Μάρω Δούκα, Ρέα Γαλανάκη, Λένα Διβάνη, Ζυράννα Ζατέλη, Ευγενία Φακίνου και Αθηνά Κακούρη. Μαζί τους η Μαρία Χούκλη που συντόνιζε τη συζήτηση των συγγραφέων με το κοινό, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.Η γνωστή μυθιστοριογράφος Μάργκαρετ Άτγουντ είπε κάποτε πως το να θέλεις να γνωρίσεις έναν συγγραφέα επειδή σου αρέσουν τα έργα του, είναι σαν να θες να γνωρίσεις μια χήνα επειδή σου αρέσει το φουά γκρά. Δηλαδή, για να το φέρουμε στα ελληνικά συμφραζόμενα, να γνωρίσεις ένα αρνάκι επειδή σου αρέσει το κοκορέτσι.
Αθηνά Κακούρη
Αθηνά Κακούρη
Συγγραφικές εμμονές
Έξι από τις γνωστότερες και πιο αγαπητές στο κοινό Eλληνίδες συγγραφείς κάθονται σε ένα τραπέζι και αναφέρονται, η καθεμιά με το δικό της ύφος και τη δική της ευαισθησία, στην περιπέτεια της γραφής, έτσι όπως τη βιώνουν οι ίδιες καθημερινά μέσα από τα βιβλία τους και την επαφή τους με το κοινό. Χωρίς να αρνούνται τη γυναικεία τους φύση, οι έξι συγγραφείς ξεδιπλώνουν τη συγγραφική τους κυρίως υπόσταση, μιλώντας γι’ αυτά που τις φοβίζουν και γι’ αυτά που τις παρηγορούν, γι’ αυτά που τις ωθούν στο γράψιμο και γι’ αυτά που, ίσως, τις φρενάρουν. Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο ενδιαφέρον αυτού του μικρού βιβλίου. Ο αναγνώστης που αγαπάει το έργο τους, έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει τις συντεταγμένες που το έχουν δημιουργήσει, όσα συνήθως κρύβονται πίσω από το παραβάν ενώ ταυτόχρονα εκτίθενται σε κοινή θέα.
Συγγραφικές εμμονές
Επιμέλεια: Ανταίος Χρυσοστομίδης
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Απολαυστικές οι κυρίες! Το βιβλίο ρουφιέται... έχω και μια αδυναμία στην γυναικεία καυστική πένα. Όταν δε, έχει χιούμορ και ευαισθησία, ένα παραπάνω!
.png)
.jpg)
24 σχόλια:
Μπράβο.. τρεία στα έξι.. τώρα διαβάζω Γαλανάκη, αμέσως πριν Δουκά και αμέσως πριν Φακίνου..:)
Θα προσυπογράψω το επιμύθιο..:)
Την καλημέρα μου:):)
''...χωρις να αρνουνται την γυναικεια τους φυση...''
Σκεψου να επροκειτο για αντρες συγγραφεις οποτε το σχολιο θα επρεπε να λεει ''..χωρις να aρνουνται την αντρική τους φυση...'' Ε?
Αχ, τι χάνω, τι χανω, που εχω κόψει το διαβασμα εδω και τριαντα χρονια...
Πρώτα να μου επιτρέψεις να βάλω τις κυρίες της ελληνικής λογοτεχνίας στην σωστή σειρά: Δούκα, Γαλανάκη, Διβάνη, Ζατέλη, Φακίνου και Κακούρη.
(κουτσομπολιό: αν και δεν νομίζω ότι θα παρεξηγηθούν - οι δύο πρώτες, τουλάχιστον, που γεννήθηκαν το ίδιο έτος στο ίδιο νησί)
Κι επειδή δεν μπορώ να αντισταθώ στην αναφορά της Άτγουντ, θα περάσω στα σχόλιά σου – σε παγκόσμια πρώτη :-) - ένα έξοχο, [κατά την κρίση μου], ποίημά της από την συλλογή "Πρωί στο καμένο σπίτι", μεταφρασμένο από την Δώρα Στυλιανίδου - (ολόκληρη η συλλογή δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός, τ.111). Νομίζω πως θα αρέσει και σ' εσένα.
Η δεσποινίς Τζούλη γερνάει
Πόσο καιρό ακόμη μπορώ να διατηρήσω
την συμφοριασμένη μου γοητεία;
Όχι πολύ ακόμα.
