Tango Los Mareados por Adriana Varela: Η πιο ερωτική εκτέλεση! Έχει κάτι να ζηλέψει η φωνή της δικιάς μας Κανελίδου;
Οι ζαλισμένοι
Σπάνια...
όταν ξαναμμένη
αποκαλύπτεσαι πίνοντας
χαριτωμένη και μοιραία ...
Έπινες
και στο κουδούνισμα της σαμπάνιας
τρελή, γελούσες για να μην κλάψεις...
Θλίψη
Μ' έπιασε συναντώντας σε
Και όταν σε κοίταξα
Είδα να λάμπουν
τα μάτια σου
με μια ηλεκτρική φλόγα,
τα όμορφά σου μάτια, που τόσο λάτρεψα...
Απόψε, φίλη μου,
το αλκοόλ μας μέθυσε...
Τι μας νοιάζει αν οι άνθρωποι γελούν
και μας αποκαλούν ζαλισμένους!
Ο καθένας έχει τα βάσανά του
κι εμείς έχουμε τα δικά μας...
Απόψε πίνουμε
γιατί δεν θα ξαναβρεθούμε πια...
Σήμερα θα μπεις στο παρελθόν μου,
στο παρελθόν της ζωής μου...
Τρία πράγματα κουβαλά η πληγωμένη ψυχή μου:
έρωτα... βάρος... πόνο...
Σήμερα θα μπεις στο παρελθόν μου
και σήμερα θα πάρουμε καινούργια μονοπάτια...
Πόσο μεγάλος υπήρξε ο έρωτάς μας! ...
Κι όμως.. Αχ!,
Κοίτα τι έμεινε ...
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Mercedes Sosa - Roberto Goyeneche - Los mareados: Η ποιοτική εκτέλεση!
Eugenia León "Los Mareados": Η πιο ενδιαφέρουσα μουσικά και ερμηνευτικά εκτέλεση!
Los mareados
Rara..
como encendida
te hallé bebiendo
linda y fatal...
Bebías
y en el fragor del champán,
loca, reías por no llorar...
Pena
Me dio encontrarte
pues al mirarte
yo vi brillar
tus ojos
con un eléctrico ardor,
tus bellos ojos que tanto adoré...
Esta noche, amiga mía,
el alcohol nos ha embriagado...
¡Qué importa que se rían
y nos llamen los mareados!
Cada cual tiene sus penas
y nosotros las tenemos...
Esta noche beberemos
porque ya no volveremos
a vernos más...
Hoy vas a entrar en mi pasado,
en el pasado de mi vida...
Tres cosas lleva mi alma herida:
amor... pesar... dolor...
Hoy vas a entrar en mi pasado
y hoy nuevas sendas tomaremos...
¡Qué grande ha sido nuestro amor!...
Y, sin embargo, ¡ay!,
mirá lo que quedó...
%20(1).png)
.jpg)
21 σχόλια:
Κι αν μερικές φορές δεν σχολιάζω, Μαριάννα, είναι γιατί με συνεπαίρνει και με απορροφάει, κάποιες φορές το θέμα, άλλες φορές το κείμενο, οι φωτογραφίες, τα βιντεάκια, μα… πιο πολύ οι θαυμάσιες μεταφράσεις και οι απίθανες επιλογές σου! Ύστερα απ’ όλα αυτά τι να σχολιάσεις… Είναι προτιμότερο να απολαμβάνεις.
Έτσι κάνω. Α, κι ας μη ξεχάσω τις υπέροχες φωτογραφίες του τίτλου του μπλογκ σου!
Τι να πω… απ’ τα συγχαρητήρια που πιστεύω να τα έχεις συνηθίσει, προτιμώ μια ζεστή καλημέρα!!!
Να ‘σαι καλά, Μαριάννα, αγαπημένη!
Τί στίχοι!
Εκπληκτικοί στίχοι, Μαριάνα...
Χτες εβλεπα σε dvd την ταινία του Γούντυ Αλεν Cristina Barchelona ή κάπως έτσι είναι ο τίτλος, και σκεφτόμουν -συγκρίνοντάς την με τις ισπανόφωνες αναρτήσεις σου- ότι οι ισπανόφωοι λαοί έχουν κρατήσει τόσο το γήινο όσο και το πνευματικό στοιχείο της ελευθερίας τους στον Ερωτα και την ποίηση. Γη και Ουρανός. Η Μονιμότητα / αιωνιότητα, ενέχει το Ακέραιο Πάθος του Πρόσκαιρου και Φθαρτού. Το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Να 'σαι καλά και να συνεχίζεις με το ίδιο πάντα κέφι, τούτες τις ομορφιές!
