Η βρύση του πουλιού
Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες
τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά,
τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη,
να τραγουδώ έτσι απλά, όπως τραγουδούσαν
οι γρύλοι μία φορά κι αντιλαλούσε
η Πλούμιτσα τη νύχτα. Όπως η βρύση
του Πουλιού μες στη φτέρη. Να γιομίζω
με το μουμούρισμά μου τη μεγάλη
κυψέλη τα’ ουρανού. Να θησαυρίζω
τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες
απ’ το θαύμα του κόσμου. Να μ’ απλώνουν
τις φούχτες του οι άνθρωποι κι ένας – ένας
να προσπερνούν. Κι αδιάκοπα να ρέω
τη ζωή, την ελπίδα, τη λάμψη του ήλιου,
του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο
ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά,
τα χρώματα να ρέω του ουράνιου τόξου
και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς.
Ω τι καλά που ‘ναι σ’ αυτόν τον κόσμο !
Νικηφόρος Βρεττάκος
Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες
τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά,
τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη,
να τραγουδώ έτσι απλά, όπως τραγουδούσαν
οι γρύλοι μία φορά κι αντιλαλούσε
η Πλούμιτσα τη νύχτα. Όπως η βρύση
του Πουλιού μες στη φτέρη. Να γιομίζω
με το μουμούρισμά μου τη μεγάλη
κυψέλη τα’ ουρανού. Να θησαυρίζω
τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες
απ’ το θαύμα του κόσμου. Να μ’ απλώνουν
τις φούχτες του οι άνθρωποι κι ένας – ένας
να προσπερνούν. Κι αδιάκοπα να ρέω
τη ζωή, την ελπίδα, τη λάμψη του ήλιου,
του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο
ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά,
τα χρώματα να ρέω του ουράνιου τόξου
και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς.
Ω τι καλά που ‘ναι σ’ αυτόν τον κόσμο !
Νικηφόρος Βρεττάκος
Πηγή: scripta manent
.jpg)
.jpg)
4 σχόλια:
... πες τους από μένα
ότι τα δάκρυά μου
είναι για τον κόσμο
που είναι όμορφος ...
Σ' ευχαριστώ ξανά!
Κι εγώ βρε χαζό... έχω άλλον από 'σένα; Και σαν εσένα; Τόσο φιλαράκι σπαθί; ;) Άντε και τον ΚαραμάνΜπέη... :) Ο τρίτος με ξέχασε καταμπίτ!
Μια αγκαλιά! Μα τί αγκαλιά! Τόοοοοοοοοοοοοση!
Κάποτε , η γειτονιά μου , ήταν όμορφη ... Πριν λίγα χρόνια , γεμάτη γάτες , κρωξίματα βατράχων , άρωμα από τις φλαμουριές , θρόϊσμα από λεύκες .... τραγούδι των αηδονιών τα βράδια του καλοκαιριού ....
Ύστερα χτίστηκαν πολυκατοικίες (11 τον αριθμό στα τελευταία 5 χρόνια ....
Σιγά σιγά , χάθηκαν όλα ... Τα δέντρα , τα βατράχια , οι γάτες .... τα αηδόνια ...
Πρίν ένα χρόνο , μπήκε στην ζωή μου η Γητεύτρια ... Ξανά , ένα αηδόνι κοντά μου ... Μπορεί να μην την βλέπω (άλλωστε τα αηδόνια δεν είναι για να τα βλέπεις) , αλλά την ακούω .
silia
Πού θα μας πάει; Δε θα βρεθούμε; Δεν μπορεί. Κάπου θα συμπέσουμε. Μόνιμα θα είμαι πια στην Αθήνα και θα γυρνάω τα νησιά που τα πεθύμησα. Το ωραίο όμως είναι να καταφέρεις να έρθεις εσύ Αθήνα, να το ευχαριστηθείς καλύτερα! Δεν είπαμε Carpe Diem; Θα κανονίσουμε και με το ζεύγος αναμοχλευτού και νεφελόεσσας! Έχουμε πει να δούμε ταινία. ;)
Φιλιά πολλά!
ΥΓ. Μιλάμε τώρα ρίχνει καρέκλες, πριν κανα δίωρο έριξε τρελό χαλάζι και έχει μια δροσιά... ααααχ!
Δημοσίευση σχολίου