Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007

Η συνήθεια είναι κακό πράμα... επικίνδυνη πολύ. Μακριά κι αλάργα.


Ήταν πάντα εκεί πριν από μένα. Είχε τον δικό του βράχο και τη δική του θέση. Ποτέ δεν έπιανε τον δικό μου, αφού είχε δει ότι αυτόν διάλεγα, όντας πιο παλιά στο συγκεκριμένο μέρος. Υπάρχει λες μια σιωπηρή δεοντολογία στους ανθρώπους των βράχων. Σέβεται ο ένας την επιλογή, τη μοναχικότητα, τη γαλήνη του άλλου. Όταν έφτανα λοιπόν και όσο τακτοποιούσα το σκίαστρο στο παρμπρίζ, ένιωθα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου. Με το που άρχιζα να κατεβαίνω το βράχο, εκείνος διακριτικά, έδειχνε πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αγναντεύει τη θάλασσα. Όσο γδυνόμουν και έβαζα αντηλιακό, ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα με το κεφάλι κάτω. Έδειχνε να κοιμάται.


Πριν βουτήξω ξάπλωνα λίγο και μάζευα ήλιο. Τεράστια μαύρα γυαλιά κι ένα μεγάλο καπέλο, μου κάλυπταν το πρόσωπο. Έδειχνα να μην βλέπω τίποτα. Τότε με παρακολουθούσε με την άνεσή του. Χαμογελούσα μέσα μου και μάντευα τις αντιδράσεις του. Αν τραβήξω το καπέλο σκεφτόμουν, θα στραφεί προς τη θάλασσα. Κι αυτό ακριβώς έκανε. Έβγαζα τα γυαλιά και κατέβαινα να κολυμπήσω. Περνούσα δίπλα του, γιατί από 'κει ήταν το ομαλό πέρασμα και πολύ προσεκτικά, ακροπατώντας και παραπατώντας πάνω στα γλιστερά βράχια, βουτούσα. Απομακρυνόμουν κολυμπώντας, χωρίς να κοιτάξω καθόλου πίσω μου. Χανόμουν στο βάθος, απολαμβάνοντας τα χάδια του ήλιου παίζοντας με τα καταγάλαζα νερά και ξεχνιόμουν για ώρες. Ούτε που γύριζα να τον κοιτάξω. Τον αντιλαμβανόμουν κάποιες φορές να βουτάει και με δυνατές απλωτές, χωρίς να κοιτάξει προς το μέρος μου, κατευθυνόταν προς την εντελώς αντίθετη μεριά από μένα.



