Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Το «Môme Piaf», το μικρό μας σπουργιτάκι με την εκπληκτική φωνή, έφυγε σαν σήμερα...


Όταν η ζωή ξεπερνά τη φαντασία κι όταν η μοίρα γράφει τρελές ιστορίες, τότε χαρίζει μια από τις μεγαλύτερες φωνές στον κόσμο, στο αλητάκι του Παρισιού, ύψους 1,47 και με τα τόσα βάσανα που δεν τα χωρά το μυαλό μας...
Αναρωτιέμαι ποιός παίζει τέτοια παιχνίδια στους ανθρώπους; Το απόλυτο χάρισμα, το απόλυτο δώρο και η απόλυτη δυστυχία... από παιδί μέχρι το θάνατο της.

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού, ο πατέρας της, Louis-Alphonse Gassion, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Anita Maillard ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες βδομάδες μετά την γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητέρα της μάνας της. Το 1917, ο πατέρας της που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Bernay (Νορμανδία) και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Edith αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς την βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται. Ήταν εφτά χρονών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα δέκα της η Edith άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε και πως η κόρη του είχε όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί – όπως έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά.

Στα 15 έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17, συναντά τον Louis Dupont, ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι τη Μαρσέλ, που δυστυχώς πεθαίνει από μηνιγγίτιδα, δύο χρόνια αργότερα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Pigalle, όπου και γνωρίζει τον Louis Leplée, διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει το "Môme Piaf" (μικρό σπουργίτη). Το 1935 της βγάζει και το πρώτο της δίσκο. Μα λίγο αργότερα ο μέντοράς της Leplée δολοφονείται, και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον φονιά αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Raymond Asso, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου πολέμου και την Γερμανική κατοχή, δίνει κονσέρτα για αιχμάλωτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίες στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν.

Γύρω στα 23 της είναι μια μεγάλη βεντέτα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της, ερωτεύεται τον Yves Montand και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του.

Στα τέλη του 45, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της "La Vie En Rose", που στην αρχή περνά αδιάφορη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.

Γνωρίζει μεγάλες δόξες και στη Νέα Υόρκη, όπου ερωτεύεται τον βασιλιά του μποξ, Marcel Cerdan και ζουν ένα από τα πιο φημισμένα ρομάντζα της εποχής. Ο ξαφνικός θάνατος του Cerdan σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Piaf σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά.

Το 1951, έχει 2 σοβαρά τροχαία, μετά το δεύτερο οι γιατροί της δίνουν για καιρό μορφίνη την οποία συνηθίζει και την ανακατεύει μαζί με αλκοόλ αχρηστεύοντας την ήδη κακή της υγεία.

Το 1952, παντρεμένη με τον τραγουδιστή Jacques Pills, στην πεντηκοστή τουρνέ της στην Αμερική, σε κάποια ρεσιτάλ της συνοδεύεται στο πιάνο από τον νεαρό τότε Gilbert Bécaud. Εκείνη την εποχή ακολουθεί πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης, μα οι ουσίες την έχουν ρημάξει. Παρ’ αυτά κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις.

Τα επόμενα 2 χρόνια μένει κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Μα το 1955, μόλις μαθαίνει πως θα τραγουδήσει στο Olympia, με τρόπο αξιοθαύμαστο και με αφάνταστη ενέργεια, δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση. Χωρίζουν με τον Pills το 1956. Με μεγάλη φόρα κάνει άλλη μια τουρνέ στην Αμερική και είναι πια μια διεθνής σταρ. Το 58 ζει μια ακόμα τρελή σχέση δίπλα στο νεώτερο τραγουδιστή και συνθέτη Georges Moustaki, ο οποίος το 1959 συνθέτει γι΄αυτή το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο αποδυναμώνει περισσότερο την Piaf. Μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά τη διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης.

Σ΄ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος Καρκίνος. Αυτό όμως δεν πτοεί την Edith η οποία συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευμένη όμως από μια νοσοκόμα για να της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.

Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το "Non Je Ne Regrette Rien" του Charles Dumont και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας παρότι συχνά τρικλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό και τον παντρεύεται το 1962. Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros, για το σύνολο της καριέρας της.

Η Edith Piaf σβήνει την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Jean Cocteau, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Ο Théo Sarapo μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της την σωρό της στην " δική της πόλη ", το Παρίσι. Θάβεται σε 3 μέρες στο παρισινό κοιμητήριο Père Lachaise.

Η αξέχαστη σταρ έφυγε φτωχή αφήνοντας πολλά χρέη στον τελευταίο σύζυγό της και μια τεράστια ιστορία.

Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (έγραψε πάνω από 200 τραγούδια σε δίσκους) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση των καλλιτεχνών Charles Aznavour, Gilbert Bécaud, Eddie Constantine, Yves Montand, Georges Moustaki, Jacques Pills και Francis Lai.

H βιογραφία, από τη Βικιπαίδεια

14 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

μπράβο σου που θυμήθηκες το αλητάκι. Έλεγα να κάνω αφιέρωμα αλλά το άφησα, ήμουν σίγουρος ότι θα το έκανες κι εσύ!

Απίστευτη η ζωή της...

drunk tank είπε...

ήμουνα σίγουρος Μαριάννα μου ότι θα τη θυμόσουν!
περίμενα-και περιμένω- και Cocteau βέβαια!

Ανώνυμος είπε...

Με πρόλαβες στο παρατσακ…
Αφού το θέμα σου τα λέει όλα,δεν υπάρχει λόγος για να δημιουργήσω ρεπλικα ποστ.

