Τα πατερημά των τραγουδιστών και τα δάκρυα των θεατών... δύο σε ένα!

Susheela Raman - Salt Rain 'Maya'

Η αλήθεια είναι πως με την Ανατολή, δεν έχω και μεγάλη σχέση. Ούτε την Άπω, ούτε τη Μέση. Λίγα πράγματα με έλκουν κι αυτά κυρίως στον κινηματογράφο. Και στη λογοτεχνία το ίδιο ελάχιστα. Αυτό το τραγούδι όμως μου άρεσε πολύ. Η Susheela Raman είναι Ινδή στην καταγωγή.
Μου πρωτομίλησε γι αυτήν ένας φίλος μου Ιταλός πριν μερικά χρόνια και μου έστειλε το Μaya απο το Salt Rain. Και μαγεύτηκα από τον αισθησιασμό της φωνής, και το πάντρεμα της ινδικής μουσικής με το απίστευτο κλαρίνο του δικού μας Αχαλινoτόπουλου!

Αυτό που καταφέρνει να κάνει η Susheela Raman είναι να μας μεταφέρει την ινδική κουλτούρα με δυτικό τρόπο και πάντρεμα, μέσα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Ινδίας, κυρίως προσευχές, που έρχονται ακόμα και από 1100 χρόνια πριν.

Μία άλλη Ινδή που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια με δάκρυα εἰναι η Ναργκίς. Θυμάμαι που έκλαιγα μικρή στο σινεμά, χωρίς να ξέρω γιατί, επειδή έκλαιγε η μαμά μου! Με το που μεγάλωσα λιγάκι γαϊδούρεψα και δεν έκλαιγα ούτε με τη Βούρτση, ούτε με Χούλια. Πλάνταζα στο κλάμα όμως με την Μέριλ Στριπ, δεν έχω δει άλλη γυναίκα να κλαίει πιο φυσικά, αφού ρουφάς τη μύτη σου και με το που τη βλέπεις, και με κάτι σιωπηλές θλίψεις που με τσάκιζαν. Επίσης βγήκα ημιλιπόθυμη απ' το κλάμα, από τον Άνθρωπο με το γαρίφαλο, αφού θέλω να το δω ξανά να δω αν θα συγκινηθώ τόσο, και από το Αμαντέους. Τον θρήνησα τον Μότσαρτ κανονικά πιο πολύ από την Κονστάνς. Και στο σινεμά ο Παράδεισος πλάνταξα στο κλάμα, γιατί λατρεύω και τον Νουαρέ και το σινεμά. Έκανα τον πόνο του εντελώς δικό μου. Γιατί κι εγώ εκεί στα εννιά, τα πιο πολλά ακατάλληλα τα είδα από τη μια από τις τρυπίτσες στο μηχανοστάσιο που πρόβαλλε τις ταινίες ο κυρ Γιάννης, ο μηχανικός που είχαμε στο θερινό σινεμά που είχε ανοίξει ο πατέρας μου πίσω από το Πλανητάριο. Μιλάμε για καμίνι καλοκαιριάτικα εκεί μέσα, αλλά μπρος στα μεγαλεία των ερώτων που έβλεπα, χαλάλι κι η ζέστη και όλα. Εκεί όμως που είπα θα με πάρουν με φορείο, ήταν στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών... Δηλαδή έλεος... σ' αυτήν την ταινία δεν ελέγχομαι. Μου φεύγουν τα δάκρυα ποτάμι. Αθόρυβα κι απλά. Ρέουν, κυλάνε... έτσι και μου πει δε κανένας σταμάτα ρε παιδί μου ταινία είναι, τότε είναι που δονούμαι από λυγμούς γιατί σκέφτομαι από τον Όλιβερ Τουίστ, μέχρι το Γιάννη Αγιάννη και το Γληνό και το Δελμούζο. Μη σου πω και την Πηνελόπη Δέλτα...

Mother India (1957), Nargis
Song: duniya me hum Music director: Naushad, director: Mehboob Khan