Και μια που τ' αναφέραμε... ας δούμε και τη θεϊκή ατάκα της Doris Lessing: «Οι άνδρες πρέπει να αντισταθούν»

Αυτές τις μέρες που διάβαζα τα πολύ καλά ποστ σε διάφορα μπλογκς, που αφιέρωσαν στο Νόμπελ Λογοτεχνίας που δικαίως πήρε η σεμνή αντιστάρ Ντόρις Λέσινγκ, οδηγήθηκα σε διάφορες παλιές συνεντεύξεις της, καθώς και σε πολλά αφιερώματα-αναλύσεις του έργου της.

Θα σταθώ σε ένα ακόμα άρθρο του Βήματος, το οποίο και παραθέτω ολόκληρο, γιατί πραγματικά συμφωνώ απόλυτα με τον τίτλο και το περιεχόμενο και θα εξηγήσω και γιατί, με απτά παραδείγματα και μέσα από την μπλογκόσφαιρα, διεθνή και ελληνική, που δείχνει πόσο απλά, ευνουχίζεται ένας άντρας, από μια ανόητη γυναίκα και γιατί αυτός το ανέχεται.

Πολύ σημαντικό θέμα που αφορά όλους μας και κυρίως τα νέα παιδιά. Ειδικά τις νέες κοπέλες, που ενώ βράζει το αίμα τους, δεν έχει πήξει το μυαλό τους και βγάζουν τα μάτια τους μόνες τους, αλλά και τα μάτια της οικογενείας τους.

Και μη μου πει κανένας ή καμιά για τις χιλιάδες κακοποιήσεις που υφίστανται οι γυναίκες από τους άντρες σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί δεν τις αρνούμαι. Και τις γνωρίζω καλύτερα από πολλούς και μάχομαι ενάντια σ' αυτές.

Εδώ όμως θίγεται ένα θέμα πολύ σοβαρό, που αφορά τις «προηγμένες» κοινωνικά και μορφωτικά, ομάδες.
Πράξεις που γίνονται ασυνείδητα και που οδηγούν στον εξευτελισμό και στον εκφυλισμό του άντρα, πράγμα που έχει αντίκτυπο σοβαρότατο, εκτός των άλλων και στις ίδιες τις γυναίκες και δεν το έχουν καταλάβει.

Τα παραδείγματα χιλιάδες καθημερινά. Το βιώνεις παντού. Το περιστατικό με την σχολική τάξη που αναφέρει η Λέσινγκ, είναι περιστατικό πολυτελείας, για τα ελληνικά δεδομένα, όπου η αμορφωσιά, η απαιδευσιά και η ξερολιά των νέων ειδικά γυναικών, τις οδηγεί να βγάζουν τα μάτια τους και μετά να τρέχουν σε φλυτζανούδες και χαρτορίχτρες, να μάθουν τί έφταιξε που τον έχασαν! Εμ, κυρά μου δεν αρκεί να μην έχεις κυτταρίτιδα και να έχεις το μαλλί στην πένα. Ποσώς τον απασχολεί. Άλλο τον καίει...

Να μην τον ξευτιλίζεις κοινωνικά, να μην του επιτίθεσαι δημόσια, να μην τον βρίζεις, να μην τον λες μαμάκια, να μην τον κρίνεις διαρκώς, να τον αφήνεις να ανασάνει κι ας φλερτάρει. Η επιβεβαίωση είναι και γι αυτόν τόσο απαραίτητη, όσο και για σένα. Δέξου τη διαφορετική του φύση. Δεν είναι ίδιος με σένα. Σε θέλει ισότιμη δίπλα του, αλλά όχι ίδια. Δεν είναι ντροπή να του μαγειρεύεις ή να του ράβεις τα κουμπιά. Κι αυτός σηκώνει βάρη, σου αλλάζει το λάστιχο κτλ.

Μην πετάγεσαι όταν μιλάει, κυρίως μπροστά σε τρίτους. Μην τον υποτιμάς ποτέ μπροστά στους γονείς και τα παιδιά σας.

Μην παρακολουθείς την ζωή του σαν χαφιές. Μην ψάχνεις το κινητό του. Μην ανοίγεις τα γράμματα του και τα συρτάρια του και το πορτοφόλι του.

