Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Ηλέκτρα και Βικτώρια Βάσσου!!! Eίναι ταλέντο, είναι κλίση, είναι χάρισμα; Έτσι γεννήθηκαν! Με duende!

Όταν έφτασα στο Λουγκάνο το 2003 στις 31 Αυγούστου, δεν ήξερα κανέναν. Μόνο ότι υπήρχε ένας συνάδελφος στο ίδιο σχολείο και το τηλέφωνο της ιδιοκτήτριας που θα νοίκιαζα το σπίτι που άφησε η προηγούμενη δασκάλα που αντικατέστησα. Όταν συναντήθηκα με τον συνάδελφο μου έδωσε μια λίστα με τηλέφωνα γονιών, μεταξύ αυτών και της οικογένειας Βάσσου για να κανονίσω ημέρα και ώρα που θα πήγαινα Μπελλιντσόνα να κάνω μάθημα στο εκεί σχολείο. Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν και το σηκώνει η Ηλέκτρα.


Τα ελληνικά της με εντυπωσίασαν. Μιλήσαμε λίγο και είπαμε τα νέα μας και κατόπιν ζήτησα το μπαμπά που δεν ήταν εκεί και μου έδωσε τη μαμά. Προετοιμασμένη να συνεννοηθώ αγγλικά, αν μιλούσε η μητέρα, με πρόθεση να αφήσω τηλέφωνο να με πάρει ο μπαμπάς να κανονίσουμε. Έρχεται όμως μια μαμά που μιλούσε ελληνικά καλύτερα από πολλές ελληνίδες! Πρώτες εξαιρετικές εντυπώσεις!



Αργότερα με πήρε ο πατέρας τηλέφωνο και χάρηκα πολύ όταν κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν απλό, ζεστό, φιλικό και φιλόξενο Έλληνα. Ακριβώς όπως θα τον ήθελα. Ούτε να τον είχα παραγγείλει. Να μην τα λέμε απ' το τηλέφωνο μου λέει, θα περάσουμε την Παρασκευή να σε πάρουμε να πάμε για φαγητό να γνωρίσεις τα παιδιά και να γνωριστούμε. Κι έτσι γνώρισα την οικογένεια Βάσσου, τους κατοπινούς μου πολύ στενούς συγγενείς. Ίσως και πιο πάνω από αδέρφια...


Οι μικρές με βολιδοσκοπούσαν διακριτικά. Είχαν άγχος γιατί αγαπούσαν πολύ την προηγούμενη κοπέλα την Κατερίνα! Ένα θαυμάσιο πλάσμα που γνώρισα αργότερα στην Αθήνα. Έδειξαν να με συμπάθησαν... Όσο για μένα, τις λάτρεψα με την πρώτη ματιά. Στην παραπάνω φωτό η Βίκυ κλαίει γιατί ο μπαμπάς την μάλωσε για κάτι ασήμαντο. Σημαντικό για τη Βίκυ όμως, αφού αφορούσε το γατάκι της. Διότι είχαμε δύο τον Μήτσο της Ηλέκτρας και τον Μητσόνε της Βίκυς.



- Έλα βρε Βικουλίνι δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις. Χαμογέλασέ μου να σου βγάλω μια φωτογραφία.

Ήταν 7 χρονών η Βίκυ και η Ηλέκτρα ήταν 9. Δυο άγγελοι... στη γη. Μια οικογένεια υπέροχη!



Κάθε Παρασκευή μετά το μάθημα πήγαινα σπίτι τους και καθόμασταν με τις ώρες. Τρώγαμε, πίναμε, γελούσαμε, είχα μια ζεστή οικογένεια δίπλα μου παρέα στις δύσκολες ώρες της απουσίας των παιδιών μου. Κάποιες Απόκριες με περίμενε έκπληξη. Η Ηλέκτρα Cruella de Vil με μια πίπα στο χέρι και βαμμένη στην πένα διάβαζε με τα άψογα ελληνικά της, να εντυπωσιάσουμε τον πολύ Έλληνα πατέρα! Που κοιτούσε εκστασιασμένος και καμάρωνε!

Κάθε φορά που τις ακούω να διαβάζουν ελληνικά και να διψούν να μάθουν νέες λέξεις και κυρίως αυτές που δεν αποτελούν το καθημερινό λεξιλόγιο των παιδιών, ούτε καν αυτών που μεγαλώνουν Ελλάδα. Πόσο μάλλον...



