Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Francisco Ayala! «Συγχωρείστε με που βρίσκομαι ακόμα στον κόσμο. Σ' αυτή την ηλικία είναι σχεδόν θράσος.» Πλήρης ημερών «έφυγε» ο αγαπημένος συγγραφέας... Q.D.E.P !



 "Perdonen por estar aún en el mundo. A esta edad es casi una insolencia"



El Rey da el pésame a la viuda de Francisco Ayala en presencia de Zapatero, a la derecha.



El príncipe de Asturias conversa con Carolyn Richmond, viuda del escritor Francisco Ayala, en presencia de la cuidadora del escritor, Fátima, el presidente del Gobierno, José Luis Rodríguez Zapatero, la ministra de Cultura, Angeles González-Sinde, el alcalde de Madrid, Alberto Ruiz-Gallardón


Σηκώθηκε σχετικά αργά, ως συνήθως. Την ώρα εκείνη είχε ήδη φτάσει η Fátima, η διακριτική και στοργική γυναίκα, Μαροκινής εθνικότητας, που φρόντιζε εδώ και εξήμισι χρόνια τον γραναδίνο συγγραφέα. Ο Francisco Ayala ζήτησε πρωινό: καφέ, χυμό, ένα χτυπητό αυγό σε στυλ γαλλικής ομελέτας και την ατέλειωτη μαγκνταλένα του Προυστ(magdalena proustiana), την οποία δεν τελείωσε, και έμεινε τριμμένη στο τραπεζομάντιλο. Μετά το πρωινό κατά τις εντεκάμισι το πρωί, γύρισε για να βάλει τη μάσκα οξυγόνου και στις δώδεκα, κατά την ώρα του Angelus, αποφάσισε να την αφαιρέσει. Η Fátima τον ρώτησε γιατί την έβγαλε, και εκείνος απάντησε: «Επειδή πρόκειται να πεθάνω». Η Fátima επέμεινε:
- «Πότε;»
- «Τώρα, πρόκειται να πεθάνω», απάντησε. Ο Αγιάλα πήρε τα χέρια της Fátima, τα έκλεισε στα δικά του και τα φίλησε τρεις φορές, ζητώντας συγγνώμη: «Συγγνώμη για όλα, συγγνώμη για όλα, συγγνώμη για όλα.» Η Fátima κάλεσε την ψυχή του Don Francisco, την Carolyn, η οποία μόλις ήρθε έπιασε το χέρι της. Με απόλυτη νηφαλιότητα, ο Αγιάλα πέθανε σφίγγοντας το χέρι της "γρηούλας του», όπως αποκαλούσε ιδιωτικά τη σύζυγό του. Το χέρι της αιώνιας αγάπης, της αληθινής, της μοναδικής. Πέθανε καθισμένος στον καναπέ, κοιτώντας τα μάτια της, όπως οι Τιτάνες. Με απλότητα ευλογημένη και συντροφικότητα. Αθόρυβα και ταπεινά. Απολύτως διαυγής.

Πηγή: ABC.es



Ο συγγραφέας και ακαδημαϊκός Francisco Ayala, είχε παρευρεθεί στα 103 χρόνια του, στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Luis García Montero "Vista cansada" (Κουρασμένη Όραση, Εκδόσεις Visor), στην περιβόητη Φοιτητική Εστία(la Residencia de Estudiantes) της Μαδρίτης στις 26 Μαρτίου του 2008, όπου μίλησε κάνοντας χιούμορ κι έχοντας μια διαύγεια απίστευτη. Το βίντεο είναι πραγματικά ένα ντοκουμέντο αισιοδοξίας και χαράς. Δυο στοιχεία που χάριζε απλόχερα ο Francisco Ayala στους ανθρώπους με την παρουσία του.

Luis García Montero: Αντίο σε ένα λογοτεχνικό αιώνα. Η διαύγεια και η σεμνότητα

Μου χρειάστηκαν πολλές ώρες φιλίας με τον Φρανθίσκο Αγιάλα, ώστε η εμπιστοσύνη μιας σχεδόν καθημερινής συνομιλίας να προσπεράσει τη συγκίνηση της ιστορικής του φυσιογνωμίας. Για έναν λογοτεχνοχτυπημένο όπως εγώ, στα όρια του φετιχισμού, το πέρασμα στον ενικό ήταν ευκολότερο να επιτευχθεί μέσα από μια πραγματική φυσικότητα. Μερικές φορές του έλεγα -κι εκείνος μου απαντούσε μ' ένα ήρεμο χαμόγελο- το ότι με εντυπωσίαζε πολύ να πίνω ποτό και να τρώω ελιές μ' έναν άνδρα από μιαν άλλη εποχή.

