Ανομολόγητοι έρωτες και το Ballade pour Adeline... του Richard Clayderman!

Εκείνη στα 28 με τρία παιδιά ήδη και πολλές υποχρεώσεις. Εκείνος ανύπαντρος στα 33 με καριέρα που την ξεκινούσε μόλις. Είχε λίγο αργήσει γιατί ήταν φοιτητής-φιλόσοφος και ποιητής και με πολιτική δράση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και το τελευταίο που τον απασχολούσε ήταν η επιστήμη του.
Την πρώτη φορά που τον είδε, τον πέρασε για καθυστερημένο. Ψηλός δυο μέτρα, ατζούμπαλος, ατημέλητος, με γυαλιά κι ένα αναιδέστατο τσουλούφι να πέφτει στα μάτια του, που δεν τα σήκωσε πάνω της, όση ώρα μιλούσαν. Κοιτούσε κυρίως κάτω, σαν κάτι να έψαχνε επίμονα να διαβάσει στα παπούτσια του.
Τον πέρασε για ψιλοβλαμμένο και το σχολίασε ειρωνικά και χλευαστικά, αφού αυτός έφυγε, με τον ωραίο, επιτυχημένο, νέο και πολλά υποσχόμενο, στον εαυτό του, σύζυγό της.
Τον καλέσανε πολλές φορές στο σπίτι έκτοτε, γιατί ήταν μόνος και άγνωστος και μόνο την οικογένειά τους γνώριζε. Άλλωστε ήταν συνάδελφος του άντρα της και δούλευαν μαζί. Είχαν δεθεί πολύ οι δυο άντρες και στην δουλειά τα πήγαιναν περίφημα. Ουσιαστικά ο άντρας της ήταν που δούλευε δηλαδή, γιατί εκείνος τη δουλειά την έβλεπε σαν χόμπυ.
Σιγά σιγά αυτός χαλάρωσε και μαζί της, συνήθισε να την κοιτάει και άρχισε και να της μιλάει πολύ. Ώρες ατέλειωτες κάθονταν σπίτι και της διηγόνταν την ζωή του από τότε που γεννήθηκε. Μιλούσε για την οικογένειά του, για τα παιδικά του χρόνια, τις σπουδές, τους έρωτές του, τα πάντα. Συχνά έχανε το μέτρο του χρόνου και την έφερνε σε δύσκολη θέση, αφού ναι μεν της άρεσε πολύ η παρέα του, αλλά είχε δουλειές πολλές να κάνει. Με τρόπο του το έλεγε κι εκείνος, της απαντούσε αθώα, μη σε νοιάζει, μαζί θα τα κάνουμε. Πες μου τί να σου κάνω; Κρατάω εγώ το παιδί, το μωρό, πήγαινε εσύ ν' απλώσεις. Ή άσε με να σας φτιάξω μια ιταλική μακαρονάδα εγώ απόψε... Σιγά σιγά έγινε άνθρωπος του σπιτιού. Κυριολεκτικά. Δεν ξεκόλλαγε. Μαζί τα πάντα. Μαζί έτρωγαν, μαζί κολυμπούσαν κι έπαιζαν ρακέτες, μαζί τα παιδιά, εκείνος ήταν πανταχού παρών και στα ζόρια, αρρώστιες, ψώνια, ταξίδια κτλ. Αφού ο σύζυγος ήταν πάντα υπεραπασχολημένος, με τη... δουλειά του, όπως εκείνη πίστευε τότε. Μάλιστα χαιρόταν που ο Μιχάλης της κρατούσε συντροφιά και δεν του γκρίνιαζε πια, παραπονούμενη που έλειπε συνέχεια. Είχε κυριολεκτικά βολευτεί και βρει την ησυχία του. Κι ο Μιχάλης το ίδιο. Η καλύτερή του. Μόλις έβαζαν για ύπνο τα παιδιά, έπαιζαν επιτραπέζια ή χαρτιά ή εκείνη ζωγράφιζε κι εκείνος της διάβαζε αυτά που έγραφε και τα συζητούσαν. Πάντα αγόραζε δύο ΑΝΤΙ και δύο Ποντίκια. Το ένα για κείνην. Λάτρευαν τη μουσική. Άκουγαν τα 30 νυχτερινά, τη Τζοκόντα και όλα τα ορχηστρικά της εποχής, με Μωριά, Λαστ, Κλάυντερμαν, Παπέττι, Κόνιφ και άπειρα άλλα που εκείνη επέλεγε.