Μην μπαίνεις όταν ποστάρει στο μπλογκ του ή σε φιλικό, να την «βγεις» σε όποια θεωρείς αντίπαλο.

Έκοψα μπλογκ, αγαπημένης γραφής, εκλεκτού δημοσιογράφου Ιταλού, όταν σε κάποιο ποστ του, αντικειμενικά εξαιρετικό, ένα γυναικείο προφίλ του είπε: Μακάρι στη ζωή σου να σε φροντίζουν και να σε νοιάζονται, ώστε να είσαι ευτυχισμένος ή κάπως έτσι.

Την άλλη μέρα, ένα άλλο γυναικείο προφίλ, πετάγεται και απαντά στην τύπισσα που τόλμησε να ευχηθεί στον λεβέντη: Αλίμονο αν δεν νοιαζόμουν να τον κάνω ευτυχισμένο και αν δεν τον φρόντιζα όσο του αξίζει! Ψύχραιμη η άλλη απαντά: Μπράβο! Να ζήσετε ευτυχισμένοι!

Ο τύπος που είναι και γαμών και δέρνων της γραφής, τσιμουδιά!

Δεν σχολίασε κανείς άλλος φυσικά, από διακριτικότητα. Εγώ τώρα ως τρίτος παρατηρητής, δεν ξαναπάτησα στο μπλογκ γιατί απομυθοποίησα εντελώς τον τύπο και τον κατέγραψα μέσα μου, ως μεγάλο μαλάκα! Την καλή του την περιφρονώ ως καρακοτάρα και την άλλη που τον ύμνησε, την συμπονώ, αλλά ας πρόσεχε πού εκδήλωνε το θαυμασμό της.

Φυσικά και τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει εκείνος. Που δεν έχει κόψει το βήχα της καλής του έγκαιρα και την αφήνει και κάνει κατινιές δημόσια. Προσωπικά διαφωνώ και με τις ιδιωτικές κατινιές, αλλά έστω, αυτές είναι λιγότερο επώδυνες. Διότι αν είναι να στην κάνει βρε ανασφαλή χαζούλα, θα στην κάνει και δε θα πάρεις μυρωδιά πώς και από πού. Δε θα κάθεται να ποστάρει και να παίζει. Θα της στείλει ότι γουστάρει στο πριβέ ή θα τσατάρει κι εσύ θα κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου.

Γράφει προ μηνών κάποιος, σε κάποιο μπλογκ ένα σχόλιο, μπαίνει η καλή του από κάτω και του λέει στο περίπου γιατί δεν το καλοθυμάμαι, αυτά να τα πεις αλλού, που παρουσιάζεσαι έτσι κι έτσι εδώ που δε σε ξέρουν κτλ. Αναγκάστηκαν κάποιοι να κάνουν την άχαρη πυρόσβεση, για να μην του ανοίξει το κεφάλι κι ο φλούφλης από κάτω της απάντησε τόσο υποταγμένα, που δεν έβρισκα κουκιά γαμώτο μου να φτύνω!

Και σκέφτομαι τους γιους μου, να μου τους καταντήσει καμιά, τέτοια ρετάλια. Να φοβούνται ν' ανασάνουν!!! Έλεος... Ευτυχώς όλα βαίνουν καλώς, προς το παρόν τουλάχιστον. Την κόρη μου προσπαθώ να διδάξω να μη γίνει ευνουχίστρια και να μην καταντήσει τον καλό της μ...... Δεν υπάρχει πιο ξενερωτικό πράγμα.

Αυτά που αναφέρω φυσικά εδώ, είναι μικροπταίσματα μπροστά σε αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα. Έχουνε δει τα μάτια μου... Γιατί οι γυναίκες, αμαθείς ή ημιμαθείς, έχουν μπερδέψει τα δικαιώματά τους στη ζωή, στους τομείς της παραγωγής και της αναπαραγωγής, με την επιθετικότητα και τον ευνουχισμό των συντρόφων τους.

