Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Pedro Almodóvar: Los abrazos rotos! Κλασικός Αλμοδόβαρ! Υπέροχος! Μην το χάσετε! Το τραγούδι της ταινίας: A ciegas!!! Alberto Iglesias σταθερά...



Αναρτήθηκε από μαριάννα στις 7:23:00 π.μ.

Ετικέτες , ,

15 σχόλια:

Ελένη Μπέη είπε...

Ακόμα κι αν επρόκειτο μόνο για τη μουσική της, πάλι θα την έβλεπα την ταινία.

Ωραία γεύση, Μαριάννα!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

12 Οκτωβρίου 2009 στις 9:03 π.μ.
Juanita La Quejica είπε...

Σου άρεσε η ταινία;
Δεν είναι εξαιρετικός ο Póveda; Ήταν να τραγουδήσει και στην Αθήνα πριν μερικά χρόνια, αλλά τσακώθηκαν με τον Duquende και έτσι δεν ήρθε ποτέ.
Αν και είχα βγάλει εισητήρια για τις Νύχτες Πρεμιέρας, δεν τα καταφέραμε να πάμε. Ελπίζω μέσα στην εβδομάδα.
Επί τη ευκαιρία, Καλή Εβδομάδα!
Τί όμορφη η φωτογραφία στον τίτλο! Από πού;

12 Οκτωβρίου 2009 στις 10:19 π.μ.
drunk tank είπε...

καλημέρα Μαριάννα μου!

δεν έχω δει ακόμα την ταινία.
στην αρχή λάμβανα αρνητικές κριτικές, στη συνέχεια διθυραμβικές!
το καλό είναι ότι πλέον έχω πάψει να ακούω τους κριτικούς και να τους αφήνω να επιλλέγουν εκείνοι τι θα δω και τι όχι.
και τουλάχιστον ο αλμοδοβάρ έχει αποκτήσει το δικαίωμα να τον κρίνουμε μόνοι μας και πάντοτε μας αφήνει με την προσμονή μιας ακόμα μεγάλης ταινίας.

όσο για το τραγούδι? εκπληκτικό για άλλη μία φορά, αναμενόμενα εκπληκτικό βέβαια.
πάντως ακόμα σαν αγαπημένο μου θεωρώ το volver από την ομώνυμη λιγότερο αγαπημένη μου ταινία!

12 Οκτωβρίου 2009 στις 1:41 μ.μ.
μαριάννα είπε...

Νερένια

Όλα δένουν μαγικά στους καλούς σκηνοθέτες. Τίποτα τυχαίο...

Καλή βδομάδα νεροκόριτσο!

12 Οκτωβρίου 2009 στις 11:34 μ.μ.
μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Η ταινία είναι κλασικός Αλμοδόβαρ. Αν σου αρέσει, είναι υπέροχη.
Επειδή εγώ τον λατρεύω και απολαμβάνω το κάθε δευτερόλεπτο στις ταινίες του, ναι, μου άρεσε πολύ. Πολύ αληθινή. Πολύ ανθρώπινη. Πολλά τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων, μεγάλος ο εγωκεντρισμός στην εποχή μας...
Οι φωτό των τίτλων γράφουν πάντα από κάτω από πού είναι. ;)

12 Οκτωβρίου 2009 στις 11:50 μ.μ.
μαριάννα είπε...

drunk tank

Συμφωνώ για τους κριτικούς. Κι εγώ δεν επηρεάζομαι εύκολα. Το συγκεκριμένο, καλά το βαθμολόγησαν όμως. Δεν διάβασα κακή κριτική πουθενά.
Για όποιον αγαπά την ατμόσφαιρα των ταινιών του Αλμοδόβαρ, είναι απολαυστική ταινία. Η καλή κλασική συνταγή που τα έχει όλα.
Έρωτες και πάθη, σεξ, αφοσίωση, φιλία, μίση και προδοσίες, και στη μέση πάντα ένα παιδί αθώο...
Πλάνα πανέμορφα, μια Πενέλοπε καλλονή, στην πιο όμορφη ώρα της γυναικείας της ωρίμανσης, και η μουσική του Ιγκλέσιας, πάντα μαγική.

