Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Τα αγαπημένα βήτα στην ποίηση...








H προς την Πατρίδα Aγάπη μου

Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π' αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει
ούτ' αστραπή, που σβύνεται χωρίς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,
νοιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
(από το Ένας Pομαντικός, Eρμής 1998)
Πηγή ποιήματος: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού


Κι αν τυχόν

Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους,
θα τους μιλήσω Ελληνικά
επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική

Νικηφόρος Βρεττάκος


Μια μυγδαλιά

Μια μυγδαλιά και δίπλα της
εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω

Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δώσ’ μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να σ’ τις γιομίσω.

Νικηφόρος Βρεττάκος


ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Ω το φριχτό μαρτύριο του άλλου σώματος
παρείσακτου μες στο σκοτάδι ανάμεσά μας
και τα κλειστά σου μάτια δήθεν ηδονής
που δραπετεύουν ψάχνοντας το
και τα κλειστά μου μάτια να φαντάζονται
σώματα ρυμουλκά
που θέλησα στους δρόμους·
τι ανυποψίαστα σπλαχνικοί για τα κορμιά μας
οι ξένοι που ποθήσαμε
δε σου μιλάω λοιπόν πέτα μαζί του
μη μου μιλάς θα σκιάξεις το ίνδαλμά μου·

μέχρι ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας κι οι δυο
τώρα που σωριαστήκαμε
και φύγαν
κι εσύ αγαπάς
αυτό το πέος χτυπημένο ορτύκι
όπως το χέρι μου
τα ποιήματά μου
τα γυαλιά μου.

Γιάννης Βαρβέρης


EXPLANATIONS OF LOVE

Υπάρχει ένας καιρός που ο έρωτας αρχίζει κι ένας καιρός
που ο έρωτας τελειώνει.

Όπως η μπαταρία σ' ένα τρανζίστορ που του λείπει το κα-
λώδιο για σύνδεση με το ηλεκτρικό.

Υπάρχει το βραχυκύκλωμα δύο σωμάτων

Λέξεις βαθειές. Μεγάλες σα γέφυρες που ενώνουν το ένα μισό μιας πόλης με το άλλο μισό.

Ένα γαλάζιο πουκάμισο που φοράει μια ξανθειά γυναίκα
χαμογελώντας κι από κάτω τίποτα.

Ο θάνατος δεμένος σφιχτά σε μια καρέκλα με μια πετσέτα
στο στόμα και το πρόσωπο στο κενό.

Υπάρχει ο μυστικός λογαριασμός που τον ξοφλάει κανείς
κι εγώ δεν ξέρω έπειτα από πόσα χρόνια.

Ο ιδρώτας στον κρόταφο. Η δροσιά στο δέρμα. Το ζεστό θό-
λωμα στην κόρη του ματιού.

Με βάση όλα αυτά (και μερικά άλλα) θα μπορούσα να πω
τι ακριβώς είναι ο έρωτας.

Δυο ζευγάρια αναποδογυρισμένα παπούτσια. Λίγη αγάπη.
Και το τρίξιμο του κρεβατιού.

Νάσος Βαγενάς


ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ

Αγάπες που αγαπώ και πάθη που επιτρέπω:
Ένας ζεστός καφές το πρωί.
Το διάβασμα (όσο γίνεται πιο αργά) της εφημερίδας.
Μια βροχή πότε-πότε για να πλένει τα αισθήματα.
Το χώμα στα καινούργια σου τακούνια.
Η θάλασσα το απόγεμα με λίγη συννεφιά.
Γαρίφαλα. Πολλά γαρίφαλα.

Ακόμη:
«Ο άνθρωπος που πηδάει πάνω απ' την πόλη» του Σαγκάλ.
Ν' ανεβαίνω παλιά ξύλινα σκαλοπάτια.
Το χέρι μου στο στήθος σου.
Κάποια ποιήματα του Καβάφη.

Όμως κυρίως το χέρι μου στο στήθος σου.

