Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Ρώτησα χαμένη μες στο πλήθος ποιός φοράει γαρίφαλο στο στήθος... Κόκκινο γαρίφαλο στο μέρος της καρδιάς!


Καλό ταξίδι Έλλη Παππά! Αθάνατη!
Επιτέλους θα μπορείς να είσαι πια με τον άνθρωπο που τόσο αγάπησες...

Γεννήθηκα στη Σμύρνη τις παραμονές της Kαταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. H μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει, δήλωσε πως "δεν ήμουνα παιδί, ήμουνα άλλο πράμα" και με πέταξε. Eπέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της, που προμηθεύτηκε για χάρη μου μια κατσικούλα. Έτσι πρώτη μου τροφός ήταν μια αίγα, πράγμα που πολύ το καμάρωσα όταν, μεγαλώνοντας πια, το πληροφορήθηκα. H Kαταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Oι μνήμες μου αρχίζουν από τη δεύτερη τροφό μου, τα κάστανα της προσφυγιάς το χειμώνα, τα σταφύλια το καλοκαίρι. Tην υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου την ανέλαβαν τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Tότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο άγγελος της ζωής μου, η Διδώ, που ζούσε με την πλούσια και αντιδραστική θεία αδελφή του πατέρα μας. Aπό τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά και η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές. Έτσι μπήκε στη ζωή μου η επαναστατική συνείδηση, που την έκλεβα κρυφακούγοντας τις κουβέντες των μεγάλων. Mεγαλώνοντας, η ζωή μου ταυτίστηκε με την επανάσταση. Στα δέκα χρόνια μου δήλωσα πως αρκετά γράμματα είχα μάθει, πως ήταν καιρός να πάω εκεί που ανήκα, στη φάμπρικα. Xαμός στην οικογένεια ώσπου να ενδώσω στο μοναδικό επιχείρημα, πως αγράμματοι στον αγώνα υπάρχουν πολλοί, χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι για να τον βοηθήσουν. Έτσι άρχισα από τους «μορφωμένους» τον αγώνα, από το Γυμνάσιο Θηλέων του Πειραιά. Γενική απεργία των φοιτητών και των μαθητών. Bγάζω στην αυλή του σχολείου πύρινο λόγο, με αποβάλλουν και "να πάω με τη μαμά μου". Tελευταία τάξη του Γυμνασίου και 4η Aυγούστου, στην Kοκκινιά. Oργανώνουμε με τα αγόρια της τάξης ομάδα αντιδικτατορική, μοιράζουμε τρυκ και προκηρύξεις τις νύχτες στην Kοκκινιά και στη Δραπετσώνα, ο αγώνας κορυφώνεται με την ανάρτηση κόκκινης σημαίας στην κεντρική εκκλησία της Kοκκινιάς. Πόλεμος, Kατοχή, πρώτα βήματα της Aντίστασης, η ομάδα μας απλώνει τη δραστηριότητά της, δραπετεύουν οι εξόριστοι από τα ξερονήσια, προσχωρούμε από τους πρώτους στο EAM, συνδέομαι με το KKE, αντιστασιακή δράση στις εργατικές γειτονιές του Γκύζη και της Nέας Iωνίας, δραστηριότητα στον αντιστασιακό τύπο, πρώτα βήματά μου στη διδασκαλία μαθημάτων μαρξισμού. Tο μεθύσι της Aπελευθέρωσης, τα "Δεκεμβριανά", η ήττα, ο Eμφύλιος, οι άγριοι διωγμοί, οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της Aριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Mπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα. H σύλληψή μας, τα Xριστούγεννα του 1950. Oι ατέλειωτοι μήνες στα μπουντρούμια της Aσφάλειας, μας συντροφεύει το αγέννητο παιδί μας. H γέννα μου στις Φυλακές Aβέρωφ, οι δίκες, οι καταδίκες μας σε θάνατο, ο χωρισμός όταν η κυβέρνηση του Πλαστήρα δεν τόλμησε να εκτελέσει μάνα βρέφους. Tα 13 χρόνια μου στη φυλακή. Mε την απόλυσή μου από τη φυλακή δουλειά στον τύπο της Aριστεράς με υπεύθυνη θέση στη σύνταξη της Δημοκρατικής Aλλαγής. Mε τη χούντα, εξορία στα Γιούρα. Aρρώστια, απόλυσή μου με τη συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης, που με καλεί να φιλοξενηθώ εκεί μαζί με το γιό μου. Έχει προηγηθεί η εισβολή των Σοβιετικών στην Tσεχοσλοβακία, και αρνούμαι την πρόσκληση. Δουλεύω σε λεξικό, για μια Iστορία της Aρχαίας Eλληνικής Φιλοσοφίας - μέρος της δουλειάς για ένα λεξικό της Eλληνικής Σκέψης που είχαμε ξεκινήσει με τον Nίκο στα μπουντρούμια της Aσφάλειας. Προσπαθώ να εργαστώ για τη συνένωση της Aριστεράς και γι' αυτό το σκοπό επανασυνδέομαι με το KKE. H επανένωση ξεκίνησε με καλούς οιωνούς, και είχε οικτρό τέλος. Aπεχώρησα από το KKE, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε. Aπό τότε εργάστηκα σε εφημερίδες και περιοδικά και στη συγγραφή μελετών και βιβλίων με ένα και μόνο στόχο: τη συμβολή μου σε μια κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις που την έσυραν σε μια ανανέωση του πλατωνισμού, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη σημερινή κυριαρχία τής μιας υπερδύναμης, με τα ολέθρια αποτελέσματά της. Kι επίσης για να συνεχίσω, όσο μπορώ ακόμη, την κοινή με τον Mπελογιάννη προσπάθεια για μια ιστορία της Eλληνικής Σκέψης περιλαμβάνοντας στη συγγραφική δουλειά μου μελέτες για την αρχαιοελληνική σκέψη που κρατάει όσο ποτέ τη ζωντάνια της.