Όταν έβγαινα ή κολυμπούσε βαθιά πάντα, κοιτάζοντας προς την ακτή και όχι προς τα βράχια, όμως ήξερα ότι με βλέπει ή ήταν ξαπλωμένος στην πετσέτα του, ανάσκελα, καταηλιού, ακίνητος. Ωραίος δεν ήταν. Ούτε άσχημος. Στον δρόμο δε θα τον κοίταζες δεύτερη φορά. Μαύρα μαλλιά, μαύρο μούσι, γεροδεμένος, ανάστημα μέτριο. Έδειχνε ντόπιος. Ή καλοκαιρινός ντόπιος. Συχνά χαιρετούσε ένα ζευγάρι που κολυμπούσε κοντά στο βράχο του. Έφευγα πρώτη. Πάντα το ίδιο σκηνικό. Με παρακολουθούσε όταν πίστευε ότι δεν τον βλέπω. Μια Κυριακή με νοτιά, που η θάλασσα ήταν ανακατεμένη, κι ενώ κοίταζα διστακτική και σκεφτόμουν να μείνω ή να φύγω, γυρνάει και μου λέει:
- Μην ανησυχείτε. Καθαρή είναι. Αυτά που βλέπετε είναι φύκια.
Τον ευχαρίστησα για την ενημέρωση και αλλάξαμε δυο τρεις κοινότοπες κουβέντες ακόμα. Τις επόμενες μέρες αν οι ματιές μας διασταυρώνονταν, λέγαμε ένα «γεια σας». Έδειχνε διάθεση να συνεχίσει την κουβέντα, αλλά εγώ στο ύψος μου. Αγέρωχη. Με το βιβλιαράκι μου στον κόσμο μου. Έδειχνα κλειστή πόρτα. Άλλωστε αυτός ο άντρας δεν είναι καθόλου ο τύπος μου. Καθόλου όμως.
Μια μέρα φτάνοντας με το αυτοκίνητο, είδα κόσμο αρκετό στην παραλία, από αυτόν τον φασαριόζικο, οικογένειες, ψησταριές με κοψίδια να πετάνε στον αέρα, σκορπώντας ένα εξαίσιο άρωμα να σου κάνει τα νεύρα κρόσσια και το βραχάκι μου πιασμένο. Σταματάω για λίγο, ρίχνω μια ματιά με την ξινίλα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Εκείνος ήταν εκεί και με κοίταζε ανήσυχος. Κάνω στροφή χωρίς να βγω και φεύγω. Μου φάνηκε απογοητευμένος ή ιδέα μου ήταν; Τις επόμενες μέρες τα ίδια, ακριβώς. Μια διάθεση πολύ διακριτική να μιλήσει, αλλά το απόμακρο ύφος μου, δεν του επέτρεπε. Και ξαφνικά, χάθηκε. Φυσικό είναι αφού πέρασε ο Αύγουστος, η παραλία σχεδόν άδειασε. Ελάχιστοι μείνανε, ενώ ξαφνικά πλήθυναν οι γλάροι. Παράδεισος το νερό. Κρυστάλλινο. Τα βραχάκια όλα δικά μου. Αρχόντισσα. Όπου θέλω πάω... Ήρεμα, πανέμορφα, ειδυλλιακά.



Φωτογραφίζω τα σύννεφα. Φωτογραφίζω τα βράχια. Κάνω ότι θέλω και κολυμπάω ανενόχλητη. Ναι, αλλά γιατί μελαγχόλησα; Κοίτα πλάκα που μου λείπει μια άγνωστη παρουσία... Βρε τι σου είναι η συνήθεια! Επικίνδυνη. :)


43 σχόλια:

sunday είπε...

Ρε τον καημένο τον άνθρωπο τι τράβηξε. Παρέα ήθελε μωρέ, μόνος ήταν κι αυτός. Σκληρή είσαι, γητεύτρια. Είδες όμως, τώρα σου λείπει.
Άσχετο, διαβάζοντας το κείμενο θυμήθηκα την ταινία Persona.

Vrakas Kostas είπε...

Η..συνηθεια,σκοτωνει τις γατες και η...περιεργια!!
Οπως και τους ..Ερωτες!
Καλο ..μηνα; σου ειπα;;!!!

an205 είπε...

Αυτό το άγνωστο είναι που το κάνει γοητευτικό το όλο.....

μελονικος είπε...

Αθάνατη γυναικεία ψυχη. Μας ταξιδεύει συνεχως απο τη κόλαση στον πάράδεισο.
Μια ψυχή που δεν μπορούμε, αλλά και δεν πρέπει να καταλάβουμε. Γιαυτό και τις γυναίκες δεν πρέπει να προσπαθείς να καταλάβεις. Μόνο να τις αγαπάς. Όπως και να είναι. Ότι και να σου κάνουν.
Kahraman beis

teiresias είπε...

Τόσο σκληρή και ν' ακούς τέτοιες εύθραυστες νότες...;
Σ' ένα απ' τα δυο υποκρίνεσαι-και δεν πρέπει.
Καλημέρα. :)

Ανώνυμος είπε...

δεν είναι η συνήθεια το ζήτημα...

Καλημέρα :)

μαριάννα είπε...