Νάσος Βαγενάς


ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ
έχουμε φανταστεί
όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
μπορούν να φανταστούν.
Το σώμα μου κι εγώ
έχουμε ονειρευτεί
το σώμα σου σε στάσεις
που ποτέ σου δε φαντάστηκες.
Δεν έχεις θέση τώρα
τι ζητάς
ανάμεσα σ' εμένα
και στο σώμα σου.

Γιάννης Βαρβέρης


SAVOIR MOURIR

Αν έρθετε στην κηδεία μου
θα'ρθω κι εγώ στη δική σας.

Γιάννης Βαρβέρης


Πιστεύω

Πιστεύω σε μια χημική ένωση Πατέρα Παντοκράτορα
Πιστεύω σε μια ηλεκτρική εκκένωση Άγιο Πνεύμα
Πιστεύω σ' έναν Γιο Μονογενή που βγήκε από το σπέρμα
Πιστεύω σε μια φυσική εξέλιξη Μητέρα Αειπαρθένα
Πιστεύω σε μιαν Εκκλησία διακόπτρια του φωτός
Και σε δώδεκα Απόστολους του Έρωτα
Πιστεύω σ' ένα Εσταυρωμένο Δέντρο
και σε μιαν αρχική ουσία Π
Πιστεύω σ' έναν άγνωστο παράγοντα
Που γεννάει την περιέργεια
πιστεύω σ' ένα πονηρό και σ' ένα αθώο πνεύμα
Πιστεύω σε μιαν ωραία γυναίκα
Που θα με κάνει ευτυχισμένο
Πιστεύω στη μεγάλη δύναμη της φαντασίας
Που μπορεί στην κόλαση να δει έναν παράδεισο
Στο καθετί που βλέπω που ακούω που μαντεύω που αγαπώ
Πιστεύω
Πιστεύω σ' έναν άνθρωπο αποφυλακισμένο
Απ' τα δεσμά της σκέψης του του φόβου του το αυγό
Άγιος ελεύθερος στον Αιώνα τον Άπαντα.

Νάνος Βαλαωρίτης



Η νύχτα και το σπίτι
Ή περί της αναγωγής του χρόνου

Ο ένας

Ο θάνατος στους τοίχους του δωματίου.
Συνήθισα να περιμένω αυτό που δεν θα 'ρθεί.
Τη γεύση της μοναξιάς, τη νύχτα.
Την αναμονή των θυρών,
τον επισκέπτη που θα εισβάλει στο δωμάτιο,
να βρει την αγάπη νεκρή.

Μ' αυτό το χοντρό βελόνι
έραβα χρόνια τη ζωή μου.
Τώρα με γεμίζει τρύπες.
Πιστεύω στον άνθρωπο, είναι απλό.
Ωστόσο βαρέθηκα να περιμένω.
Δεν μπορώ ν' ακονίζω το μαχαίρι στην καρδιά,
να βλέπω τον αργό θάνατο των ημερών
στους δρόμους και τα νοσοκομεία,
τα καλοκαίρια να τα καίει ο ήλιος,
τους φίλους μου να θάβονται στα γράμματά τους.

Οι πολλοί

Ερχόμαστε χωρίς κέλυφος, κρατώντας
τα λιγνά μας σώματα, τη χαμένη Ελευθερία.
Χρόνια πολλά μας έδεσε ο Ήφαιστος,
μιαν αλυσίδα αίματα και ρίζες ζωντανές
που λιώσανε στον ποταμό της αδικίας.
Είναι σκληρό το χώμα και δεν φυτρώνει τίποτε.
Είναι βαθύ το χάσμα και χάθηκαν τα πρόσωπα.
Είναι αλμυρή η θάλασσα και τα ταξίδια ναυαγήσαν.
Ερχόμαστε μέσα από σκοτεινούς καιρούς
με ιδανικά εξορισμένα.

Είναι βαριά τα ερείπια, ασήκωτα.
Και δεν υπάρχουνε σταυροί, ούτε καρφιά και λόφοι.