Η Ντόρις Λέσινγκ, μεγάλη γάτα και γυναίκα χορτασμένη στη ζωή, το έχει πάρει το μηνυματάκι και προσπαθεί η καημένη να το μεταδώσει. Της βγάζω το καπέλο, με κάθε σεβασμό.


Δείτε το άρθρο:

«Οι άνδρες πρέπει να αντισταθούν»

DORIS LESSING

«Με σοκάρει όλο και περισσότερο η απερίσκεπτη και αυτόματη μείωση των ανδρών που αποτελεί σήμερα τέτοιο μέρος της κουλτούρας μας που σχεδόν κανένας δεν δίνει σημασία. Καταπληκτικά πράγματα έχουν επιτευχθεί μέσω του φεμινισμού. Σήμερα υπάρχει αρκετή ισότητα, τουλάχιστον στο μέτωπο των αμοιβών και των ευκαιριών, αλλά σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει στον τομέα της ανατροφής των παιδιών, την πραγματική απελευθέρωση. Εχουμε πολλές καταπληκτικές, έξυπνες και ισχυρές γυναίκες παντού αλλά τι συμβαίνει με τους άνδρες; Γιατί όλα αυτά έπρεπε να αποβούν εις βάρος τους;

Βρέθηκα πρόσφατα σε μια τάξη με μαθητές εννέα ως δέκα ετών, κορίτσια και αγόρια. Η νεαρή δασκάλα έλεγε σε αυτά τα παιδιά ότι αιτία των πολέμων είναι η έμφυτα βίαιη φύση των ανδρών. Μπορούσες να δεις τα κοριτσάκια να φουσκώνουν από αυταρέσκεια και έπαρση ενώ τα αγοράκια κάθονταν εκεί ζαρωμένα, απολογούμενα για την ίδια τους την ύπαρξη, πιστεύοντας ότι αυτό το μοτίβο θα συνεχιστεί σε όλη τη ζωή τους. Η δασκάλα προσπαθούσε να συναντήσει το βλέμμα μου θεωρώντας ότι επικροτώ αυτές τις αηδίες. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε πολλά σχολεία και κανένας δεν λέει τίποτε. Εχουν γίνει ένα είδος θρησκείας την οποία δεν μπορείς να κριτικάρεις διότι τότε μετατρέπεσαι σε προδότη της μεγάλης ιδέας και εγώ δεν είμαι προδότις.

Εφθασε ο καιρός να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που μειώνουν συνεχώς τους άνδρες. Η πιο χαζή, αμόρφωτη και κακιά γυναίκα μπορεί να μειώσει τον πιο καλό, ευγενικό και έξυπνο άνδρα και κανένας δεν διαμαρτύρεται.

Οι άνδρες μοιάζουν τόσο τρομοκρατημένοι που δεν μπορούν να προβάλουν αντίσταση αλλά έχει φθάσει ο καιρός να το κάνουν. Μεγάλο μέρος της καταπληκτικής ενέργειας που ξεσήκωσε ο φεμινισμός σπαταλήθηκε σε αερολογίες και μεγαλοστομίες ενώ θα έπρεπε να επικεντρωθεί στην αλλαγή της νομοθεσίας. Εχουμε ισότητα στους μισθούς αλλά η πραγματική ισότητα θα έρθει όταν λυθεί το ζήτημα της ανατροφής των παιδιών, τουλάχιστον γι' αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη».

* Η Ντόρις Λέσινγκ γεννήθηκε το 1919 στο Ιράν από βρετανούς γονείς. Πέντε χρόνια αργότερα η οικογένειά της μετακόμισε στη Νότια Ροδεσία, τη σημερινή Ζιμπάμπουε, όπου η Λέσινγκ έζησε ως την ηλικία των 30 ετών. Το πρώτο μυθιστόρημά της «Η χλόη που τραγουδά εκδόθηκε το 1950. Η συγγραφέας απέκτησε παγκόσμια φήμη τη δεκαετία του '60 με το βιβλίο Χρυσό σημειωματάριο που έγινε ευαγγέλιο των απανταχού φεμινιστριών. Το ανωτέρω κείμενο είναι απόσπασμα από ομιλία της στο Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου τη Δευτέρα 13 Αυγούστου.

Το ΒΗΜΑ, 26/08/2001