Αργότερα στην πρώτη μας σχολική γιορτή τις καμαρώσαμε να λένε τα ποιήματά τους και συγκινήθηκε πολύ όλος ο κόσμος, όταν και η μητέρα τους, η Ελβετίδα, διάβασε σε άψογα ελληνικά, ένα συγκλονιστικό γράμμα που είχε γράψει η Μαντώ Μαυρογένους στην κόρη της την Αρετή.




Αν όλοι οι Έλληνες αγαπούσαν την Ελλάδα όπως την αγαπάει και τη νοιάζεται ο Χρήστος και η οικογένειά του, σίγουρα θα ήταν καλύτερη. Την κουβαλάει πάντα. Μέσα του, στην καρδιά του, στην ψυχή του, στο μυαλό του!


Τα κορίτσια έμαθαν με το που γεννήθηκαν τρεις γλώσσες. Ελληνικά με τον πατέρα, ιταλικά και Τοπική Διάλεκτο με τη μητέρα. Άψογες μαθήτριες σε όλα τα μαθήματα. Κουραστικό το ελβετικό Γυμνάσιο και τώρα Λύκειο για την Ηλέκτρα.


Όμως πάντα σε όλα τυπικές, παρούσες, διαβασμένες, ώριμες να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους, που εγώ τα έβρισκα υπερβολικά!


Προπονήσεις, Τέννις, Μπαλέτο, Πιάνο, Ζωγραφική, Σχολείο, τρεις γλώσσες μητρικές και ακόμα τρεις που μαθαίνουν στο σχολείο!!!


Κάθε φορά που μου έλεγαν τις δραστηριότητές τους, ένιωθα δέος. Ναι μεν τις καμάρωνα, αλλά και ανησυχούσα.


Συχνά τις ρωτούσα κρυφά και συνομωτικά. - Έχεις όρεξη παιδί μου να το κάνεις; Ή να μιλήσω στον μπαμπά και στη μαμά; Η απάντηση ήταν πάντα: - Όχι, το θέλω και το κάνω και μου αρέσει! Δηλαδή να παίζει άσκηση στο πιάνο, ενώ την περιμένει η μητέρα της στην πόρτα να την παει στο μπαλέτο. Ήμαρτον Κύριε! Τί άλλο θα δούνε τα μάτια μου!



Στο μεταξύ όλο και δενόμαστε με τους γονείς και κάναμε παρέα κι εκτός Ελβετίας. Και πού δεν έχουμε πάει... Μας έδινε ο Χρηστάρας το πορσικό κι αλωνίζαμε!


Μετά μας την έσπασε λίγο γιατί πήρε το καγιέν και μας φαινόταν πολύ κυριλέ για τις βόλτες και τα μουσεία και τις εκθέσεις μας, αλλά το αντέξαμε. :)


Ισπανία πήγαμε και ξεποδαριαστήκαμε στις εκθέσεις και στα μουσεία της Μαδρίτης και του Τολέδο. Η Τατιάνα είναι ο άνθρωπός μου στα θέατρα, στα θεάματα γενικά και στα ταξίδια. Είναι ακούραστη και κολλάμε. Ενώ ο Χρήστος ψιλοβαριέται... ;)


Ο Χρήστος θέλει νησάκι, ταβερνάκι, κολύμπι, τέννις, ταβλάκι, ότι θέλει ένας άντρας δηλαδή...




Ενώ εμείς Αθηνών Αρένα και μετά Κίτσεν για φαΐ...

Ή Halfe Note και μετά Αλπίνο


Όμως τα παιδιά μεγαλώνουν και τα πράγματα ζορίζουν... Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε όλοι ότι έχουμε δυο παιδιά θαύματα μπροστά μας στο μπαλέτο. Όχι ότι δεν το ξέραμε... αλλά δεν το είχαμε εμπεδώσει, μέχρι που άρχισαν να πέφτουν τα βραβεία και οι υποτροφίες βροχή! Η Μι Γιουνγκ η Βιετναμέζα δασκάλα τους καταπληκτική μπαλαρίνα, έφερνε τις συμμετοχές με τα σακιά! Και πού δεν πήγανε να χορέψουν!