Ο ένας

Δεν ήταν τα λόγια του ανέμου που με τρόμαξαν,
ούτε η γνώριμη σιωπή των δέντρων.
Έβλεπα την πόλη μες στη νύχτα,
ομίχλη σκοτεινή που σκέπαζε το σπίτι,
να γίνεται πληγή, να σκάβει το χώμα
και το δωμάτιο να γεμίζει γνώριμες μορφές
με τη λύπη απλωμένη στα μάτια τους.

Οι πολλοί

Το πρωί θα βγει ένας ήλιος απόστρατος,
θ' ανεβεί τις σκάλες σ' αυτό το χαλασμένο σπίτι
και τότε θα 'μαστε ακόμη πιο νεκροί
με τα χέρια γαντζωμένα στις καρέκλες
που θα σπάσουν με του ήλιου την εισβολή,
να φωτιστεί η κάμαρα, να φανούν οι αράχνες.

Θα γυρίσουμε φορτωμένοι κι άλλα γηρατειά
και τότε ούτε η νύχτα θα μπορέσει να μας σώσει.

Aναστάσης Βιστωνίτης
Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Πηγή ποιήματος: Translatum






Κι επειδή αγαπώ πολύ τα βήτα, θα μπορούσα ν' αφήσω εκτός το Κύμα(η μουσικάρα!!!) του αγαπημένου Κ. Βήτα; Αφιερωμένο...

24 σχόλια:

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Όπως καταλαβαίνεις, απάντησα εδώ αντί για την Κοιλάδα. Μα μου δίνεις έμπνευση... ;)

Antoine είπε...

Μαριάννα,

Πολύ όμορφη ανθολογία και διαβεβαιώνω το πρωτότυπο του θέματος επιλογής. Κάποια ξεχωρίζω περισσότερο και θα τα διαβάζω όταν μου έρχονται στο νου.

Υ.Γ. Πώς τα πέρασε στις διακοπές σου; Εγώ έλειπα σχεδόν όλο τον Αύγουστο, αλλά τώρα είμαι πίσω στο σπίτι μου... πίσω σε μια καινούργια πια καθημερινότητα!

Φιλιά!

μαριάννα είπε...

Antoine

Καλώς τον! Άντε καλό μου, καλή αρχή και καλό χειμώνα! Ποιός τη χάρη σου! Καινούργια ζωή, καινούργιοι δρόμοι, όμορφοι, νέες περιπέτειες από τις πιο ενδιαφέρουσες.:)

Τα βήτα της ποίησης, έτυχε να είναι αγαπημένα, για πολλούς και διάφορους λόγους το καθένα. Όχι μόνο ποιητικούς...

Καλημέρα και πολλά φιλιά!

ΥΓ. Περίμενα να δροσίσει λίγο και να γυρίσει μια φίλη μου που διακοπεύει αριστοκρατικά, να πάμε Πινακοθήκη για Γκόγια. Θα σου αφιερώσω το ποστ. ;)

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Χαίρε, Μαριάννα. Ξεκινήσαμε κι εμείς σιγά-σιγά, προτού μπει ο Σεπτέμβρης...

μαριάννα είπε...

γιώργος κεντρωτής

Καλωσόρισες Γιώργο μου! Πολύ χαίρομαι που επανήλθες. Να πω καλό χειμώνα ή έχει συνέχεια διακοπών;

Ανώνυμος είπε...

"Δεν έχω λόγους πια να γράφω
παρά μονάχα για ν' αναδιφώ
το λαβωμένο όνειρο,
να το ραντίζω
με το πορφυρό παλιό κρασί
και να το νοσταλγώ
στην αγκαλιά σου.."

Υπέροχοι κι αγαπημένοι όλοι τους
γλυκιά μου Μαριάννα..
Σε φιλώ..

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

!!! έξι "αγαπημένους" στο βήτα;

Eίμαι περίεργη πόσους έχεις σε όλη την ελληνική αλφάβητο...

μαριάννα είπε...