Επρόκειτο για ένα συναίσθημα μεγαλύτερο από τον καθαρό λογοτεχνικό θαυμασμό. Πέραν του ότι είναι ο μυθιστοριογράφος των «Κυνηγός στην  αυγή», «Το κεφάλι του προβάτου» ή «Ο κήπος των απολαύσεων», ο Francisco Ayala ήταν το τελευταίο αστέρι μιας εκθαμβωτικής εποχής της ισπανικής λογοτεχνίας.




Μιλάω, του σχολίαζα εγώ, με τον επιτετραμμένο του λογοτεχνικού περιοδικού La Gaceta Literaria το 1927, να κριτικάρει την πρεμιέρα της Mariana Pineda, του δράματος του Federico García Lorca. Μιλάω με το αγόρι που καθόταν στα γόνατα του Manuel Azaña και του Jose Ortega y Gasset. Μ' έναν τολμηρό συγγραφέα που προκάλεσε την οργή του Luis Cernuda με τα σχόλιά του σχετικά με το «Το Προφίλ του Αέρα». Ή με τον νεαρό avant garde που μόλις έγινε γνωστή στη Γερμανία η άνοδος του ναζισμού, αποφάσισε να αφιερωθεί στην πολιτική φιλοσοφία, στην υπεράσπιση της φιλελεύθερης συνείδησης και την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού ισπανικού κράτους.




Διανοούμενος και πολίτης του εικοστού αιώνα, η ζωή τον οδήγησε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, και πάντα έβγαινε νικητής απ' αυτές, με μια εκπληκτική ανθρώπινη και λογοτεχνική αξιοπρέπεια. Συγκινητική ήταν η ηθική ακεραιότητα με την οποία βίωσε τη δημοκρατική δέσμευσή του κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Έξυπνη, η λογοτεχνική κατεύθυνση με την οποία ανταποκρίθηκε στους πολέμους της Ισπανίας και της Ευρώπης, αφήνοντας την avant garde πρόζα για τις αναζητήσεις του κριτικού ρεαλισμού. Καταπληκτικός, ο τρόπος που έζησε στην εξορία, όχι σαν μια απλή καταδίκη στη νοσταλγία, αλλά ως μια προοπτική που θα του επέτρεπε να κατανοήσει τις μεγάλες μεταβολές που προκαλούνται από την τεχνολογική ενοποίηση του κόσμου.




Όλα τα συγκέντρωσε με πνευματική διαύγεια και προσωπική εντιμότητα. Πάντα υπήρχε μέσα του, αυτό το παιδί που έζησε στη Γρανάδα, που είχε μάθει την αξιοπρέπεια εν μέσω των οικονομικών δυσκολιών των γονιών του, βασιζόμενος στον εαυτό του και χωρίς να ζητήσει ποτέ, τίποτα από κανέναν. Μια ακραία αντίληψη της ατομικής ευθύνης, αυτό ήταν ο Φρανθίσκο ως πολίτης και ως συγγραφέας. Μιλώντας μαζί του πήγαινα υποθετικά από τον Julián Besteiro στον Juan Negrín και από τον Ramón Gómez de la Serna στον Jorge Luis Borges, από τον Juan Ramón Jiménez του Puerto Rico στον Antonio Machado του Collioure.




