Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Λορελάη... πόσο αγαπήθηκε μια σύγχρονη σειρήνα που σκοτώνει!!! Τί να πει κανείς... :)))

Η Λορελάη του βράχου του Ρήνου, σύμφωνα με το μύθο, ήταν μια κόρη πανέμορφη με πολύ μακριά χρυσά μαλλιά. Πολύ μακριά... ως τα γόνατα. Έβγαινε λοιπόν η κόρη κάθε πρωί και χτένιζε τα χρυσαφένια της μαλλιά στον ήλιο, τραγουδώντας. Και τα βραδάκια με φεγγάρι έπαιρνε τη λύρα της κι έπαιζε μουσική. Τραγουδούσε κι έπαιζε υπέροχα, ήταν και εκπάγλου καλλονής, μάγευε τους ναυτικούς που περνούσαν με τα καράβια τους και την χάζευαν με τις ώρες, χάνοντας τον έλεγχο του καραβιού ή της βάρκας τους, με αποτέλεσμα να βυθίζονται τα καράβια και να πνίγονται όλοι κάτω από το βράχο της Λορελάη.
Ο θρύλος θέλει η κόρη να απέκτησε μαγικές ικανότητες όταν πνίγηκε ο αγαπημένος της σε 'κείνα τα νερά ή της την έκανε με αλλοδαπή και της τη βάρεσε άγρια κι άρχισε να στέλνει στο θάνατο ναυτικούς, αφού πρώτα τους μάγευε ερωτικά με τα θέλγητρά της.
Η λογική λέει πως κάποια είχε καταλάβει πως οι άντρες χάνουν πολύ εύκολα το νου τους και έκανε πλάκα, παίζοντας στοιχήματα πόσα καράβια θα βυθίσει σήμερα κι επίσης πως κάποιοι σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν οικονομικά έναν σκέτο βράχο, άγονο και έρημο.
Όπως και να έχει, η Λορελάη έγινε πίνακας ζωγραφικής, έγινε ποίημα, έγινε τραγούδι, έγινε μύθος, έγινε μια τρομαχτική πηγή τουριστικού συναλλάγματος και εσόδων για τη Γερμανία, αφού κυκλοφόρησε σε καρτ ποστάλ και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος.
Δεν υπήρξε χώρα που να μη μεταφράστηκε το ποίημα του Χάινε που είναι γραμμένο πάνω στις παρακάτω εικόνες. Πολλοί ποιητές το μεταφράσανε στη γλώσσα τους. Όλες οι παρακάτω μεταφράσεις των καλών ποιητών που σας παραθέτω, είναι από το ποίημα του Χάινε. Μεταφράσεις του ίδιου ποιήματος. Υπάρχουν πάνω από δεκαπέντε στα ελληνικά. Παραθέτω τις εφτά, που αντέγραψα από την εξαιρετική ανθολογία ποιημάτων του Χάινε, των εκδόσεων ΣΟΚΟΛΗ, σε επιλογή Νάσου Βαγενά. Μια ανθολογία θησαυρός...
Βεβαίως είναι αξιοθαύμαστες όλες οι μεταφράσεις και φυσικά το πρωτότυπο ποίημα του Χάινε. Αν μου επιτραπεί να διαλέξω μία, θα έλεγα αυτήν της Υψηλάντη, ασυζητητί κι ας μου το συγχωρήσουν οι παλιοί αγαπημένοι ποιητές. Ο Βιζυηνός, ο Βλάχος, ο Θεοτόκης...
Όσοι καλοί φίλοι έχετε να προσθέσετε κάτι για τη Λορελάη θα μας έκανε χαρά μεγάλη. Έτσι για τη στατιστική μας περιέργεια, να μάθουμε πόσους ενέπνευσε τελικά μια γυναίκα που σκοτώνει! Δεδομένου ότι ανέκαθεν οι γυναίκες αράχνες, ασκούσαν μια ερωτική έλξη και μια επιρροή σεξουαλική ιδιαίτερα έντονη. Σωστά;
ΛΟΡΕΛΑΗ

Δεν ξέρω ποιά να είναι η αιτία,
κι είναι το στήθος μου τόσο βαρύ.
Μια παλαιά αρχαία ιστορία
από το νου μου νά 'βγει δεν μπορεί.

Κρύα βράδια και σκοτεινοί οι κάμποι
και το ποτάμι ήσυχο περνά,
και του βουνού ψηλά η ράχη λάμπει
απ' τα φιλιά του ήλιου τα στερνά.

Στην κορυφή απάνω καθισμένη
λαμπει πεντάμορφη μια κοπελιά.
Αστράφτει όλη χρυσοστολισμένη,
χτενίζει τα χρυσά της τα μαλλιά.