Οι γόβες με τους φιόγκους, τα πονηρά εσώρουχα με τα σλόγκαν στο καβάλο
Κτύπα εδώ
και άλλα τέτοια
θα πρέπει να πεταχτούν, μαζί με
τη στολή της γάτας.
Μετά από καιρό ξεχνάς
πώς πραγματικά μοιάζεις.
Παριστάνεις ότι δεν σε νοιάζει.
Όταν ήμουνα νέα έριχνα τα μαλλιά μου μπροστά, σκεπάζοντας το ένα μάτι, νομίζοντας ότι είμαι τολμηρή,
πηγαίνοντας σινεμά με την κίτρινη φούστα μου στενή σαν μολύβι
και την ελαστική λουλουδάτη ζώντι μου, μάσαγα τσίχλα, άφηνα ίχνη από κραγιόν
σαν ευγνώμονες πλαστικές ανάσες
στα τσιγάρα αντρών
που ούτε καν ήξερα,
και ούτε ήθελα να ξέρω.
Ήταν τέχνη να κουμαντάρεις τους άντρες, έπρεπε νά 'χεις επιδέξια χέρια,
να φυσάς μέσα στα ρουθούνια τους
όπως στα άλογα.
Ήταν κάτι που έκανα καλά,
σαν να έπαιζα φλογέρα,
παρόλο που δεν παίζω.
Στα δάση με τα γκρίζα κοτσάνια
υπάρχουν στάσιμα νερά
μαύρα σαν κατράμι, πνιγμένα
στα καφετιά φύλλα.
Αντανακλούν ένα μπράτσο, έναν ώμο,
με το κατάλληλο φως,
με συννεφιασμένο ουρανό.
Το τρένο περνάει τσιμεντόλακκους, λιβάδια, το χειμωνιάτικο στάρι
στα χωράφια σαν πενιχρό τρίχωμα.
Λαβαίνω ακόμα γράμματα,
αν και λιγότερα.
Μού γράφει ένας άντρας, ζητώντας μου αληθινές ιστορίες για αποτυχημένο σεξ. Ετοιμάζει μια ανθολογία.
Βρήκε το όνομά μου σ' ένα παλιό ημερολόγιο, με τη φωτογραφία μου
που είναι σκέτη μαγκιά και μαργαρίτες, τότε που το δέρμα μου είχε τη χρυσαφένια λάμψη της φρεσκοαλειμμένης μαργαρίνης. Δεν θέλω βιασμούς, λέει,
αλλά απογοητεύσεις,
κάτι σαν τις ηττημένες προσδοκίες. Αγαπητέ Κύριε, απαντώ, δεν έχω κάνει ποτέ! Αποτυχημένο σεξ, δηλαδή.
Δεν ήταν ποτέ το σεξ το πρόβλημα,
ήταν άλλα,
η απουσία των λουλουδιων,
οι θανάσιμες απειλές,
οι συνήθειες του προγεύματος.
Βλέπω ότι χρησιμοποιώ αόριστο.
Παρόλο το αναθυμιαστικό σύννεφο
των δηλητηρίων, σαν ένα λαμπερό κέλυφος αυγού, που σε τύλιξε,
ένα άρωμα δεν χάνεται: απλά απλώνεται και σε καταπίνει. Το σεξ δεν σου κάνει πια σαν ένα φόρεμα που μπήκε
μέσα στην κοινή λογική σου, αυτή που μοιράζεσαι με οτιδήποτε σ' ακούει.
Ο τρόπος που κινείται ο ήλιος
μέσα στον χρόνο αποκτάει νόημα,
οι βρώμικες σταγόνες του βρόχινου νερού
στο παράθυρο, τα βλαστάρια
των θάμνων στις άκρες των δρόμων,
η γυαλάδα του χυμένου πετρελαίου
σ' ένα ανοικτό λάκκο
που γεμίζει λασπόνερα.
Μην με παρεξηγείητε: ακόμα και με
τα φώτα σβηστά
θα παιρνόμουν τώρα με οποιονδήποτε, αν είχα ενεργητικότητα να χαραμίσω. Όμως μετά από καιρό
αυτά τα σαρκικά arpeggios γίνονται βαρετά, σαν να ακούς συνέχεια Μπαχ, υπερβολική λατρεία του ίδιου πράγματος.