τάκης τσαντήλας

Μακάρι και να κάτεχα να σ' απαντώ με στίχους
όμως δε γίνομαι βορά σε κάποιους λάβρους μίχους

γιατί δεν τό 'χω το ποιείν αίμα να ρέει στη φλέβα
αφού Αδάμ θέλει ο Θεός κι ο Σατανάς την Εύα! ;)

Οι στίχοι μου σατανικοί, φωτιά βγάζουν και καίνε
και όλα τα φρόνιμα παιδιά στην κόλαση με θένε.

:ΡΡΡΡ

Φιλιά Τάκη μου!

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Κι είχα κι άλλα αγαπημένα, αλλά σε δεύτερη φάση. Όπως Βιζυηνός, Βλάχος, Βαρβιτσιώτης, Βέης, Βαμβουνάκη.

Σου χαρίζω το παρακάτω. ;)

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Μάρω Βαμβουνάκη



Φοβερός στίχος έτσι; Λέξη προς λέξη...

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Για στιχάκι τραγουδιού, ας πούμε εντάξει.

Aλλά νομίζω ότι μιλάμε για ποίηση... και... σόρρυ, η κυρία Βαμβουνάκη δεν...
(δικό μου το πρόβλημα βέβαια, να μην παρεξηγούμαι)

Πάντως αν έγραφα τα δικά μου βήτα, θα κρατούσα δύο από τα δικά σου και θα προσέθετα Βακαλό και Βλαβιανό.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Και με κουράζετε! Πολύ με κουράζετε κυρία μου με τα νάζια σας!

άνοιξε-κλείσε, άνοιξε-κλείσε...
(έχουμε κι άλλες δουλειές)

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

για μισό, για μισό, μόλις έκανα την πρόσθεση.

Ώστε 11 το σύνολον οι αγαπημένοι σας στο βήτα;

Μα τι ποιητική-καρδιά-αγκινάρα που έχετε κυρία μου!

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Λοιπόν, την κ. Βαμβουνάκη την εκτιμώ ιδιαιτέρως και το γράψιμό της το πάω με χίλια, εν αντιθέσει προς την κ. Βακαλό που την σέβομαι μεν, αλλά δεν μου λέει.

Σε πεζό η Βαμβουνάκη δεν παίζεται. Μιλάει στην ψυχή μου κυριολεκτικά και μάλιστα σε χρόνια δύσκολα, ήταν μία από εκείνες που μιλούσε για λογαριασμό μου.

Θεωρώ τον αντίπαλο εραστή και το Λουλούδι της κανέλας, από τα καλύτερά της.

Ο κ. Βλαβιανός είναι χρήσιμος για την «Ποίηση» του, νυν «Ποιητική», κάτι σαν τα ιστολόγια με ποίηση ή τις ιστοσελίδες κι αυτό το εκτιμώ.

Αλλά άλλο η χρησιμότητα ενός ιστολογίου ποιητικού ή ενός περιοδικού κι άλλο το ταλέντο του ιδιοκτήτη. Πολλά τα παραδείγματα που δεν συνάδει ούτε για πλάκα η χρησιμότητα της προσφοράς με το ταλέντο.

Τα νάζια μου καλή μου είναι μια μικρή δοκιμή για να σπάσουμε μερικά καρύδια στα πέριξ. Είναι φρέσκα κι είναι νόστιμα τώρα, φοβερά λέμε. Έχω μια καρυδιά στην Κρήτη, που την τσάκιζα κάθε τέτοια εποχή. Κάνε λίγο υπομονή και μην τα θες όλα δικά σου. :Ρ

Βήτα είναι βρε φιλενάδα. Τί νόμισες ότι είναι το Λου; Που είναι ένα και μοναδικό στην Πλάση, στην Οικουμένη, στον κόσμο όλον;

Ναι, τον Λόρκα εννοώ φυσικά.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Αφ΄ενός μεν κάνεις ζαβολιές ανακατεύοντας και ξένους ποιητές, αφ' ετέρου με μπερδεύεις.

