Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Χρυσούλα Βακιρτζή: Τα πάντα είναι υπό εξέλιξη στην έμπνευση! Μέχρι και η σιωπή, αν δεν έχεις κάτι να πεις. Και η σιωπή κρύβει την καλύτερη ποίηση...



Τα πάντα είναι υπό εξέλιξη στην έμπνευση! Μέχρι και η σιωπή, αν δεν έχεις κάτι να πεις. Και η σιωπή κρύβει την καλύτερη ποίηση μέσα της, κάποιες φορές.

Χρυσούλα Βακιρτζή

Μάρτιος 2009

Αναρτήθηκε από μαριάννα στις 7:12:00 μ.μ.

Ετικέτες

6 σχόλια:

xrysoula_ v είπε...

Μα είσαι απιστετυτη, Μαριάνα...

Κι εγώ στο έστειλα μόλις τώρα σε μέηλ το βίντεο, γιια να ου κάνω έκπληξη -λέει-

Σ' ευχαριστώ!!!!!!!!!

Θα σου γράψω μέηλ με νέα μου, μόλις καταλαγιάσει ο άγχος και η κούραση του τελευταίου μήνα μου.

Εζαησα το μεγαλείο της ποιόηητας και της αηδίας του κόσμου μας, καλή μου.

Η μγάλη αντίφαση, ένα πράγγμα.

Να είσαι καλά, έχουμε ανάγκη την ποιότητά σου και τις αρχές σου

18 Μαρτίου 2009 στις 7:39 μ.μ.
μαριάννα είπε...

xrysoula_ v

Η έκπληξη ήταν πολύ ευχάριστη Χρυσούλα μου! Μου άρεσε πάαααααααααρα πολύ το πώς το σκηνοθετήσατε με εικόνα και ήχο, εκτός από την εξαιρετική ποίησή σου φυσικά, που ξέρεις πόσο αγαπώ κι εκτιμώ! Γι αυτό και ότι ανάποδο συμβαίνει κορίτσι μου, να το λαμβάνεις ως πηγή έμπνευσης και θετικά. Να μη σε ρίχνει. Περιμένω νέα σου Χρυσούλα μου.

Έχεις την αγάπη μου πάντα

18 Μαρτίου 2009 στις 8:25 μ.μ.
Mafalda είπε...

uperoxo :)

19 Μαρτίου 2009 στις 11:37 π.μ.
μαριάννα είπε...

Mafalda

Μικρή Mafalda ξέρεις να εκτιμάς το εκλεκτό είδος. Εύγε κοπέλα μου! :)))

Φιλιά!

19 Μαρτίου 2009 στις 3:02 μ.μ.
nikitas είπε...

... υπόκλιση

19 Μαρτίου 2009 στις 11:50 μ.μ.
Ένας εκ των Δυο! είπε...

Είναι βαθιά βιωματική ποίηση. Αυτό που ζήσαμε ή που δε ζήσαμε, γλιστράει μέσα απ' τα χέρια μας βιαστικά κι ούτε που το προλαβαίνουμε. Αυτό που εισπράττουμε είναι ο αντίκτυπος ο οποίος έρχεται με τη σκέψη. Χθες, σήμερα, αύριο... Η σκέψη είναι
-πολλές φορές- πιό βίωμα απο το γεγονός κι οι σκέψεις και τα ποιήματα της Χρυσούλας αντηχούν σα μικρές, ξαφνικές κραυγές (λόγω και της συντομίας τους ίσως) οι οποίες υποδηλώνουν μια παρουσία αδιόρατη μες στο σκοτάδι. Μια φωνή, μια λάμψη που σε πιάνει απροετοίμαστο. Γουρλώνεις τα μάτια κι αναρωτιέσαι "από πού ήρθε αυτό;" Κι ύστερα όλα καταλαγιάζουν. Πάλι σιωπή, πάλι σκοτάδι... μέχρι την επόμενη κραυγή και την επόμενη λάμψη που πάλι απροετοίμαστο θα σε βρει.
Δεν θά 'ταν υπερβολή να πω από τις καλύτερες ποιήτριες του καιρού μας!

...Κι άντε πολλά είπα κι ακούγομαι και σαν θεωρητικός και δε γουστάρω. Κι αισθάνομαι και μια μικρή ενοχή που έχω καιρό να τη δω...
Χαιρετισμούς εις όλους :)
Θανάσης

23 Μαρτίου 2009 στις 3:37 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)