Ηλέκτρα και Βικτώρια Βάσσου!!! Eίναι ταλέντο, είναι κλίση, είναι χάρισμα; Έτσι γεννήθηκαν! Με duende!

Όταν έφτασα στο Λουγκάνο το 2003 στις 31 Αυγούστου, δεν ήξερα κανέναν. Μόνο ότι υπήρχε ένας συνάδελφος στο ίδιο σχολείο και το τηλέφωνο της ιδιοκτήτριας που θα νοίκιαζα το σπίτι που άφησε η προηγούμενη δασκάλα που αντικατέστησα. Όταν συναντήθηκα με τον συνάδελφο μου έδωσε μια λίστα με τηλέφωνα γονιών, μεταξύ αυτών και της οικογένειας Βάσσου για να κανονίσω ημέρα και ώρα που θα πήγαινα Μπελλιντσόνα να κάνω μάθημα στο εκεί σχολείο. Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν και το σηκώνει η Ηλέκτρα.

Τα ελληνικά της με εντυπωσίασαν. Μιλήσαμε λίγο και είπαμε τα νέα μας και κατόπιν ζήτησα το μπαμπά που δεν ήταν εκεί και μου έδωσε τη μαμά. Προετοιμασμένη να συνεννοηθώ αγγλικά, αν μιλούσε η μητέρα, με πρόθεση να αφήσω τηλέφωνο να με πάρει ο μπαμπάς να κανονίσουμε. Έρχεται όμως μια μαμά που μιλούσε ελληνικά καλύτερα από πολλές ελληνίδες! Πρώτες εξαιρετικές εντυπώσεις!

Αργότερα με πήρε ο πατέρας τηλέφωνο και χάρηκα πολύ όταν κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν απλό, ζεστό, φιλικό και φιλόξενο Έλληνα. Ακριβώς όπως θα τον ήθελα. Ούτε να τον είχα παραγγείλει. Να μην τα λέμε απ' το τηλέφωνο μου λέει, θα περάσουμε την Παρασκευή να σε πάρουμε να πάμε για φαγητό να γνωρίσεις τα παιδιά και να γνωριστούμε. Κι έτσι γνώρισα την οικογένεια Βάσσου, τους κατοπινούς μου πολύ στενούς συγγενείς. Ίσως και πιο πάνω από αδέρφια...

Οι μικρές με βολιδοσκοπούσαν διακριτικά. Είχαν άγχος γιατί αγαπούσαν πολύ την προηγούμενη κοπέλα την Κατερίνα! Ένα θαυμάσιο πλάσμα που γνώρισα αργότερα στην Αθήνα. Έδειξαν να με συμπάθησαν... Όσο για μένα, τις λάτρεψα με την πρώτη ματιά. Στην παραπάνω φωτό η Βίκυ κλαίει γιατί ο μπαμπάς την μάλωσε για κάτι ασήμαντο. Σημαντικό για τη Βίκυ όμως, αφού αφορούσε το γατάκι της. Διότι είχαμε δύο τον Μήτσο της Ηλέκτρας και τον Μητσόνε της Βίκυς.

- Έλα βρε Βικουλίνι δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις. Χαμογέλασέ μου να σου βγάλω μια φωτογραφία.

Ήταν 7 χρονών η Βίκυ και η Ηλέκτρα ήταν 9. Δυο άγγελοι... στη γη. Μια οικογένεια υπέροχη!

Κάθε Παρασκευή μετά το μάθημα πήγαινα σπίτι τους και καθόμασταν με τις ώρες. Τρώγαμε, πίναμε, γελούσαμε, είχα μια ζεστή οικογένεια δίπλα μου παρέα στις δύσκολες ώρες της απουσίας των παιδιών μου. Κάποιες Απόκριες με περίμενε έκπληξη. Η Ηλέκτρα Cruella de Vil με μια πίπα στο χέρι και βαμμένη στην πένα διάβαζε με τα άψογα ελληνικά της, να εντυπωσιάσουμε τον πολύ Έλληνα πατέρα! Που κοιτούσε εκστασιασμένος και καμάρωνε!

Κάθε φορά που τις ακούω να διαβάζουν ελληνικά και να διψούν να μάθουν νέες λέξεις και κυρίως αυτές που δεν αποτελούν το καθημερινό λεξιλόγιο των παιδιών, ούτε καν αυτών που μεγαλώνουν Ελλάδα. Πόσο μάλλον...