Ολόχρυσο κρατεί στα χέρια χτένι
κι ένα τραγούδι αγάλια τραγουδεί...
τραγούδι που τ' ακούς και σε τρελαίνει
και λησμονάς και μάνα και παιδί.

Ο ναύτης με τη βάρκα του περνάει
τ' ακούει, μαγεύεται, χάνει το νου,
τους βράχους πού 'ναι εμπρός του δεν κοιτάει
και στην κορφή κοιτάει του βουνού.

Ψηλά κοιτάει... τον τραβά το κύμα
και τάφο του ανοίγει παρακεί,
και φταίει η πεντάμορφη -τί κρίμα!-
και η φωνή της η μαγευτική.

Άγγελος Βλάχος
(1838-1920)


ΛΟΡΕΛΑΗ

Δεν ξέρω αυτή μου η λύπη τί σημαίνει
και μ' έχει κάνει τόσο θλιβερό!
Από το νου μου μέσα δεν εβγαίνει
μια ιστορία απ' τον παλιό καιρό.

Ψυχρό φυσά τ' αγέρι και βραδιάζει,
ο Ρήνος σιγανά κατρακυλά·
στις φωταυγιές του ήλιου που πλαγιάζει,
του όρους η κορφή σπιθοβολά.

Θαυμάσια αυτού στην κορφή την ίδια
κάθεται η πιο ωραία κοπελιά·
αστράφτουν τα χρυσά της τα στολίδια,
χτενίζει τα χρυσά της τα μαλλιά.

Μ' ολόχρυσο χτενάκι τα χτενίζει
και τραγουδάει ένα σκοπό η ξανθή.
Στους θαυμαστούς τους ήχους που σκορπίζει
δεν είναι νους που να μη μαγευθεί.

Το ναύτη στη βαρκούλα τον αρπάζει
λαχτάρα που σαλεύει τα μυαλά.
Τους βράχους που προβάλλουν δεν κοιτάζει,
απάνω μόνο βλέπει, στ' αψηλά.

Φοβούμαι πως το κύμα θε να φάει
και ναύτη και βαρκούλα τώρα δά:
Αχ, όλ' αυτά τα κάμνει η Λορελάη
με το γλυκό σκοπό που τραγουδά.

Γεώργιος Βιζυηνός
(1849-1896)


Η ΛΟΡΕΛΑΗ

Που είμαι θλιμμένος τόσο δεν ξέρω τί δηλοί,
στο νου μου παραμύθι παλιό έχει καρφωθεί.
Πνέει δροσερό τ' αέρι κι ο Ρήνος ρέει σιγά,
στο κορφοβούνι ο γήλιος, που δύει, σπιθοβολά.

Κι ω θάμα! η πλιο ώρια κόρη κάθεται πάνου κει,
χρυσά φορεί, χτενίζει την κόμη την χρυσή.
Με χτένι τη χτενίζει χρυσό κι ένα σκοπό
ωστόσο τραγουδάει τρανό και θαυμαστό.

Στο μικρό πλοίο του ο ναύτης πόνο άγριο και βαρύ
γρικά, δε βλέπει, ξέρεις, μόνο ψηλά θωρεί.
Το κύμα, λέω, στο τέλος ναύτη και πλοίο ρουφά,
της Λορελάης τα λόγια εκάμαν όλα αυτά.

Κωνσταντίνος Θεοτόκης
(1872-1923)


ΛΟΡΕΛΑΗ

Δεν ξέρω η τόση λύπη τί σημαίνει,
που νιώθω μεσ' στα στήθη μου βαθιά·
κάποιος παλιός θρύλος απ' τη θλιμμένη
δε θέλει να μου φύγει την καρδιά.

Ψυχρό φυσάει τ' αγέρι, η ημέρα σβήνει,
και ο Ρήνος τα νερά κυλά απαλά·
στις βραδινές αχτίδες λάμψη χύνει
η ράχη του βουνού, που 'ναι ψηλά.

Κάθεται εκεί η πεντάμορφη παρθένα
μέσ' στην απόκοσμη τη σιγαλιά·
χρυσά στολίδια αστράφτουν και λυμένα
τα ολόχρυσα χτενίζει τα μαλλιά.

Με το χρυσό της χτένι τα χτενίζει
και με τη μαγεμένη της φωνή
γλυκό τραγούδι γύρω της σκορπίζει,
βαθιά κάθε ψυχή τη συγκινεί.

Το ναύτη μέσ' στη βάρκα ξελογιάζει,
μεγάλη ανάβει μέσα του φωτιά·
τους βράχους, που 'ναι εμπρός του, δεν κοιτάζει,
μονάχα επάνω ρίχνει τη ματιά.

