Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

- Φοβήθηκα! Ποιος το είπε πως δε φοβήθηκα; έκαμε νυσταγμένα. Κι έφυγε.



Με αφορμή τις συζητήσεις που έγιναν σε διάφορα σχόλια για το πόσο η γιορτή του πατέρα γιορτάζεται από τα παιδιά, αφιερώνω στους παραπονιάρηδες το παρακάτω κείμενο, που όταν το κάναμε σχολείο πάντα βούρκωνα, γιατί δείχνει ότι όταν πρόκειται για τον πατέρα ενός παιδιού, αυτό κινάει βουνά... κι ας μη σας φέρνει καρτούλες και λουλούδια...


Για τον πατερα

Δεν ηταν πρωτος στα μαθηματα, ουτε στο τρεξιμο, ουτε στο πηδημα. Στην ταξη δεν τον προσεχε κανεις ιδιαιτερα, δεν ειχε ακουσει ενα "μπραβο" και στα διαλειμματα, αν επαιζε, ηταν παντα μαζι μ' αυτους που φτιαχνουν μια ομαδα. Ποτε δεν ηταν αρχηγος. Αρχηγος ημουν εγω, ηταν ο Ποτης, ο Βαγγελης. Εμεις κανονιζαμε ποτε θα παιζαμε πολεμο ή κλεφτες κι αστυνομους, εμεις ειχαμε το προνομιο να λεμε ιστοριες. Οι αλλοι ακουγαν. Ολο για κατορθωματα τους λεγαμε, ηρωισμους, παλεματα, πετροπολεμους, μονομαχιες. Και ολα φανταστικα! Το ξεραμε πως δεν ηταν αληθεια αυτα που λεγαμε. Ποτε δεν ειχαν γινει τετοια πραγματα στο χωριο μας, μα αυτο δεν ειχε καμια σημασια.

Μιλουσαμε ακομα και για φαντασματα! Μας αρεσαν οι αγριες ιστοριες, που ανακατευονταν οι υπερφυσικες δυναμεις. Ολο κατι ειχαμε δει, ολο και κατι ειχαμε ακουσει. Και το δειλινο, την ωρα που μεγαλωναν και βαραιναν οι ισκιοι, ολο σ' αυτα γυριζε η κουβεντα μας. Αντριχιαζμε, κρυφα, μα κανενας δεν τ' ομολογουσε.

Δεν ξερω πως βγηκε τοτε η φημη, που ολο και φουντωνε: Ο Αντρεας φοβαται!
- Φοβασαι βρε; Αληθεια ειναι πως φοβασαι στα σκοταδια;
- Ναι, εκαμε ησυχα οπως ολα του. Φοβαμαι, τη νυχτα αγριευομαι, δεν το θελω!

Και μια μερα αναποδογυριστηκε ο κοσμος ολος! Ολα, οτι πιστευαμε, γκρεμιστηκαν ετσι σε μια στιγμη και το ξαφνιασμα μας ηταν μεγαλο, τοσο που για καιρο χασαμε τα νερα μας και δεν ξεραμε πια τι να πιστευουμε και τι οχι.

Μπηκε ο δασκαλος στην ταξη ενα πρωι και κοιταξε τον Αντρεα.

- Τη νυχτα ο Αντρεας δεν κοιμηθηκε διολου, ειπε. Αρρωστησε ο πατερας του και πηγε να φερει το γιατρο. Μα ο γιατρος δεν ηταν στο χωριο, γι αυτο χρειαστηκε να παει ως τα Δεντρά, για να τον βρει και να τον φερει.

Επειτα αρχισε το μαθημα, μα κανεις δεν ειχε νου ν' ακουσει. Εβρεχε εξω σιγανα κι ολων οι σκεψη ηταν στη χτεσινη νυχτα που ερχοταν η μπορα η μεγαλη κι αστραφτε και βροντουσε και φυσαγε ο αερας να ξεριζωσει δεντρα και πηρε σκεπες και γκρεμισε πεζουλια... Κεινη την ωρα ο Αντρεας - που το ελεγε οξω φωνη πως αγριευται στα σκοταδια - περπατουσε ολομοναχος να φερει το γιατρο.

Στο διαλεμμα πηγα κοντα του - ηταν καποτε στην ομαδα μου, ημουν αλλοτε αρχηγος του.
- Ειδες, του ειπα, μας κορόιδευες ολους τοσον καιρο. Δε φοβηθηκες διολου χτες τη νυχτα!
- Φοβηθηκα! Ποιος το ειπε πως δε φοβηθηκα; εκαμε νυσταγμενα. Κι εφυγε.

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΑΝΤΗ

35 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα

(πολύ ωραίο διήγημα, πράγματι)

Ανώνυμος είπε...

Masai i katsika tarama?

μαριάννα είπε...

@ pascal

Καλωσόρισες! Μπήκα στο μπλογκ σου και μου άρεσαν πολύ τα κείμενά σου!
Θα σε επισκεφτώ με περισσότερο χρόνο. Μου αρέσουν πολύ οι ζωντανοί διάλογοι...

μαριάννα είπε...