Στις αρχές του XXI αιώνα, δίπλα σε μια οθόνη υπολογιστή ή ένα υπερσύγχρονο μηχάνημα για την ανάγνωση με τα μάτια των αιωνόβιων, κάποιος είχε την αίσθηση ότι ζει εκ των έσω την ασημένια εποχή της ισπανικής λογοτεχνίας. Μου χρειάστηκαν πολλές ώρες φιλίας για να αντικατασταθεί ο ενθουσιασμός και ο λογοτεχνικός φετιχισμός από φυσικότητα. Και η φυσικότητα επέτρεψε ώστε η μαρτυρία του παρελθόντος να δώσει τη θέση της στο προσωπικό παράδειγμα. Μέχρι την προτελευταία ημέρα, μέχρι το προηγούμενο πρωί πριν από το θάνατό του, είχε στα μάτια του και στη σβησμένη φωνή του τη ζωντανή φλόγα της περιέργειας για τα γεγονότα του κόσμου. Γελούσε με καλή διάθεση με τα ταξίδια μου, τις ανησυχίες μου, τις πολιτικές αυταπάτες μου. Μας έλεγε ότι ζούσε στην επόμενη γενιά, αλλά αποτελούσε μέρος του παρόντος και των ερωτημάτων για το μέλλον. Έτσι, ο κόσμος των φίλων του και η οικογένειά του ήταν ο κόσμος του. Τώρα, όταν μαζί του πεθαίνει μια άλλη εποχή, μου απομένει ένα τεράστιο κενό. Αλλά αυτό το κενό δεν το προκαλεί η απώλεια των μεγάλων ανδρών και των μεγάλων έργων. Είναι το κενό του φίλου, το άδειο μπουκάλι ουίσκι που μόλις λίγες μέρες πριν αφήσαμε μισογεμάτο, το κενό από τις νύχτες της φιλίας με την Carolyn Richmond και τον Francisco Ayala. Θα χρειαστούν πολλές ώρες ώστε η ιστορική συγκίνηση να μπορέσει να παρηγορήσει για την απουσία του φίλου που έφυγε.

Ο Luis García Montero είναι ποιητής-συγγραφέας. Συντονιστής των εκδηλώσεων για την εκατονταετηρίδα του Francisco Ayala.

Πηγή: El País
Μετάφραση: Μαριάννα Τζανάκη


17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πραγματι πολυ ομορφο κειμενο αυτο του Montero.
Απ’ τις γραμμες του αναδυονται δυο σπουδαιες προσωπικοτητες. Και αυτη του εκλιποντος Ayala, αλλα και του συντακτη του.

Ετσι οπως το διαβαζα, ειχα την εντυπωση οτι ο Montero αδειαζε τις μνημες του μεσα στο δικο μου κεφαλι και γινοταν και δικες μου μνημες.

Εντυπωσιακο!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Ακριβώς. Την ίδια ακριβώς αίσθηση είχα κι εγώ. Ένιωσα τη συγκίνησή του και την αγάπη του, το θαυμασμό και το δέος του, που στο τέλος ένιωσα αυτό το κενό που περιγράφει. Το πήρα πάνω μου λες και γνώριζα τον Αγιάλα και θα μου έλειπε...
Και για να μην μαυρίζουμε τις ψυχές των ανθρώπων που μπορεί να μας διαβάζουν χαράματα Κυριακής, σου έχω κι ένα καλό νέο.
Σε μισό αιώνα για μένα και βάλε και μια δεκαετία για σένα, θα διαβάζουμε στις οθόνες μας κανονικά. ;)
Φαντάζεσαι αν ζήσουμε όσο ο Αγιάλα τί έχουμε ακόμα μπροστά μας;
Τεχνολογία στο φουλ, κανά δυο γάμους ακόμα και μερικές εκατοντάδες βιβλία να ξεκοκαλίσουμε!
Χάρηκες χρυσό μου; Είδες τι αισιόδοξα μηνύματα περνούν από τις αναρτήσεις μου; :))))))))
Βλέπω Μαρωνίτη... πολύ αγέλαστος ρε παιδάκι μου. Α παπαπαπα... Όσο καλός και να 'ναι επιστημονικά, δεν έχει σκάσει το χείλι του. Δεν ήθελα να 'μαι στη θέση της Φλέσσα με τίποτα. Ε, να τι έχουν οι Έλληνες καθηγητές σε σχέση με τους Ισπανούς. Ύφος. Αν βλέπεις νετ τώρα, ξέρεις τι λέω.

Ανώνυμος είπε...

Παλι με τον καφε στο χερι με βρισκεις.

Κι εγω τον ειδα τον Μαρωνιτη. Δεν χρειαζοταν να δω την εκπομπη για να διαπιστωσω οτι ειναι αγελαστος. Στην ιδια πολη ζουμε αλλωστε με τον κ.καθηγητη.

Αυτο με την τεχνολογια, και την μακροζωια το σκεφτηκα κι εγω. Χα! Χα! Χα!