Στην αρχή σοκαριστήκαμε όλοι. Το συζητούσαμε, το ξανασυζητούσαμε... ειδικά όταν η Βίκυ έπαιρνε βραβεία και υποτροφίες, ως απόλυτο πρώτο βραβείο. Δηλαδή πάνω από το πρώτο!!! Τη ζήτησαν να την βάλουν εσωτερική στη Σχολή χορού της Σκάλας του Μιλάνου. Φυσικά οι γονείς αρνήθηκαν. Αλλά επωμίστηκαν το βάρος να γυρίζουν οι ίδιοι τα παιδιά όπου έπρεπε σε διάφορες οργανώσεις χορού και διαγωνισμών, αλλά και ως γυμναστές και οι δυο να φροντίζουν την καλή τους υγεία.

Η Βίκυ στο κλασικό...


Μιλάνο, Κόμο, Ζυρίχη, Νυόν, Λυών, Σολέττα, Λέκκο και κάθε χρόνο Νέα Υόρκη σε διεθνείς διαγωνισμούς! Βραβεία, διακρίσεις, υποτροφίες πάντα και παντού! Έγινε πια ρουτίνα. Τώρα πια δε ρωτάω αν πήραν κάτι, αλλά αν έφτασαν καλά και ποιό βραβείο πήραν. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις Μαριάννα μου λένε και σφίγγεται η καρδιά μου. Τί κατάρα αυτή στη ζωή μου... Να μην είναι ποτέ όλοι οι αγαπημένοι μου κοντά μου. Όλο και κάποιος θα λείπει...


Τώρα πια χαλάνε και οι διακοπές της οικογένειας. Έχουν εξοχικό στο Σάνι στη Χαλκιδική και τα παιδιά τρελαίνονται για καταδύσεις και κολύμπι. Έλα μου που πρέπει να πάνε πάλι Νέα Υόρκη αφού πήραν υποτροφία τρεις βδομάδες για μαθήματα χορού εκεί.


Η Βίκυ αράχνη! Ω Θεοί!
Ανέβασα τα βίντεο στο you tube από το DVD που μου χάρισαν από την πρόσφατη συμμετοχή τους, τώρα τον Απρίλη στη Νέα Υόρκη. Δεν υπάρχει περίπτωση να τα δω και να μην κλάψω.


Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτά τα παιδιά, τα κοριτσάκια μας, έχουν ήδη ξεκινήσει επαγγελματική καριέρα στο μπαλέτο! Τα κοιτάω, τα ξανακοιτάω και δεν πιστεύω στα μάτια μου!


Ελλάδα βλέπεις τί κάνουν τα παιδιά σου; Το νιώθεις; Καταλαβαίνεις τί κάνουν τα ελληνάκια σε όλο τον κόσμο; Θυμήσου τα ονόματα που σου λέω: Ηλέκτρα και Βικτωρία Βάσσου!!!


Το ντουέτο της Ηλέκτρας που είναι βασισμένο στο υπέροχο τραγούδι της μίας και μοναδικής Maria Carta από τη Σαρδηνία, το No potho riposare, επέλεξε η Μι, η δασκάλα του χορού. Δεν έβρισκε το cd πουθενά στην περιοχή και δεν είχαν χρόνο να περιμένουν να φτάσει, αν βρισκόταν, από Νάπολη. Της λέει η Τατιάνα, περίμενε να ρωτήσω τη Μαριάννα είναι η μοναδική πιθανότητα να βρεθεί. Φυσικά και το είχε σε μια ώρα στα χέρια της! Τρελάθηκε η Μι. Να και τα καλά του δικτύου... :)


Πήγαν Απρίλη Ν. Υόρκη μέσα στο χάος του διεθνούς διαγωνισμού. Η Ηλέκτρα με την Μι πήραν αεροπλάνο και πήγαν Βαλτιμόρη στο σπίτι του παιδιού που χορεύουν παρέα. Δουλέψανε το ντουέτο αυτό τρεις μέρες στο σπίτι του παιδιού. Σπίτι τετραμελούς οικογένειας και με τέσσερις γάτες! Εξαιρετική οικογένεια όμως, δεμένη και αγαπημένη και τα δυο παιδιά έδεσαν και ιδού το αποτέλεσμα!!! Μαγεία... ανατριχίλα...


Ήξερα το τραγούδι που είναι θεϊκό... Ήξερα και πως χορεύει η Ηλέκτρα. Δε φανταζόμουν όμως την συγκίνηση που μεταδίδει... Με τίποτα. 14 χρόνων και 12 η Βίκυ που κάνει την αράχνη κι άφησαν άναυδους τους Νεοϋρκέζους και οι δυο!!!!!!!



