Θλιμμένος απ' τα ελαιόδεντρα, ενώ το Harlem μισοκλείνει τα παράθυρά του, ο χρόνος είναι ένα αεράκι, που πια κανείς δεν θυμάται...

Φωτό: Landahlauts, Flickr

Στον Φεντερίκο, με μερικές βιολέτες (II)


και θυμάμαι ένα θλιμμένο αεράκι απ' τα ελαιόδεντρα
F. G. L.

Μετά
την κουρασμένη βιασύνη των τελευταίων τρένων
τίποτα δεν κινείται. Μένει μόνο
το πρόσωπό σου στο Broadway
και είναι δύσκολο, με τόση μοναξιά,
να κλείσεις τα μάτια χωρίς ν' αμφιβάλλεις ότι υπάρχεις.

Παράλογη
αυτή η γλώσσα της φωτιάς που σκίζει τον ορίζοντα,
κι επεκτείνεται αδάμαστη στις καρδιές,
πολύμορφη και πληγή
που εκρήγνυται και φαίνεται
το βεβιασμένο χαμόγελο μιας θρυμματισμένης μάσκας.

Μόνη
η πόλη μεταμφιέζεται σε ανατριχίλα
τα μάτια της σε σημαδεύουν
ίσια και τυφλά
όπως ένα αποτύπωμα δοντιών που ξεχνιέται
στους ώμους.

Μετά
το αλκοόλ είναι το αίμα που γυμνώνει
τα χείλη,
γιατί έρχεται η νύχτα,
γιατί φτάνει ο θάνατος σ' ένα λυγισμένο μπράτσο
για να σ' αφήσει μόνο σου με τα χρόνια σου.

Θλιμμένο απ' τα ελαιόδεντρα,
ενώ το Harlem μισοκλείνει τα παράθυρά του,
ο χρόνος είναι ένα αεράκι, που πια κανείς δεν θυμάται.

Luis García Montero
Μετ: Μαριάννα Τζανάκη

Το ακούμε εδώ: A Federico, con unas violetas (II)