@ σχιζοππερ

Εξαρτάται από το ποιός την ταΐζει. Οι δικές μου μασάνε όλες. Τους τον σερβίρω σε ωραίο πιάτο με χορταρικά από πάνω.
Αν το έκανες και πιο λιανά... θα βοηθούσε... :)

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

father figure...

fish eye είπε...

ειναι δυσκολο να εισαι αγορι κι ακομη πιο δυσκολο αντρας.
φιλοτιμο,τσαγανο,ευαισθησια,κι υπαρχουν σημερα αντρες που εχουν φερθει στα παιδια τους καλυτερα κι απο μανες..
εχουν και τα ελαττωματα τους βεβαια,αλλα μηπως κι εμεις δεν??
υπεροχο κειμενο..
τα αλλα τα βιβλιαρακια της Μεξικανας,τα παρηγγειλα(ηταν λεει παρα πολυ παλια)κι ευτυχως μου τα εφεραν..θα τα παραλαβω το Σαββατο..
καλη σου νυχτα!!

Αλεξάνδρα είπε...

Η μητέρα είναι ο ένας πόλος: η πατρίδα, η γη, η θάλασσα.

Ο πατέρας αντιπροσωπεύει τον άλλο πόλο της ανθρώπινης ύπαρξης. Τον κόσμο της σκέψης, του νόμου και της τάξης, της πειθαρχίας, του ταξιδιού, του παιχνιδιού και της περιπέτειας. Ο πατέρας δείχνει τον δρόμο προς τη ζωή.

μαριάννα είπε...

@ Σπύρος Σεραφείμ

Εύστοχος...

@ φεγγαραγκαλιές

Η κοινωνική απαίτηση ήταν πάντα σκληρή για τους άντρες. Μονίμως τους βάζει στη διαδικασία να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ή ότι είναι. Πάντως πάντα πάντα πρέπει κάτι να αποδείξουν. Πολύ σκληρό.
Και οι ίδιες οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν. Από τη μια γοητεύονται με το μοντέλο του σκληρού και από την άλλη του ζητούν να είναι τρυφερός και αγαπησιάρης. Πώς να μην πελαγώσει κι αυτός;
Ελπίζω να σου αρέσουν. Περιμένω να μας πεις την άποψή σου.

@ adiple

Σωστά adiple. Συμφωνούμε. Μόνο που τελευταία και εκ των συνθηκών, οι ρόλοι συχνά και αλλάζουν και μπερδεύονται. Και όλοι είναι λίγο θολωμένοι. Μέχρι να ξαναβρούν τις ισορροπίες τους οι άνθρωποι.

μαριάννα είπε...

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

Όταν σου ζητώ να μ' ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές
δεν έκανες αυτό που σου ζήτησα.

Όταν σου ζητώ να μ' ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να μου λες γιατί
δε νοιώθω και τόσο ωραία.

Ποδοπατείς τα αισθήματα μου.

Όταν σου ζητώ να μ' ακούσεις
και νοιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις κάτι
για να λύσεις τα προβλήματα μου,
δεν με κατάλαβες, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.

Ίσως γι' αυτό η προσευχή
αποδίδει σε μερικούς ανθρώπους
επειδή ο Θεός είναι βουβός και δεν προσφέρει συμβουλές
και δεν προσπαθεί να τακτοποιήσει πράγματα.

Ο Θεός ακούει μόνο κι εμπιστεύεται εσένα
να τα βγάλεις πέρα με τον εαυτό σου.

Γι' αυτό, σε παρακαλώ,
πρόσεξέ με κι άκουσέ με.
Κι αν θέλεις να μιλήσεις
περίμενε μια στιγμή,
θα 'ρθει η σειρά σου.
Σου υπόσχομαι να σ' ακούσω κι εγώ προσεκτικά.

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

μαριάννα είπε...

Κωστής Παλαμάς

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

Παιδί, το περιβόλι που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτησε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας -
κι αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.


Κι αν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δένδρα
για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόψ' το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να 'ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να σ' το πει, μια ιδέα να σ' το προστάξει,
κορόνα ιδέα, ιδέα σπαθί που θα είν' απάνου απ' όλα.

kyriaz είπε...

Όσο απλό τόσο και όμορφο το κείμενο.
Είμαι κι εγώ πατέρας.Και θεωρώ την κόρη μου τον πιο ισχυρό λόγο ύπαρξης για μένα...
Καλή σου μέρα!

Ανώνυμος είπε...

Είναι υπέροχο Μαριάννα μου το γραπτό της Γαλατείας Σαράντη που ανέβασες με αφορμή την γιορτή του πατέρα. Χαιρετίζω την ψαγμένη ευαισθησία σου και την άπλετη ομορφιά της ψυχής σου. Όμορφη να είναι η μέρα σου. Σε φιλώ.

artois είπε...