Γιατί δηλαδή "απολογούμενη" για την προτίμησή σου στην κυρία Βαμβουνάκη την προσεγγίζεις συναισθηματικά, ενώ "απολογούμενη" για το αντίθετο για τον κύριο Βλαβιανό δεν κάνεις το ίδιο; Γιατί δεν γράφεις ότι "δεν τον αγαπάς", "δεν σου πάει", "δεν σου αρέσει" κτλ., αλλά επιχειρείς ένα είδος κριτικής αναφερόμενη πλαγίως στο ταλέντο και στην "χρησιμότητα";

Ομιλώντας ως αναγνώστρια και μόνον, λοιπόν, εμένα δεν με αγγίζουν καθόλου οι κυρίες που αποφάσισαν να γράψουν μόλις πήραν το εφάπαξ. Που μπέρδεψαν την λογοτεχνία με τα άρλεκιν. Που επειδή σταμάτησε η έκδοση του "Ρομάντζο", του "Φαντάζιο" και του "Καρδιοχτύπι" τις έβγαλαν σε βιβλίο; Kαι που έκαναν το κέρατο, περίπου, αποκλειστική θεματολογία των βιβλίων τους;

Α, όχι, σ' αυτή την περίπτωση προτιμώ να διαβάζω Εσπρέσσο για να μαθαίνω πόσα κέρατα έριξε η έφαγε η Μαστροκώστα και η Κάρτσωνα παρά τι έριξε ή έφαγε η κάθε φανταστική ηρωίδα των κυριών στα πρόθυρα εμμηνοπαυτικής κρίσης.

Ή ακόμα καλύτερα να διαβάσω τα απομνημονεύματα της θειας μου - τα δικά της κέρατα ήταν απείρως απολαυστικότερα και είχαν και μεγάλη πρωτοτυπία. Εκτός που με χαρτζηλικώνει γερά όταν την επισκέπτομαι.

...ενώ για να διαβάσω τα "λογοτεχνικά" κέρατα των ελληνίδων "συγγραφέων" πρέπει να πληρώσω κι από πάνω.

Προσεγγίζοντας λοιπόν συναισθηματικά κι εγώ την ποίηση του Βλαβιανού και της Βακαλό "τους αγαπάω".

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Πρώτον, τ' αγαπημένα Βήτα στην ποίηση είναι ο τίτλος του ποστ και όχι στην ελληνική ποίηση. Αναφέρθηκα στην μεγάλη και πάνω απ' όλα αγάπη μου, τον Λόρκα, απαντώντας(στο ίδιο ύφος) στην αγκινάρα που μου είχες προσάψει. :)

Για τα υπόλοιπα... αυτή τη φορά δεν μιλάμε καν στο ίδιο μήκος κύματος. Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω αν και δεν είμαι σίγουρη αν θες να καταλάβεις, γιατί μάλλον το εξέλαβες ως αντιδικία με Βλαβιανό και Βακαλό, ενώ δεν είναι καθόλου.

Πολύ απλά δεν έχω διαβάσει κάτι δικό τους και να μου αρέσει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τους απορρίπτω. Ότι έχει πέσει στην αντίληψή μου όμως, δεν μου αρέσει.

Δεν απολογήθηκα λοιπόν ΚΑΘΟΛΟΥ για Βαμβουνάκη. Απλά εξήγησα γιατί μου αρέσει, αν και δεν είναι ποιήτρια, αλλά κυρίως πεζογράφος.

Φυσικά είναι ολοφάνερο ότι δεν έχεις διαβάσει Βαμβουνάκη, αλλιώς δεν θα έγραφες όλο αυτό το κατεβατό, που δεν την αφορά καθόλου, μα καθόλου. Πότε έγραψε η Βαμβουνάκη για κέρατα και άλλα τέτοια κουλά; Και πότε έγραψε μετά το εφάπαξ; Και πότε έγραψε άρλεκιν; Έλεος...