Τον γαμο δεν τον σκεφτομαι διοτι ειμαι μικρη ακομα, μου εγινε και μια προταση απ' τη ΝΑΣΑ να παω μορφωτικη ακολουθος στον Αρη και πρεπει να σκεφτω την καριερα μου.

Εχω οοοολη την ζωη μπροστα μου!

Καλημερα!

μαριάννα είπε...

Κι εγώ μόλις έφτιαξα καφεδάκι(μισό λίτρο) και άραξα για ενημέρωση. Πάω θέατρο απόψε. Θα σου πω γυρίζοντας τί είδα... δε θα μας σκας μόνο εσύ καλή μου με τους Pet Shop Boys!!!

Καλημερούδια του και να ευχηθούμε καλή επιτυχία στους νουδίτες! Ντόρα ή Σαμαρά; :)

Ανώνυμος είπε...

"Ντορα ή Σαμαρα;"

Πλλλακα με κανεις;

Εγω ειμαι καλεσμενη σε ψαρο-μπαρμπεκιου κι ετοιμαζω το γλυκο της ημερας.

Καλα να περασεις στο θεατρο που θα πας.

Φιλακια!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

Καθόλου πλλλλάκα δε σε κάνω καρντάσι μου. Έναν από τους δυο ενδέχεται να τον έχεις πρωθυπουργό σε κανα δυο τετραετίες. Και μαύρο φίδι που μας έφαγε. :))))))))
Καλά να περάσεις! Έχει τέλεια μέρα.

Φιλιά κι από μένα!

Juanita La Quejica είπε...

Το περίμενα το αφιέρωμά σου στον Ayala και δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου. Σπεύδω να στείλω το λινκ σε ένα φίλο που μου ζητούσε περισσότερες πληροφορίες.

μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Μα δε φαντάζεσαι πόσο τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο... Μέσα από τη ζωή του, από τα γραπτά του, από τον κόσμο που τον αγαπούσε τόσο, από τον Μοντέρο.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, το λέω συνέχεια. Όλοι όσοι υπήρξαν επιστήθιοι φίλοι του Μοντέρο ήταν υπέροχοι. Ο Ayala, ο Ángel González, ο Joan Margarit...

Ένα θα σου πω για να λες όταν ξαναπάς στη Γρανάδα φιλενάδα, στους ξινούς που σου έλεγαν ότι ο Μοντέρο διόγκωσε το θέμα για τον Φόρτες, για να παραιτηθεί από το πανεπιστήμιο.

Ότι ο Φόρτες εκτός από φασίστα τον Λόρκα, έλεγε φασίστα και τον Αγιάλα, που αφιέρωσε τη ζωή του να πολεμά το ναζισμό και τους φασίστες. Και πες μου αν είχε άδικο ο Μοντέρο που τον είπε διαταραγμένο και τα έβαλε με όλο το συντηρητικό κατεστημένο, απομεινάρι του φρανκισμού.

Το μόνο αλάνθαστο κριτήριο είναι η αγάπη του κόσμου, αλλά και τα γραπτά τους. Διάβασα στην El País και στην ABC.es, όλα τα αφιερώματα στον Ayala. Κανένας δεν έγραψε όπως ο Μοντέρο για τον εκλιπόντα. Με τόση αγάπη. Αλλά και με τον χαρισματικό τρόπο που γράφει.

Γι αυτό λυσσάνε όλοι από ζήλεια. ;)

flamencologio είπε...

Blaise Cendrars
Η πρόζα είναι αφιερωμένη στους μουσικούς
( η πτωχή μετάφρασις αφιερωμένη στη Μαριάννα που πενθεί)

Ήμουν στην εφηβεία μου την εποχήν εκείνη
θάμουν δεν θάμουνα δεκάξι
κι είχα ήδη ξεχάσει τα παιδικά μου χρόνια
δεκάξι χιλιάδες λεύγες μακριά από τη γέννησή μου.

Ημουν στη Μόσχα, στην πόλη με τα χίλια τρία καμπαναριά και τους εφτά σταθμούς
τους εφτά σταθμούς και τους χίλιους τρεις πύργους που δεν είχα βαρεθεί ακόμη
γιατί η εφηβεία μου ήταν τόσο αγριεμένη, τόσο γεμάτη τρέλλα,
που έβραζε από πύργο σε πύργο
σαν το ναό της Άρτεμης στην Έφεσο ή
σαν την Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα
την ώρα που ο ήλιος δύει...

