Η συνήθεια είναι κακό πράμα... επικίνδυνη πολύ. Μακριά κι αλάργα.

Ήταν πάντα εκεί πριν από μένα. Είχε τον δικό του βράχο και τη δική του θέση. Ποτέ δεν έπιανε τον δικό μου, αφού είχε δει ότι αυτόν διάλεγα, όντας πιο παλιά στο συγκεκριμένο μέρος. Υπάρχει λες μια σιωπηρή δεοντολογία στους ανθρώπους των βράχων. Σέβεται ο ένας την επιλογή, τη μοναχικότητα, τη γαλήνη του άλλου. Όταν έφτανα λοιπόν και όσο τακτοποιούσα το σκίαστρο στο παρμπρίζ, ένιωθα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου. Με το που άρχιζα να κατεβαίνω το βράχο, εκείνος διακριτικά, έδειχνε πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αγναντεύει τη θάλασσα. Όσο γδυνόμουν και έβαζα αντηλιακό, ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα με το κεφάλι κάτω. Έδειχνε να κοιμάται.

Πριν βουτήξω ξάπλωνα λίγο και μάζευα ήλιο. Τεράστια μαύρα γυαλιά κι ένα μεγάλο καπέλο, μου κάλυπταν το πρόσωπο. Έδειχνα να μην βλέπω τίποτα. Τότε με παρακολουθούσε με την άνεσή του. Χαμογελούσα μέσα μου και μάντευα τις αντιδράσεις του. Αν τραβήξω το καπέλο σκεφτόμουν, θα στραφεί προς τη θάλασσα. Κι αυτό ακριβώς έκανε. Έβγαζα τα γυαλιά και κατέβαινα να κολυμπήσω. Περνούσα δίπλα του, γιατί από 'κει ήταν το ομαλό πέρασμα και πολύ προσεκτικά, ακροπατώντας και παραπατώντας πάνω στα γλιστερά βράχια, βουτούσα. Απομακρυνόμουν κολυμπώντας, χωρίς να κοιτάξω καθόλου πίσω μου. Χανόμουν στο βάθος, απολαμβάνοντας τα χάδια του ήλιου παίζοντας με τα καταγάλαζα νερά και ξεχνιόμουν για ώρες. Ούτε που γύριζα να τον κοιτάξω. Τον αντιλαμβανόμουν κάποιες φορές να βουτάει και με δυνατές απλωτές, χωρίς να κοιτάξει προς το μέρος μου, κατευθυνόταν προς την εντελώς αντίθετη μεριά από μένα.

Όταν έβγαινα ή κολυμπούσε βαθιά πάντα, κοιτάζοντας προς την ακτή και όχι προς τα βράχια, όμως ήξερα ότι με βλέπει ή ήταν ξαπλωμένος στην πετσέτα του, ανάσκελα, καταηλιού, ακίνητος. Ωραίος δεν ήταν. Ούτε άσχημος. Στον δρόμο δε θα τον κοίταζες δεύτερη φορά. Μαύρα μαλλιά, μαύρο μούσι, γεροδεμένος, ανάστημα μέτριο. Έδειχνε ντόπιος. Ή καλοκαιρινός ντόπιος. Συχνά χαιρετούσε ένα ζευγάρι που κολυμπούσε κοντά στο βράχο του. Έφευγα πρώτη. Πάντα το ίδιο σκηνικό. Με παρακολουθούσε όταν πίστευε ότι δεν τον βλέπω. Μια Κυριακή με νοτιά, που η θάλασσα ήταν ανακατεμένη, κι ενώ κοίταζα διστακτική και σκεφτόμουν να μείνω ή να φύγω, γυρνάει και μου λέει:
- Μην ανησυχείτε. Καθαρή είναι. Αυτά που βλέπετε είναι φύκια.
Τον ευχαρίστησα για την ενημέρωση και αλλάξαμε δυο τρεις κοινότοπες κουβέντες ακόμα. Τις επόμενες μέρες αν οι ματιές μας διασταυρώνονταν, λέγαμε ένα «γεια σας». Έδειχνε διάθεση να συνεχίσει την κουβέντα, αλλά εγώ στο ύψος μου. Αγέρωχη. Με το βιβλιαράκι μου στον κόσμο μου. Έδειχνα κλειστή πόρτα. Άλλωστε αυτός ο άντρας δεν είναι καθόλου ο τύπος μου. Καθόλου όμως.
Μια μέρα φτάνοντας με το αυτοκίνητο, είδα κόσμο αρκετό στην παραλία, από αυτόν τον φασαριόζικο, οικογένειες, ψησταριές με κοψίδια να πετάνε στον αέρα, σκορπώντας ένα εξαίσιο άρωμα να σου κάνει τα νεύρα κρόσσια και το βραχάκι μου πιασμένο. Σταματάω για λίγο, ρίχνω μια ματιά με την ξινίλα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Εκείνος ήταν εκεί και με κοίταζε ανήσυχος. Κάνω στροφή χωρίς να βγω και φεύγω. Μου φάνηκε απογοητευμένος ή ιδέα μου ήταν; Τις επόμενες μέρες τα ίδια, ακριβώς. Μια διάθεση πολύ διακριτική να μιλήσει, αλλά το απόμακρο ύφος μου, δεν του επέτρεπε. Και ξαφνικά, χάθηκε. Φυσικό είναι αφού πέρασε ο Αύγουστος, η παραλία σχεδόν άδειασε. Ελάχιστοι μείνανε, ενώ ξαφνικά πλήθυναν οι γλάροι. Παράδεισος το νερό. Κρυστάλλινο. Τα βραχάκια όλα δικά μου. Αρχόντισσα. Όπου θέλω πάω... Ήρεμα, πανέμορφα, ειδυλλιακά.

Φωτογραφίζω τα σύννεφα. Φωτογραφίζω τα βράχια. Κάνω ότι θέλω και κολυμπάω ανενόχλητη. Ναι, αλλά γιατί μελαγχόλησα; Κοίτα πλάκα που μου λείπει μια άγνωστη παρουσία... Βρε τι σου είναι η συνήθεια! Επικίνδυνη. :)