Καλή επιτυχία αγαπημένες μου! Απ' όπου κι αν είμαι, η ευχή μου θα είναι μαζί σας!

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα,
Να είναι καλά τα κορίτσια γιατί το κυριότερο είναι οτι φαίνονται ευτυχισμένα.
Το σημαντικότερο όμως είναι οι δάσκαλοι, πάντα οι δάσκαλοι. Να σε εμπνέουν, να σου έχουν εμπιστοσύνη και να πιστεύουν σε σένα.
Ο πρώτος για μένα ήταν στο φροντιστήριο στο λύκειο, δεν χρειάστηκε να με πείσει για τις ικανότητες μου, ήταν αδιαμφισβήτητες. Ακόμα και τώρα που τον συναντάω που και που θεωρεί τη ζωή μου και την πορεία μου ένα επίτευγμα θάυμαστό οπότε θέλοντας και μη το πιστεύω και εγώ.
Τώρα γιατί στα λέω όλα αυτά. Απλά έχω αρχίσει επανεκκίνηση της ζωής μου γνωρίζοντας οτι εχω ταλέντο, κλίση, χάρισμα. Έτσι γεννήθηκα.

Αλήθεια τώρα που θα φύγεις από το Λουγκάνο φαντάζομαι θα διατηρήσεις το blog αυτό.
Ελένη

Juanita La Quejica είπε...

Πραγματικά, πόσο σημαντικό όπως αναφέρει και η Ελένη, να σε εμπνέουν οι δάσκαλοι. Και πόσο σπάνιο πλέον, σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα...

A.F.Marx είπε...

Μπράβο στις υπέροχες δεσποινίδες Ηλέκτρα και Βικτώρια Βάσσου!
Μπράβο στους γονείς τους!
Μπράβο στους δασκάλους τους!
Μαριάνα, μου έφτιαξες την μέρα με αυτό το ποστ σου...
:)

μαριάννα είπε...

Ελένη

Καλημέρα! Πόσο χαίρομαι γι αυτά που λες! Να είναι καλά οι δάσκαλοι σου! Πολύ θα χαρώ να μάθω για το ταλέντο σου! Και την πορεία σου. Ξέρετε παιδιά υπάρχει μια λανθασμένη νοοτροπία στην Ελλάδα κυρίως. Κρύβουμε τα ταλέντα και τα χαρίσματα των παιδιών ή τα δικά μας μην θεωρηθεί η όποια αναφορά, έπαρση ή ψώνισμα. Δεν είναι έτσι όμως.
Και τα κορίτσια τώρα εδώ η Ηλέκτρα και η Βίκυ, αν δεν έκανα εγώ το ποστ, δεν θα έβαζαν καν τα βίντεο. Κι όμως τώρα θα το δουν όλοι τους οι φίλοι από Ελλάδα, Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική και Ελβετία.
Καταλαβαίνεις Ελένη μου τί εννοώ. Ότι είναι όμορφο και να πιστεύετε στον εαυτό σας, αυτό είναι το πρώτο και σημαντικό, αλλά και να μην φοβόσαστε να το δείξετε.
Ο κόσμος μια χαρά ξεχωρίζει το ψώνιο από το ταλέντο. :)
Ναι κοπελίτσα μου, φυσικά και θα το έχω το μπλογκ. Κι αν είσαι Αθήνα να τα λέμε κιόλας.
Να είσαστε καλά και καλή δύναμη να έχετε!

μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Το πιο σημαντικό! Ειλικρινά το πιστεύω. Ένας καλός δάσκαλος χαράζει πορεία. Δες ένα περιστατικό αληθινό που με έκανε κι έκλαιγα...

Ένας φίλος ναύαρχος, ιδιαίτερα καλλιεργημένος άνθρωπος και μου ήταν πολύ αυμπαθής, μου είπε ένα βράδυ την ιστορία του.

Μικρός ορφάνεψε από πατέρα, πριν πάει σχολείο. Χρόνια δύσκολα, αγροτιά, φτωχή η χήρα μάνα.

Για να βοηθάει το μικρό πούλαγε φυστίκια με καλαθάκι στην πλατεία.