Σε καληνυχτίζω με κάποιους αρχαίους αιγυπτιακούς στίχους. Ελπίζω να σου αρέσουν, όπως σ' εμενα.
Γιατί την είδα
Γιατί την είδα να πλησιάζει
Τέτοια είναι η ομορφιά της
Χαρά αιώνια στην καρδιά μου.
Ούτε ο χρόνος, ο ανεπίστροφος παίρνει πίσω
Ό,τι αυτή μου ‘χει δώσει.
Από τους Στίχους της Αγάπης, (αρχαία Αιγυπτιακή ποίηση, μετάφραση Έζρα Πάουντ).
Μηθυμναίος
Στράτο μου, μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι πέρασε η γιορτή σου και είμαι ασυγχώρητη που το ξέχασα.
Σου εύχομαι χρόνια πολλά, ευτυχισμένα και δημιουργικά και να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου!
Ελπίζω τώρα που χειμωνιάζει να τα πούμε σύντομα από κοντά.
Πολλά πολλά φιλιά!
Juanita La Quejica
Άσε...
Hoy vas a entrar en mi pasado
y hoy nuevas sendas tomaremos...
¡Qué grande ha sido nuestro amor!...
Y, sin embargo, ¡ay!,
mirá lo que quedó...
xrysoula_ v
Τι όμορφοι στίχοι Χρυσούλα μου! Ευχαριστώ πολύ που μας τους έγραψες!
Στα ελληνικά η μετάφραση είναι δική σου;
Τί μένει γενικώς από τις σχέσεις... έρχεται τελικά η στιγμή που κλείνει ο κύκλος και εμείς δυσκολευόμαστε να το πάρουμε απόφαση. Έτσι όμως γίνεται όμορφη τέχνη.
Ανώνυμε
Καλησπέρα βρε!
Σε πεθύμησα! :)))))))))
Έβλεπα στο μετρητή τις επισκέψεις από το μπλογκ που πας και μπαίνεις(πονηρόβλαχε! τρομάρα σου!) και γελούσα.
Ήξερα ότι θα γράψεις και κυρίως ΤΙ θα γράψεις. Ο κολλητός σου και πρώην εχθρός σου, που παλιά ήταν πάλι κολλητός σου, αύριο δεν ξέρουμε τι θα σου είναι... ξέρει ότι τον εκθέτεις; Ή λειτουργείς ερήμην του;
Λοιπόν, όπως λέει κι ο αγαπημένος Μίκης στους τερρορίστας του κώλου:
Άντε κουρέψου χουντόθρεμμα! Παλιοφασίστα! Τα βρακιά σου κατεβάσανε με Διώξεις, μυαλό δεν έβαλες;
Θέλεις πάλι το ΙΡ σου να πάει εκεί που πρέπει; Είδες ότι κι εγώ και το άλλο ιστολόγιο που έχεις στο μάτι, σε έχουμε γραμμένο, αλλά μη με προκαλείς. Θα ξεχάσω τα γαλλικά και το πιάνο και θα σου μιλήσω στη γλώσσα σου για να καταλάβεις.
Και τώρα που έχασες και τη θεία στοπ από ιδιαιτέρα, ποιόν θα επικαλείσαι για να απειλείς;
Αιντε και ντε, άιντε και ντε, άααααιντε και ντε, άντε ντεεεεεε... πνίξου!
Juanita La Quejica
Ναι, αλήθεια είναι. Αν με ρωτούσε όμως η τύχη τί θα ήθελα. Μια σχέση ευτυχισμένη ή μια καλή ποίηση που θα προέκυπτε από ανομολόγητους έρωτες ή ανικανοποίητους κι αδιέξοδους, θα της έλεγα ότι προτιμώ ασυζητητί το πρώτο. ;)
Οι Στίχοι της Αγάπης, είναι από το ομότιτλο βιβλίο για την αρχαία Αιγυπτιακή ποίηση, που μεταφράζουν και επιμελούνται οι Εζρα Πάουντ και Νταν Νόελ.
Χαίρομαι πολύ, που σου άρεσαν, Μαριάνα!
Οχι, αιγυπτιακά δεν ξέρω να μεταφράζω. Και ούτε θέλω να μάθω. Γιατί, χωρίς να πιστεύω (συνειδητά τουλάχιστον) στο Μεταφυσικό, στο άκουσμα και μόνο αυτής της γλώσσας -κάπως τρομάζω.
Προς Juanita.