Αντίπαλος εραστής δεν είναι ο «άλλος», αλλά «αυτός», ο ένας. Και αναφέρεται στην αντιπαλότητα των φύλων και στο πρόβλημα που έχουν τα νέα ζευγάρια, μέχρι να κατανοήσουν ο ένας τις ανάγκες του άλλου και να τις δεχτούν.

Άρα, τα περί espresso και gossip, δεν κολλάνε εδώ καθόλου και τα θεωρώ απολύτως ατυχή ως αναφορές. Μην πω εμπαθή και δεν κατανοώ το γιατί.

Σοβαρά, κατατάσσεις την Βαμβουνάκη στο σωρό με τις άσχετες, χωρίς να την έχεις διαβάσει; Ή έχεις διαβάσει και το εννοείς;

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Ωχ! Μήπως έκανα πατάτα; Μήπως είναι συγγενής σου:
Tώρα μού 'ρθε πως είναι Χανιώτισσα!

Σόρρυ, αλλά Χανιά και "γυναικεία" λογοτεχνία, σημαίνει Μάρω Δούκα.
Και, είμαι άκρως κτητική για να αντιδικήσω επειδή δεν αγαπάς αυτούς που αγαπώ. Το αντίθετο συμβαίνει, χαίρομαι που δεν σου αρέσουν αυτοί που προτιμώ γιατί είμαι και ζηλιάρα επιπροσθέτως.

Επί του προκειμένου
τρις εξαμαρτείν δεν συνηθίζω. Διάβασα ένα – το Χρονικό μιας Μοιχείας (δώρο ήταν, συμπτωματικώς από την ίδια φιλενάδα που μου χάρισε και τον άρλεκιν-Ιούδα της κυρίας Μάϊρας), δεν μου άρεσε. Διάβασα και δεύτερο - Αντίπαλος Εραστής (δώρο κι αυτό από την ίδια εμμονική), πάλι δεν μου άρεσε. Για τρίτο δεν χαλάλισα χρόνο γιατί δεν ένιωθα κανένα χρέος να προσπαθήσω να την αγαπήσω ή να μου αρέσει.

Τέλειωσα μαζί της, και τα βιβλιοπωλεία να 'ν' καλά. Xιλιάδες άλλοι συγγραφείς στα ράφια περίμεναν την ...αγάπη μου.

Δύο λοιπόν βιβλία της, σημαίνει ότι "την έχω διαβάσει", σε σχέση όμως με την παραγωγικότητά της, μπορείς να πείς και ότι δεν "την έχω διαβάσει" - (γράφει κι αυτή και με τα πόδια...σαν τον Φοίβο...)

Αλλά αν για κάθε συγγραφέα έπρεπε να διαβάσουμε ολόκληρο το έργο του για να αποφασίσουμε αν μας αρέσει ή όχι, ακόμα με τον ντε Μπαλζάκ, τον Έσσε και τον Ξενόπουλο θα παιδευόμουν. Μη σου πω και με την Αγκάθα Κρίστι...

Υπάρχει αντίρρηση ως εδώ;

Αν διαφωνείς κάπου μπορούμε να το συζητήσουμε - αν όχι ευχαρίστως να γράψω ό,τι με έκανε να έχω καταγράψει την Βαμβουνάκη ως αδιάφορη –για μένα- συγγραφέα ώστε να καταλάβεις ότι δεν είναι ζήτημα "εμπάθειας".

Στο μεταξύ παραθέτω και μια φιλοσοφολογοτεχνική αναρώτηση της συγγραφέως από το Χρονικό μιας Μοιχείας (το κέρατο που έγραψα παραπάνω): "Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα, ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν;

Λυπάμαι, αλλά η Άννα Δρούζα-Φραπελιά θα το έλεγε καλύτερα.