Στο τηλέφωνο

"Πώς είσαι πατέρα, πώς τα περνάς, προσέχεις, ντύνεσαι καλά; " ρωτούσε
η κόρη στο τηλέφωνο και η φωνή της ράγιζε και το χέρι της έτρεμε, καθώς
κρατούσε με λαχτάρα το ακουστικό. Ένας απροσδόκητος κόμπος έσφιγγε
ολόκληρο το σπίτι.
"Είμαι καλά", απαντούσε ο πατέρας και η φωνή του σκαμπανέβαζε σαν
μέσα από σκοτεινή θάλασσα, αραίωνε και πύκνωνε, έφτανε και χανόταν,
"καλά περνάω, παράπονο δεν έχω, τρώω καλά και ντύνομαι ζεστά. Τις
νύχτες σκεπάζομαι με τρεις κουβέρτες, προχθές μας έδωσαν και χοιρινές
μπριζόλες, αλλά ..." και η φωνή του αναβόσβηνε σαν τρένο, που περνάει
μέσα από αλλεπάλληλες σήραγγες, σαν άμαξα μοναχική που διέρχεται
πλημμυρισμένο δάσος και το φαναράκι της αντιμάχεται τον άνεμο. Ως και
η ανάσα του ακουγόταν άλλοτε καθαρή και άλλοτε απόμακρη, σαν ένα
μουσικό ψιθύρισμα ακαθόριστο, νυχτωμένο, θυμίζοντας πολυτρίχια και
νούφαρα σε τράχηλο πνιγμένου. "Αλλά, να", συνέχισε λαχανιάζοντας,
"δεν ξέρω σε τι τόπο βρίσκομαι κι όλο μου φαίνεται πως έχω, πια, πεθάνει ...."

του Ηλία Κεφάλα

A.F.Marx είπε...

Μαριάνα, αρχίσαμε τα συγκινητικά;
Τώρα θα δεις (τι θα ακούσεις)εσύ!
1.Ποίηση Γ. Βιζυηνού, μουσική τραγούδι Νίκος Ξυδάκης :"Επί του τάφου του πατρός μου"
2.Στίχοι Φίλιππος Γράψας, Μουσική Λουδοβίκος των Ανωγείων, τραγούδι Μαριώ :Άη Γιώργης
Από την συλλογή: "Ένα Γράμμα στον Πατέρα μου"

artois είπε...

Το παραπάνω ποίημα είναι ένα από τα 10 που επέλεξε για να στείλει σε φίλους, το μέλος μιας λογοτεχνικής συντροφιάς της συμπρωτεύουσας. Οι επιλογές του είναι από την ανθολογία του Καστανιώτη με ποιήματα για τον πατέρα.

Άλλα δύο και δεν γράφω περισσότερα, γιατί όλα (μα όλα) μιλάνε για την απουσία του, και, σε όσους τον έχουν χάσει, μεταφέρουν ένα συναίσθημα νοσταλγίας, πικρό και αβάσταχτο.

--- του Τόλη Νικηφόρου:

Καταγωγή


Τι να 'χει απογίνει ο πατέρας
ατμός θαλασσινού νερού
κι ύστερα σύννεφο που ταξιδεύει ανατολικά
αφράτο χώμα μήπως
της γλάστρας στο περβάζι
λουλούδι που ανθίζει
αλλάζει χρώμα και μαραίνεται
ή μήπως άγγιγμα
εκεί που δεν υπάρχει χέρι
δάκρυ αλμυρό
εκεί που δεν υπάρχει μάτι
σπάνια χαμόγελο
που διαγράφεται αχνό στην πρωινή ομίχλη
σε ξένη χώρα γύρισε ο πατέρας
σε χώρα άγνωστη μα και παράξενα οικεία
κει που πηγάζει απρόσιτο το φως
και μεταγγίζεται στο βλέμμα των παιδιών
και μέσα σε οδυνηρή διαφάνεια
μου γνέφει.


--- της Μαρίας Κέντρου Αγαθοπούλου

Ο πατέρας


Ο πατέρας μου ήταν μηχανοδηγός
Κάρβουνο μύριζαν τα πέτσινα ρούχα του
Κάτω απ' τη μαύρη του τραγιάσκα
Άρχιζαν τα καπνισμένα μάτια του

Ο πατέρας μου δε μιλούσε πολύ
Μόνο χαμογελούσε κάπου κάπου
Με τα ηλιοψημένα χείλη του
Προπάντων όταν έπινε τσίπουρο
Κάτω απ' την κληματαριά της αυλής

Αψηλός και δυνατός ήταν
Κι όταν με σήκωνε αψηλά
Με τ' ατσαλένια μπράτσα του
Δεν φοβόμουν καθόλου
Όπως κι εκείνος δε φοβόταν
Ούτε τη ζωή του
Ούτε τον θάνατό του :
Περνούσε με το τραίνο του
Σφυρίζοντας
Μέσα απ' τις σκοτεινές
Τις στοιχειωμένες σήραγγες
Και τις νικούσε

artois είπε...

"Πατέρα, σκιά απαλή των παιδικών μου χρόνων" έγραψε ο Ρήγας Καππάτος για τον δικό του πατέρα που έφυγε.

Αλλά μόνο των παιδικών;

(θυγατέρες και υιοί, βιαστείτε να χαρείτε τους γονείς σας. "Χαρείτε τους, χαρείτε τους πολύ")

μαριάννα είπε...

@ kyriaz
Να σε χαίρεται και να τη χαίρεσαι κυριαζ μου! Φαίνεται η αδυναμία που της έχεις! Τυχερή η μικρή σου! Το έχω ξαναπεί, είσαι από τους πατεράδες που το μάτι της "δασκάλας" έχει ξεχωρίσει...
Να είσαστε πάντα καλά κι έτσι αγαπημένοι να ακούτε τα χάρτινα φεγγαράκια με τα φοβερά καρπούζια σε κολάζ! :)

μαριάννα είπε...