@ sunday

Κι όμως. Δεν είναι σκληρότητα. Ή αν θες να το πούμε έτσι, σκληρή είμαι με τον εαυτό μου. Όταν κάποιος έχει πονέσει πολύ, βγάζει νύχια. Γίνεται τοξικός. Εν προκειμένω, άλλο ήθελα να δείξω. Δεν ήταν ερωτικό παιχνίδι. Ήθελα να δείξω πόσο ο σύγχρονος τρόπος ζωής, αυτός της αποξένωσης από τον διπλανό μας, έχει μπει στο πετσί μας. Μάθαμε να βιώνουμε τη μοναξιά μας και κρατάμε πόρτες ερμητικά κλειστές, όχι μόνο στον έρωτα, αλλά στην ανθρώπινη σχέση. Κάνοντας το απλό πολύπλοκο και δίνοντάς του έτσι μυθική διάσταση.

Η Περσόνα η κορυφαία δημιουργία! Έχω λατρέψει τον Μπέργκμαν και υποκλίνομαι στη διαχρονικότητα των ταινιών του και στην επιδεξιότητά του να μπαίνει έτσι μικροχειρουργικά, στην ανθρώπινη ψυχή, χωρίς να την ξεσκίζει.
Όταν πέθανε πριν ένα μήνα, νόμισα ότι έφυγε άλλο ένα κομμάτι από τη ζωή μου.

μαριάννα είπε...

@ vrakas kostas

Τους γάτους όμως; ;)

Καλημέρα!!! Καλό μήνα!!! :)))

μαριάννα είπε...

@ an205

Όσο κι επικίνδυνο. Τόσο που μπορεί να γίνει εμμονή. Προσωπικά δεν κινδυνεύω, έμαθα πια να φυλάγομαι, με κόστος δε λέω, αλλά μπροστά στον πόνο της απώλειας, καλύτερη η ήρεμη μοναξιά...
Ξέρω βλακείες λέω και θα γελάς, γιατί μπορεί μέσα σε ένα λεπτό να σου έρθει ένα κατακούτελο από το πουθενά και να σου ανατρέψει κάθε θεωρία. :)))))
Χαλαρώσατε καθόλου ή έχει ακόμα δουλειά όπως πριν;

μαριάννα είπε...

@ Νίκος

Δε νομίζω να διαφέρει ουσιαστικά η γυναικεία ψυχή από την ψυχή του ψαγμένου άντρα. Εννοώ αυτόν που δεν είναι του είναι αυτοσκοπός το πόσες θα ρίξει στο κρεβάτι.
Νομίζω ότι και η αντρική ψυχή είναι το ίδιο πολύπλοκη. Απλά στον καημένο τον άντρα, έχουμε φορτώσει το ρόλο του κυνηγού κι αυτό είναι ένα μεγάλο βάρος. Είστε τυχεροί που η σύγχρονη γυναίκα σας παίρνει ένα μέρος αυτού του βάρους. Αν και δεν το εκτιμούν όλοι όσο πρέπει.
Πολύ απλά και συμπερασματικά, οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν, είναι και θα είναι δύσκολες.
Πες μου ότι είσαι ο Καραμάν Μπέης να πέσω κάτω απ' το γέλιο!!!

μαριάννα είπε...

@ teiresias

Για δες ποιος μιλάει! :)
Μα υπάρχει άνθρωπος ποιος σκληρός με τον εαυτό του από σένα; Αφού σε παρακολουθώ και μου κόβεται η ανάσα. Γιατί είμαστε ίδιοι και σ' αυτό. Όχι μόνο στις μουσικές μας.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας που λένε και τα Διάφανα Κρίνα.
Με τον αυτό τρόπο τη βιώνουμε κυριάζ και μην αυταπατάσαι. Εύθραυστες ψυχές σκληρές σαν ατσάλι, με στον εαυτό τους. Δεν είναι υποκρισία. Αυτομαστίγωμα είναι, καλυμμένο με λέξεις όπως αυτοπροστασία ή θρήνος.
Σκέψου το και θα καταλάβεις. Το αγκάθινο συρματόπλεγμα είναι μόνιμο ένδυμα, που βγαίνει στη μουσική και στην ποίηση.
Κι άλλοι φίλοι έχω προσέξει ότι είναι ίδιοι. Άλλωστε έτσι αναγνωρίστηκαν και οι παρέεες...
Καλημέρα :)

μαριάννα είπε...