Θαρρώ το μαύρο κύμα πως θα φάει
μαζί στο τέλος βάρκα και παιδί·
κι αυτά τα κάνει η ωραία Λορελάη,
με τη γλυκιά φωνή που τραγουδεί.

Θεόφιλος Βορέας
(1876-1954)


Η ΛΟΡΕΛΑΗ

Δεν ξέρω, γιατί νά 'ν' θλιμμένη
η καρδιά μου αυτόν τον καιρό·
ένα αρχαίο πολύ παραμύθι,
να ξεχάσω, για δες, δεν μπορώ.

Τ' αγεράκι είν' ψυχρό, σκοτεινιάζει,
πέρα ο Ρήνος κυλάει σιγανά,
κι η κορφή του βουνού ροδολάμπει
στα φιλιά του ηλιού τα στερνά.

Εκεί απάνω σα θάμα προβάλλει
η πιο ωραία της γης κοπελιά
με στολίδια χρυσά, π' όλο αστράφτουν,
και τα ολόχρυσα φτιάνει μαλλιά.

Μ' ένα χτένι χρυσό τα χτενίζει
και μαζί λέει τραγούδι γλυκό,
που συμπαίρνει με κειο το σκοπό του,
αχ, τί πλάνο και τί μαγικό!

Να, περνάει από κείθε ένας ναύτης
κι η βαρκούλα του πάει σιγαλά,
μαγεμένος δε βλέπει τα βράχια,
μόν' απάνω κοιτάζει ψηλά!

Μα στο τέλος και βάρκα και ναύτη
θα ρουφήξουν τα κύματα εκεί!
Το τραγούδι σου, οϊμέ, Λορελάη,
σ' αυτό φταίει το τόσο γλυκύ!

Δημήτριος Λάμψας
(1879-1942)


ΛΟΡΕΛΑΗ

Τί τάχα να μου γίνεται, δεν ξέρω
Για νά 'μαι λυπημένος τόσο, αχ τόσο,
Είναι ένα παραμύθι ξεχασμένο,
Παλιό, που δεν μπορώ στο νου να νιώσω.

Χλιαρός είναι ο αγέρας, σκοτεινιάζει,
Κι αθόρυβος ο ρήνος, ξεκυλάει,
Οι μύτες των βουνών αντιφεγγίζουν
Στο ηλιόγερμα που αχνά λαμποκοπάει.

Εκεί απάνω κάθεται η πανώρια
Κι ολόμαγη στην όψη της παρθένα,
Τα ολόχρυσα στολίδια της αστράφτουν,
Χτενίζει τα μαλλιά τα χρυσωμένα.

Χτενίζεται μ' ολόχρυσο ένα χτένι,
Κι αντάμα ένα τραγούδι τραγουδάει,
Τραγούδι που καθένανε μαγεύει
Και μελωδία απόκοσμη σκορπάει.

Το ναύτη που περνάει με τη βαρκούλα,
Τον πιάνει πόθος, ρίχνει βλέμμα πλάνο,
Τα βράχια που ' ναι εμπρός δε λογαριάζει,
Και μόνο ακούει και βλέπει εκείθε πάνω.

Θαρρώ πως θα ρουφήξει τ' άγριο κύμα
Στο τέλος και τη βάρκα και το ναύτη,
Και όλα αυτά τα φταίει η Λορελάη
Που τραγουδώντας, μια φωτιά του ανάφτει.

Άγγελος Δόξας
(1900-1985)


Η ΛΟΡΕΛΑΗ

Απόψε νιώθω εντός μου την καρδιά βαριά,
μια λύπη αξήγητη φωλιάζει μου στα στήθη
κι όπως θλιμμένα τρυφερή πέφτει η βραδιά
αναθυμιέμαι το παλιό το παραμύθι.

Κυλάει ο Ρήνος με το κύμα σιγανό
που το φιλά με δροσερό τ' αγέρι χείλη·
αλάργα στέκει το περήφανο βουνό
κι αστράφτει χρυσοπόρφυρο μέσα στο δείλι.

Νεράιδα κάθεται σε βράχο χαμηλό
και με τον ήλιο το λαμπρό την όψη έχει ίδια·
γλιστρά το χτένι στα μαλλιά της απαλό,
σπίθες πετούνε τα χρυσά της τα στολίδια.

Χτενίζει τα ξανθά μαλλιά της τα μακριά
και τραγουδάει με γλυκιά μελαγχολία ·
κι έχει η φωνή της μια παράξενη γητειά
κι έχει μια χάρη σαγηνεύτρα η μελωδία.

