Koyaanisqatsi, Κογιανισκάτσι στη γλώσσα των Χόπι:Τρελή ζωή, ζωή χωρίς ισορροπία...

Koyaaniskatsi

Διάβαζα αυτές τις μέρες στο Βήμα, την συνέντευξη της Ντόρις Λέσινγκ στον Θανάση Λάλα, η οποία του είπε ορθά κοφτά, ότι αν δεν της είχε μιλήσει γι αυτόν με τα καλύτερα λόγια, ο αγαπημένος της Φίλιπ Γκλας, δε θα τον δεχόταν. Και σε ερώτηση του Λάλα αν γνώριζε από πριν τον Φίλιπ Γκλας, απάντησε όχι, μέχρι πριν λίγο που την πήρε ο ίδιος τηλέφωνο για να της ζητήσει να συνεργαστούν!!! Και το πρώτο που σκέφτηκα, ήταν: Θεέ μου δεν έχει δει ούτε το Κογιανισκάτσι!!!!

Μερικές φορές η έκπληξη που παίρνεις από τους ανθρώπους είναι πολύ μεγάλη. Συνήθως μυθοποιείς τα μεγάλα ονόματα και νομίζεις πως πρέπει να είναι μέσα σε όλα. Δεν είναι έτσι... δυστυχώς.

Koyaaniskatsi

Το Koyaaniskatsi λοιπόν, που σκηνοθέτησε ο Godfrey Reggio, αλλά έγινε γνωστό στον κόσμο, αφού ευτυχώς το «υιοθέτησαν» ο Francis Ford Coppola, αναλαμβάνοντας την παραγωγή και βάζοντάς το υπό την αιγίδα του και ο Philip Glass, που το «έντυσε» με την υπέροχη μουσική του, την εκπληκτική μουσική του, την πραγματικά μοναδική, κάνοντας το ένα από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, ταινία σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου και του ντοκυμανταίρ.

Koyaaniskatsi

Το Koyaaniskatsi είναι μια ταινία που βομβαρδίζει κυριολεκτικά τις αισθήσεις μας. Οι εικόνες περνούν με εκπληκτική ταχύτητα ή με πολύ αργό ρυθμό, τόσο που παρακολουθείς τις σκηνές αγάπης μέσα από τα φωτισμένα παράθυρα του κόσμου, νιώθεις να σε συνεπαίρνει το μεθυστικό άρωμα από τους ατέλειωτους χρωματιστούς λουλουδώνες της γης, ακολουθείς τα σύννεφα στο μαγικό και ανάλαφρο ταξίδι τους, νιώθεις τη δροσιά της πρωινής άχνης, τσαλαβουτάς ευτυχισμένος στα νερά του πλανήτη τα γάργαρα, ταξιδεύεις σε θάλασσες μαγικές, σε καταρράκτες, σε λίμνες και ποτάμια, σκαρφαλώνεις βουνά και φουσκώνεις τα πνευμόνια σου με οξυγόνο και όλη αυτή η ασύλληπτη ομορφιά του πλανήτη, σε κάνει άθελά σου να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, να κοιτάς το θαυμαστό γαλάζιο του ουρανού σου και να εύχεσαι να υπήρχε Θεός να τα κρατήσει όλα αυτά ή να τον ευχαριστήσεις...

Koyaaniskatsi

Παράλληλα όμως έρχεται η φρίκη. Η φρίκη των τρελών ρυθμών και της αλόγιστης ανθρώπινης παρέμβασης στο θαύμα της φύσης. Τα πανέμορφα μαλακά γαλάζια σου σύννεφα, γίνονται μαύρα μολυσμένα νέφη, τα ποτάμια σου και οι θάλασσες σου, κουβαλούν το θάνατο με τα απόβλητα και τη ρύπανση. Ο αέρας σε πνίγει, η μόλυνση, ο θάνατος, το άγχος της πόλης με τα εκατομμύρια οχήματα μικρά και μεγάλα, να τρέχουν κολασμένα πάνω κάτω σκορπώντας ρύπους και τρελαίνοντάς σε, με έναν θόρυβο που καταγράφεται μέσα σου αθροιστικά και σε πεθαίνει αργά αργά. Βλέπεις τις αντιθέσεις και τρελαίνεσαι. Τα κορμιά των ανθρώπων αλλάζουν, η ευλυγισία της λυγαριάς που είχαν όταν χαίρονταν τη φύση, δίνει τη θέση της σε μια ακαμψία και μια στάση αναμονής θανάτου στα εργοστάσια και στους πολυσύχναστους δρόμους.

Τα πρόσωπα με τα χαμόγελα και τη λάμψη στα μάτια, μπροστά στο θαύμα της φύσης, αντικαθιστώνται από σκελετωμένες παρειές, μαύρα βαθουλωμένα μάτια, ρυτίδες απόγνωσης και καπνού. Οι πόλεις και τα τοπία-νεκροταφεία, νεκρώνουν τα κύτταρά μας. Μαραζώνουμε μέρα τη μέρα, λειτουργούμε σαν ρομποτάκια, που κλεισμένα σε τσιμεντένια κουτιά, τρώνε τα συσκευασμένα με τα συντηρητικά, αποχαυνώνονται σε μια τηλεόραση που τους σερβίρει, άθλια τέρατα που ξερνάνε πράσινους εμετούς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπου αφού κάνουν έναν ταραγμένο ύπνο σηκώνονται να ξαναρχίσουν το τρελό τρέξιμο για ποιό σκοπό; Για μια τέτοια ανισόρροπη ζωή, όπως πολύ σοφά την ονόμασαν οι Ινδιάνοι Χόπι: Koyaaniskatsi=Τρελή ζωή! Ζωή εκτός ισορροπίας!