12 Οκτωβρίου 2009 στις 11:58 μ.μ.
Juanita La Quejica είπε...

Πήγες σε καταπληκτικά μέρη φέτος το καλοκαίρι. Θα βρεις λίγο χρόνο να κάνεις ένα αφιέρωμα σε κάποια από αυτά, της Γαλλίας ας πούμε;

14 Οκτωβρίου 2009 στις 1:03 μ.μ.
μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Μπαααα... δε νομίζω να προλάβω Χουανίτα μου. Αν και πολύ θα το ήθελα. Πάνε όμως εκείνες οι καλές εποχές, της Ελβετίας, που δεν δούλευα πρωί και είχα όλη τη νύχτα δικιά μου. Τώρα δεν έχω χρόνο καθόλου. Κι ένα φωτογραφικό ταξιδιωτικό αφιέρωμα, όπως αυτό που είχα κάνει για το Κολμάρ ή για το νότιο μέρος της λίμνης του Λουγκάνο ή τα περάσματα των Άλπεων κτλ έχουν πολλή δουλειά. Κυρίως στο ανέβασμα στων φωτογραφιών... Ξέρεις εσύ. Τόσα σου χρωστάμε. ;)
Εκτός αν το κάνω διαφορετικά... χωρίς πολλές φωτό. Μου έβαλες ιδέα. :)

14 Οκτωβρίου 2009 στις 9:17 μ.μ.
Xavier είπε...

Την είδα. Ο Almodovar με το χιουμορ ξυράφι, τις σουρεαλιστικές καταστάσεις, την αποδόμηση του έρωτα, της οικογένοιας, που κατακεράυνωνε τον πουριτανισμό έκανε μια ταινία που ανυπομονούσα να τελειώσει από τη βαρεμάρα... με σόκαρε.

Μου κάνει εντύπωση που λένε πολλοί ότι είναι κλασσικός Almodovar γιατί εγώ το μόνο Almodovarικό που βρήκα ήταν η ταινία που γύριζαν μέσα στην ταινία... Ίσως φταίει που δεν είχα δει την τελευταία του και πιθανό να έχασα κάποια στροφή του.

Ούτε καν η Cruz δεν μπόρεσε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου, χωρίς να φταίει η κοπέλα γιατί με τέτοιο άχρωμο σενάριο, τι να σου κάνει;

Ίσως ακούγομαι αυστηρός, αλλά μάλλον φταίει η απογοήτευση. Δε περίμενα ότι θα δω ταινία του Almodovar που δε θα μου προκαλούσε ένα χαμόγελο, μια σκέψη ένα παιχνίδισμα, μια μελαγχολία, ένα κάτι οτιδήποτε! Εντάξει ωραία η Ισπανία, ωραία η Penelope αλλά αυτό είναι όλο;

16 Οκτωβρίου 2009 στις 12:07 μ.μ.
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Αγαπητή Μαριάννα
Μάπα το καρπούζι! Αν και αναμενόμενο.
Αχ, οι παλιές εποχές που τον αγαπήσαμε!

16 Οκτωβρίου 2009 στις 6:44 μ.μ.
μαριάννα είπε...

Xavier και Άνθρωπε Χωρίς Ιδιότητες

Διαφωνώ φυσικά μαζί σας. :)

Στο μόνο που συμφωνώ είναι ότι έλειπε το στοιχείο του χιούμορ.

Κατά τα λοιπά δεν είδα να λείπει τίποτα από αυτά που είχε το Όλα για τη μητέρα μου, το Μίλα μου, το Volver...

Δεν είναι η καλύτερή του ταινία, αλλά βρήκα όλα τα στοιχεία που γνωρίζω στις ταινίες του. Τα στοιχεία που κάνουν αναγνωρίσημο και αξέχαστο τον Πέδρο Αλμοδόβαρ.