@ Τάκης Τσαντήλας
Κι εδώ συμφωνούμε Τάκη μου; Χαίρομαι. Ξέρεις είναι κάτι παλιά λογοτεχνικά κείμενα, που φαινομενικά δείχνουν απλά, με παιδικούς διαλόγους ήρεμους και χωρίς καμιά σπουδή στις λέξεις. Κι όμως. Κρύβουν όλη την ευαισθησία της παιδικής ψυχής που συγκινεί αφάνταστα. Κείμενα που απ' όποια πλευρά κι αν τα δεις, είναι θησαυροί ανεκτίμητοι.
Καλό βράδυ ποιητή μου! Σε φιλώ...

μαριάννα είπε...

@ A.F.Marx

Πω πωωωωω Γιώργο μου τι δώρο ήταν αυτό που μας έκανες; ΔΕΝ τον ήξερα τον δίσκο αυτό. Απίστευτη δουλειά!
Και τα κομμάτια που μας χάρισες, αλλά και τα υπόλοιπα που περιλαμβάνει ο δίσκος, όσο και τα κειμενάκια στο τραγούδι, το οποίο ο κάθε καλλιτέχνης αφιερώνει στον πατέρα του.
Πρέπει να είναι όλα υπέροχα. Και των Κατσιμιχιαίων που μιλάνε για τη σημαία του πατέρα στο μπαλκόνι και του Καλδάρα το ζεϊμπέκικο... και του Παρίση το φοβερό:
"Πατέρας, αυτοσχέδιος μηχανισμός αμφιβόλου προέλευσης. Εγώ, εσύ, έντρομοι μπροστά στις ευθύνες μας" Κ.Π

Τι να πω Γιώργο... με κατασυγκίνησες! Δεν έχω λόγια να σ' ευχαριστήσω... Να σε χαίρεται το παλικάρι σου και να το χαίρεσαι κι εσύ! Σου εύχομαι να αξιωθείς να σου χαρίσει κάποτε με όλη την αγάπη του, μια ζεμπεκιά ή ένα ποίημα του! Και θα το κάνει γιατί ξέρει...
Φιλιά πολλά! Έχεις όλη την αγάπη μου!

μαριάννα είπε...

@ artois

Με συγκίνησες πολύ... και με όσα μετέφερες και μας χάρισες και για τον πόνο της απουσίας.
Είμαι δε σήμερα σε φάση, να με κλαις, πριν λίγο γύρισα από αεροδρόμιο, που έφυγε ο γιος μου πάλι για Σκωτία...
Δεν ξέρω βρε παιδιά τι πονάει πιο πολύ... οι ζωντανοί ξεχωρισμοί ή οι παντοτινοί; Αβάσταχτοι και οι δυο.
Τα ποιήματα που έφερες, είναι όλα συγκινητικά και ενδεικτικά... μιας αγάπης προς τον πατέρα, όλων μας, που είναι πολύ δυνατή κι ας μην εκδηλώνεται συχνά.
Θα σταθώ όμως στην φοβερή φράση σου την οποία και προσυπογράφω με μελάνι βουτηγμένο στην καρδιά.

(θυγατέρες και υιοί, βιαστείτε να χαρείτε τους γονείς σας. "Χαρείτε τους, χαρείτε τους πολύ")

Ευχαριστώ θερμά όλους σας...

μαριάννα είπε...

Μεταφέρω από τον δίσκο « Ένα γράμμα στον πατέρα μου », που μας σύστησε ο A.F.Marx, θερμά τον ευχαριστούμε, μερικά από τα λόγια-αναφορές-αφιερώματα, των καλών καλλιτεχνών στους πατεράδες τους. Ένας δίσκος από τη LYRA!

1. Τα φοβισμένα αγόρια - Πάνος Κατσιμίχας (Πάνου Κατσιμίχα)

"...Συγκινούμαι όταν την 28η Οκτωβρίου βγαίνει σοβαρός και αμίλητος και κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι. Τον βλέπω και σχεδόν δακρύζω. Τη σημαία στο μπαλκόνι; Μέσα στην ξεφτίλα που ζούμε γενικότερα, αυτός ακόμα κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι; "Εντάξει πατέρα η σημαία;" του είχα πεί κάποτε. "Εγώ γι αυτήν πολέμησα" μου απάντησε. Τί να του πείς; Ψέματα δεν έλεγε πάντως." Π.Κ

2. Φεγγάρι μου φεγγόφωτο - Μάριος Φραγκούλης (Μάριου Φραγκούλη)

"...Ότι πολυτιμότερο σε ένα τραγούδι! Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Καληνύχτα πατέρα..." Μ.Φ.

3. Αη Γιώργης - Μαριώ (Λουδοβίκου των Ανωγείων - Φίλιππου Γράψα)

"Ο πατέρας μου πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο, όπου και 'κέρδισε' δύο σοβαρά τραύματα στο στήθος και το πόδι. ...Γι αυτό το λόγο το τραγούδι που ερμηνεύω στο άλμπουμ μου θυμίζει τον πατέρα μου" Μ.