@ Νεφελόεσσα

Σαφώς. Χαριτολογώντας το λέω... Οι φόβοι του κι οι φόβοι μας, είναι το θέμα καλή μου νεφελόεσσα. Και ποιος θα μας τους πάρει; Ξέρεις πόσες φορές έχω μείνει άφωνη σε αποκάλυψη ή διαπίστωση, ότι με κάποιον βασανιζόμασταν υποκρινόμενοι τους αδιάφορους, ενώ είχαμε τις ίδιες αγωνίες κι επιθυμίες; Το αιώνιο παιχνίδι ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό.
Βέβαια στην περίπτωση που περιέγραψα, τα πράγματα είναι εντελώς απλά και ανώδυνα. Μια παρουσία χάθηκε, που η απώλειά της έφερε μια μελαγχολία γιατί η παρουσία είχε δεθεί με το όλο σκηνικό και όχι με προσδοκία. Γιατί και να ξαναρχόταν, τίποτα δε θ' άλλαζε.

Μαριλένα είπε...

Mπααα δεν ήταν συνήθεια.
Μάλλον η απώλεια αυτου που θεωρούσες δεδομένο.
(αυτουνού θα 'γραφα, αλλά δεν ειναι κομψό :ΡΡΡ).

Επίσης, το χω ζήσει κι εγώ στο περίπου.
Αλλά εγώ πηγα ένα βήμα παρακάτω η καινοτόμα και συνήψα σχέση. Και καλα να πάθω.

Κι ένα τρίτο: βρε μπας κι΄ήταν ο Χρόνης;
Οτι ήταν γεροδεμένος ο δικός σου, τον σώζει απο την Κυριακάτικη σκηνή.
τυχερός πάντα αυτός ο άνθρωπος.

Vrakas Kostas είπε...

Ανοιξες το Μαιλ μου;;
Αν..οχι..επιτακτικα και ..τωρα!!
Καλημερααα!

μαριάννα είπε...

@ μαριλένα

Σου κλείνω συμβόλαιο να περνάς καθημερινά, δις και τρις , να μου φτιάχνεις το κέφι.
χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Πες στον Χρόνη ότι είναι πολύ τυχερός!!!(κωλόφαρδος είναι το σωστό, αλλά δεν το λέω λόγω κομψότητας!)

Σε φιλώ τρελάρα μου! :)

μαριάννα είπε...

@ vrakas kostas

Και που το άνοιξα, μήπως κατάλαβα; Ακατάληπτο σύνολο ήρθε αριθμών και συμβόλων. Τί δεν έκανες καλά; :))))
Σου απάντησα, αλλά στο λέω κι από δω μήπως δε διαβάζεται.
Πάω στη μανούλα για φαγητό. Μιλάμε έχει σήμερα το μενού κρητική τούρτα. Χανιώτικη συνταγή. Που είναι πίτα με ανεβατό ζυμάρι και μέσα έχει διάφορα κρητικά τυριά λιωμένα και παϊδάκια ψητά και δυόσμο. Θεϊκό φαγητό. Λιώνουν τα τυριά και γίνονται ένα με τα παϊδάκαι ακι το ζυμάρι.
Υπόσχομαι σε πρώτη ευκαιρία να σας φτιάξω...

sunday είπε...

Κάτι λέγαμε για τις πληγές πριν λίγες μέρες. Το κατάλαβα ότι ήθελες να τονίσεις την αποξένωση, γι αυτό σ' αυτά που γράφω υπάρχουν οι λέξεις παρέα, μόνος, σκληρή. Γιατί αν δεν είναι σκληρή η αποξένωση...
Για όλους. Για αυτόν που αποξενώνεται, γι αυτόν που αποξενώνει. Ειδικά για τον δεύτερο όταν ξέρει τι κάνει και μετά το σκέφτεται.

koulpa είπε...

