Η καρδιά μου υπακούει στο ρυθμό που της δίνω εγώ. Ούτε παλμό παραπάνω, ούτε έναν λιγότερο...

Αυτοέλεγχος

Κι εγώ σου λέω πως μπορώ να δίνω εντολή
στα μάτια μου να μην τρέχουν.
Μπορώ να ελέγχω τον εγκέφαλό μου
να μη σε σκέφτεται
μπορώ να αποφασίζω αν θα βγω στη βροχή
πότε θα κολυμπήσω ή αν θα χορέψω.
Η καρδιά μου υπακούει
στο ρυθμό που της δίνω εγώ
ούτε παλμό παραπάνω, ούτε έναν λιγότερο.
Τα πόδια μου πειθαρχούν πια
και δεν τρέμουν όταν ακούγεται
από κάτω ο θόρυβος της μηχανής σου.
Κι έχουν εντολή οι αισθήσεις μου
να μην ορμούν στο μαξιλάρι σου
όταν φεύγεις για να το πάρουν αγκαλιά
μυρίζοντάς το.
Το χαμόγελό μου, κατ' εντολήν μου πάντα,
δεν ανθίζει στη θέα της φωτογραφίας σου
και καθόλου δε σαλεύουν τα χείλη μου
όταν κοιτάνε τα δικά σου,
να με καλούν με 'κείνη την ανεπαίσθητη,
αδιόρατη, υπεροχή, που μόνο εγώ διακρίνω.
Ούτε φυσικά σκιρτά η αγκαλιά μου
ορθάνοιχτη, για να χωθείς μέσα
όταν ακούει στην πόρτα το κλειδί σου.
Της έχω μιλήσει και ξέρει.
Κατάλαβε πως πρέπει να φέρεται.
Και τα χέρια μου τα έμαθα
να μη λαχταρούν να σε χαϊδέψουν.
Να μη σου ανακατεύουν τρυφερά τα μαλλιά,
να μη σου συμμαζεύουν το τσουλούφι
που κρύβει το ένοχο βλέμμα σου,
να μη σου παίρνουν με χάδια την υποψία ιδρώτα
απ' το μέτωπο.
Ιδρώτα αφύσικου μες στο χειμώνα.
Να απασχολούνται ήρεμα χωρίς να τρέμουν,
χωρίς να δείχνουν τί νιώθω
και τί σκέφτομαι.
Το μόνο που τους επιτρέπω είναι
να σχεδιάζουν κρυφά τη μορφή σου,
να ζωγραφίζουν την εικόνα σου
όχι όπως είσαι, μα όπως έδειχνες
και καμιά φορά όταν είμαι στις καλές μου,
τ' αφήνω να γράφουν σ' αγαπώ στον καθρέφτη
μετά το καυτό μπάνιο
ή στης κουζίνας το κρύσταλλο όταν μαγειρεύω
περιμένοντάς σε.
Μόνο τότε όμως.

Μαριάννα Τζανάκη

Αν είναι δυνατόν πόσες αναμνήσεις, πόσες μυρωδιές, πόσα καρδιοχτύπια και πόσα δάκρυα, μπορεί να κουβαλά στην πλάτη του ένα τραγούδι!