Στο ανοήτως αλαζονικό σχολείο της επαρχιακής πόλης, που έσφαζε με την περιφρόνηση του κάθε φτωχό, κάθε δύσμοιρο, ο μικρός ήταν μόνιμα πισωθρανίτης. Τελευταίο θρανίο και μόνος. Ξεχασμένος κι απ' το δάσκαλο κι απ' τα παιδιά κι απ' το Θεό. Σαν να ήταν αόρατος. Δεν υπήρχε.

Όταν ήταν Πέμπτη Δημοτικού, αλλάξανε δάσκαλο. Ο καινούργιος, του χαμογελούσε. Και του μιλούσε και τον ρωτούσε.

Σε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα που όλη ή τάξη είχε κολλήσει, έχοντας διακρίνει την μαθηματική κλίση του πισωθρανίτη, τον ρωτάει αν ξέρει να το λύσει.

Αστείο του φάνηκε. Το πρόβλημα ήταν γελοίο για κείνον. Με μια διαγώνιο που έφερε, όλα φάνηκαν αστεία.

Κέρδισε το θαυμασμό της τάξης και τα εύγε του δασκάλου.

Έκτοτε η ζωή του άλλαξε. Συμμετείχε, όπως όλα τα παιδιά και πήρε απολυτήριο με άριστα, που ως τότε έπαιρναν μόνο τα παιδιά των «καλών» οικογενειών.

Αυτό το απολυτήριο τότε, εκείνου του δασκάλου, καθόρισε την πορεία της ζωής του. Εκείνο το χαμόγελο τον έκανε τον μετέπειτα ναύαρχο που βλέπαμε.

Αυθεντικότατη ιστορία, σταγόνα στον εκπαιδευτικό ωκεανό.

Καταλάβατε ωραία μου; Που δε θέλετε να ακουστούν τα τραγούδια σας τα υπέροχα; ;)

Καλημέρα! Φιλιά!

Dee Dee είπε...

Απιθανες ειναι!!!

Ειδα τα βιντεακια, ειναι καταπληκτικες.

Οι δασκαλοι και οι γονεις. Αν μεγαλωνουν μεσα στην αγαπη και την ελευθερια εμπρακτα οι αποφασεις ειναι σωστες!!!

Ποσο υπεροχη μπορει να εισαι για να μεταφερεις εδω τη δικη σου αγαπη γι' αυτα τα παιδια. Δεν με ενδιαφερει καθολου που ειναι ελληνακια και μογγολακια να ηταν με τον ιδιο τροπο θα τα θαυμαζες, το ξερω :)

Καλη σου μερα!
------------------------------------

"Amor omnia.
Η αγαπη ας ειναι το μοναδικο κριτηριο. Εκει ξεχωριζει η ανδρεια, ξεχωριζει και η εξυπναδα. Δεν ειναι ηθικολογικο ζητημα η προτροπη πως μονο ο,τι επιλεγουμε απο αγαπη, καθαρη αγαπη και κλιση, εχει προοπτικη."

«Το φαντασμα της αξοδευτης αγαπης» Μαρω Βαμβουνακη

μαριάννα είπε...

A.F.Marx

Ευχαριστώ Γιώργο μου! Εκ μέρους των παιδιών ευχαριστώ...
Εσείς που είσαστε εξαιρετικοί μπαμπάδες, ξέρετε πόσο σπουδαία είναι μια καλή λέξη και μόνο και πόσο αναπτερώνει το ηθικό!
Τυχερά τα παιδιά σας!

Να φανταστείς Γιώργο ότι κοιτάω και ξανακοιτάω τα βίντεο, αυτό με το ναπολιτάνικο τραγούδι της Ηλέκτρας, αλλά και την αράχνη της Βίκυς και σκέφτομαι εκείνη την ώρα την ηλικία τους. Και παθαίνω... ούτε καν 12 η Βίκυ και 14 η Ηλέκτρα!!!!

Μιλούσα με την κόρη μου χθες βράδυ στο σκάιπ και τα βλέπαμε παράλληλα και είχε τρελαθεί... Δεν πίστευε στα μάτια της, γιατί τα ξέρει τα παιδιά... ως παιδιά και όχι ως μπαλαρίνες! ;)

Καλημέρα!!! Φιλιά στο γιο σου!

Ανώνυμος είπε...

