάς ενοχικά. Απλά να ανακοινώνεις τις αποφάσεις σου. Θα πέσει γκρίνια για λίγο και μετά θα το πάρει απόφαση...

kelly alamanou είπε...

-τη γαλήνη αυτών που δεν περιμένουν τίποτα.-
Γι'αυτή τη φράση που μοιάζει σαν να είναι του Καζαντζάκη,θα έδινα την πρώτη,τώρα πιά..
Λιγα χρόνια νωρίτερα στη ίδια ερώτηση θε είχα δώσει τη δεύτερη.
Τα φιλιά μου.

μαριάννα είπε...

@ rodoula-kelly

Για σένα μιλάς ή για την κόρη σου; Μπερδεύτηκα...

Ανώνυμος είπε...

Γλυκιά μου Γητεύτρια μη μου μιλάτε στον πληθυντικό σας παρακαλώ , είπαμε έχουμε μία ηλικία αλλά όχι κι έτσι , εδώ είμαστε μια ωραία παρέα..χαίρομαι που βρεθήκαμε.

Και όπως λέει κι ο λαός η σοφία έρχεται με τα χρόνια ( αυτό λίγο σαν παρηγοριά στον άρρωστο μου ακούγεται αλλά τέλος πάντων).

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω κόρη μα αν μου δοθεί η ευκαιρία να αποκτήσω θα της δώσω την πρώτη γιατί η δεύτερη που δόθηκε προφανώς σε μένα με έκανε να εύχομαι να μου είχε δοθεί η πρώτη

μαριάννα είπε...

ανώνυμη

Σε μένα πάλι που είχαν δοθεί και οι δυο, ακριβώς όπως στο βιβλίο και που έζησα στη ζωή μου και τις δυο φάσεις, δεν την αλλάζω τη δεύτερη με τίποτα.
Είναι σκληρή, αλλά πολύ γοητευτική. Νιώθω όμως τυχερή που έζησα την πρώτη στα νιάτα μου και βιώνω τη δεύτερη στην ωριμότητά μου. Ίσως αυτή να είναι η σωστή σειρά. Ίσως πάλι και όχι...
Πάντως σου εύχομαι, από καρδιάς, να αποκτήσεις κόρη! Είναι ο Παράδεισος! Ενίοτε και η Κόλαση μαζί, αλλά αυτά πάνε πακέτο! ;)