...κλαδιά να κόψουμε απ' τη μιμόζα για να τιμήσουμε γιορτή και Ρόζα και με το άρωμα απ' τη γαζία τρέχοντας φεύγαμε για την πορεία...

Η μιμόζα κι η γαζία

Ήμουν δεν ήμουνα πέντε στα έξι,
μόνη στον κήπο μας που είχε βρέξει
κι ήταν ο πιο όμορφος σ' όλο τον κόσμο,
όταν μου ζήτησες λιγάκι δυόσμο.

Σου χαμογέλασα γλυκά, η φαφούτα,
δυόσμο σου έκοψα και λίγα φρούτα.
Κι εσύ μου γέλασες χωρίς δοντάκια,
με χάρη κούνησες δυο κοτσιδάκια.

Μετά προχώρησα στο πώς σε λένε,
υγρά τα μάτια σου, μα γιατί κλαίνε;
Ποτέ δεν κλαίω, είπες με πόζα,
μάλλον θα δάκρυσαν απ' τη μιμόζα

που ήταν ολάνθιστη εκεί κοντά μας
πάντα συμμέτοχη στα δάκρυά μας.
Μόνιμο άλλοθι η αλλεργία
από το χνούδι της κι απ' τη γαζία.

Κρύβαμε άτεχνα τα δράματά μας,
απ' τη ντροπή μας κι απ' τη μαμά μας.
Μέχρι που μάθαμε πια να μιλάμε
και να μην κρύβουμε πόσο πονάμε.

Χρόνια περάσανε και πάντα φίλες,
σοφές πια γίναμε σαν τις καμήλες,
συχνά θυμόμαστε με νοσταλγία
και τη μιμόζα μας και τη γαζία.

Τώρα γελάμε όταν θυμόμαστε,
που κάθε χρόνο πάντα ερχόμαστε
στο πατρικό μου οχτώ του Μάρτη
και που πηδούσαμε κρυφά το φράχτη

κλαδιά να κόψουμε απ' τη μιμόζα
για να τιμήσουμε γιορτή και Ρόζα
και με το άρωμα απ' τη γαζία,
τρέχοντας φεύγαμε για την πορεία

για δικαιώματα και ισοτιμία
αναζητώντας επί ματαίω, την ουτοπία,
αφού τα μάτια μας από αλλεργία,
πάντα θα κλαίνε, στην αδικία.

Μαριάννα Τζανάκη