"Τώρα είσαι αλλού. Εγώ εδώ, στις βροχερές του απολογισμού ημέρες μετράω αυτά που ήσουν και εύκολα βγάζω τα κέρδη μου: τόσα μερόνυχτα δίπλα σου στον άγιο της ζωής σου περίπατο..." Φ.Γ


4. Πήρα για να δώ τι κάνεις - Χάρης Ντάτσης (Αντώνη Βαρδή - Ίωνα Σταμπούλη)

"Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από τον πατέρα μου είναι το πόσο πολύ μου έλλειπε..." Α.Β

"Σ'ευχαριστώ για το όμορφο δώρο σου. Θα σε δω σίγουρα...Μου λείπεις..." Χ.Ντ.

"Στον Μάνο, το μικρό και τον Μεγάλο. Είναι αφιερωμένο σα μικρό μυστικό, τη ζωή μέχρι εδώ τους χρωστάω δίχως άλλο αλλά και το μέλλον μου δικό τους και αυτό" Ι.Στ.


5. Αντώνης (ορχηστρικό) - Σταμάτης Κραουνάκης

"Τον μπαμπά μου τον λέγανε Αντώνη. Είχε πολύ καλή καρδιά, τραγούδαγε συνέχεια και έκανε πλάκες...Ακόμα όταν το θυμάμαι ξεχνώ τη λύπη" Σ.Κ

6. Επί του τάφου του πατρός μου - Νίκος Ξυδάκης (Νίκου Ξυδάκη - Γεώργιου Βιζυηνού)

7. Αρκεί να είσαι εδώ - Κώστας Παρίσης (Κώστα Παρίση)

"Πατέρας, αυτοσχέδιος μηχανισμός αμφιβόλου προέλευσης. Εγώ, εσύ, έντρομοι μπροστά στις ευθύνες μας" Κ.Π

8. Γράμμα στον πατέρα μου (ενθύμιο) - Τάσος Αποστόλου (Θοδωρή Οικονόμου - Παρασκευά Καρασούλου)

"Για το σφύριγμά σου, για τις Κυριακές γεμάτες μουσική, για τις αγωνίες, για το χαμόγελό σου, για την στήριξή σου, για την υπομονή σου, για όσα πήρα απο σένα, για όσα δεν πήρα, και το δέχτηκες, για το οτι είσαι ακόμα εδώ δίπλα μας." Θ.Ο

"... 'Όταν μεγαλώσω θα έχω και εγώ μεγάλη σκιά, όπως εσύ'...Κι όμως είμαι σίγουρος πως η σκιά μας είναι εκεί, αφού απο τότε έως και σήμερα φρουρεί τη ζωή και τα όνειρά μου." Π.Κ

"Και υπάρχουν άνθρωποι που σε κατέχουν, σε συνοδεύουν, είναι μέρος του σώματος τις σκέψης, της φαντασίας σου. Που, είτε το θέλεις είτε όχι, αποτελούν δια βίου στοιχείο του μίγματος που είσαι Αναπόσπαστο Φυσικό λιμάνι της ύπαρξής σου" Τ.Α


9. Ο πατέρας - Παντελής Θαλασσινός (Παντελή Θαλασσινού - Ηλία Κατσούλη)

"Ίσως η πιο αληθινή στιγμή των ζωντανών μου εμφανίσεων, είναι τα τρία λεπτά που το μυαλό μου είναι εκεί, σε εκείνον. Θυμάμαι κάθε φορά και άλλα πράγματα. Είναι το μόνο τραγούδι που ό,τι και αν γίνει δίπλα μου δεν θα καταλάβω τίποτα. Τίποτα." Π.Θ

"Δεν ξέρω αν το άκουσες ποτέ και πουθενά, εκεί στα μαγαζάκια του ουρανού που λέει και ο ποιητής, το τραγούδι που σου έγραψα. Το μελοποίησε ο Παντελής. Και το είπε υπέροχα. Με μια κιθάρα και μιαν ανάσα, την ανάσα σου." Η.Κ


10. Σαν τα κέφια του Αποστόλη - Γιάννης Παναγιωτόπουλος (Κώστα Καλδάρα - Μιχάλη Μπουρμπούλη)

"Πατέρας είναι αντίθεση. Είναι η αντοχή και η αδυναμία, η επανάσταση και η γαλήνη. Είναι η γραμμή του ορίζοντα, που όσο ξεμακραίνεις τόσο πιο κοντά βρίσκεσαι. Γι αυτό και 'γω του γράφω ένα γράμμα, που όσο μεγαλώνει και πληθαίνουν οι σελίδες του, τόσο πιο κοντά στην επικεφαλίδα είναι το μολύβι μου... 'Αγαπημένε μου Αποστόλη'..." Κ.Κ

"'Μια εικόνα χίλιες λέξεις'. Πατέρα σου εύχομαι να'σαι καλοτάξιδος και να σαλπάρεις πάντα με καράβια Αγάπης, Ειρήνης και Ευτυχίας. Αισθάνομαι απεριόριστα συναισθήματα για σένα! Πάντα αγαπημένοι...Ο γιος σου, Γιάννης" Γ.Π