Ούτε εγώ ήμουν.. μπορεί κάπως έτσι να φέρομαι πλεον αλλά γεροδεμένο δε θα με πεις (δεν είμαι χονδρος είμαι χαμιλοστήθης που έλεγε ό οβελίξ):):)
Nαι μωρέ.. ακόμα και οι ενοχλητικές συνήθιες, άμα διακοπούν, κενό αφέινουν... πόσο μάλον οι όχι τόσο ελοχλητικές..:)
Την καλησπέρα μου:):)

Ανώνυμος είπε...

...Αυτός εκεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε μια συγκεκριμένη ζωή με συγκεκριμένες πράξεις.
Γι’ αυτό κι η συγκεκριμένη κοινωνία
για το συγκεκριμένο σκοπό τον καταδίκασε σε συγκεκριμένο θάνατο.
Κατερίνα Γώγου

Μαριάννα,

Η Κ.Γ. έδωσε το ίδιο με πολιτικό στίγμα. Το νόημα παραμένει και ισχύει σχεδόν σ' όλα τα επίπεδα της ζωής, φαίνεται μα δεν είναι ακραίο.
Στην περιγραφή σου αν η συνάντηση γινόταν συγκεκριμένη θα έχανε γοητεία, αξία, σκοπό. Θα γινόταν φορτική. Γράφεις: "Η συνήθεια είναι κακό πράμα επικίνδυνη πολύ. Μακριά κι αλάργα." Τα λόγια σου έχουν βάθος κι όποιος έχει βιώσει καταστάσεις μπορεί να καταλάβει. Πολυλογώ ε ή βγήκα εκτός. Σταματάω καλέ συγγνώμη.

habilis είπε...

Στο χωριο μου αυτο το λενε ' φευγοθελω .Μπορεις να το πεις και' τραβατε με και ας κλαιω .Τωρα το "ουδης εζημιωθη αγοραζοντας γνωριμιες" μαλλον ειναι ατυχες...

Ανώνυμος είπε...

Κι εμείς που δεν έχουμε μανούλα; Τα σάλια μας τρέξανε ρε συ μ' αυτά που γράφεις: " πίτα με ανεβατό ζυμάρι και μέσα έχει διάφορα κρητικά τυριά λιωμένα και παϊδάκια ψητά και δυόσμο. Θεϊκό φαγητό." Κλαψ και ξανακλάψ και να ξέρεις κακή επικίνδυνη συνήθεια, μακριά κι αλάργα από το ανεβατό ζυμάρι, άσχετα πως δεν ξέρω τι είναι αυτό. Α! ρε Μαριάννα να ‘στε με τις Κρητικές ομορφιές σας.

an205 είπε...

δεν θα το πιστέψεις, δεν ξέρω που να τους βάλω μέχρι τις 25 του μήνα κι όπως πάει σε λίγο θα γεμίσει κι ο Οκτώβρης...
Καλά να μαστε να τρέχουμε αν και τα σημάδια της κόπωσης πλέον φανερά...

teiresias είπε...

Μ' εκπλήττεις-δεν περίμενα να με ξέρεις τόσο καλά...

drunk tank είπε...

αποξένωση των σύγχρονων κοινωνιών! μεγάλο κεφάλαιο άνοιξες γητεύτρια, μεγάλη πληγή της σύγχρονης κοινωνίας.
μένουμε σε διπλανά διαμερίσματα και δεν λέμε ούτε καλημέρα, σχεδόν δε γνωρίζουμε πώς είναι στην εμφάνιση, πώς λέγονται, με τι ασχολούνται.
ντρεπόμαστε; φοβόμαστε; αδιαφορούμε.
υπάρχει ένα τραγούδι του Βασίλη Νικολαϊδη και του Σταύρου Σέμση, με τη μαγική φωνή της Έλλης Πασπαλά, που αποτυπώνει υπέροχα το πρόβλημα:

Λένε κι ακούει και χαμογελάει
Λένε κείνοι κι ακούει ο τοίχος μιλάει.
Στο ασανσέρ που είχαν μπει κάποια μέρα
τους είπε "γειά σας" κι άλλο τίποτα πια.
Τους είδε μόνο μια φορά δεν συναντήθηκαν ξανά,
μα τους ακούει...