Τον αγαπούσε τόσο πολύ! Τον ένιωθε αδερφό της! Κατά καιρούς τον προξένεψε σε διάφορες φίλες της. Ήθελε να τον δει ευτυχισμένο. Να κάνει κι αυτός οικογένεια και να είναι όλοι μαζί και για πάντα μια αγαπημένη παρέα. Ε ρε κούνια που την κούναγε...
Φυσικά και δεν έστρεξε καμιά γνωριμιά. Οι κοπέλες όλες τον ήθελαν, αλλά αυτός γελούσε και της έλεγε:
- Έλα μωρέ πιστεύεις ότι μου ταιριάζει τούτη η κοπέλα;
- Γιατί ρε γαμώτο; Τί έχει; του έλεγε εκείνη απορημένη.
- Μια χαρά είναι, αλλά της πέφτω λίγος. Τί να με κάνει εμένα;
Αυτή επέμενε. Τον έστελνε με το ζόρι, με προσχήματα, να τις συναντήσει μπας και δέσει κάποια από τις γνωριμίες. Αυτός έβγαινε με την κοπελιά και προφασιζόταν πονοκέφαλο ή δουλειά ή κάτι άλλο, ξέφευγε κι έτρεχε στο σπίτι της. Έκανε σαν να είχε γυρίσει από πόλεμο. Καθόταν εξουθενωμένος στην πολυθρόνα και της έλεγε, ας πιούμε ένα ποτάκι να συνέλθω... και της χαμογελούσε.
- Για σένα πήγα της έλεγε. Για να μη μου θυμώσεις...
Κι εκείνη γελούσε και του χάιδευε τα μαλλιά σαν να ήταν ο άτακτος μικρός της αδερφός.
Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Εκείνη είχε πάρει κάτι γραμμάρια και ήθελε να κάνει δίαιτα. Αυτός γελούσε τρυφερά. Τί να την κάνεις τη δίαιτα βρε χαζούλα; Αφού είσαι μια χαρά. Λοιπόν άκου, της έλεγε για να την προστατεύσει από την ασιτία. Θα κάνουμε μαζί δίαιτα, αλλά θα φτιάξω εγώ το πρόγραμμα, εντάξει; Θα ακούς τον ειδικό. Τέλος. Την επόμενη μέρα άρχισαν. Ήταν Δευτέρα. Το μεσημέρι έφαγαν τονοσαλάτα οι δυο τους. Για την οικογένεια είχε μαγειρέψει κανονικά. Το απόγευμα που περαστικός ο άντρας της από το σπίτι πήγε να φάει, πετώντας κάτι σκουπίδια, είδε τα κουτιά του ρίο μάρε.
- Τί είναι αυτά; τη ρωτά.
- Ααα, αρχίσαμε δίαιτα εγώ κι ο Μιχάλης, λέει εκείνη χαρούμενα. Το βράδυ που θα έρθει θα φάμε μήλα.
- Την Παναγία μου πια εσύ κι ο Μιχάλης!!! Λέει έξαλλος και τραβάει μια κλωτσιά στον κάδο.
Αυτή μένει εμβρόντητη. Τρόμαξε με την αντίδραση.
- Τι διάολο έπαθες ξαφνικά και κάνεις έτσι; Το πρόβλημά σου είναι που κάνω δίαιτα;
- Το πρόβλημά μου είναι εσύ κι ο Μιχάλης!!! Της απαντά με φωνή αλλοιωμένη από το θυμό, κόκκινος πατζάρι και με νευρικές κινήσεις, βουτάει τα κλειδιά του, βροντάει την πόρτα και την αφήνει σύξυλη.
Εκείνη με κόπο κράτησε τα δάκρυά της, έφτιαξε έναν καφέ κι έβαλε τον Κλάυντερμαν να ηρεμήσει. Το Ballade pour Adeline ήταν το αγαπημένο της...

συνεχίζεται...
Αν σας θυμίζει κάτι το Ballade pour Adeline ή οι ανομολόγητοι έρωτες θα μας άρεσε να το διαβάσουμε. ;)
Η ιστορία είναι απολύτως φανταστική. Οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και ονόματα είναι καθαρά, δουλειά διαβολική.

Η φωτό άσχετη, αλλά μ' αρέσει! :))))