Έριχναν φως τα μάτια μου σε αρχαία μονοπάτια.
Κι ήμουνα τόσο κακός- ήδη από τότε- ποιητής
που πώς να φτάσω στ'άκρα δεν το γνώριζα...

Φάνταζε το Κρεμλίνο σαν μια τεράστια τούρτα ταρτάρ πασπαλισμένη με χρυσάφι
μ΄αμύγδαλα Καθεδρικούς ολόλευκους και το μελί και χρυσαφί απ΄τα καμπαναριά

Ένας γερο-καλόγερος μου διάβαζε το θρύλο του Νοβγκορόντ
κι εγώ διψούσα
την ώρα που μετέφραζα
σφηνοειδή γραφή.

Κι έπειτα, σιγά σιγά, πέταξαν στην πλατεία
τα περιστέρια του Αγίου Πνεύματος
Πέταξαν και τα χέρια μου θροϊζοντας σαν άλμπατρος..

Κι αυτή η εικόνα
ήταν ό,τι είχα και δεν είχα ως τελευταία ανάμνηση
της τελευταίας μέρας
αυτού του τελευταίου ταξιδιού
κι ως τελευταία ανάμνηση της θάλασσας.

μαριάννα είπε...

Και μετά σου λένε -ΑΤΠ- μου, κρίση ή γρίπη και άλλα μπαρμπούτσαλα. Θέλαμε να πάμε στο Σλουθ. Τηλεφωνώ στο θέατρο για να κλείσω εισιτήρια, δεν κλείνουμε μου λένε. Υπάρχουν; ρωτάω. Ναι, ναι υπάρχουν. Και για τις δύο παραστάσεις; Ναι και για τις δύο. Κι αποφασίζουμε να πάμε βραδινή για να μην είμαστε σαν σαρδέλες. Και πάμε και μισή ώρα πιο νωρίς. Και μας λέει η τύπισσα, δεν υπάρχουν εισιτήρια. Που σημαίνει ότι πρέπει να πας να τα πάρεις δυο τρεις μέρες πριν. Οπότε λες... ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ! Θα δω Κιμούλη στον ύπνο μου. :))))))))) Ε μααααα...

μαριάννα είπε...

flamencologio

Α Φ Ω Ν Η!

Ε Ι Σ Α Ι Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο Σ!

Νίκο, δεν έχω λόγια να σ' ευχαριστήσω, δε βρίσκω λόγια να σου πω πόσο μου αρέσει η μετάφρασή σου! Ως μετάφραση! Δεν διαβάζεται μάτια μου. Ρουφιέται. Κυριολεκτικά!
Διαμάντι θα βγει και δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι για σένα!
Έχω ενθουσιαστεί!

Χίλια φιλιά! Και την αγάπη μου!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα,
Ο Ayala είχε πολύ χιούμορ (μα θράσος το να ζει;) και χωρίς να τον ξέρω τον αγάπησα μέσω του Montero. Είναι βρε παιδί μου κάποιες φορές που αγαπάς κάποιους ανθρώπους γιατί κάποιοι άλλοι όχι απλά τους έχουν λατρέψει αλλά γιατί φωτίζεται το πρόσωπό τους όταν μιλούν γι'αυτούς. Γιατί ευωδιάζουν τα λόγια τους όταν γράφουν γι'αυτούς.
Για τον κύριο flamencologio απλά συγχαρητήρια. Δεν ξέρω πως είναι το πρωτότυπο (αλήθεια ποιος το έγραψε;) αλλά το κείμενο είναι υπέροχο.
Μια μικρή ιστορία που άκουσα κάποτε έχει ως εξής:
Κάποιος γνωστός ακαδημαικός ταξίδεψε στη Μόσχα και επισκέφθηκε όλα τα γνωστά μέρη. Κάποια μέρα ενώ ήταν έτοιμος να μπει σε έναν καθεδρικό ναό τον πλησιάζει ένας κύριος καλοστεκούμενος, ασπρομάλλης, περιποιημένος και του προτείνει να τον ξεναγήσει με κάποιο αντίτιμο. Ο έλληνας δέχεται με μια όμως διαφορά, ήθελε η ξενάγηση να γίνει στα ρώσικα αν και δεν ήξερε τη γλώσσα. Ο ρώσος απόρησε αλλά δεν έφερε καμία αντίρρηση. Η ξενάγηση τελικά κράτησε πολλές ώρες και στο τέλος ο ρώσος αποκάλυψε πως είναι καθηγητής πανεπιστημίου που τα φέρνει δύσκολα πέρα και κάνει επιλεκτικά ξεναγήσεις για λίγα χρήματα παραπάνω αλλά μόνο σε ανθρώπους που του κινούν το ενδιαφέρον.
Νομίζω οτι είναι περιττό να πω πως δεν υπήρξε θέμα κατανόησης. Αισθάνομαι πως ήταν κάτι μαγικό και το ποίημα μου θύμησε αυτή την μαγική ιστορία.
(Θυμήθηκα πως θέλω να μάθω ρωσικά!)