Κάθε πρωί που ξυπνάνε τους ακούει να μιλάνε
φεύγουνε πάλι γυρνάνε, γυρνάει κι αυτός.
Ξέρει τα βράδια πού πάνε και διψάει όταν διψάνε
κι όταν ακούει να γελάνε, γελάει κι αυτός.

Λένε κι ακούει και χαμογελάει.
Λένε εκείνοι κι ακούει ο τοίχος μιλάει.
Απ' τα μπαλκόνια είπαν μια καλησπέρα
πίσω απ' τον τοίχο τους, χαθήκαν μετά.

Μετακομίσαν ξαφνικά πώς ήταν δεν θυμάται πια,
μα τους ακούει...

Κάθε πρωί που ξυπνάνε τους ακούει να μιλάνε
φεύγουνε πάλι γυρνάνε, γυρνάει κι αυτός.
Ξέρει τα βράδια πού πάνε και διψάει όταν διψάνε
κι όταν ακούει να γελάνε, γελάει κι αυτός.

μαριάννα είπε...

@ sunday

Ακριβώς. Είναι όμως σκληρή η ίδια η αποξένωση κι εμείς απλά όντας εγκλωβισμένοι στα κοινωνικά πρότυπα, με πρώτη και καλύτερη την υποφαινόμενη, ανεξαρτήτως αιτιών, είμαστε θύματα και θύτες.

μαριάννα είπε...

@ koulpa

Μια χαρά παιδιά είναι οι χαμηλοστήθηδες! :))))) Έχουν μεγάλη καρδιά και γι αυτό βαραίνει το στήθος.
Νομίζω κατάλαβες τι ήθελα να δείξω. Ότι και στην απλή σχέση έχουμε στεγανά, αλλά και μια απλή παρουσία, συνηθίζοντάς την, μας στενοχωρεί όταν χάνεται, πόσο μάλλον...

μαριάννα είπε...

@ SMC

Νομίζω το έπιασες το υπονοούμενο. :)
Μια παρουσία ακόμα και ως παρουσία απόμακρη, στους άνυδρους καιρούς, μπορεί να σου λείψει.
Ακόμα και ως σκιά σε κάποια γωνιά της ζωής σου.

μαριάννα είπε...

@ habilis

Πολύ καλό το φευγωθέλω!!! :)
Εδώ εγώ δεν ήθελα ακριβώς κάτι. Απλά αυτή η παρουσία που τη συνήθισα ως μέρος του σκηνικού, κατάφερε να μου λείπει εν τέλει.
Και στο τελευταίο θα συμφωνήσω μαζί σου. ;)

μαριάννα είπε...

@ an205

Μπράααααβοοοο!!! Καλό αυτό από μια μεριά. Από την άλλη ξέρω ότι θα είναι σκληρό για σας, τόσοι μήνες φουλ δουλειά. Έλα υπομονή... θα χειμωνιάσει πού θα πάει;
Εδώ μπουμπουνίζει τώρα ένα δίωρο... αλλά δε λέει να γεννήσει η γκαστρωμένη! Θα μας σκάσει όσο να βρέξει πια. Και φαντάζεσαι πόσο ανάγκη το έχουμε...

μαριάννα είπε...

@ teiresias

Την ποίησή σου γνωρίζω. Ξέρεις η γραφή μας, είναι ο καθρέφτης της ψυχής... βγαίνει η ψυχή στις λέξεις και σπάνια κάνεις λάθος εκτίμηση. Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις βαθιά και εκ των έσω κάποιον, είναι να τον διαβάζεις. :)

μαριάννα είπε...

@ drunk tank

Φοβερό κομμάτι. Στάμος Σέμσης...
Λοιπόν πέρα όλων των άλλων, έχεις καταπληκτική μουσική παιδεία!
Και μια φωνή κορίτσια!!! :)))))
Πολύ σας χαίρομαι νέα παιδιά που γνωρίζετε τόσα πράγματα ήδη.