Κι απλώνεται τριγύρω ο μαγικός σκοπός·
τα μάτια του βαρκάρη ο πόθος τα θαμπώνει
και μπρος του βράχο μεθυσμένος και τυφλός
δεν βλέπει, και κουπί αφήνει και τιμόνι.

Και βάρκα και βαρκάρη μέσα τους τραβούν
τα κύματα του ρήνου που όλο αργοκυλάει·
ετούτη λεν πως είν' η μοίρα όσων ακούν
το κάλεσμα το ερωτικό της Λορελάη.

Μαρία Υψηλάντη
(1973)




Guillaume Apollinaire
La Loreley
(μτφρ.: Χριστόφορος Λιοντάκης)

Η Λορελάη


Στο Μπαχαράχ
ήταν μια μάγισσα ξανθιά
Που ο έρωτάς της σκότωνε τους άντρες στη σειρά
Την εγκαλεί ο επίσκοπος στο δικαστήριό του
Από τα πριν τη συγχωρεί χάρη στην ομορφιά της
Ομορφη Λορελάη
με τα μάτια σου πλημμυρισμένα από πετράδια
Ποιος μάγος τις μαγγανείες σού δίδαξε
Να ζω δε θέλω πια
κι είναι τα μάτια μου καταραμένα
Οσοι μ' αντίκρισαν επίσκοπε
χάθηκαν
Φλόγες είναι τα μάτια μου
δε μοιάζουν με πετράδια
Στην πυρά στην πυρά
η μαγγανεία αυτή
Σ' αυτές τις φλόγες φλέγομαι όμορφη Λορελάη
Να σε δικάσω δεν μπορώ
Μ' έχεις μαγέψει
Αντί μαζί μου να γελάτε επίσκοπε δεηθείτε στην Παρθένο
Χαρίστε μου το θάνατο
Και ο Θεός μαζί Σας
Ο αγαπημένος μου έφυγε
σε χώρα μακρινή
Χαρίστε μου το θάνατο
Τίποτα πια δεν αγαπώ
Μεγάλο πόνο νιώθω στην καρδιά
Το δίχως άλλο πρέπει να πεθάνω
Βλέποντας την κατάντια μου θα πρέπει να πεθάνω
Καθώς δεν είναι πια εδώ μαραίνεται η καρδιά
Από τη μέρα που έφυγε μεγάλο πόνο νιώθω στην καρδιά
Κάλεσε ο επίσκοπος τρεις καβαλάρηδες με τις μακριές τους σπάθες
Στο μοναστήρι να την πάτε αυτή την τρελαμένη
Χάσου από δω Λώρα τρελή Λώρα με τα τρομαγμένα μάτια
Θα γίνεις μια καλόγρια
Στ' ασπρόμαυρα ντυμένη
Κι ύστερα δρόμο πήραν κι οι τέσσερις μαζί
Η Λορελάη τούς ικετεύει
και λάμπουνε τα μάτια της σαν άστρα
Αφήστε με, ιππότες μου, εκεί ψηλά στο βράχο ν' ανεβώ
Για μια φορά ακόμη τον όμορφό μου πύργο να δω
Ακόμη μια φορά μέσα στο ποτάμι
Να καθρεφτιστώ
Υστερα θα μπω στο μοναστήρι
με τις παρθένες και τις μοναχές
Εκεί ψηλά ο άνεμος μπέρδευε τα λυμένα της μαλλιά
Κι οι Ιππότες φώναζαν
Λορελάη Λορελάη
Στο βάθος από τον Ρήνο ένα καϊκι ξεπροβάλλει
Εκεί είναι ο αγαπημένος μου
Με βλέπει με φωνάζει
Γέμισε γλύκα η καρδιά μου
Ερχεται ο αγαπημένος μου
Και τότε εκείνη σκύβει πέφτει μέσα στο Ρήνο
Γιατί είδε στο νερό η όμορφη Λορελάη
Τα μάτια του ένα με το χρώμα του Ρήνου και τα μαλλιά του με του ήλιου.

e-poema


An ancient legend of the Rhine

I cannot divine what it meaneth,
This haunting nameless pain:
A tale of the bygone ages
Keeps brooding through my brain:
The faint air cools in the gloaming,
And peaceful flows the Rhine,
The thirsty summits are drinking
The sunset's flooding wine;
The loveliest maiden is sitting
High-throned in yon blue air,
Her golden jewels are shining,
She combs her golden hair;.
She combs with comb that is golden,
And sings a weird refrain
That steeps in a deadly enchantment

The listener's ravished brain:
The doomed in his drifting shallop,
Is tranced with the sad sweet tone,
He sees not the yawing breakers,
He sees but the maid alone:
The pitiless billwos engulf him!-
So perish sailor and bark;
And this, with her baleful singing,
Is the Lorelei's gruesome work.

