Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Polytechnique! Μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια... Η πραγματικά σύγχρονη σκηνοθετική ματιά!



Το Πολυτεχνείο είναι μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε, φίλοι σινεφίλ. Δεν είναι που είναι αληθινή ιστορία και που από μόνη της είναι συγκλονιστική, είναι η σκηνοθετική προσέγγιση που σε καθηλώνει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό και σε αφήνει με τον κόμπο ή καλύτερα με τη γροθιά στο στομάχι. Με μια ζηλευτή μαεστρία ο σκηνοθέτης λειτουργεί, φαινομενικά αποστασιοποιημένος από αναλύσεις και τοποθετήσεις, δείχνοντας μόνο τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες, που όμως οδηγούν τον θεατή σε χίλια μύρια συμπεράσματα για όλα τα κοινωνικά σοβαρότατα ζητήματα που απασχολούν τους νέους σήμερα, και κυρίως τις γυναίκες, όπου η περίφημη ισοτιμία που πήγε να κατακτηθεί με πόνο και αγώνες, στην πραγματικότητα είναι αέρας κοπανιστός. Και το δείχνει με χίλιες μικρολεπτομέρειες απίστευτα συγκινητικές. Από τη σκηνή που η πρωταγωνίστρια υποβάλλει υποψηφιότητα για να κάνει την πρακτική της ως μηχανικός, από το πώς πρέπει να ντυθεί, από το πώς κρίνεται και από το τί της απαιτείται, μέχρι τη σκηνή του αποχαιρετισμού της χωρισμένης μάνας που κόβει ξύλα(συγκλονιστικός ο διάλογος που ακολουθεί στην κουζίνα) και την αυτοχειρία του ευαίσθητου συμφοιτητή, του ανθρώπου που δεν μπορεί να ζήσει, νιώθωντας ενοχές που δεν... έδωσε τη ζωή του προκειμένου να εμποδίσει το κακό. Σοκαριστικές εικόνες και στιγμές με μια έκφραση συναισθημάτων που νομίζεις ότι έχουν χαθεί από τον σύγχρονο κόσμο. Και μια δύναμη στο τέλος που προκύπτει από μια νέα ζωή, που έρχεται από την αγάπη και ωθεί την πρωταγωνίστρια να μαζέψει τα κομμάτια της ψυχής της και να τα δώσει στο αγόρι ή στο κορίτσι που περιμένει. Πραγματικά θεατοκεντρική σκηνοθετική ματιά, που δίνει άπειρες δυνατότητες να οδηγηθούμε σε χιλιάδες σκέψεις...





5 σχόλια:

zarzuela είπε...

Τι έχετε πάθει όλοι κυρία Μαριάννα μου; άλλοι τρέχουνε στους γιατρούς γιατί κάτι έχουνε κι άλλοι που δεν έχουνε τίποτα τρέχουνε και βλέπουνε όλες τις μαυρίλες (ασπρομαυρίλες για την ακρίβεια) που παίζουνε τα σινεμά (που φωτιά να τα κάψει Παναγία μου) για να πάθουνε. έτσι δεν έγινε και με τη συνυφάδα της ξαδέρφης μου της Γουργουρίτσας (έτσι τη λέμε στο σόι) που άκουγε έναν καιρό ανελιπώς το Πικρή Μικρή μου Αγάπη και έπαθε κατάθλιψη και ξεχνιότανε και έκαιγε το φαγητό και στο τέλος τη χώρισε ο άντρας της γιατί τον φώναζε Αλέξη και την τρέχανε στους ψυχιάτρους και στο τέλος τάφτιαξε με ένα νοσηλευτή από το Αιγινήτειο; (καλά ήτανε και λίγο πουτάνα μετά συγχωρήσεως). γι αυτό σας λέω κυρία Μαριάννα μου τι μέρη είναι αυτά που συχνάζετε; γιατί δεν πάτε να δείτε καμιά κομεντί να σας φτιάξει το κέφι να μην προβληματίζεστε τι κάνανε και τι δεν κάνανε τα παλιόπαιδα στον Καναδά (άκου εκεί τώρα) και συγχύζεστε και δεν είμαστε για τέτοια μέρες που έρχονται να στολίσουμε το δέντρο (οικολογικό να φχαριστηθεί και η καημένη η Μπιρμπίλη) και να φτιάξουμε και κανένα κουραμπιέ με ανθόνερο; δεν θέλω να ξαναδώ τέτοια σας το απαγορεύω. θα βάζετε μόνο χαρούμενα πράγματα γέλιο μέχρι δακρύων να κάνουμε αντίσταση στον κερατά τον Αλμούνια (που κακό χρόνο νάχει) όταν ήμουνα μικρή και με έδερνε η μάνα μου γιατί δεν έκανα καλά την τρίτη ποζισιόν στο μπαλέτο γέλαγα για να της κάνω τα νεύρα φιόγκο. αλάνθαστη μέθοδος σας διαβεβαιώ καταπίνεις τον πόνο και σκας στα γέλια. πάει ο άλλος είναι για το Μυλωνάκη.