11. Κυπαρισσάκι μου (ορχηστρικό) - Ευανθία Ρεμπούτσικα

"Εκεί ψηλά που είσαι, είπα να σου στείλω μια ευχή μέσα απο αυτό το ψηλό κυπαρισσάκι" Ε.Ρ

12. Πρωινό σε ξένη πόλη - Σαβίνα Γιαννάτου (Σαβίνας Γιαννάτου - Σοφίας Γιαννάτου)

Αυτό το κομμάτι έχει μια ιδιαιτερότητα. Ένα γράμμα κοινό απο 2 αδελφές. Η Σαβίνα δημιουργούσε τη σύνθεση στο ένα δωμάτιο προς τον πατέρα, και η Σοφία ακούγοντας την έγραφε το δικό της γράμμα προς τον εκείνον, δίχως όμως να γνωρίζουν πως και η δύο απευθήνονταν στον ίδιο αποστολέα. Το κατάλαβαν μόλις η μία έτρεξε να δείξει στην άλλη τη δημιουργία της. (ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...)

13. Γι αυτό το σκουπιδάκι - Λουδοβίκος των ανωγείων (Λουδοβίκου των Ανωγείων)

"Η μητέρα μου ήταν στο μήνα της, όταν ξαφνικά εκεί που καθόμαστε γύρω απο το τραπέζι τη βρήκαν οι πόνοι της γέννας. Ο πατέρας μου την κοίταξε φοβισμένα και τα μάτια του βούρκωσαν. Εγώ ήμουν 10 χρονών τότε. "Γιατί κλαίς;" τον ρώτησα. "Ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου" είπε φεύγοντας για την Κυρα-Κατερίνη, τη μαμή. Το απόγευμα η μητέρα μου γέννησε τη Μαίρη, το πέμπτο αδερφάκι μας..." Λ.Α

14. Καινουργια ζωή - Γιώργος Βάκαλος (Λέων Ραπίτη - Μίμη Τραϊφόρου, Διασκευή: Παύλου Βάκαλου)

"Εγώ...ο μπαμπάς μου...τον αγαπώ" Π.Β

15. Τα φώτα της πόλης - Τάσος Μισυρλής (Δήμητρας Τρυπάνη)

"...Τρυπάνης, Νικόλαος Ιάκωβος (γεν.1927). Κορυφαίος πατέρας του β' μισού του 20ου και των αρχών του 21ου αιώνα, απο τους πιο σημαντικούς αντιπροσώπους του ρεύματος της 'δια βίου οικογενειακής στοργής και προστασίας'..." Δ.Τ

16. Ποιός μπορεί να το βρεί, τι είναι - Γιώργος Αλουπογιάννης (Γιώργου Αλουπογιάννη)

"Δεν είναι θέμα σοφίας, απλά εκείνος είναι ο πατέρας κι εγώ ο γιος. Το μόνο πράγμα που με πικραίνει είναι οτι εκείνος ξέρει πολύ καλά όλο μου το παρελθόν, ενώ για μένα το δικό του παρελθόν είναι μόνο βουβές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και αφηγήσεις. Τόσο μυστήρια και τόσο απλά. Ίσως γι αυτό πάντα να προσπαθούσα να τον περιγράψω με εικόνες, μυρωδιές, χρώματα, έννοιες, για προσδιορίσω το πως ακριβώς είναι! .." Γ.Α

17. Είμαστε Θείες (Μιχάλη Σιγανίδη)

18. Τα γράμματα του τέλους (ορχηστρικό) - Μιχάλη Σιγανίδη

"Καθώς ο πατέρας μου σηκώνεται για να αγορεύσει στην υπόθεση με τους εκατονδεκαοχτώ κατηγορούμενους ζωοκλέφτες απο όλη την Ελλάδα, παθαίνει λουμπάγκο και η δίκη διακόπτεται. Τον υποβαστάζουν ως τα μετόπισθεν, τον τρίβουν. Τραγουδά - καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του - δυό τούρκικα τραγούδια και πέρνει μεταθέσεις. Αυτά τα θέματα είναι αφιερωμένα στη σουρεαλιστική ορθοδοξία και στον Λαυρέντη Διανέλο." Μ.Σ

Ανώνυμος είπε...

Είναι τόσο όμορφα όσα γράφτηκαν αληθινά, γεμάτα αγάπη.
Ο νους μου έφυγε πίσω και θυμήθηκα τους γονείς μου.
Η γυναίκα του ναυτικού μεγαλώνει τα παιδιά σαν μάνα κ πατέρας μαζί.
Όταν ερχόταν εκείνος στο σπίτι, έκανε πως δεν καταλάβαινε τις αταξίες μας.
" Ήρθα για λίγο και θα μπαρκάρω πάλι. Τι θα έχουν τα παιδιά να θυμούνται σαν μεγαλώσουν; Πως ερχόμουν ανάμεσα σε δυο μπάρκα και τα μάλωνα; Δε βαριέσαι, άμα περάσει ο σαματάς θα τους μιλήσω."
...Πέρασαν τα χρόνια, η μάνα έφυγε νωρίς στα 55 της. Τραγική απώλεια
Μείναμε ο μπαμπάς κι εγώ σαν χαμένοι και ψάχναμε μια άκρη...
Είχαμε πολλά να κάνουμε μα εκείνος δεν ήταν μαθημένος από τη ζωή στη στεριά κι ήταν σαν χαμένος.
Ψάξαμε πολύ να βρούμε μπούσουλα κι όταν βρήκαμε κοινή πορεία πλεύσης ήρθε η αρρώστια τον βασάνισε και τον πήρε. Τραγική απώλεια
Κρατώ θύμισες ακριβές και... Ναι μου ήρθαν δάκρυα. Όμως μου δώσατε όμως μια ιδέα που θεωρώ σπουδαία.
Θα τους γράψω γράμμα, να τους πω πόσο τους αγαπώ κ πόσο μου λείπουν.
αλλά να είναι ήσυχοι.
Παιδιά αυτής της συντροφιάς
και
Μαριάννα μου
Ευχαριστώ
Σ.