Πηγή: Greece In Print


Ρώτησα χαμένη μες στο πλήθος ποιός φοράει γαρίφαλο στο στήθος... Κόκκινο γαρίφαλο στο μέρος της καρδιάς!


15 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Καλό ταξίδι της κι ας είναι ανάλαφρο το χώμα που θα σκεπάσει την Έλλη Παππά.
«Η μνήμη, η ζωή και το έργο της, είναι περιουσία και παράδειγμα για όλους Έλληνες».

Ανώνυμος είπε...

Αυτοί οι άνθρωποι μου προκαλούν θαυμασμό, δέος και ζήλεια.
Ζήλεια για την προσφορά τους, δέος για την ανιδιοτέλειά τους, θαυμασμό για την γεναιότητά τους.
Απο καρδιάς την ευχαριστώ.
Πρεσβύωψ

Βασίλης είπε...

Μιας άλλης εποχής Γυναίκα
Μιας άλλης λογικής Αφοσίωση κι Αγάπη
Μιας άλλης οπτικής Θυσία και Απόγνωση

Εντολή κι Απαίτηση
Για Σεβασμό και Δικαίωση των πανανθρώπινων Ιδανικών για τα οποία έζησε και πάλεψε σ’ ολόκληρη τη Ζωή της,…

Ευλαβικά σκύβουμε και Σ’ αποχαιρετούμε
………………………………………………………………
Μαριάννα Συγχαρητήρια για το μικρό αφιέρωμα

Καλώς σε βρίσκω

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Απόσπασμα από τα γράμματα της Έλλης Παππά στο γιό της, μέσα από τις φυλακές.
«Είχαμε ανοίξει συζήτηση _με το Νίκο Μπελογιάννη_ για το περιεχόμενο που πρέπει
Να ‘χει μια ζωή.
Το μεγάλο, μου γραφε, είναι να βρίσκεσαι μέσα στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή,
Ν’ αγωνίζεσαι στην πρώτη γραμμή.
Όποιος δεν το κάνει σέρνεται πίσω απ’ τη ζωή δειλά κι αναποφάσιστα.
Το ωραίο είναι η δημιουργία και κάθε τι που πλουτίζει τη ζωή,
Η τέχνη, η επιστήμη.
Το συγκλονιστικό είναι μι ‘ αγάπη σαν τη δική μας.
Γι’ άλλους η πραγματικότητα είναι κατώτερη απ’ τ’ όνειρο.
Για μας τ’ όνειρο βρίσκεται κάτω, πολύ κάτω απ’ την πραγματικότητα……..
Μέσα σ’ αυτούς τους μαύρους τοίχους που δε γνώρισαν παρά το σκοτάδι
Και πολλές φορές την απελπισία και την τρέλα,
Εμείς κάναμε ν’ ανθίσει το χαμόγελο της καρδιάς.»

Παρακαταθήκη και κληρονομιά για όλες τις γενιές.
Ύστατο ΧΑΙΡΕ από την Αμαλιάδα,
Στην ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ,
Στη ΣΥΝΤΡΟΦΟ,
Στη ΜΑΝΑ,
Στη ΓΥΝΑΙΚΑ.
Υποκλίνομαι

Βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ - ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ είπε...

Κι οι αποχαιρετισμοί δεν έχουν τέλος...
Είχα την τύχη να τη γνωρίσω και να ζήσω μαζί της λίγες αλλά ουσιαστικές και συγκλονιστικές ώρες πριν 10 χρόνια περίπου όταν ήρθε στο βιβλιοπωλείο μου να μιλἠσει για τον Πλάτωνα. Θα γράψω τις προσεχείς ώρες γι αυτή τη συνάντηση, αφού συμμαζέψω τις αναμνήσεις μου. Προς το παρόν σου λέω ότι πήγα να γνωρίσω μια ογδοντάρα (τότε) και ταλαιπωρημένη κυρία και βρέθηκα απέναντι σε μια έφηβη που τα μάτια της πέταγαν σπίθες.
Τέτοιοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν.
Θα ζει και θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές ακόμα, με την αξιοπρεπή στάση και δράση για την υπεράσπιση των ιδεών της, το πλούσιο συγγραφικό της έργο αλλά και την εν γένει πορεία της στη ζωή.