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

χμ... ναι. οκ. Κατάλαβα. Ξινίλα να φύγουμε και σέρνεται ίωση.
:ΡΡΡΡΡ

Η Ντουιγκού Ασένα για παράδειγμα ή η Μάργκαρετ Άτγουντ ή οι εκατοντάδες άλλες παρόμοιας γραφής, θα έπρεπε να γράφουν φιλοσοφικά δοκίμια μόνο, αλλιώς τις κατατάσσουμε στο εύπεπτο.

Κι εν πάσει περιπτώσει δεν έχει νόημα η συζήτηση αφού βάζεις στο ίδιο σακί, αν κατάλαβα καλά, Μάιρα και Μάρω. Παρένθεση, εγώ είχα απολαύσει και τον Ιούδα και είχα γελάσει πολύ.

Και μου άρεσε τρελά και το τραγούδι με τη Γλυκερία. Πληζ μη με μαρτυρήσεις στην Αρβελέρ. :Ρ

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Ασένα δεν έχω διαβάσει και Άτγουντ-Βαμβουνάκη, είναι σαν να συγκρίνουμε επιθετικό με τερματοφύλακα. Στην ίδια, ίσως ομάδα - (κατά την άποψή μου πάντα, οκ;). Δηλαδή δεν διακρίνω συσχετισμό του ύφους και της αξίας της γραφής και της θεματολογίας τους.

Αλλά θα έλεγα να μην το απλώνουμε άλλο με νέες αναφορές συγγραφέων γιατί θα χάσουμε τη μπάλα. Προτείνω να το κλείνουμε σιγά σιγά. Παραμένει εκκρεμής η διαφωνία ή η συμφωνία σου σε ό,τι έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο.

υ.γ.
Ούτε τον Ιούδα διάβασα, τον παράτησα στην τρίτη σελίδα. Και αν και λένε ότι "το δώρο δεν δωρίζεται", τον χάρισα στη μαμά μου, που έχει προλάβει και Ιωάννα Μπουκουβάλα Αναγνώστου. Όταν τελείωσε τον Ιούδα, μου είπε ότι, συγκριτικώς, η δεύτερη ήταν πιο συγγραφέας από την Μάιρα κι ας έγραφε στο Ρομάντζο.

Την εμπιστεύομαι, ό,τι πει η μαμά μου, αυτό είναι! Πάντα και μόνον οι μαμάδες ξέρουν τι λένε και μόνο το καλό μας, θέλουν.

Να την ακούς κι εσύ τη μαμά σου...


(τι είναι Αρβελέρ; Καμμιά μάσκα μαλλιών όπως λέμε Γκαρνιέρ;)

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Kοίτα, να ξεκαθαρίσουμε κάτι μιας και το θυμήθηκα απ' αυτά που γράφεις, ψιλοαλλάζοντας θέμα.

Η καημένη η Μάιρα και προς τιμήν της, δεν δήλωσε ποτέ συγγραφέας ή λογοτέχνης.

Και σε κάποια συνέντευξή της, τότε στην τηλεόραση, που της είχαν κάνει μια απίστευτη επίθεση, αν θυμάμαι καλά μεταξύ άλλων και ο Τατσόπουλος, που νομίζω ότι ήταν ο πιο σφοδρά επιθετιθέμενος, αυτοκατοχυρωμένος λογοτέχνης, είπε ότι δεν διεκδικώ κανέναν τίτλο και επιτέλους τί να κάνω; Να απολογηθώ που έγραψα ένα βιβλίο και ξέσκισε;

Κοίτα, δεν έχω κάτι με τον Τατσόπουλο, αντίθετα μου είναι συμπαθής.

Όμως, αδυνατώ να κατανοήσω επιθέσεις τέτοιες, σε μια αγορά που χωράει τα πάντα.

Και μην παραβλέπεις ότι υπάρχει και μια Ελλάδα και μάλιστα μεγάλο μέρος της, που χαλαρώνει, ξεκουράζεται, διασκεδάζει κι απολαμβάνει το εύπεπτο. ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ.

Κι όσο κι αν είμαι υπέρ της ώθησης στην ποιότητα, δεν μπορώ να αρνηθώ στους ανθρώπους το δικαίωμα επιλογής στη χαλάρωση.