Γουφ είπε...

Εξοχο οπως ολα
Για Ζύλ Βινιώ υπάρχει τίποτα?

Cle Petridou είπε...

Μπραβο σου όμορφη μου φιλενάδα!
BRA-VO!

Γατος_με_απαλες_πατουσες είπε...

@ γητεύτρια

την αγαπάς την Εντίθ μας αλλά σήμερα δεν έβγαλες αυτό πού ήθελες να πεις ... δεν είναι δικό σου κείμενο αυτό, να σε προσέχεις ... θα γράψεις για την Εντίθ μας άλλη μέρα, όλα σύντομα θα γίνουν πιο γαλήνια.

Αφέσου στο νερό, ξέρει το δρόμο

αγκαλιά δική σου, μόνο !!!

μαριάννα είπε...

@ Σπύρος Σεραφείμ

χαχαχα! Άκου να δεις περίπτωση. Κι εγώ πέρασα το πρωί από σένα να δω αν έχεις γράψει γιατί δεν είχα χρόνο. Βασιζόμουν σε σένα και στον Κωνσταντίνο. Είδα την τρέλα που έχεις αλλά βιαζόμουν και δεν το διάβασα καν. Αφού είδα ότι κι ο Κωνσταντίνος δεν... ποστάρισα βιαστικά κι έφυγα τρέχοντας.

Φιλιά πολλά!

μαριάννα είπε...

@ Κωνσταντίνος Π

Κωνσταντίνε μου τρέχω και δε φτάνω... Αν έχεις χρόνο γράψε εσύ για Κοκτώ πέθαναν την ίδια μέρα είδες;
Αν δεν προλαβαίνεις κι εσύ... εν ευθέτω χρόνω. ;)

Φιλιά!!!

μαριάννα είπε...

@ bil karas

Μπιλάκο μου έχει τόσο καλυφθεί η ζωή της Πιάφ τόσα χρόνια τώρα... που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως απότιση φόρου τιμής στην πραγματικά μεγάλη φωνή που έφυγε πρόωρα, αλλά πολύ γεμάτη εμπειρίες, είναι να τη θυμόμαστε.
Χαίρομαι πάντως που οριστικοποιείς την παραμονή σου με πρόθεση αφιερωμάτων! ;)
Βγάλαμε είδηση... :)))))

Φιλιά πολλά!

μαριάννα είπε...

@ γούφας

Γούφα μου, λες τον Καναδό ε; Θα το ψάξω... αλλά χλωμό. Η Γλυκερία θα ξέρει που τραγούδησε μαζί του. :Ρ Μια πρόχειρη έρευνα δεν... απέδωσε.
Είσαι μαμούνι όμως... ξέρεις κάτι κουφά! Δεύτερη φορά που με εντυπωσιάζεις τα μάλα, μουσικά. Θυμάσαι την πρώτη ε;

μαριάννα είπε...

@ Γατος_με_απαλες_πατουσες

Παλιόγατο άμα σε πιάσω θα σου πω εγώ, που με ξέρεις καλύτερα κι από μένα!
Όντως δεν είχα χρόνο και ένα κείμενο που έχει κάνει μια φίλη στους Εκφραστές, δεν με κάλυπτε. Ήταν ελλιπές. Τη βιογραφία λοιπόν που έβαλα από τη βικιπαίδεια, τη βρήκα μια χαρά. Από τις λίγες φορές που μια βιογραφία σε εγκυκλοπαίδεια ήταν πολύ ενημερωμένη. Προφανώς από τη αντίστοιχη γαλλική. Απλώς εγώ θα έκανα και τα σχολιάκια μου, ενδιάμεσα. ;)
Θα έγραφα δηλαδή για το φοβερό τεμπεραμέντο της τσιλιβίθρας που αλώνισε τον κόσμο. Το οποίο αν διάβασες, έχει την εξήγησή του. Έλλειψη γονιών και μητρικής στοργής, αναζήτηση πολλών αγκαλιών να κουρνιάσει την ανασφάλειά της η γλυκιά μου. Ότι αγαπούσε το έχανε. Της τσάκισαν τη ζωή οι απώλειες. Ο ένας νεκρός πίσω από τον άλλον και τα τροχαία... έλεος! Τόσα τροχαία μια γυναίκα κάτω από ενάμισι μέτρο!

Ανταποδίδω την αγκαλίτσα παλιογατάκι μου! Σφιχτή και στριφογυριστή!

Γουφ είπε...

δεν την θυμάμαι αλλα δεν βλάφτει. απλώς εσυ φταις που τα σκαλίζεις ολα αυτα στο μπλοκάκι σου. πολυ μοναδική εργασία κι εδω που τα λέμε σε θαυμαζω -και απορώ- που βρισκεις χρονο και δεν βαρυέσαι.

μαριάννα είπε...

@ γούφας

Η πρώτη ήταν που είχες ζητήσει Richard Anthony! Και με ξέρανες! :))) Γιατί δεν ήξερα άλλον άνθρωπο στη ζωή μου που να τον ήξερε!
Το ποστ με θέματα μουσικά και Τεχνών γενικά ή ποίησης, όχι μόνο δεν το βαριέμαι, αλλά με χαλαρώνει, με ξεκουράζει, με θεραπεύει από πάσης φύσεως πόνους... ψυχικούς εννοώ. Εντελώς θεραπευτικό όμως. Για όσους δεν μπορούν να ακουμπήσουν αλλού τα όνειρά τους, είναι μια καταφυγή γούφα μου... ;)
Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Kαι χθές είδα και την ταινία...