Μαριάννα,
Δεν έχω κάποιο ταλέντο ειδικό με την στενή έννοια του όρου.
Δεν είμαι καλλίφωνη αλλά τραγουδάω. Δεν έχω χορευτικές ικανότητες αλλά χορεύω. Δεν έχω συγγραφικές ικανότητες αλλά γράφω και εκφράζομαι. Και γελάω, μοιράζομαι, τσαντίζομαι, θυμώνω, αγγίζω, αφήνομαι, κλείνομαι στον εαυτό μου, παθαίνω κατάθλιψη, αγχώνομαι, βαριέμαι, πηγαίνω βόλτες, διαβάζω, εξερευνώ, εκπλήσσομαι, έχω προβληματικές σχέσεις, φοβάμαι.Ζω.
Γιατί όποιος γυρεύει το αξιοθαύμαστο δεν αρκεί να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του αλλά να αφουγκραστεί το έξω και το μέσα του. Το ταλέντο μου είμαι εγώ έτσι όπως γεννήθηκα και έτσι όπως με έφτιαξε η ζωή μου.
Πολλά φιλιά λοιπόν σε σένα που υποψιάζομαι πως έχεις το προαναφερθέν ταλέντο.
Ελένη

μαριάννα είπε...

Dee Dee

Καλημέρα! :) Να είσαι καλά! Με έκανες και χαμογέλασα με χαρά για το πόσο καλά γνωριζόμαστε, από τις γραφές μας. Ναι Κατερινάκι μου, έτσι είναι. Άσπρα, κίτρινα, μαυράκια... είναι όλα τους αξιολάτρευτα. Εδώ με συγκινεί λίγο παραπάνω η αγάπη τους στην Ελλάδα απλώς.

Να σκεφτείς δηλαδή ότι αυτά τα παιδιά κάνουν ελβετικό σχολείο, ως κύριο σχολείο. Εξωσχολικές, εξοντωτικές δραστηριότητες και τα ελληνικά τα θέλουν, τα λατρεύουν και είναι υπερήφανες που είναι ελληνίδες και το διατρανώνουν παντού.

Κάνουμε μάθημα Παρασκευή απόγευμα και η κούραση της εβδομάδας, ενώ είναι ορατή, δεν τη δείχνουν. Ποτέ δεν έλειψαν από τα ελληνικά.

Τί υπέροχο αυτό της Μάρως! Τη λατρεύω κι εγώ! Σ' ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου! Καλή σου μέρα!

μαριάννα είπε...

Ελένη

Φωτιά είσαι κοπέλα μου! Φωτιά και θάλασσα μαζί! Πόσο σε χαίρομαι!
Ήξερε τί έλεγε ο καθηγητής σου!
Τα χαραχτηριστικά που αναφέρεις και με το πάθος που τα εκφράζεις, συνθέτουν το πιο γοητευτικό σύνολο, όταν οι άλλοι είναι σε θέση να το λάβουν.
Ένα μόνο θα σου ευχηθώ Ελένη από την καρδιά μου.
Να έχεις πάντα γύρω σου τους ανθρώπους που θα είναι σε θέση να απολαύσουν όσα τόσο γενναιόδωρα σκορπάς. Γιατί τα διαμάντια δεν είναι σε θέση να τα εκτιμήσουν όλοι. Αν ό άλλος είναι πρακτικός άνθρωπος θα σου πει, ωραία η λάμψη του, αλλά το κάρβουνο θέλω εγώ να με ζεστάνει. Κατάλαβες...
Πομποί σαν εσένα, δύσκολα βρίσκουν τους κατάλληλους δέκτες. Εκεί βάζει το χεράκι της και η κουφλτσα η τύχη... ;)

Σε φιλώ!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

γμτ... γιατί να μην μπορώ κι εγώ να προσαρμοστώ στο κοινό συναίσθημα;

Γιατί να τα λυπάμαι αντί να τα θαυμάζω τέτοια παιδιά;

Που χάνουν τις διακοπές τους για να πάνε να χορέψουν στη σκηνή και να πάρουν ένα ακόμα βραβείο;

Που σε λίγα χρόνια θα κυττάξουν πίσω τους και θα αναρωτηθούν πού στο διάλο πήγαν τα παιδικά τους χρόνια;

Και αν κάνουν την ίδια ερώτηση και στους γονείς τους, θα τους απαντήσουν ειλικρινώς άραγε ώστε να μην κάνουν κι αυτά το ίδιο λάθος, αν και όποτε γίνουν γονείς;

"Συγγνώμην αγάπες μας..."