μαριάννα είπε...

zarzuela

Γλυκιά μου zarzuela, που τον ειρμό σου και τη γαργαρότητα του λόγου σου θα ζήλευε ακόμα κι Εκάβη στο τρίτο στεφάνι του Ταχτσή, μην ανησυχείς για μένα. Τέτοια κουλά έβλεπα από τότε που γεννήθηκα γιατί από μικρή κατά παράδοξο τρόπο και εντελώς αυθόρμητα, τάχτηκα να συμπάσχω με τις καταπιεσμένες γυναίκες του κόσμου.
Αυτό δε σημαίνει ότι χάνω το κέφι μου γενικά καλή μου, άλλωστε και να θέλω δε μ' αφήνουνε ν' αγιάσω οι πέριξ. ;)
Το μόνο κακό zarzuela μου είναι ότι δεν τό 'χω αυτό της Γουργουρίτσας, την τσαχπινιά ντε, να ξετρελαθώ με κανέναν να την κάνω για τίποτα ξωτικά μέρη και να παίρνω τηλέφωνο το Θωμά να τον ρωτάω αν είναι σπίτι και πού μιλάει.
Απ' την άλλη, κάτι τ' αγγλικά του Αλμούνια, κάτι τα φιρμάνια του Παπακωνσταντίνου ότι ΠΑΛΙ ΕΜΑΣ θα τσακίσει, κάτι οι γόβες της Μπιρμπίλη που τύφλα νά 'χει ο Καλογήρου, ήρθα κι έπεσα η γυναίκα. Ανησυχούσα και για το παλικάρι μας που ήξερα ότι τραβάει κουπί, μου την έπεσε και το νευροκόπη, πολύ θέλει ο άνθρωπος zarzuela μου;
Ευτυχώς που έρχεσαι κι εσύ πότε πότε και μας φτιάχνεις το κέφι γιατί με όλα τούτα γύρω μας, θα το ρίξω στα σκληρά και δεν ξέρω μήπως μου πέσουν βαριά στην ηλικία μου... ;)

μαριάννα είπε...

* της συνυφάδας της Γουργουρίτσας ήθελα να πω... :)

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Έτσι!!!
Το Πολυτεχνείο ήταν από τις καλύτερες του φετινού φεστιβάλ!
Εξαιρετική ταινία, όντως.
Θεσσαλονίκη μένεις ή απλώς ήρθες για το φεστιβάλ?

μαριάννα είπε...

Σ.Π.Ρ.

Μακάρι να έμενα Θεσσαλονίκη! Την αγαπώ πολύ καθώς και όλη τη Β.Ελλάδα.
Χαίρομαι που άρεσε και σε σένα. Εκτιμώ πολύ τη γνώμη σου. Δυστυχώς δουλεύω και δεν μπορούσα να έρθω στο Φεστιβάλ φέτος. Έχω έρθει πολλές φορές παλαιότερα και ως εκπρόσωπος κινηματογραφικής λέσχης και δημοτικού κινηματογράφου. Το Τέτρο το είδες; Θα κάνω ποστ απόψε γι αυτό.

Καλησπέρες!