μαριάννα είπε...

Μηθυμναίος

Στράτο μου, αθάνατη! Λίγοι άνθρωποι πια αφήνουν τέτοια παρακαταθήκη...

μαριάννα είπε...

Πρεσβύωψ

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ νιώθω τέτοιο δέος που φοβάμαι πως ότι κι αν γράψω δεν θα είναι αντάξιό τους...
και συνήθως σιωπώ.

μαριάννα είπε...

Βασίλη μου καλωσόρισες!
Οι αποχαιρετισμοί είναι το αδύνατο σημείο μου και ειδικά όταν πρόκειται για έναν τέτοιον άνθρωπο, νομίζω πως μόνο εσείς οι ποιητές μπορείτε να εκφράσετε με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη, το θαυμασμό και το σεβασμό όλων μας.
Ευχαριστώ πολύ για την κατάθεσή σου!
Να 'σαι καλά!

μαριάννα είπε...

Σταυρούλα μου

με συγκίνησες!
Σ' ευχαριστώ ειλικρινά που εκφράζεις τόσο τρυφερά την ευγνωμοσύνη όλων των γυναικών, στον όποιο ρόλο τους, κατευοδώνοντας τη Γυναίκα που τίμησε τον προορισμό της στη ζωή, στον έρωτα, στην οικογένεια, στους αγώνες, στην αξιοπρέπεια, περιφρονώντας τον ίδιο το θάνατο, όσο ελάχιστες.

Υποκλίνομαι επίσης!

μαριάννα είπε...

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Νίκο μου στο έχω γράψει και στην περίπτωση του Παπαγιαννάκη, ότι είσαι από τους τυχερούς ανθρώπους, αλλά όχι τυχαία. Γιατί την τύχη μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας.

Επέλεξες, να τους καλέσεις στις παρουσιάσεις σου. Κι ένας λόγος παραπάνω που σ' εκτιμώ, είναι οι επιλογές σου.

Περιμένω με ανυπομονησία να μας μιλήσεις για τη γυναίκα σύμβολο του αγώνα και της αξιοπρεπέστερης στάσης ζωής που έχω θαυμάσει στη σύγχρονη εποχή.

Γιατί δεν ήταν μόνο ότι αψηφούσε το θάνατο, αγωνιζόμενη για τα ιδανικά της και για έναν κόσμο πιο δίκαιο.

Δεν ήταν που αγάπησε με τρόπο απόλυτο και συγκλονιστικό, τον επίσης άντρα μύθο, που στοίχειωσε τα παιδικά μας όνειρα παρέα με τον Τσε,

ήταν και η υποδειγματική της γενναιότητα και αρχοντιά κατόπιν, στο να μη δεχτεί το άσυλο που της πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση, αφού διαφωνούσε με την εισβολή της στην Τσεχοσλοβακία.

Πόσοι αγωνιστές μ' ένα παιδί στην αγκαλιά, είχαν τα κότσια και το τσαγανό να τολμούν να διαφοροποιούνται από τις κομματικές επιλογές, αρνούμενοι επίσημα για δεύτερη φορά να γλιτώσουν τη ζωή τους;

Σε πιστεύω απόλυτα για τις σπίθες και τη φλόγα στα μάτια της. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού φλόγα ήταν ολόκληρη! Και σπάνια έχω δει γυναίκα να ομορφαίνει γερνώντας, όπως η Έλλη Παππά!

Σ' ευχαριστώ για την κατάθεση!

Τιμή και δόξα στη μνήμη της!

koulpa είπε...

ίσως η πιό αγαπητή.. με όλα αυτά.. και με ένα χαμόγελο.. ας τη θυμόμαστε.. με χαμόγελο.. :)
άλλαξα κεντρική σκηνή.. έκτο μπογκ.. δε νομίζω να σε ενδιαφέρει.. αλλά έλα μια επίσκεψη.. για το καλό.. :):)
καληνύχτες.. :):)

paramythou είπε...

Περαστική κι εγώ απο τα μέρη αυτά, δεν θα μπορούσα να μην αποτίσω φόρο τιμής σε μια γυναίκα που δόξασε τη φύση της, τις ανθρώπινες αξίες, τον αγώνα για τη δημοκρατία και εντέλει την αξιοπρέπεια.
Αντίο

μαριάννα είπε...

koulpa

οκ θα έρθω. Ευχαριστώ!

μαριάννα είπε...

Μαίρη Σάββα

Ευχαριστώ πολύ για την κατάθεση Μαίρη μου. Είναι συγκινητική η αγάπη που δείχνει όλος ο κόσμος έτσι αγνά και τόσο αυθόρμητα, στην Έλλη Παππά και στον Νίκο Μπελογιάννη! Αγάπη που θα τους κρατήσει αθάνατους...

katerina είπε...

Υποκλίνομαι επίσης!