Όταν ήμουν τελείως σαρκικιά,
ήμουν τεμπέλα.
Η ζωή μου ήταν εύκολη,
και ήμουν αγνώμων.
Τώρα έχω πολλούς εαυτούς.
Μη με μπερδεύετε με τους αγκώνες μου σαν της κότας:
αυτό που παίρνετε δεν είναι
πια αυτό που φαίνεται.
κι αφού ο γούφας στάθηκε στην αναφορά περί "γυναικείας φύσης", ας του αφιερώσω τις δύο πρώτες στροφές από το ποίημά της "Ο Ρομαντικός"
Oι άνδρες και οι θρηνώδεις ρομαντισμοί τους
που δεν τους αφήνουν να πλύνουν τα πιάτα -
αυτό είναι ελευθερία, αυτό το ραγισμένο
ποτήρι του κρασιού στο παγωμένο τζάκι.
Όταν οι γυναίκες πλένουν σώβρακα,
είναι δουλειά.
Όταν τα πλένουν οι άνδρες, είναι μια ανεξήγητη συμφορά
Πόσο γοερά ανεμίζουν οι υγρές κάλτσες στο σχοινί,
πόσο χαμένες και μόνες στον ορφανεμένο αέρα...
...
Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι κατά το φορουμικό παρελθόν μου το καλύτερο -ίσως και το μοναδικό - αφιέρωμα στην γυναικεία γραφή το είχε κάνει ένας άνδρας - (με το ζόρι και για την τιμή των όπλων πήρε μέρος μία γυναίκα).
Πολλές φορές, τρώγοντας το κοκορέτσι φαντάζεσαι το αρνάκι και περιμένεις να το αναγνωρίσεις (όταν συναντήσεις τον καλλιτέχνη), αλλά σου βγαίνει λύκος. Αυτό μπορεί να είναι κακό για τον καλλιτέχνη, γενικότερα και τον λογοτέχνη ειδικότερα, αλλά δεν είναι κακό για την τέχνη.
Από τις καλές συγγραφίνες που αναφέρεις, γνωρίζω προσωπικά την Λένα (από τον Βόλο γαρ) και πρόκειται για μια περίπτωση που διαβάζεις ανθρώπινο έργο και γνωρίζεις άνθρωπο. Πιό νόστιμη κι από κοκορέτσι.
.
.
Και κάτι ακόμη.
Επειδή δεν αντέχω να σχολιάζουν άλλοι τον καημένο τον Γουφάκο -θέλω μόνο εγώ- και ως επίσημος ερμηνευτής των δηλώσεών του, το σχόλιο του Γούφα αναφέρεται στην εμμονή της Γητεύτριάς μας (και όχι μόνο) στους δύο διακεκριμένους και διηρημένους κόσμους. Τον γυναικείο και τον αντρικό.
(Κι αν δεν αναφέρεται ο Γούφας, αναφέρομαι εγώ, γιατί όποτε συμφωνούμε μου λέει ότι σκέφτομαι θηλυκά)
Για τον κόσμο που συναπαρτίζουν άντρες και γυναίκες ποιός θα γράψει, ποιός θα σκεφτεί;
Ίσως ο Βενιζέλος. Κάτι θα ξέρει με το "όλον πασοκ" του.
Περιμένω την απάντηση από την γυναικεία καυστική σου πένα, με χιούμορ και ευαισθησία.
Φιλάκια, εκεί όπου βρίσκεσαι εις την ξένη.
Το βιβλίο ρουφιέται...
ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ!!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
o Kρόππαρχος, με ερμηνευσε σωστρά.
Θα τον παρω για δραγουμάνο. Αυτός ο διαχωρισμος με ενοχλεί, όχι στην ουσια του, διοτι δεν ειναι ουσιαστικός, αλλα στο πόσο ευκολα εχουμε αποδεχτει απαντες, κι εγω βεβαια, τον διαχωρισμο αυτον σε τομεις οπου αδιαμφισβήτητα δεν υπαρχουν διαφορές. Τα απλούστερο παραδειγμα,οι αόριστες αντωνυμίες. Εχω φαει τα σκώτια μου να καταφερω να γράψω μια αράδα σωστη αλλα δεν γινεται. Ισως τελικα να φταιει η αρχη αρχη της γλωσσας της πατριαρχίας. κΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ -ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ σοβαρη - στις μητριαρχικες κοινωνιες η λεξη ανθρωπος ηταν γενους αρσενικου η θηλυκού? Αν προφερεις η άνθρωπος ή η ανθρωπίνα ή η ανθρώπα σκας στα γελοια. Ε, εγώ λεω απο τώρα να γελώ οταν ακουω το ''ο ανθρωπος''
ΑRTOIA ευχαριστώ, ωραιο το ποίμα αλλα τωρα εχουν βγει τα πληντυρια.