Για την αποξένωση, που πολύ σωστά επισημαίνεις, φταίμε όλοι. Τα στεγανά που λέγαμε. Που όλοι φοβούνται να κάνουν το πρώτο βήμα, που είμαστε καχύποπτοι ότι μια καλημέρα κάτι άλλο κρύβει, που αν μας δουν να μιλάμε μαζί, όπως τα λέμε εδώ όλοι μαζί θα πουν κοίτα την τεκνατζού! Δε θα φανταστεί κανείς πως μιλάμε για μουσική και για ποίηση κι έτσι και τους το πεις θα πούνε: Καλάααα... ποίηση το λέμε τώρα;
Να λοιπόν το καλό των μπλογκς. Καταργούν τα στεγανά κάθε είδους. Όπως ηλικίας, φύλλου, οικογενειακής κατάστασης, μόρφωσης κτλ. Η επικοινωνία εδώ είναι απλή και φυσική, όπως καθόλου δεν είναι στην εξωδικτυακή ζωή. Να τι δεν καταλαβαίνουν όσοι δεν ασχολούνται. Και κυρίως να τι χάνουν... ;)

Ανώνυμος είπε...

Σε αναστάτωσε πολυ καλη μου??
ωραια η παραβολή σου

Ανώνυμος είπε...

Άκου :
Είμασταν 25άρηδες και οι δυο όταν γνωριστήκαμε..
Εκείνος , μ'ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά , και μου το είπε...
Εγώ , όχι ,αλλά με κολάκευε η όλη ιστορία...
Ζήσαμε ένα χρόνο μαζί , σχεδόν αποκομμένοι απο τον υπόλοιπο κόσμο (συνθήκες δουλειάς)...
Μου ζήτησε χιλιάδες φορές να είμαστε μαζί...
Δεν έγινε ποτέ αυτό...
Δεν μαλώσαμε , δεν γκρινιάξαμε , δεν αλληλοκατηγορηθήκαμε ποτέ ...
Κάποτε ... χωρίσαμε και ο καθένας
έστρωσε τη ζωή του ...μακριά από τον άλλο ...
Επιτυχημένες ζωές (άμφω)
Επιτυχημένες οικογένειες(άμφω)
Τα χρόνια περνούσαν...
Βρεθήκαμε σε ουδέτερο έδαφος δυο-τρεις φορές...(συγκίνηση -υποσχέσεις επανάληψης)...
Κάποτε (στα 50 του) πέθανε...
Πηγα να συλλυπηθώ και γνώρισα την οικογένεια του ....Με αγάπησαν κι εγώ αλλά δεν ξαναβρεθήκαμε...
Τα χρόνια περνούσαν ...
Σχεδόν γέρασα...
Εγινα blogger...
Μέσα από μια παρεξήγηση γνώρισα την ghteytria ....
Άρχισα να την διαβάζω και να με διαβάζει...
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟΨΕ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΣΟΥ ΟΘΟΝΗ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ... ΤΡΩΩ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΦΑΛΙΑΡΑ....
................................
Σε διαβάζω και νοιώθω ότι ...μου λείπει....
Μου λείπει Μαριάννα....
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ....
Aλήθεια ...μου λείπει .

cropper είπε...

Ωχ, πολύ βαριά η ατμόσφαιρα κι εγώ είμαι εκτός κλίματος, ακόμη. Μακάρι να μου κρατήσει.

Εμένα το ποστ μου θύμησε εκείνο το σκετσάκι με τον Mr Bean, που προσπαθούσε να βάλει το μαγιό πάνω από το παντελόνι, στην παραλία.
Και πολύ γέλασα που μου το θύμησε.

@ silia,
έλα βρε παιδί μου, συγκεντρώσου. Και μένα μου λείπει ο Γούφας, αλλά δεν κάνω έτσι.

μαριάννα είπε...

@ Ανώνυμος

Μάλλον δεν διάβασες καθόλου τι έγραψα. Ούτε παραβολή ήταν, ούτε αναστατώνομαι εύκολα πια. Χαλάρωσε λοιπόν... :)

μαριάννα είπε...

