Luis García Montero... Ξέρει ότι είναι απαραίτητο να μάθει να ζει σε μια άλλη ηλικία, σε άλλη αγάπη, σε άλλο χρόνο... Ώρα για χωριστά δωμάτια.

Haper, La rumeur de la nuit
Ο χειμώνας είναι ο χρόνος της περισυλλογής,
εξισώνει με τη ζωή, τη σκέψη.

JUAN MELÉNDEZ VALDÉS
ANDRÉS FERNÁNDEZ DE ANDRADA


Τα επιχειρήματα του ταξιδιώτη

Είναι μόνος. Για να προχωρήσει
εμφανίζεται αποσπασμένος από τα πράγματα.
Δεν φέρνει προμήθειες.

Καθώς περνούν οι μέρες
και γέρνει το βράδυ
σκέφτεται όσα έγιναν,
απλώς τον συγκινεί
αυτή η απροσδόκητη επιτυχία
από την οποία μπόρεσε να ζήσει τη δική του ζωή
ασφαλής συγκυρία για τη συνείδησή του,
έτσι, φυσικά, χωρίς χρέη ούτε σημαίες.

Κάποτε είπε έρωτα.
Γέμισαν τα χείλη του στάχτη.

Είπε επίσης αύριο
με τα μάτια να αμφισβητούν το παρόν
και μόνο σκιές να σφίγγουν το χέρι,
φαντάσματα σαν τίμημα,
μιας διαδρομής στα σύννεφα.

Μοναξιά, ελευθερία,
δυο λέξεις που συνηθίζουν να στηρίζονται
στους πληγωμένους ώμους του ταξιδιώτη.

Απ' όλα καθίσταται υπεύθυνος, από τίποτα δεν πείθεται.
Τα βήματά του έχουν σήμερα το κάψιμο
των κενών ονείρων.

Δεν θέλει να εγκαταλείψει. Για να συνεχίσει
δέχεται πως η ζωή καταφεύγει
σ' ένα δωμάτιο που δεν είναι το δικό του.
Το φως μένει πάντα αναμμένο πίσω από ένα παράθυρο.
Απ' την άλλη πλευρά της πόρτας
συνηθίζει ν' ακούει τα βήματα της νύχτας.

Ξέρει ότι είναι απαραίτητο
να μάθει να ζει σε μια άλλη ηλικία,
σε άλλη αγάπη,
σε άλλο χρόνο.

Ώρα για χωριστά δωμάτια.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Έκλαψα για πρώτη φορά διαβάζοντας ποίηση στην Α' Γυμνασίου, όταν η «Γαλλικού» μας η κ. Χριστοφιλοπούλου(καλή της ώρα), μας έκανε από το A Paris, το Deujener du matin από το Paloles του Jacques Prevert. Τί θα μπορούσε να συγκινήσει ένα παιδί 12 χρόνων από εκείνο το ποίημα; Κι όμως... Το ξαναδιάβασα μεγαλύτερη και πάντα η ίδια αίσθηση. Μια αίσθηση βαθιάς θλίψης και πλήθους συναισθημάτων που βγαίνει μέσα από τις απλές λέξεις. Τις πολύ απλές. Τις καθημερινές. Κρυμμένα δάκρυα, καθόλου λυρισμός, καμιά βαρύγδουπη φράση, κανένας ηχηρός πόνος. Σιωπές, παύσεις, ασπρόμαυρες εικόνες, ορίζοντες, βροχή, ο Αντρέι(δε λέμε Ταρκόφσκι γιατί χλιμιντράνε οι παραποιητές), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με τις φωτό του Αρβανίτη, ο Βέντερς, ο Φασμπίντερ και πόσες μουσικές... Όμορφος κόσμος! Πανέμορφος! Ε, ο Μοντέρο ανήκει ακριβώς σ' αυτόν τον κόσμο και είναι από τους πιο αγαπημένους μου σύγχρονους ποιητές! Με πόσο απλό τρόπο και πόσο αθόρυβα, με κάνει και κλαίω...