Mε βρίσκει σύμφωνη η επιλογή σου, σε ό,τι αφορά τη μόνιμη, και σταθερή προσθέτω εγώ, σχέση. Αλλά, για φαντάσου μια ζωή, έναν κόσμο, συνεχώς μόνιμο. Δε λέω, πίσω απ' τ' αστέρια, τα σύννεφα, τον ήλιο, την αστραπή, υπάρχει η 'Μονιμότητα' του ουράνιου θόλου. Θα καταλαβαίναμε, όμως, την αξία του συγκεκριμένου θόλου, αν δεν υπήρχαν υπήρχαν τούτες οι ανατροπές;
Χωρίς τη θλίψη του χαμού και την αγωνία της προσμονής, που φέρνει το ηλιοβασίλεμα, δε νομίζω να έγραφε ποτέ η Κική Δημουλά σ' ένα ποίημά της τη φράση: "...για να απολαύσω ανενόχλητα αυτό το κάθαρμα, τη δύση".
Ας είναι η μέρα μας σήμερα, όμορφη και ποιητική!
xrysoula_ v
Μην τρομάζεις κορίτσι. Μεταξύ των δύο προτιμώ το πρώτο. :))))
Το ιδανικό μου είναι τρελός έρωτας, ανατρεπτικός κι αντάρτης, αλλά όχι ανομολόγητος, ανικανοποίητος κι απωθημένος, γιατί βγάζει ποιήματα σπληνάντερα και τα σιχαίνομαι.
Ο έρωτας είναι για να τον ζεις και όχι για να τον φαντάζεσαι... Διαφωνείς;
Ποιήματα σπληνάντερα! Κορυφαία επιλογή λέξεων!
Xrysoula_v, πιστεύω ότι όλα αλλάζουν, εξελίσσονται. Εμείς, το περιβάλλον, οι σχέσεις... οπότε όχι, δεν αναζητώ τη διάλυση ή την καταστροφή για να μπορέσω να εκτιμήσω περισσότερο αυτό που έχω (και δεν μιλώ μόνο για ερωτικές σχέσεις). Το εκτιμώ στην καθημερινότητά του και προσπαθώ για το αρμονικό του αύριο, όσο περνά από το χέρι μου. Έχοντας ζήσει από μικρή πολλές φορές το τέλος των σχέσεων ύστερα από αναπάντεχο φυσικό χαμό στο στενό οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον, σε διαβεβαιώνω ότι για μένα τουλάχιστον δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας ή ρομαντισμού ή ομορφιάς σε αυτό το τέλος. Δυστυχώς...
Ωραίοι διάλογοι από ωραίες γυναίκες που ξυπνάνε τον ερωτισμό που χάνεται.
Τα σέβη μου ωραίες μου κυρίες
Νίκος
Γεια σου Νίκο μου! ;)
Όταν ένας άντρας μπορεί και «διαβάζει» έτσι τους γυναικείους διαλόγους, δείχνει πόσο πλήρης είναι και πόσο έχει αγαπηθεί από τις γυναίκες. Όχι τυχαία... ;)
Την αγάπη μας όλη, σε τέτοιους άντρες!
Ομορφες οι απαντήσεις και ωραίος διάλογος!
Και βέβαια συμφωνώ ότι ο έρωτας είναι για να τον ζεις και όχι να τον φαντάζεσαι, Μαριάνα.
Αν είχα μείνει στη σφαίρα της φαντασίας, δεν θα ήμουν τώρα εδώω, μαζί σας, να τα λέμε...
Οσο για τα ποιήματα σπληνάντερα. Ασε, μη σου περιγράψω κάτι σπληναντεριές ζωής και έρωτα, που μου προέκυψαν. Ακόμα να συνέλθω...
Juanita. Προτιμώ να ζω για την θετική Ανατροπή, παρά για την Καταστροφή -σε όλες μου τις σχέσεις.
Αλλά, τον έρωτα τον θέλω σαν άλικο άνεμο. Σαν οξυγόνο, πνοή, πορφύρα και γεμάτος από το πάθος της ζωής.
Πάθος κόκκινο, χειροπιαστό, πραγματικό, κι ας είναι ολίγον και καθρματάκι (!!!)
Χρυσούλα μου αρέσει τόσο πολύ να σε διαβάζω...
Εκφράζεις με τρόπο πραγματικά μοναδικό, εντελώς ποιητικό, τα συναισθήματά σου. Εσύ μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι, αλλά μου αρέσει όταν λύνεσαι και αφήνεις τις σκέψεις σου ελεύθερες. Απολαμβάνω τις "εξομολογήσεις" αυτές, όπως παλιά στους Εκφραστές, τις σκέψεις που άφηνε ο Θανάσης τα χαράματα που γύριζε από ποτό.