Αργότερα στην πρώτη μας σχολική γιορτή τις καμαρώσαμε να λένε τα ποιήματά τους και συγκινήθηκε πολύ όλος ο κόσμος, όταν και η μητέρα τους, η Ελβετίδα, διάβασε σε άψογα ελληνικά, ένα συγκλονιστικό γράμμα που είχε γράψει η Μαντώ Μαυρογένους στην κόρη της την Αρετή.

Αν όλοι οι Έλληνες αγαπούσαν την Ελλάδα όπως την αγαπάει και τη νοιάζεται ο Χρήστος και η οικογένειά του, σίγουρα θα ήταν καλύτερη. Την κουβαλάει πάντα. Μέσα του, στην καρδιά του, στην ψυχή του, στο μυαλό του!

Τα κορίτσια έμαθαν με το που γεννήθηκαν τρεις γλώσσες. Ελληνικά με τον πατέρα, ιταλικά και Τοπική Διάλεκτο με τη μητέρα. Άψογες μαθήτριες σε όλα τα μαθήματα. Κουραστικό το ελβετικό Γυμνάσιο και τώρα Λύκειο για την Ηλέκτρα.

Όμως πάντα σε όλα τυπικές, παρούσες, διαβασμένες, ώριμες να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους, που εγώ τα έβρισκα υπερβολικά!

Προπονήσεις, Τέννις, Μπαλέτο, Πιάνο, Ζωγραφική, Σχολείο, τρεις γλώσσες μητρικές και ακόμα τρεις που μαθαίνουν στο σχολείο!!!

Κάθε φορά που μου έλεγαν τις δραστηριότητές τους, ένιωθα δέος. Ναι μεν τις καμάρωνα, αλλά και ανησυχούσα.

Συχνά τις ρωτούσα κρυφά και συνομωτικά. - Έχεις όρεξη παιδί μου να το κάνεις; Ή να μιλήσω στον μπαμπά και στη μαμά; Η απάντηση ήταν πάντα: - Όχι, το θέλω και το κάνω και μου αρέσει! Δηλαδή να παίζει άσκηση στο πιάνο, ενώ την περιμένει η μητέρα της στην πόρτα να την παει στο μπαλέτο. Ήμαρτον Κύριε! Τί άλλο θα δούνε τα μάτια μου!

Στο μεταξύ όλο και δενόμαστε με τους γονείς και κάναμε παρέα κι εκτός Ελβετίας. Και πού δεν έχουμε πάει... Μας έδινε ο Χρηστάρας το πορσικό κι αλωνίζαμε!

Μετά μας την έσπασε λίγο γιατί πήρε το καγιέν και μας φαινόταν πολύ κυριλέ για τις βόλτες και τα μουσεία και τις εκθέσεις μας, αλλά το αντέξαμε. :)

Ισπανία πήγαμε και ξεποδαριαστήκαμε στις εκθέσεις και στα μουσεία της Μαδρίτης και του Τολέδο. Η Τατιάνα είναι ο άνθρωπός μου στα θέατρα, στα θεάματα γενικά και στα ταξίδια. Είναι ακούραστη και κολλάμε. Ενώ ο Χρήστος ψιλοβαριέται... ;)

Ο Χρήστος θέλει νησάκι, ταβερνάκι, κολύμπι, τέννις, ταβλάκι, ότι θέλει ένας άντρας δηλαδή...




Ενώ εμείς Αθηνών Αρένα και μετά Κίτσεν για φαΐ...

Ή Halfe Note και μετά Αλπίνο

Όμως τα παιδιά μεγαλώνουν και τα πράγματα ζορίζουν... Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε όλοι ότι έχουμε δυο παιδιά θαύματα μπροστά μας στο μπαλέτο. Όχι ότι δεν το ξέραμε... αλλά δεν το είχαμε εμπεδώσει, μέχρι που άρχισαν να πέφτουν τα βραβεία και οι υποτροφίες βροχή! Η Μι Γιουνγκ η Βιετναμέζα δασκάλα τους καταπληκτική μπαλαρίνα, έφερνε τις συμμετοχές με τα σακιά! Και πού δεν πήγανε να χορέψουν!