Αλλιώς είναι στρατός που διαπαιδαγωγεί ενήλικες και καθόλου δε διαφέρει από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που φρόντιζαν για το καλό μας και για τη μόρφωσή μας.

Κι αν η Γιοβάνα έγραψε βιβλίο σε ώριμη ηλικία ή αν η Γιαννακοπούλου έσπασε ταμεία με την Πρόβα Νυφικού, ποσώς με απασχολεί.

Δεν μου άρεσαν οι μάγισσες της Σμύρνης. Το βρήκα άθλιο. Οι Ελβετογερμανίδες όμως φίλες μου, κόντεψαν να με φάνε. Το βρήκαν τρισχαριτωμένο και απολαυστικό.

Θάλω να πω ότι περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα και θεωρώ καταπιεστική την επιβολή της ποιότητας ή το «κόψιμο και τη διαπόμπευση» του «μη ποιοτικού» από τους ποιοτικούς.

Εκπαίδευση και πέρασμα της ποιότητας ναι, απαγορεύσεις, χλεύη και απόρριψη, νομίζω πως λειτουργούν εκτονωτικά και όχι ουσιαστικά.

Ανώνυμος είπε...

Επέτρεψέ μου :
"Ως πότε παλληκάρια να ζώμεν στα στενά
μονάχοι σαν λιοντάρια , στες ράχες στα βουνά ;"
ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ
------------------
"Χάιντε θύμα χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Ας ξυπνήσεις μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς .

Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει
έχει η πλάση κοκκινίσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ'άλλη θάλασσα , άλλη γη ."
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
-----------------------
"Πως να πειράξω την μητέρα,
να κάνω εγώ να λυπηθεί
που όλη νύκτα και όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί ;"
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
----------------------------

μαριάννα είπε...

silia

Eυχαριστώ πολύ Αννούλα μου! Πολύτιμα!
Έχει και δεύτερο μέρος το βήτα της ποίησης. Και πώς να εξαντληθεί σε ένα ποστ, σε δυο, σε τρία;
Να 'ναι καλά οι ποιητές της γης...

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Η silia είπε...
"Πως να πειράξω την μητέρα,
να κάνω εγώ να λυπηθεί
που όλη νύκτα και όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;"
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ


:-(
Eμένα δεν με ευχαρίστησες που σου είπα το ίδιο πράγμα με δικά μου λόγια.

τόση σκέψη
τόση αγάπη
τόσος κόπος
κι ούτε ένα ευχαριστώ


...άλλη φορά κι εγώ, μόνον copy-paste!!! (για να μάθεις!)

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Δεν άκουσα;

Για πάρτε το μηδέν...

Μπροοοοοοοος λέμε...

Γιατί εσύ παλιοκακίστρω, με λες γλυκερή και λιγώνεσαι με τα ευχαριστώ και τα θαυμαστικά μου!!! Κι όλο μου τη λες...:((((((

Ενώ η Σίλια είναι γλυκός και τρυφερός άνθρωπος. Δεν ξινίζει. Δέχεται ένα ευχαριστώ εκφρασμένο ειλικρινά.

Καταλάβατε κυρία μου ή θέλετε και τη συνέχεια της διαφήμισης; :)))))

Είσαι τρελό γκομενάκι ώρες ώρες κουσουμού! Αν δεν είχαμε κι εσένα, πολύ θλιβερό θα ήταν το δίκτυο.

Καλά, δε λέω... και με κάτι άλλους γελάμε, αλλά αλλιώς.

Φιλιά και χίλια ευχαριστώ για τα... ψάρια!(γαμάτος ο τύπος!)

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε κυρία γητεύτρια, εγώ "παιδική γλώσσα που έχομε όλοι αυτήν σου μιλώ...

(γιατί δεν την παίζουνε
οι φιλενάδες της.")

Eλένη Βακαλό


Μόνον κόπυ-πέηστ είπαμε!