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Πολύ καλή και πολύ ευαίσθητη η προσέγγισή σου. Τώρα μίλησες σαν παιδαγωγός σωστή και όχι απλά σαν μάνα που θέλει μεν το καλό του παιδιού της, αλλά που συχνά κάνει λάθος επιλογή, παρασυρόμενη από το ταλέντο και τις χάρες του.

Εδώ όμως συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο. Αλλόκοτο. Δεν το έχω ξανασυναντήσει.

Τα παιδιά επιλέγουν και οι γονείς ακολουθούν.

Και όχι γιατί ίσως έντεχνα οδηγήθηκαν εκεί. Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό.

Η ζωή τους είναι ο χορός, τα ζώα, η μουσική.

Τις παρακινούν οι γονείς να μην πηγαίνουν. Ανησυχούν. Δεν την έδωσαν στη Σκάλα. Πολλοί τους είπαν ότι ρισκάρισαν μια λαμπρή καριέρα.

Δεν τους νοιάζει. Η ευτυχία των κοριτσιών προέχει. Και δεν είναι άνθρωποι που αναζητούν καταξίωση μέσω παιδιών. Τα έχουν όλα. Και το ξέρουν. Και το χειρίζονται πολύ θαυμαστά.

Είναι τύποι σωστοί και με πολλή σκέψη πράττουν το κάθε τι. Δεν είναι ολοριτί ολοριτί, βραβείο και χαρά. Δεν τα υπολογίζουν.

Μετα από ώριμη σκέψη και βασανιστικές νύχτες αποφάσισαν να στηρίξουν τις επιλογές των κοριτσιών.

Το έζησα. Το μιλήσαμε. Αποτρέπουν. Δεν ωθούν. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Απλά φροντίζουν όσο δε φαντάζεσαι αυτή τη στήριξη.

Υπολογισμένες και οι λεπτομέρειες. Από τις πτήσεις, ως τα μασάζ. Από τη διατροφή μέχρι τί να σου λέω τώρα...

Χαμένα τα έχω... από τη φροντίδα.

Για να μην τους χαλάσουν το χατήρι. Κι όχι το χατήρι στο αίτημα ενός παιδιού που είναι κακομαθημένο και απαιτεί, αλλά στο σοβαρό αίτημα:

Επιθυμώ και ΕΧΩ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ να κάνω αυτό. Ζωή χωρίς μπαλέτο δεν μπορώ να φανταστώ. Θα με στηρίξεις;

Τους μίλησα κι εγώ. Μίλησα για τα βάσανα, για πόνους αφόρητους που έχουν οι μπαλαρίνες μετά από κάθε παράσταση.

Μίλησα για τη ζωή που δεν θα έχουν, ενώ έχουν κάθε άνεση να την έχουν παραδεισένια.

Με αποστομώσανε.

Μαριάννα τα ξέρω. Το θέλω. Δεν ζω χωρίς χορό....

Τί κάνεις; Το αρνείσαι;

Ανώνυμος είπε...

Ναι κάποια στιγμή να τα πούμε και από κοντά.
Και μη νομίζεις εμείς οι ίδιοι τις περισσότερες φορές επιλέγουμε να είμαστε κάρβουνα και όχι διαμάντια γιατί φοβόμαστε τους εαυτούς μας και τη δύναμή μας. Και φυσικά καιγόμαστε αλλά και αυτό μέρος της ζωής είναι. (εχω ζεστάνει εγώ ανθρώπους ου!!!)
Πάντως οι μικρές πρέπει να είναι διαμαντάκια και το λέω χωρίς να μπορώ να δω τα βιντεάκια (είναι αδύνατο από τη δουλειά)
Ελένη

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Πες μου ότι γνωρίζεις έστω και έναν γονιό "προγραμματισμένου" (πάντα προς την κατεύθυνση των φιλοδοξιών του γονιού, κατά σύμπτωσιν!)που να μην ισχυρίζεται πώς "ό,τι κάνει το κάνει γιατί το θέλει το ίδιο".

(επτά και εννέα ετών που γνώρισες τα κοριτσάκια, ό,τι ήταν να τους "προγραμματιστεί", προγραμματίστηκε.)