Ανώνυμος είπε...

Μερικοί πατεράδες, ναι!
Μερικοί υιοί, ναι!
Και μερικοί, όχι!

ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ:
Δεν μιλώ προσωπικά.

Μαρι-γητευτρια-άννα,

ΠΡΟΣ ΛΥΣΙΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ:
δες το σχόλιο στο σχόλιο. Με άγχωσες πιά!!!

μαριάννα είπε...

@ Σ

Σήμερα το έχει η μέρα... να με συγκινείτε όλοι σας! Είμαι που είμαι στο όριο

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...

Πατέρας ναυτικός γλυκιά μου; Ξέρεις λοιπόν κι εσύ από απουσίες... Σκληρό πολύ, ειδικά όταν είσαι μικρό παιδί και το βιώνεις. Το ΄χω ζήσει μέσα από αγαπημένες φίλες μου. Που λάτρευαν τους πατεράδες τους και ζούσαν για ένα γράμμα.
Εσύ τους έχασες και νωρίς. Τόσο νέα έφυγε η μανούλα σου ε; Τι να πω βρε παιδιά... σκληρή η ζωή, τόσο που κάποιες φορές, μοιάζει με σενάριο κακόγουστο. Όταν θα αντέξω θα γράψω μια ιστορία... απίστευτη. Κάποιου που αγάπησα πολύ.
Η ιδέα σου για γράμμα μου φαίνεται η καλύτερη παρηγοριά. Το κάνω κι εγώ, όχι συχνά, στους Εκφραστές μιλάω σε έναν νοητό μπάρμαν και του λέω τον πόνο μου που και που, στο Μπαρ το Ναυάγιο. :)))))
Γιατί κι εμένα μια ζωή με τρέχανε οι απουσίες αυτών που αγαπώ.
Κάποτε το έγραψα σε κάποιον φίλο με παράπονο. Ότι οι νορμάλ άνθρωποι για να βγουν ραντεβού, φτιάχνουν μαλλί. Εγώ φτιάχνω βαλίτσες. Έλεος πια...
Τελικά καταλήγω και πάλι στο χιλιοειπωμένο του Καρυωτάκη. Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Γράψτε παιδιά. Γράψτε ποιήματα, πεζά, οτιδήποτε. Οι λέξεις θεραπεύουν πάσαν νόσον... :)))))
Φιλιά πολλά και την αγάπη μου, σε όλους εσάς τους ευαίσθητους.

Ανώνυμος είπε...

@ γητευτρια
Το ζητούμενο ξέρεις ποιο είναι;
Ακόμα δεν έμαθα πώς κλείνουν οι πληγές απ’ αυτού του είδους τις απώλειες. Με το φευγιό της μαμάς ξεκόλλησε η ψυχή μου. Βρε μου έλεγαν, βρε προσπαθούσαν... ώσπου βρέθηκα σε κάποιο απαίσιο ιατρείο με χούφτες φάρμακα, αλλά δεν μου πέρασε ποτέ, ποτέ, ποτέ
Στα ενδιάμεσα στο παρά 1’ παραλίγο να χάσω σύζυγο από λάθος γιατρού, αλλά ευτυχώς.
Χάνω πατέρα κι αμέσως μετά και στο παρά 5' λίγο έλλειψε να μείνω παράλυτη στα κάτω άκρα, από απατεώνα γιατρό.
Κουβαλάω μεγάλη μοναξιά και πόνο, αλλά έχουμε ένα γιο 15 χρονών και κρατάμε την ισορροπία.
Όμως κάποτε όλα αυτά έρχονται στην επιφάνεια γι' αυτό γράφω, γράφω...
Σ.

μαριάννα είπε...

@ Σ
Σε λαμβάνω απόλυτα. Λένε ότι η μοίρα χτυπά τους δυνατούς και δή τους αετούς γιατί τωνε ζηλεύει.
Η Λαμπέτη που χτυπήθηκε ανελέητα από μια μοίρα κάργια που τη ζήλευε τρελά, είχε υιοθετήσει το τετράστιχο του Γρυπάρη:

Κι ήρθε και στάθη η μια η ψυχή σ' αποψηλή κορφή
και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει
ξεχνώντας που τις έκαψε - Ψυχή, πικρή αδερφή
τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι.