Τώρα πια ο Θανάσης έγινε ακριβοθώρητος και σπάνια γράφει ακόμα και στο μπλογκ του. Εσύ ξέρεις ότι η έμπνευση είναι θέμα στιγμής και συναισθηματικής φόρτισης. Απλά νιώθω τυχερή όταν τυχαίνει να είμαι κάπου κοντά εκείνες τις στιγμές σας. ;)
Όσο για το:
«Ασε, μη σου περιγράψω κάτι σπληναντεριές ζωής και έρωτα, που μου προέκυψαν. Ακόμα να συνέλθω...»
Ναι! Ναι! Να τις περιγράψεις για να αποφορτιστείς, όταν θα είσαι έτοιμη και δεν θα πονάς.
Και να μη μετανιώνεις για ότι έζησες... Ο έρωτας ρόδινο αγγελούδι δεν ήταν ποτέ. Κι ευτυχώς. Αλλιώς θα υπήρχε τέχνη; Θα ήμασταν ζωντανοί; ;)
Moυ αρέσει πολύ αυτό το *μου* από ένα τέτοιο ελεύθερο πνεύμα με γλυκό στόμα. Με κολακεύεις πολύ που με θεωρείς *σου*. ;)))
Τι κρίμα ρε κορίτσια που οι γκρίζοι μου κρόταφοι μου θυμίζουνε ότι οι τρελοί έρωτες οι ανατρεπτικοί και οι αντάρτες ανήκουνε στο παρελθόν.
Νίκος
Δε νομίζω ότι οι γκρίζοι κρόταφοι υπήρξαν ποτέ ανασταλτικός παράγοντας για το σατανόπουλο με τα βέλη, Νίκο μου. ;)
Άλλη είναι η αιτία όταν κλείνουμε πόρτες.
Και για να μη γενικεύω σαν παντογνώστρια, θα πω τι ισχύει για μένα.
Κλείνω πόρτες όταν είμαι πλήρης και καλυμμένη απολύτως ή όταν δεν μου κάνει κλικ κανένας και πουθενά.
Όταν σου έρθει η κατακεφαλιά, ο ντουβρουτζάς, σιγά να μη σεβαστεί τους γκρίζους σου κροτάφους! χαχαχαχαχαχαχα
Σόρρυ κιόλας για το θάρρος, αλλά όταν κανείς γνωρίζει τι σημαίνει μνησιπήμων πόνος... μόνο τότε μπορεί να πει πως θα φύγει ικανοποιημένος από ζωή. ;)
Γλυκειά μου Μαριάννα..... Εγώ δεν έχω κλείσει τις πόρτες αλλά για τρελούς έρωτες ανατρεπτικούς αντάρτες χρειάζονται ατίθασα νιάτα. Άγρια ζαρκάδια να σου τρώνε το μεδούλι και να παρακαλάς για μεταμόσχευση. Χαχαχαχαχα!!!
Εμείς οι άντρες δε γερνάμε γρήγορα αλλά τα τεκνοκόριτσα τώρα πάνε με τεκνοπιτσιρικάδες. Εμάς μας έμειναν οι καμμένες σαράντα και βάλε που νομίζουνε ότι είναι μικρούλες αλλά το κρέας τους δε βράζει με τίποτε!! Τί ανατροπές να κάνεις με αυτές? Είναι νωρίς ακόμη για να αρχίσω τα ψυχικά ....;)))) Χαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!
Nίκος
Ανώνυμε γλυκέ μου Νίκο, να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω! Και συμπάσχω. Είναι ακριβώς αυτό που νιώθουν οι τεκνούλες όταν επιλέγουν την πορτοφόλα του 40 πλας που τη βλέπουν φουσκωμένη και νομίζουν ότι είναι από λεφτά, ενώ είναι από βιάγκρα!
Άσε που μπορεί να τους μείνει με το στόμα στ' αυτί πάνω στο στρώμα νερού ή ακόμα χειρότερα, ξερός την ώρα που η άλλη καλπάζει στο βιάγκρα του.
Αυτά συμβαίνουν στους εραστές και στις ερωμένες που διεγείρονται μόνο με την παιδική σάρκα ή με τη φουσκωτή πορτοφόλα αντίστοιχα.
Ας προσέχανε... :ΡΡΡΡΡ
Δημοσίευση σχολίου