Στην αρχή σοκαριστήκαμε όλοι. Το συζητούσαμε, το ξανασυζητούσαμε... ειδικά όταν η Βίκυ έπαιρνε βραβεία και υποτροφίες, ως απόλυτο πρώτο βραβείο. Δηλαδή πάνω από το πρώτο!!! Τη ζήτησαν να την βάλουν εσωτερική στη Σχολή χορού της Σκάλας του Μιλάνου. Φυσικά οι γονείς αρνήθηκαν. Αλλά επωμίστηκαν το βάρος να γυρίζουν οι ίδιοι τα παιδιά όπου έπρεπε σε διάφορες οργανώσεις χορού και διαγωνισμών, αλλά και ως γυμναστές και οι δυο να φροντίζουν την καλή τους υγεία.

Η Βίκυ στο κλασικό...

Μιλάνο, Κόμο, Ζυρίχη, Νυόν, Λυών, Σολέττα, Λέκκο και κάθε χρόνο Νέα Υόρκη σε διεθνείς διαγωνισμούς! Βραβεία, διακρίσεις, υποτροφίες πάντα και παντού! Έγινε πια ρουτίνα. Τώρα πια δε ρωτάω αν πήραν κάτι, αλλά αν έφτασαν καλά και ποιό βραβείο πήραν. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις Μαριάννα μου λένε και σφίγγεται η καρδιά μου. Τί κατάρα αυτή στη ζωή μου... Να μην είναι ποτέ όλοι οι αγαπημένοι μου κοντά μου. Όλο και κάποιος θα λείπει...

Τώρα πια χαλάνε και οι διακοπές της οικογένειας. Έχουν εξοχικό στο Σάνι στη Χαλκιδική και τα παιδιά τρελαίνονται για καταδύσεις και κολύμπι. Έλα μου που πρέπει να πάνε πάλι Νέα Υόρκη αφού πήραν υποτροφία τρεις βδομάδες για μαθήματα χορού εκεί.

Η Βίκυ αράχνη! Ω Θεοί!
Ανέβασα τα βίντεο στο you tube από το DVD που μου χάρισαν από την πρόσφατη συμμετοχή τους, τώρα τον Απρίλη στη Νέα Υόρκη. Δεν υπάρχει περίπτωση να τα δω και να μην κλάψω.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτά τα παιδιά, τα κοριτσάκια μας, έχουν ήδη ξεκινήσει επαγγελματική καριέρα στο μπαλέτο! Τα κοιτάω, τα ξανακοιτάω και δεν πιστεύω στα μάτια μου!

Ελλάδα βλέπεις τί κάνουν τα παιδιά σου; Το νιώθεις; Καταλαβαίνεις τί κάνουν τα ελληνάκια σε όλο τον κόσμο; Θυμήσου τα ονόματα που σου λέω: Ηλέκτρα και Βικτωρία Βάσσου!!!

Το ντουέτο της Ηλέκτρας που είναι βασισμένο στο υπέροχο τραγούδι της μίας και μοναδικής Maria Carta από τη Σαρδηνία, το No potho riposare, επέλεξε η Μι, η δασκάλα του χορού. Δεν έβρισκε το cd πουθενά στην περιοχή και δεν είχαν χρόνο να περιμένουν να φτάσει, αν βρισκόταν, από Νάπολη. Της λέει η Τατιάνα, περίμενε να ρωτήσω τη Μαριάννα είναι η μοναδική πιθανότητα να βρεθεί. Φυσικά και το είχε σε μια ώρα στα χέρια της! Τρελάθηκε η Μι. Να και τα καλά του δικτύου... :)

Πήγαν Απρίλη Ν. Υόρκη μέσα στο χάος του διεθνούς διαγωνισμού. Η Ηλέκτρα με την Μι πήραν αεροπλάνο και πήγαν Βαλτιμόρη στο σπίτι του παιδιού που χορεύουν παρέα. Δουλέψανε το ντουέτο αυτό τρεις μέρες στο σπίτι του παιδιού. Σπίτι τετραμελούς οικογένειας και με τέσσερις γάτες! Εξαιρετική οικογένεια όμως, δεμένη και αγαπημένη και τα δυο παιδιά έδεσαν και ιδού το αποτέλεσμα!!! Μαγεία... ανατριχίλα...

Ήξερα το τραγούδι που είναι θεϊκό... Ήξερα και πως χορεύει η Ηλέκτρα. Δε φανταζόμουν όμως την συγκίνηση που μεταδίδει... Με τίποτα. 14 χρόνων και 12 η Βίκυ που κάνει την αράχνη κι άφησαν άναυδους τους Νεοϋρκέζους και οι δυο!!!!!!!

Καλή επιτυχία αγαπημένες μου! Απ' όπου κι αν είμαι, η ευχή μου θα είναι μαζί σας!