Mark Twain 1880


Lorelei

It is no night to drown in:
A full moon, river lapsing
Black beneath bland mirror-sheen,

The blue water-mists droppping
Scrim after scrim like fishnets
Though fishermen are sleeping,

The massive castle turrets
Doubling themselves in a glass
All stillness. Yet these shapes float

Up toward me, troubling the face
Of quiet. From nadir
They rise, their limbs ponderous

With richness, hair heavier
Than sculpted marble. They sing
Of a world more full and clear

Than can be. Sisters, your song
Bears a burden too weighty
For the whorled ear's listening

Here, in a well-steered country,
Under a balanced ruler.
Deranging by harmony

Beyond the mundane order,
Your voices lay seige. You lodge
On the pitched reefs of nightmare,

Promising sure harborage;
By day, descant from borders
Of hebetude, from the ledge

Also of high windows. Worse
Even than your maddening
Song, your silence. At the source

Of your ice-hearted calling---
Drunkenness of the great depths.
O river, I see drifting

Deep in your flux of silver
Those great goddesses of peace.
Stone, stone, ferry me down there.

Sylvia Plath


Die Lorelei (Heinrich Heine) - Dorothea Fayne

Lore-Lei
(Text: Heinrich Heine 1824; Melodie: Friedrich Silcher 1838)


Ich weiß nicht, was soll es bedeuten,
Daß ich so traurig bin;
Ein Märchen aus alten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl, und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt
Im Abensonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar,
Ihr goldenes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar.

Sie kämmt es mit goldenem Kamme
Und singt ein Lied dabei,
Das hat eine wundersamme,
Gewaltige Melodei.

Den Schiffer im kleinen Schiffe
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenriffe,
Er schaut nur in die Höh.

Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn;
Und das hat mit ihrem Singen
die Lore-Lei getan.

27 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Μαύρος Γάτος

Είχε κάνει κι ο Γατούλης ένα τραγούδι και αναφέρεται η Λορελάη, αλλά δεν υπάρχει πια να το ακούσουμε. Πρέπει να του το ζητήσω... :)

μαριάννα είπε...

.... Εκεί γνώρισα και το μακαρίτη το Γιάννη Καμπύση (ένα μελαχρινό νέο, με κατάμαυρα φλογερά μάτια). Έβγαλε ένα μικροσκοπικό βιβλίο κάποτε απʼ την τσέπη του και μου το ʼδειξε. Ήταν μια Γερμανική συλλογή τραγουδιών του Χάινε, με εικόνες. Μου έδειξε τη Λορελάη, που καθόταν σʼ ένα βράχο και χτένιζε τα ωραία της ξανθά μαλλιά. Μου μιλούσε κι έβηχε. “Είστε κρυολογημένος”, του είπα, έτσι για να πω κάτι. “Όχι, είμαι φθισικός”, μου απάντησε, σαν αυτό να ήταν το φυσικότερο πράγμα.

-“Θέλετε να σας απαγγείλω το τραγούδι της Λορελάης;” Του λέω τότʼ εγώ, γεμάτη πόνο γιʼ αυτό που άκουσα.

-“Το ξέρετε; Αχ! Θα μου δώσετε τη μεγαλύτερη χαρά!”

Του το είπα σιγά σιγά κι έβλεπα τα μάτια του να λάμπουν από ευχαρίστηση.


Μυρτιώτισσα
Αφήγηση από την πρώτη της επίσκεψη στο σπίτι του Παλαμά.

Από τη σελίδα του Λάκη Φουρουκλά

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Σε μπέρδεψα χτες κατά λάθος. Εννοούσα τη "Λεονώρα" του Μπύργκερ! Γειά σου.

μαριάννα είπε...

γιώργος κεντρωτής

Άλλη πάλι αυτή! :)
Η Λεωνόρα μοιάζει με την Αρετή τη δική μας, την αδερφή του Κωνσταντή; Αυτού του αριστουργηματικού δημοτικού, του Νεκρού Αδερφού;
Δεν έχω πετύχει κάπου μετάφρασή της.

Καλημέρα!!!

mareld είπε...

Υακινθάκι μου!

"Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.
Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα.

Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας". Γκιμπράν

Για το χάδι που μας χαρίζεις και μας αποκαλύπτει την ομορφιά της ζωής!

Καλή σου μέρα!
Φιλιά!

mareld είπε...

Γλυκόπικρη ιστορία..γοητευτική..όπως όλες οι παραμυθένιες αλλά και η ίδια η ζωή..