Πολλά φιλιά και καλημέρες

Υ.Γ Και εγώ την έπαθα το Σάββατο στο Σλουθ. Μου την δίνει που όλα πρέπει να είναι κανονισμένα και κλεισμένα μια εβδομάδα τουλάχιστον πριν.

Νασείχα

Ανώνυμος είπε...

@Μαριαννα

Μιλαμε, επεσες στο απογειο...της κρισης!

Ελπιζω μονο να μην χαλασε πολυ η βραδια σας.
Οπως χαλασε σε μενα την ομορφη μερα που περασα ενας αχαρακτηριστος ταξιτζης που πηρα για να γυρισω το βραδυ σπιτι.

Καλη εβδομαδα!

-ΑΤΠ-

ΥΓ.Μεταξυ μας τωρα, εγω τον Κιμουλη ουτε στον υπνο μου θελω να τον δω!

μαριάννα είπε...

Νασείχα

Καλησπέρα! Κοίτα, σχετικά με τη λειτουργία του θεάματος, κάποιοι έχουν χαλάσει την πιάτσα κι αυτό μου τη δίνει άγρια, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι νεοέλληνες έχουν πλέον ξεσαλώσει και έχουμε δύο επιλογές: Ή θ' αλλάξουμε χώρα ή θα τους φάμε στη μάπα.
Θ' αλλάξω χώρα σε λίγο που θα μπορώ. ;)
Χαίρομαι που αγαπούσες κι εσύ τον Ayala...
Όσο για το εξαιρετικό φλαμενκολόγιο, μπορείς να μπεις στο μπλογκ του και να δεις ολόκληρο το ποίημα του Blaise Cendrars στα γαλλικά και να απολαύσεις τη μετάφραση του Νίκου.

Φιλιά πολλά!

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Έλα ρε! Τον Κιμούλη δεν πας; Τον καλύτερο σύγχρονο Έλληνα ηθοποιό;
Δεν πειράζει που είναι ξινούλης. Σάμπως ο Χορν ήταν γλυκός ποτέ; Έχω μια αδυναμία να το πω; ροπή να το πω; σε μερικούς ανθρώπους που έχουν ή φανατικούς φίλους ή τρελούς εχθρούς. Ο Κιμούλης, εκτός του ότι είναι ηθοποιάρα κλάσης, έχει τρελό χιούμορ. Γι αυτό και μόνο, περίμενα εσύ να τον πήγαινες... Άβυσσος η ψυχή των γυναικών τελικά... :)

Ανώνυμος είπε...

Απ' τα νιατα του τον θεωρουσα πολυ 'γέρο'.

Ελα, ας διαφωνουμε και καπου. Θα παρεξηγηθουμε στο τελος. Χα! Χα! Χα!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Σε αντίθεση με μένα, που από τα νιάτα μου τρελαινόμουν για τους νέους τους «πολύ γέρους». Άσχετο αν στην πορεία αποδεικνύονταν «πολύ νήπια»! Είναι μια χαριτωμενιά αντρική κι αυτό, τί να κάνουμε; ;)

Όσο για το να διαφωνούμε στους άντρες, όχι απλά ας... Επιβάλλεται, σε μια καλή φιλία ως εγγύηση ηρεμίας, αφού δε θα διεκδικούμε τους ίδιους. ;)

Δεν είδες τι κουπί τραβάνε οι γυναίκες του κόσμου; :))))

Κρατάω λοιπόν Κιμούλη, Χειλάκη, Κρατερό Κατσούλη, Δημήτρη Αλεξανδρή και σου αφήνω το Λάκη το γλυκούλη, που μικροδείχνει! :ΡΡΡΡ

Καλημερούδια!