Θα ψαξω τωρα και αν το βρω στον δισκο, κατι που ειχα γραψει παλια προσπαθόντας να γραψω σαν γυναίκα, θα στο ποσταρω αυριο, αν δεν το βρω θα κοιμαται στον βυθό του ωκεανού μεσα στις Σάχλες.
Καλή μου γητεύτρια,
Η βασική θέση της ανάρτησης σου με κάνει τουλάχιστον να χαμογελάω, από ένα γέλιο πηγαίο που, -συγχώρεσε με- δεν μπορώ να σταματήσω.
Απ΄όσους και όσες διάβασαν το πρώτο μου μυθιστόρημα έτυχε να γνωρίσω και να με γνωρίσουν πολλοί. Στιγμή δεν εξέλαβα τον εαυτό μου ως κοκορέτσι ή τουλάχιστον ως αρνάκι.
Η ευκαιρία σου δίνετε:
Έλα στο μπλόκ μου και ρώτα τους άλλους πως με είδαν. Εμένα επέτρεψε μου να συνεχίσω να γελάω πηγαία. Κι αυτή τελοσπάντων η ατυχής εξομοίωση ζώου, φαγητού και πνευματικού προιόντος, τι άλλο θα μπορούσε να μου προκαλέσει εκτός από γέλιο;
φιλί
Ε καλα εισαι γιουφτρονι, δεν παει αλλο, μα το πιο καλο ειναι οτι εχει εκει ζατελη τις αλλες κυριες δεν τις ξερω δεν ειμαι του λογοτεχνιζειν , του αχνιζειν ισως ... και αν τολμας και με ψυχανεμιζεσαι βρες το κομμεντιο που εστειλε στην αγκαλια του κλαυσιγελου ;-)
Γητεύτρια τι σύμπτωση!!
Χτες βράδυ, έδωσα στην Ελένη να διαβάσει τη Φαγώσιμη Γυναίκα.
Πολύ την συμπαθώ την Ατγουντ (και τη Λίζα Αλθερ επισης :))
Μα δεν είναι σύμπτωση; Πόσοι διαβάζουν Ατγουντ στις μέρες μας;
Φιλί x
@ koulpa
Α ρε αστέρι! :) Μπράβο σου! Σε χαίρομαι... Μακάρι να ήμασταν πιο κοντά να τα λέγαμε...
Φιλιά!
@ γούφας
Α ρε γούφα! Γι αυτό σ' αγαπάω! Γιατί αγαπάς και εκτιμάς τα θηλυκά και τον τρόπο που σκέφτονται. Δεν χρειαζόταν να πάρεις δραγουμάνο γιατί κανείς δε σε παρερμήνευσε. Όλοι σωστά σε ερμηνεύσαμε. Απλώς ο Κωστής θέλησε να δηλώσει την αγάπη του. Αφορμή γύρευε!
Τυχερός ο Ρίτσος! ;)
Αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον, ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ, αυτό που είχες γράψει ως γυναίκα. Τέτοιοι πειραματισμοί με γοητεύουν πολύ κι από τα δύο φύλα. Το να μπορεί κάποιος να μπει στο πετσί του άλλου φύλου μέσα από ένα ρόλο, ένα κείμενο, ένα προφίλ. Το έχω παίξει με απόλυτη επιτυχία, ως αντρικό προφίλ στους Εκφραστές. :))))))
@ artois
Λιώμα μ' έκανες! :) Τιμή και τύχη! Πόσα ευχαριστώ να σου πω; Εννοείται ότι θα αναδημοσιευτεί. Δε θα χαθεί στα σχόλια. Κι εδώ και στους Εκφραστές!
Να τα πάρουμε ένα ένα. Το πρωί βιαζόμουν γιατί δούλευα και τα ονόματα των γυναικών τα έκανα κοπύ παστέ, από τον Καστανιώτη καθώς και το κειμενάκι που αναφέρεται στο βιβλίο. Δεν έκατσα να βάλω τα ονόματα με τη σωστή σειρά και ευχαριστώ για την επισήμανση, γιατί κάποιος μπορεί να ταύτιζε λάθος την εικόνα με το όνομα.