Κι απλώνεται τριγύρω ο μαγικός σκοπός·
τα μάτια του βαρκάρη ο πόθος τα θαμπώνει
και μπρος του βράχο μεθυσμένος και τυφλός
δεν βλέπει, και κουπί αφήνει και τιμόνι.
Της Υψηλάντη και μένα μου άρεσε πολύ..
Φιλιά ψυχή μου!

faraona είπε...

Ειναι γοητευτικες οι γυναικες που σκοτωνουν, που καταστρεφουν γενικως εστω και στους μυθους.
Και ειναι γοητευτικες πιστευω γιατι ειναι σπανιες.Αντιθετα ο πολυς κοσμος εχει ταυτησμενη την γυναικα με την ευφορεια,με την προστασια και με πολλα αλλα θετικα.Αρα η βαρβαρη δολοφονος ειναι παντα μυστηριωδης κα εξ ατου θελκτικη.
Το συνανταμε πολλες φορες το φαινομενο και στην ιστορια αλλα και σημερα.
Το σκοτεινο ελκει η οπως λεω κι εγω η κολαση χαμογελαει.

φιλια πολλα

νατασσΆκι είπε...

Καταπληκτικό!
ήξερα μόνο του Βιζυηνού και του Θεοτόκη, και δεν ήξερα πολλά από τα κομμάτια της ιστορίας!
:))

Μπράβο, εξαιρετικό!

Καλό Σαββατοκύριακο :)

Ανώνυμος είπε...

Ας το απομυθοποιήσω λίγο :)
Γυναίκα που να είναι υπεύθυνη για τόσες και τέτοιος καταστροφές, βεβαίως θα μπορούσε να υπάρξει -και για μεγαλύτερες ίσως-, αλλά όχι και να κάθεται στα βράχια..:)
Είναι σίγουρο ότι θα είχε καλύτερα μέσα να το κάνει..

Πιο πολύ μου μοιάζει να επρόκειτο για κάποιο φυσικό φαινόμενο που εμπόδιζε την ορατότητα (αυτά τα χρυσά μαλλιά,χμμ μάλλον οι ακτίνες του ήλιου θα ήταν ή/και η ανάκλασή τους επάνω σε στιλπνή επιφάνεια..) παρά για ... πραγματικά χτενίσματα χρυσών μαλλιών ...
Η λαϊκή φαντασία πάντα είναι έτοιμη να δώσει εξηγήσεις στηριγμένες σε ξωτικά και νεράιδες
(σας μιλά ένας καταγόμενος από ...νεραϊδόσογο!!! :) :) )

Όμως όπως και να είναι, το ποίημα αλλά και οι ελληνικές αποδόσεις του, είναι πανέμορφο και πανέμορφες..

Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις..

koulpa είπε...

Παπα πολυτραγουδισμένη.. δε προκάμω..:):)
φιλια και καλησπέρες θα επανέλθω ελπίζω..:):)

tractatus είπε...

Οφείλω να πώ πώς χάθηκα...

A.F.Marx είπε...

Πόσο μοιάζουν οι μεταφράσεις του Βιζυηνού και του Βορέα!
"Πολυτραγουδισμένη" πάντως η Λορελάη.
Ο ομηρικές γιαγιάδες της θα ζηλεύουν νομίζω.

μαριάννα είπε...

mareld

Σ' ευχαριστώ πολύ κοπελίτσα μου για τους τόσο όμορφους στίχους του Γκιμπράν! Είσαι απίστευτη!
Κι εσύ τη γυναικεία ματιά διάλεξες ε; Ε πώς αλλιώς; ;)

Φιλιά πολλά!

μαριάννα είπε...

Faraona

Έτσι είναι. Όπως και όλα τ ακακά και άσχημα στοιχεία. Ο σοφός λαός όταν εύχεται πουτάνας τύχη, ξέρει τί λέει...
Οι καλές στο ράφι, οι κακές στα παλάτια! :))))))))))))

Η ουσία είναι πως η κρουαζιέρα είναι μοναδική. Την έκανα Μάη μήνα πριν 4 χρόνια και θα μου μείνει αξέχαστη. Τα κάστρα είναι άπαιχτα.
Ήμασταν και φοβερή παρέα και πραγματικά το είχαμε απολαύσει πολύ. Το χρωστούσα ένα αφιέρωμα στη Λορελάη.

Φιλάκια!

μαριάννα είπε...