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Μην το λες, μην το λες! Από το τί είχα προγραμματίσει εγώ στα παιδιά μου, δεν έκατσε τίποτα σχεδόν!
Ρε τι μπαλέτα την πήγα, τι πιάνο αγόρασα και το λυπάται η ψυχή μου, παίζει μόνο ο μεγάλος ελάχιστα πια.
Δάσκαλο στο σπίτι, κάθε ευκολία, τα κωλόπαιδα τα δυο μικρά ειδικά, στην κοσμάρα τους! Δ ε ν γουστάρω!!! Μου έλεγε η τσούγδω.
Ο δε μεγάλος παράτησε Ιατρική εν' όψει αγροτικού. Καταλαβαίνεις; Ντουβρουτζάς με βρήκε! Εσύ προγραμμάτισες τα δικά σου και μασήσανε; Δεν θα το πίστευα με τίποτα! Με τίποτα όμως...:)

Unknown είπε...

καλημέρα!
εγώ συγκινήθηκα κι από τη μοναχική ελλάδα της ελβετίας...
κι από τη συνονόματη που μπήκε στο σχολιασμό...
ως προς τη λέξη 'ευτυχία' ή 'ελευθερία', επιφυλάσσομαι. τα εύχομαι και τα δυο γιατί το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο...

μαριάννα είπε...

abttha

Καλημέρα! Να είσαι καλά Ελένη μου!

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει , δεν λέω ... Μιά χαρά είναι τα αγόρια μου ... αλλά πιστεύω πάντα , ότι "όποιον αγαπάει ο Θεός , του δίνει κορίτσια" ...
Και μάλιστα , τέτοια κορίτσια ....
Και ... όποια κορίτσια , τα αγαπάει πολύ ο Θεός , τους δίνει ... τέτοιες δασκάλες .
Τις ευχές μου .

μαριάννα είπε...

silia

Καλησπέρα Αννούλα μου!
Θα σε δικαιώσω ως προς τα κορίτσια! Πριν κάνω παιδί, ήμουν μάλλον υπέρ των αγοριών, τα πήγαινα πάντα καλά μαζί τους. Όμως αφού έκανα το πρώτο αγόρι, μετά έλεγα ότι δεν θα σταματούσα να κάνω παιδιά αν δεν πετύχαινα και την κόρη. Ευτυχώς που την πέτυχα δεύτερη! :)))
Είναι ευλογία τα παιδιά ότι και να 'ναι. Αλλά άλλη παρέα κάνεις με το ένα, άλλη με το άλλο.
Σου εύχομαι να αποκτήσεις πολλά εγγόνια και από τα δυο φύλα! Αν και έτσι όπως το τραβάνε Άννα μου τα παιδιά μας με τις σπουδές, δεν ξέρω πότε θα προλάβουμε να χαρούμε... ;)

Καλό βράδυ! Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Porsche miseria!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Καλά κι εσύ στο πορσικό κόλλησες; Είναι δε λέω... ;)
Τα βίντεο τα είδες; Το No potho reposare ν' ακούσεις! ΗΗΗ τραγουδάρα και με το χορό... ακόμα καλυτερότερο!

Σου έχω Αλμοδόβαρ στην Κοιλάδα... :) Και τον μνηστήρα της οδού Ανθέων! χαχαχαχαχαχαχα

Καλημέρα σας! ;)

Ανώνυμος είπε...

Ολα τα βλεπω,ολα τ' ακουω!Τον Almodovar τον ειχε τις προαλλες στην TV.Τι να πεις,τι να πεις!

-ΑΤΠ-

ΥΓ.Για τον 'μνηστηρ' βλ. σχολιο στην διευθυνση 'Κοιλαδα με τις Μπουκλες'.Σε λιγο...μου 'ρχεται fax...

Μηθυμναίος είπε...

Μαριάννα μου, με καθήλωσες με τούτη την αφιέρωση στα κορίτσια και θαύμασα τις επιδώσεις τους.
Άξια!!!
Έκανες, όπως πάντα, μια καταπληκτική δουλειά.
Με duende!!!

μαριάννα είπε...

μηθυμναίος

Να είσαι καλά Στράτο! Σ' ευχαριστώ πολύ και κυρίως εκ μέρους των κοριτσιών!
Ξέρεις το μπαλέτο είναι για λίγους, δεν είναι αθλητισμός και δεν είναι κάτι που προβάλλεται και παρακολουθείται. Έτσι μια γνώμη είναι πολύτιμη.
Να υποθέσω ότι έχετε εξαιρετικό καιρό ε; Οπότε να ευχηθώ ένα

Καλό ΠΣΚ!!! Κι ευχαριστώ και πάλι!