Για το ποίημα δεν έχω λόγια. Το βρίσκω συγκλονιστικό. Αφού με ξέρεις γατόνι! Ξέρεις ότι με τέτοια πεθαίνω. Από τα τραγούδια του Κραουνάκη μέχρι την ποίηση απάντων των φευγάτων και ανατρεπτικών της γης...
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το φορουμικό ανδρικό αφιέρωμα στη γυναικεία γραφή. Αν υπάρχει και δεν είμαι αδιάκριτη, θα ήθελα να το δω.
Ευχαριστώ από καρδιάς και για τα δυο ποιήματα και χαίρομαι πολύ που γνωρίστηκες με τον γούφα, γιατί είναι άπαιχτο τυπάκι, εντελώς σουρεάλ και ψυχάρα! Του χρωστάω τρελό γέλιο στον πρωινό καφέ μου, που μου φτιάχνει τη μέρα. :)))
Φιλιά τρελά!
@ cropper
Καλώς το μου κι ας άργησε! ;)
Λοιπόν το να σου βγει λύκος, ευτυχία το θεωρώ και τύχη. Το να σου βγει κότα όμως; Και μη μου πεις ότι δεν μας έχει συμβεί να θαυμάσουμε γραφές και άθελά μας να ταυτίσουμε τα γραφόμενα με τον γράφοντα; Κάτι που είναι εντελώς λάθος και δεν πρέπει να το κάνουμε. Η πρώτη που την έχει πατήσει χοντρά, είναι η αφεντιά μου. Και γι αυτό είμαι και προετοιμασμένη για όλα. Να δω έναν συγγραφέα ευαίσθητο και με χιούμορ και μυαλό, αλλά και το αντίστροφο. Πάντα πίστευα ότι τα γραπτά μας, είναι ο καθρέφτης μας. Και το πιστεύω ακόμα, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει στο μυθιστόρημα, όπου ο άλλος μπορεί να έχει μια φαντασία αχαλίνωτη και να γράφει ότι θέλει.
Κάποτε ερωτεύθηκα προφίλ από τα γραπτά του. Όπου στην πραγματικότητα καμιά σχέση δεν είχε. Κουκουρούκου ο ευαίσθητος των μεγάλων αισθημάτων και ιδεών. Επί παντός. Πάθαμε και μάθαμε.
Για τον γούφα βρε συ δεν χρειάζεται επεξήγηση. Λες να μην τον ξέρω; Κι ο αρτουά δεν τον παρεξήγησε. Απλά τιμητικά του αφιέρωσε το ποίημα, ευκαιρίας δοθείσης, επειδή αναφέρθηκε στοχαστικά στη φράση. Ξέρω και τους δυο και μπορώ να καταλάβω πως λένε το κάθε τι.
Εν τω μεταξύ, θέλω να ξέρετε κάτι. Επειδή θέλω να είμαστε αυθόρμητοι και καμιά φορά η γραφή μας παρεξηγείται ή το χιούμορ μας, μεταξύ μας τουλάχιστον, να ξέρετε ότι ούτε παρεξήγηση υπάρχει, ούτε παρερμηνείες παίζουν. Θα γράφετε ότι θέλετε, η εκτίμηση, θέλω να πιστεύω είναι αμοιβαία και τουλάχιστον για μένα, είστε πια φίλοι δοκιμασμένοι και όχι απλοί συνομιλητές. Ας μην έχουμε γνωριστεί ακόμα. Θα γίνει κι αυτό. Καλά να είμαστε μόνο.
Κι επίσης να σας ευχαριστήσω για τις απολαύσεις των γνώσεων, τους προβληματισμούς και την ευαισθησία, που μοιραζόμαστε. Αν το σκεφτείς Κωστή, μεγάλη τύχη είναι η γνωριμία με πολλούς ανθρώπους, που δεν θα γνωρίζαμε, αν δεν ήταν το δίκτυο.
Για τη Λένα... συμφωνούμε! :)
Σε φιλώ κι ευχαριστώ που με νοιαζόσαστε το ξενάκι... ;)
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ
Χαίρομαι που συμφωνούμε. Όντως ρουφιέται και απολαμβάνεται. Εγώ βλέπεις τα παίρνω καθυστερημένα και όλα μαζί. Έχω μαζέψει ουκ ολίγο υλικό για να ξεχειμωνιάσουμε.
