Τα Χριστούγεννα των ποιητών! Εύχομαι παραμυθένια Χριστούγεννα σε όλους σας!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λάτρευα τα Χριστούγεννα. Τα παραμύθια, οι εικόνες με γιαγιάδες στα φτωχικά τζάκια των χωριών, να λένε παραμύθια στα εγγονάκια και να περιμένουν όλοι μαζί την καμπάνα να σημάνει για να πάνε στην εκκλησιά. Το χιόνι και τα φωτισμένα παράθυρα της θαλπωρής, ο καπνός από τις ευτυχισμένες καμινάδες, οι μυρωδιές, το πνεύμα το γιορτινό, το στόλισμα, τα ποιήματα, τα τραγούδια, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, οι δίπλες, η βασιλόπιτα, τα χριστουγεννιάτικα κέικ, τα κάλαντα, οι γιρλάντες, τα φωτάκια, με μάγευαν κυριολεκτικά... Η φάτνη, οι ιστορίες της γέννησης, το αστέρι, οι Μάγοι, ο Ιωσήφ, η γλυκιά Μαρία...


Και μετά προσγειώθηκα. Θα ήμουν γύρω στα δώδεκα όταν άρχισα να αμφισβητώ στα σοβαρά τις θρησκείες όπως μας τις δίδαξαν. Μεγαλώνοντας δε, όλο και πιο πολύ, ώσπου ήρθε η μέρα που πολύ απλά είπα μέσα μου, ότι εμένα δεν μου κάνει αυτός ο Θεός. Δεν πληρεί τις προδιαγραφές και τα ζητούμενά μου. Θεωρούσα ότι έχει δώσει τόσο πόνο στους ανθρώπους και ότι είναι απίστευτα σκληρός. Οι σκληροί και οι άκαρδοι άνθρωποι με θυμώνουν και με απογοητεύουν. Οι σκληροί και άκαρδοι Θεοί όμως, με εξαγριώνουν. Αν στον άνθρωπο συγχωρούνται λάθη, στον Θεό δε γίνεται. Και φυσικά δεν με έπειθε καμιά ιστορία της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης, ούτε καν σαν παραμύθι.


Τα Χριστούγεννα όμως τα λατρεύω. Κι έχω πείσει τον εαυτό μου να το ζει σαν όνειρο. Κάτι σαν αυτό που νιώθω κάθε φορά που πάω στη Ντίσνεϋλαντ. Ζω το παραμύθι, χωρίς πολλές σκέψεις. Απλά το γουστάρω. Και τον Άγιο Βασίλη γουστάρω τρελά... και τα τραγούδια τα Χριστουγεννιάτικα και τα υπέροχα ποιήματα. Και με συγκινούν αφάνταστα οι ποιητές του κόσμου με τα χριστουγεννιάτικα ποιήματά τους, αφού μέσα απ' αυτά καταλαβαίνει κανείς την ευαισθησία τους και από το πώς βίωναν τα Χριστούγεννα, τη φτώχια ή την ευημερία τους. Άνοιξα ένα θέμα στους Εκφραστές και εκεί θα ποστάρουμε τα Χριστούγεννα των ποιητών. Αν κάποιος από σας ξέρει οτιδήποτε σχετικό, με χαρά θα το διαβάζαμε. Ή από τον τόπο σας κάποιο σχετικό παραδοσιακό τραγούδι ή ποίημα ή ιστορία.


Και ξεκινώ με αγαπημένο, με πολυαγαπημένο, Παλαμά.

Νά 'μουν του σταύλου έν' άχυρο

Νά 'μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι
κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Νάμουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι
Την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Κωστής Παλαμάς



Νύχτα γεννήσεως

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά τη φάτνη τους τ' άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος, θωρώντας τα, σταυροκοπιέται
και λεει, με πίστη απ' της ψυχής τ' απόβαθα, "Χριστός γεννιέται".

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη, κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες, στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα ωσαννά απ' αγγέλων στόματα στο σκόρπιο αέρα,
το διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα με τη φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη - Ποιος δεν το ξέρει ;
Των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει τ' αστέρι.

Κι όποιος το βρει μεσ' τ' άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει.

Γ. Δροσίνης


Χριστούγεννα του χωριού

Μες στην αχνόφεγγη βραδιά
πέφτει ψιλό, ψιλό το χιόνι
γύρω στην άσπρη λαγκαδιά
στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά,
ούτ' ένα βέλασμα προβάτου.
Λες κι απλωμένη σιγαλιά
είναι 'κει ολόγυρα θανάτου.

Μα ξάφνου περ' απ' το βουνό
γλυκός σημάντρου αχός γροικιέται,
ωσάν βαθιά απ' τον ουρανό
μέσα στην νύχτα να σκορπιέται.

Κι αντιλαλεί τερπνά, τερπνά
γύρω στην άφωνη την πλάση
και το χωριό γλυκοξυπνά
την άγια μέρα να γιορτάσει

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος



Χριστούγεννα

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι,
κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά.
Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι,
μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά...

Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι
και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά.
Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι
και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη
κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά.
Το μικρό το εικόνισμα όλ’ αυτά τα φτάνει,
μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι,
όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά
στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι,
κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά...

Τέλλος Άγρας



Είδα χθές βράδυ στ’ όνειρό μου

Είδα χθές βράδυ στ’ όνειρό μου,
το νεογέννητο Χριστό,
τα βόδια επάνω Του εφυσούσαν,
όλο το χνώτο τους ζεστό.

Το μέτωπό Του ήταν σαν ήλιος,
και μέσα η φάτνη φτωχική,
άστραφτε πιό καλά από μέρα,
με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια Του έσκυβαν οι Μάγοι,
κι έμοιαζε τ’ άστρο από ψηλά,
πως θα καθήσει σαν κορώνα,
στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες,
τον προσκυνούσαν ταπεινά,
ξανθόμαλλοι Άγγελοι εστεκόνταν,
κι έψελναν γύρω του «ωσαννά».

Μα κι από Αγγέλους κι από Μάγους,
δε ζήλεψα άλλο πιο πολύ,
όσο της Μάννας Του το στόμα,
και το ζεστό-ζεστό φιλί.

Τέλλος Άγρας