Polytechnique! Μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια... Η πραγματικά σύγχρονη σκηνοθετική ματιά!

Το Πολυτεχνείο είναι μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε, φίλοι σινεφίλ. Δεν είναι που είναι αληθινή ιστορία και που από μόνη της είναι συγκλονιστική, είναι η σκηνοθετική προσέγγιση που σε καθηλώνει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό και σε αφήνει με τον κόμπο ή καλύτερα με τη γροθιά στο στομάχι. Με μια ζηλευτή μαεστρία ο σκηνοθέτης λειτουργεί, φαινομενικά αποστασιοποιημένος από αναλύσεις και τοποθετήσεις, δείχνοντας μόνο τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες, που όμως οδηγούν τον θεατή σε χίλια μύρια συμπεράσματα για όλα τα κοινωνικά σοβαρότατα ζητήματα που απασχολούν τους νέους σήμερα, και κυρίως τις γυναίκες, όπου η περίφημη ισοτιμία που πήγε να κατακτηθεί με πόνο και αγώνες, στην πραγματικότητα είναι αέρας κοπανιστός. Και το δείχνει με χίλιες μικρολεπτομέρειες απίστευτα συγκινητικές. Από τη σκηνή που η πρωταγωνίστρια υποβάλλει υποψηφιότητα για να κάνει την πρακτική της ως μηχανικός, από το πώς πρέπει να ντυθεί, από το πώς κρίνεται και από το τί της απαιτείται, μέχρι τη σκηνή του αποχαιρετισμού της χωρισμένης μάνας που κόβει ξύλα(συγκλονιστικός ο διάλογος που ακολουθεί στην κουζίνα) και την αυτοχειρία του ευαίσθητου συμφοιτητή, του ανθρώπου που δεν μπορεί να ζήσει, νιώθωντας ενοχές που δεν... έδωσε τη ζωή του προκειμένου να εμποδίσει το κακό. Σοκαριστικές εικόνες και στιγμές με μια έκφραση συναισθημάτων που νομίζεις ότι έχουν χαθεί από τον σύγχρονο κόσμο. Και μια δύναμη στο τέλος που προκύπτει από μια νέα ζωή, που έρχεται από την αγάπη και ωθεί την πρωταγωνίστρια να μαζέψει τα κομμάτια της ψυχής της και να τα δώσει στο αγόρι ή στο κορίτσι που περιμένει. Πραγματικά θεατοκεντρική σκηνοθετική ματιά, που δίνει άπειρες δυνατότητες να οδηγηθούμε σε χιλιάδες σκέψεις...