Κι άλλωστε ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Γι αυτό γράφεις τόσο όμορφα... έχουν ψυχή τα γραπτά σου και αίσθημα. Να χαίρεσαι το παλικαράκι σου! Πηγή ζωής είναι λοιπόν τα παιδιά, και πηγή λησμονιάς το γράψιμο... Και πως να μη σκεφτείς ότι αν έχεις αυτά τα δυο, υπάρχει παράδεισος;

Ανώνυμος είπε...

@ γητευτρια
Λαμπέτη! Τη λάτρεψα! Είδα στους εκφραστές που έχεις γράψει.
Για δύναμη που γράφεις δεν ξέρω αν έχω πια ή αν είμαι σε φάση υποχρεωτικής ανάπαυλας από κάποια εσωτερική άμυνα. Νιώθω κουρασμένη μα πολύ όμως.
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που λες για το γράψιμο μου (μιλά η δασκάλα;)και όχι μόνο, ε;
Ένας καθηγητής Πανεπιστημίου με χαρακτήρισε «αταλάντευτο ταλέντο»
Μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, η αλήθεια είναι ότι δεχθηκα πολλά θετικά σχόλια, από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Μου έμεινε ένας χαρακτηρισμός ενός 80χρονου εφήβου, που με χαρακτήρισε «αηδόνι της άνοιξης» κι ακόμα ένας καθηγητής-συγγραφέας έγραψε για το βιβλίο «Το δριμύ μέλι της άνοιξης».
Αυτό το βιβλίο έχει λάθος τίτλο, αλλά έχει μέσα κομμάτια ψυχής, είναι κατάθεση ψυχής.
Αυτό για τους αετούς που γράφεις υπάρχει στον ένα πρόλογο του βιβλίου γραμμένο κάπως έτσι αλλά με το ίδιο νόημα.
Δεν σου κρύβω πως δεν μπορώ εδώ κι ένα χρόνο να γράψω. Αν ξόφλησα ή αν γεμίζω την δεξαμενή δεν μπορώ να το ξέρω.
Για τον γιό μου σ’ ευχαριστώ. Εσύ έχεις γιο και κόρη, το κατάλαβα από όσα γράφεις, αλλά δεν ξέρω δυο παιδιά έχεις; Πρέπει να είναι περήφανα για την μανούλα τους και το αντίστροφο. Πετούσες όταν μου έγραφες για τον γιό σου. Να είστε καλά κι ευτυχισμένοι.
Σ.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο στον Ανδρέα και κάθε Ανδρέα που μπορεί ακόμα κι όταν φοβάται...δάκρυσα.

Μπράβο και σε σένα φιλενάδα που μας χαρίζεις τέτοια διηγήματα.

melomenos είπε...

πολύ όμορφο το απόσπασμα-αφιερωμά σου
μια δροσερή μέρα να έχεις

Μαριλένα είπε...

Γητεύτρια, ήρθα για τη σοκολάτα που υποσχεθήκατε σε κάποιο άλλο μπλογκ (και το οποιοδήποτε ίχνος της σοκολάτας το ακολουθώ παντού) και με βλέπω να ξεκαλοκαιριάζομαι στο σπίτι σας. :))

Cle Petridou είπε...

Συγκινητικό το ποστ κι ακόμη πιο αποκαλυπτικά τα σχόλια όλων.
Μπράβο Μαριάννα μου, μ αρέσεις που συκώνεις θύελλες συναισθημάτων.
Έχεις χάρισμα φιλενάδα.
φιλιά

μαριάννα είπε...

@ Σ.
Ευχαριστώ καλή μου για τις ευχές σου! Εύχομαι και σε σένα ευτυχία και σύντομα να σου δημιουργηθεί η διάθεση για γράψιμο.
Ξέρεις αυτό έρχεται απότομα και από το πουθενά. :)

μαριάννα είπε...

@ Trelofantasmeni
Πράγματι. Είναι φοβερό αυτό που χρεώνονται οι άντρες. Να δείχνουν ατρόμητοι. Πολύ σκληρό. Παλιά ήταν χειρότερα. Ευτυχώς όλο και βελτιωνόμαστε.

@ melomenos
Να είσαι καλά μάτια μου! Αντεύχομαι δροσιές κι ένα όμορφο βράδυ! Αλλά το δροσερό εδώ, παίζεται. Με ανεμιστήρα είμαι... υγρασία και κουφόβραση. Αλλά όλα καλά μην παραπονιέμαι.

@ Μαριλένα
Καλωσόρισες κοπέλα μου! Τί να σε τρατάρουμε; Βολεύεσαι με μια κούτα τομπλερόνε; Ή προτιμάς σκέτες γάλακτος; ;)

μαριάννα είπε...

@ για την αρλέτα
Θύελλες λες ε; χμ... γελάω. Ότι τις σηκώνω, τις σηκώνω, τις θύελλες λέω. Αλλά συχνά δεν είναι θετικών συναισθημάτων. Είναι και κάποιοι που θα ήθελαν να με πλακώσουν στις μπουνιές. :) Απλά κρατιούνται... γιατί είναι ψυχοπονιάρηδες και σου λέει γυναίκα είναι δεν κάνει, ας την να σκούζει. Κατάλαβες φιλενάδα τι τραβάμε εμείς τα θηλυκά; Ούτε έναν καυγά της προκοπής... :)))

night blue είπε...

ti wraia istoria!