1. Εκμετάλλευση γυναικών
2. Εύκολο σεξ
3. Ουσίες και ρεαλισμό
4. Τραγικότητα, με τύφλωση του πρωταγωνιστή και θάνατο της πρωταγωνίστριας από το τυφλό πάθος του εραστή
5. Έρωτας κλεμμένος, απαγορευμένος, κρυφός
6. Ένα νόθο παιδί που δεν γνώριζε την ύπαρξή του, ο τυφλός πατέρας του κι ας ήταν δίπλα του συνέχεια
7. Μια φίλη αφοσιωμένη και πρώην ερωμένη με τις ενοχές της προδοσίας, οι οποίες προκάλεσαν την τύφλωση εκείνου και τον θάνατο εκείνης
8. Έναν τυφλωμένο από πάθος εραστή, που ακόμα και στο κατώφλι του θανάτου, δεν επαραιτείτο από την διεκδίκησή της
9. Πλάνα γυρισμάτων και κινηματογραφικά πλατώ μέσα στην ταινία
10. Μουσικάρα της, όπως πάντα καλής συνταγής του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
11. Την τραγουδάρα του Μιγκέλ
12. Την κουκλάρα Πενέλοπε
13. Τον σεξουαλικό άντρα(;) τον Lluis Homar
14. Την κλασάτη Blanca Portillo
15. Έξοχης σκηνοθεσίας φωτογραφικά πλάνα, όπως αυτό στην σκάλα της παραλίας

Αρκούν αυτά για να κάνουν μια ταινία καλή; Ή όχι;

Η καλή ταινία δε, φαίνεται μετά... από τις εικόνες και αυτά που έγραψε στη μνήμη μας. Μην βιάζεστε! ;)

Φιλώ σας!

16 Οκτωβρίου 2009 στις 8:04 μ.μ.
The Hawk είπε...

Τίποτε.
Η ταινία δεν μου προκάλεσε τίποτε.
Ούτε βαρεμάρα και να βλέπω την ώρα να φύγω, ούτε τη προσοχή για να μη θέλω να τελιεώσει.
Ναι, τεχνοκρατικά είναι άψογη.
Ως κριτικός που πάει να δει μία
ταινία για να τη κρίνει και να βγάλει το ψωμί του θα έδινα τέσσερα με πέντε αστέρια, γι' αυτό άλλωστε
μάζεψε και τόσο καλές κριτικές.

19 Οκτωβρίου 2009 στις 12:33 μ.μ.
The Hawk είπε...

Πάντως η Penelope κάθε φορά που τη βλέπω ομορφαίνει όλο και περισσότερο.

19 Οκτωβρίου 2009 στις 12:38 μ.μ.
μαριάννα είπε...

The Hawk

Ποιά άλλη του Αλμοδόβαρ σου προκάλεσε κάτι; Το τίποτα συγκριτικά το λες ή όχι;

Πάντως έχεις δίκιο σε ότι λες. Διαχωρίζεις την άποψη του κριτικού από την άποψη του θεατή.

Ο θεατής κρίνει ανάλογα με το γούστο του.

Ο κριτικός κρίνει με αντικειμενικά κριτήρια. Ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να κάνει.

Οπότε ως The Hawk σε αφήνει αδιάφορο, αλλά αντικειμενικά τη βαθμολογείς με 4 ή 5 αστέρια. Μια χαρά σωστός! ;)

Η Πενέλοπε είναι το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος.

Δεν πίστευα στα μάτια μου τα τελευταία χρόνια ότι εκείνη η μαυριδερή νεαρή χλεμπονιάρα, μεταμορφώθηκε στη σημερινή ζουμερή γυναικάρα!

19 Οκτωβρίου 2009 στις 8:08 μ.μ.
The Hawk είπε...

Βρε παιδί μου όταν βγαίνεις από το
σινεμά είσαι επηρεασμένος τρόπο τινά.
Κουρασμένος γατί περίμενες να τελειώσει επιτέλους,
συνεπαρμένος γιατί σε ενθουσίασε,
πιο ερωτευμένος γιατί σε έκανε να βλέπεις κάποια πράγματα με άλλο μάτι.
Εδώ ήταν σαν να μη πήγα σινεμά.
Αδιαφορία δε μπορείς να το πεις,
απλά βγήκα από την αίθουσα και δεν είχα κάτι να σχολιάσω
γιατί δε είχα επηρεαστεί καθόλου από αυτό που είδα παρόλο που ήταν κάτι πολύ καλό.

19 Οκτωβρίου 2009 στις 10:21 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)