@ silia

Σιλιάκι μου εγώ σε λαμβάνω κι ας τους να λένε. Ο cropper είναι υπό την επίδραση...διακοπών κι είναι μες στην καλή χαρά... :)))))

Λοιπόν, θα σου πω κάτι όχι για να στο απαλύνω, αλλά γιατί είναι η αλήθεια. Όταν χάνουμε κάποιον πριν τον χορτάσουμε ή πριν φθαρεί, τον εξιδανικεύουμε. Και υποφέρουμε για κάτι που αν μπορούσαμε να το ζήσουμε ίσως να μην είχε καμία σχέση με αυτό που φανταζόμαστε.
Γι αυτό προχωράμε μπροστά με τα ατού της εμπειρίας.
Τουλάχιστον μπορούμε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.
Δεν είναι σίγουρο. Λέμε τώρα... :)
Για σκέψου να τον είχες και να σου είχε βγει... σαν κάποιους... ξέρεις ποιους. ;)
Φιλιά!!!

μαριάννα είπε...

@ cropper

Ολέ! Ολά!
Τριαλαλό και λαλαλά!
Τρία πουλάκια κάθονται στου Κίτσου το... κεφάλι.
Το να κοιτάει στο Νοτιά
Το άλλο προς τη Δύση
Το τρίτο το καλύτερο
ζητά την Άννα Βίσση!

drunk tank είπε...

καλημέρα Μαριάννα, καλό μήνα να έχουμε!

επιμένεις να με κάνεις να κοκκινίζω, ε;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μα, πολύ μου άρεσε!!!!!
"Ζητείται άνθρωπος" για την ηρωϊδα μας.
Πόσες φορές δεν "κλειδώσαμε" ευκαιρίες, χωρίς να αναφέρομαι απαραίτητα σε μια σχέση κατευθυνόμενη αποκλειστικά από το σεξουαλικό ένστικτο.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

μαριάννα είπε...

@ drunk tank

Να κοκκινίζεις που λέω την αλήθεια; Από τις πιο γοητευτικές φωνές που έχω ακούσει τελευταία και από τα πιο ώριμα παιδιά!
Σουτ! Κουβέντα! ;)

μαριάννα είπε...

@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

Αν κλειδώσαμε λέει... Ξέρεις όμως ποια είναι η πλάκα γλαρένια μου; Εγώ είμαι και γκαντέμω. Είμαι που είμαι με αμπαρωμένες πόρτες, τις δυο τελευταίες φορές που από παρακίνηση φίλων τις μισάνοιξα, δε φαντάζεσαι τι πήγα να πάθω. Στο τσακ τη γλίτωσα. ;)
Έχω ξεκαρδιστικές ιστορίες... αλλά δε γράφονται. Αν ποτέ βρεθούμε γυναικοπαρέα, θα πέσει γέλιο τρελό.
Όπως σήμερα που ήμουν επί 5ωρο με δυο συναδέλφισσες, κολλητές φίλες, από το ελληνικό σχολείο μου, όπου τι να σου λέω τώρα... φαντάζεσαι.
Απόλαυση τρελή!

Φιλάκια πολλά κούκλα μου!

Cle Petridou είπε...

Αν δεν ήτανε λάθος μέρα, αν δεν ήτανε Δευτέρα, αν δεν ήταν πλατεία Αμερικής, μπορεί και ν αγαπιόμασταν εμείς...

Καλημέρα Γητεύτρα μου καλή. Όμορφη μοναχική διήγηση, για μια όμορφη μοναχική κολυμβήτρια. Όταν έχεις ζήσει και έχεις φάει στη μάπα διάφορα, το μυαλό σου ξέρει από πριν την κάθε κίνηση, κάθε ματιά κάθε σκέψη…

μαριάννα είπε...

@ για την αρλέτα

Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κάκό Κλέλια μου. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι κακό να γνωρίζεις και να μαντεύεις από πριν...