Ελπίζω να τέλειωσες με τα πατάρια και να ξεκουράζεσαι. ;)
Φιλιά!
@ Γιάννης Φιλιππίδης
Κι εγώ γελάω Γιάννη μου!
Φιλιά!
@ frankios
Να σου πω, εσύ τώρα νομίζεις ότι εγώ φημίζομαι για την εξυπνάδα μου;
Κλαυσίγελος; Μα ένας είναι; Και ποιός έστειλε κομμέντιο η Ζατέλη; Την οποία παρεμπιπτόντως πάω με χίλια!
Φράνκιος, φράνκιος... φράνκιος χου;
Να το πάρει το ποτάμι βρε!
Δεν είσαι και του λογοτεχνίζειν, αλλά του... αχνίζειν.
Χελόοοοοου! Ξανθιά είμαι σου λέει κάτι; :ΡΡΡΡΡΡ
@ Μαριλένα
Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που δίνεις τέτοια βιβλία στις κόρες σου! Το ποιοί διαβάζουν Άτγουντ σήμερα; Θέλω να πιστεύω πολλοί. Είναι η σημαντικότερη συγγραφέας στην πατρίδα της και χαίρει αποδοχής και εκτίμησης μεγάλης σε όλον τον κόσμο. Θεωρείται τύχη που την μάθαμε νωρίς.
Για την Λίζα Άλθερ, θα συμφωνήσω και πάλι απολύτως! Μπράβο βρε Μαριλενάκι! Τυχερές πολύ οι ζουζούνες!
Πολλά φιλάκια σε όλες σας!
αντεστε να δειτε το μειλ σας , το των εκφραστων τοιουτο και ενεργειστε τα δεοντα
@ Frankios
Κάναμε ότι μπορούσαμε. Ελπίζω να έγινε αντιληπτό. :)))))))
To αγαπημένο μου, τι αγαπημένο δηλαδή, πολυαγαπημένο βιβλίο, το οποίο δυστυχώς δάνεισα κι εχασα, είναι το Women's Room της Marilyn French.
Εχω φάει άπειρες ώρες στα βιβλιοπωλεία να το βρω, αλλά δυστυχώς μονο ξενόγλωσσο υπάρχει.
Εχω χάσει παρα πολλά βιβλία κατ' αυτόν τον τρόπο και αναντικατάστατα, αλλά αυτό ειναι που μου στοιχισε περισσότερο απ όλα :(
Καλη Κυριακή να έχεις.
..Ο κόσμος είναι μικρός..:)
..και ας είν'καλά το νετ.. μια χαρά βρισκόμαστε..:)
Σκευτόμουν να κάνω ένα αφιέρωμα στην Αθλερ (δεν έχω γνωρίσει άλλον να έχει διαβάσει..).. Διάβασα μερικά βιβλία της στα 80s και έχω μια ..σαν να έγραφε σε blog.. Άμα με το καλό ξεμπερδέψω με τα τρέχοντα.. και βρώ που την έχω καταχονιασμένη (αλεπαλληλες μετακομίσεις..)..:)
Την καληνύχτα μου:):)
@ Μαριλένα
Mη μου μιλάς για δανεισμούς. :((
Πώς γίνεται και δεν επιστρέφονται ποτέ δεν το έχω καταλάβει! Κι εγώ χάσει πολλά αγαπημένα και τα έχω αγοράσει ξανά. Ένα μόνο δεν βρήκα το «Κυρίες μου εκδίδομαι» της Κερκυραίας Μποντούα Σελλά και το κλαίω ακόμα. Το έχει κάποια φίλη και ντρέπομαι να το ζητήσω.
Εδώ και δέκα χρόνια έπαψα να δανείζω. Προτιμώ να το αγοράσω και να το χαρίσω, από το να δανείσω. Ευτυχώς κόπηκε το σπορ του δανεισμού γενικά...
@ koulpa
Όντως είναι πολύ μικρός... και πολύ χαίρομαι όταν βγαίνουν άκρες από το πουθενά. Γενικά η ζωή είναι παράξενη και γεμάτη εκπλήξεις. :)
Πάντως τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Δημοσίευση σχολίου