νατασσάκι

Είδες πόσους ενέπνευσε η μακρομαλλούσα κοπελιά; Σε όλον τον κόσμο. Να φανταστείς ότι έβαλα μόνο τους πιο γνωστούς από τους ξένους. Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου μεταφράστηκε ο Heine, αλλά και ο Apollinaire σε πολλές.Δεν περιλαβαίνεις τη Sylvia Plath, όταν έχεις και αν έχεις χρόνο και κέφι; Έχω παρατηρήσει ότι είσαι καλή στην αγγλική μετάφραση. ;)

Καλή Κυριακή!
Φιλάκια!

μαριάννα είπε...

Sotiris K

Σωτήρη είσαι πολύ ανατρεπτικό φατσόνι και πολύ μου αρέσεις. Πολύ σωστά το έθεσες. Ε όχι κι από 'κει πάνω! :)))

Εδώ όμως Σωτήρη μου επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η παροιμία που θέλει την τρίχα από μνί να σέρνει καράβι και να το πηγαίνει στο... βυθό, αντί για βουνό. Οι συνέπειες είναι οι αυτές, έτσι κι αλλιώς. ;)

Λοιπόν, σοβαρά τώρα, το έπιασες μια χαρά το υπονοούμενο του φαινομένου. Προφανώς είναι λέει ο άνεμος που χτυπά στο βράχο, όταν φυσά από κάποια κατεύθυνση που δημιουργεί τον μελωδικό ήχο που οδήγησε τους ναυτικούς στην παραφροσύνη. Τώρα αυτό που λες με τα χρυσά μαλλιά και αντανακλάσεις του ήλιου, το θεωρώ το ίδιο πιθανό!

Εμένα όπως καταλαβαίνεις, τα ποιήματα με ενδιέφεραν και το πως συγκίνησε αυτή η ιστορία τους ποιητές του κόσμου. Κατά τα λοιπά, ως παραμύθι δεν μου είπε τίποτα...

Έχουμε τόσα υπέροχα δικά μας στη δημοτική ποίηση, όπως το Γεφύρι της Άρτας, το Διγενή και του Νεκρού Αδερφού... ή της Μυθολογίας μας ιστορίες, που τί να μας πει η Λορελάη...

Να είσαι καλά! Καλή Κυριακή!

μαριάννα είπε...

Sotiris K

Νεραϊδόσογο; Παρακαλώ; Ποιός ήρθε;
Να σκιαχτώ βρε; :ΡΡΡΡ

μαριάννα είπε...

koulpa

Καλό κουράγιο!!!

Φιλιά!!!!

μαριάννα είπε...

tractatus

Δεν έχεις άδικο. Τα ανάρτησα όμως όλα μαζί γιατί δεν υπήρχε τίποτα σχετικό στο δίκτυο και σίγουρα θα χρησιμεύσουν σε κάποιους που ενδιαφέρονται.

Προσπαθώ πάντα οι αναρτήσεις μου να μην υπάρχουν, έτσι ώστε να έχει κάποια χρησιμότητα σε ότι γράφω. Και όχι απλά να εκτονώνομαι. ;)

Δεν το πετυχαίνω πάντα, αλλά το παλεύω...

Καλή Κυριακή!

μαριάννα είπε...

A.F.Marx

Πάντως οι Γερμανοί έχουνε στήσει μια τρελή βιομηχανία συναλλάγματος εκεί και μάλιστα πολύ καλοστημένη.

Μένεις Φρανκφούρτη για παράδειγμα, όπως έμενα εγώ. Παίρνεις πούλμαν εκδρομικό και σε πάει σε όποιο μέρος του Ρήνου θες, χαμηλά σχετικά.

Από 'κει παίρνεις το κρουαζιερόπλοιο κι αφού κάνεις την πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα στα καταπληκτικά κάστρα, που τώρα τα πιο πολλά ανήκουν στο γερμανικό δημόσιο, αφού οι ιδιοκτήτες τους δεν αντέχουν το κόστος συντήρησης, βγαίνεις σε κάποιο άλλο μέρος πιο ψηλά, όπου εκεί βρίσκεται πάλι το πούλμαν και σε περιμένει.

Και σε πάει σε κάβα χωριάτικη με τυριά σπιτικά και κρασιά δικά τους.

Άκου τώρα μαγκιά των Γερμανών.

Στην κάβα που είναι πανέμορφη, πέτρινη, χωριάτικη, σκοτεινή και υγρή, υπάρχει ένα τεράστιο χωριάτικο ξύλινο τραπέζι με πάγκους.

Έχουν σερβίρει πιάτα φουλ με τυρί παραγωγής τους, έμοιαζε με Φιλαδέλφεια, φέρνουν και πανεράκια με ψωμί ζυμωτό αχνιστό. Σε κάθε γύρα κι άλλο είδος, Βαυαρίας, Ρήνου, πολύσπορο, μαύρο, άσπρο κτλ

Και κοπελιές ροδομάγουλες με παραδοσιακές φορεσιές σε σερβίρουν με πήλινες κανάτες κρασί.

Δέκα γύρους και βάλε, με διαφορετικό κρασί και ψωμί. Σου έχουν δίπλα και μπλοκάκι με μολύβι και γράφεις πιο κρασί σου αρέσει από αυτά που δοκιμάζεις.

Στο τέλος όλοι αγοράζουν 3-4 ή και παραπάνω μπουκάλια, σε πανέμορφες συσκευασίες και πάμφθηνα. 5 ευρώ το μπουκάλι περίπου. Εκλεκτά κρασιά φυσικά!

Οπότε έχεις γίνει λιάδα, έχεις φάει φανταστικά, τραγουδάς με χαρά τη Λορελάη και δε βλέπεις την ώρα να ξαναπάς. ;)

Φανταστικά τα ποιήματα ε;
Καλή Κυριακή!

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Μά είσαι φοβερή, μόλις εχθές σχολίαζα στο Ποιείν για το βιβλίο με αυτές τις διαδοχικές μεταφράσεις των ποιημάτων του Χάινε..

Το ήξερα ότι θα διάλαγες τη Λορελάη...Τι λέτε να ψηφίσουμε όλοι ποιά μετάφραση προτιμήσαμε και γιατί;

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ είπε...

Εμένα πάντως, αν και μου άρεσε και η Υψηλάντη, προτιμώ απ' όλους τον Βιζυηνό και με εξέπληξε η τόσο σύγχρονη ματιά και γλώσσα του - μετάφραση που έγινε πριν από 120 χρόνια, φαντάσου!

μαριάννα είπε...

σοφία κολοτούρου

Μωρέ είναι τόσο καλές όλες οι μεταφράσεις και είναι δύσκολο να διαλέξεις. Εκλεκτοί ΟΛΟΙ οι ποιητές!!! Φοβερό πάντως πως όλοι λένε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια ε; Καταπληκτικά ενδιαφέρον το βρίσκω. Το κακό είναι ότι γερμανικά δεν ξέρω για να δω ποιά μετάφραση είναι πιο κοντά, αλλά έχω μια φίλη μου γερμανίδα που μιλάει ελληνικά και θα της ζητήσω να το μεταφράσει κυριολεκτικά, για να συγκρίνουμε. Έχω περιέργεια να δω ποιός είναι πιο κοντά στο πρωτότυπο.
Πάντως, μερικές μεταφράσεις, μιλάω γενικά τώρα, θα τις έριχνα στην πυρά! Μη σου πω και το μεταφραστή, που δεν ντρέπεται να μεταφράζει παραποιώντας εντελώς το πρωτότυπο. Συχνά παραλείποντας και ολόκληρους στίχους. Με κανέναν σεβασμό στον ποιητή και στο έργο του.
Η φρίκη που συμβαίνει και με τους υπότιτλους των ταινιών.
Πού βρέθηκαν τόσοι αμόρφωτοι στη ζωή μας; Και πώς λειτουργούν ανεξέλεγκτοι; :((((

Ανώνυμος είπε...

Ως γνησιο παιδι της δεκαετιας του '80,αυτη την κυρια την γνωρισα μεσα απο ενα τραγουδι των Cocteau Twins,το ομωνυμο Lorelei.Το βρηκα και σ'ενα αυτοσχεδιο βιντεακι στο youtube,και θα τ' ακουω ολη μερα!
Πραγματικα εξαιρετικη η ανθολογια του Χαϊνε,την εχω κι εγω.

-ΑΤΠ-

Θράσος είπε...

ΟΚ!!!Άφωνος...
Τόσα για την Λορελάη εεε;
Και είχα ακούσει το μύθο της αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα τρελλαθεί.
Πάντως μου άρεσε το post σου.

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Είσαι σίγουρη ότι άντεξες αυτή τη μουσική όλη μέρα; Αν ναι, ε ναι... είσαι πολύ τζόβενο! ;)
Στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα το έκλεισα. Κατάλαβες... Να το πω γήρας; Μπααααα... Εκλεκτικότητα βρε θα το πω! :Ρ

Φιλιά!

μαριάννα είπε...

Θράσος

Συμφωνώ. Γιατί νομίζεις πως τρελάθηκα εγώ με το παραμυθάκι; Με την κρουζιέρα, ναι. Ήταν όνειρο.
Αλλά το σημαντικό από όλη αυτή την ιστορία, είναι τα ποιήματα! Γι αυτά και μόνο, να είναι καλά η Λορελάη με την τρέλα της! ;)

Καλό απόγευμα Θράσο μου!