Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Νίκος Ξένιος! Η ποίηση στην πρόζα...«Της είχε υποσχεθεί το πορτραίτο της. Πήρε τώρα την πένα κι άρχισε να πετά δυο-δυο τις πινελιές... Έφτιαξε πρώτα τα σουφρωμένα χείλια... Έπειτα ζωγράφισε το άρωμά της.»




ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ

Της είχε υποσχεθεί ένα πορτραίτο.

Έτσι όπως την αντίκρισε στο φόντο ενός ριντώ και μιας παλιάς ντιβανοκασέλας, στη ζεστασιά του τεϊοποτείου, και τα μάτια της κοκκίνιζαν από ένα τζάκι ανύπαρκτο. Οι πτυχές του πουλόβερ της γύρω στο στήθος ήταν νεανικές. Σπάνια τον κοίταζε στα μάτια.
Σήμερα είχαν έλθει σκαστοί να πιουν ένα τσάι στα κλεφτά, δραπετεύοντας μετά τη δουλειά. Πάντως το είχαν ανάγκη, και μάλιστα να συνοδεύεται από κονιάκ. Τελικά παρήγγειλαν ένα μπέρμπον με φυστίκια και ένα Kip Ρουαγιάλ.
Οι γύρω ήταν θαμποί και οι φωνές τους μπήκαν στο ραλαντί, τα φώτα χαμήλωσαν μόνο για τους δυο τους, ο καπνός ανέβαινε, σύννεφα σύννεφα, σαν θεατρικό τρικ. Ένα μικρό στρογγυλό τραπεζάκι φερ φορζέ με μάρμαρο και λουλουδάκια, χωρίς κεριά.

Σκέφτηκαν μια πραγματική απόδραση.
Στη Ρώμη, θα πήγαιναν στη Ρώμη.
Θα νοίκιαζαν –δεν τόλμησαν να σκεφτούν «θα αγόραζαν»- ένα οροφοδιαμέρισμα από εκείνα τα ψηλοτάβανα νεοκλασικά της Πιάτσα Ναβόνε, με τις τοιχογραφίες και τα ροκοκό αγγελάκια που παίζουν λύρα στις γωνίες, και με τους ερωτιδείς στο γείσο του πολυέλαιου, με τις βαριές κουρτίνες και τις τετραπλές μπαλκονόπορτες, που θα άνοιγαν σε μια μισογκρεμισμένη κτιστή βεράντα, όλο μαραμένα δενδρύλλια βουκαμβίλιας και κυρίως κάκτους. Με ημίφως το βράδυ και ανάκλιντρα. Με μια μεγάλη βιβλιοθήκη και τα ποιήματα του Λεοπάρντι.

Της είχε υποσχεθεί το πορτραίτο της. Πήρε τώρα την πένα κι άρχισε να πετά δυο-δυο τις πινελιές. Έφτιαξε πρώτα τα σουφρωμένα χείλια, που τρεμόπαιζαν έτοιμα να ξεστομίσουν ένα λυγμό ή μια βρισιά, και που στη σχολική γιορτή τα είχε βαμμένα, μια και μοναδική φορά. Τότε που είχαν ντυθεί και οι δυο σαν φυστικοβούτυρο. Μετά ζωγράφισε ένα χείμαρρο από ξανθά μαλλιά του σταχυού και ένα βαρύ σκουλαρίκι να κρέμεται από το ένα αυτί.
Έπειτα ζωγράφισε το άρωμά της.

Θρυμματιζόταν στα λόγια τους το ίνδαλμα της Ρώμης, με τους μαχαλάδες. Γελούσαν τώρα, ξεκαρδίζονταν, βρίσκονταν ήδη στο Πίντσιο, όταν άρχισαν –λέει- οι πρώτοι καβγάδες. Θα ήταν ντυμένη με μαύρες γυαλιστερές μπότες και θα ‘χε κουβαλήσει στο διαμέρισμά τους μια από εκείνες τις άγριες τις Ιταλίδες που σε ευνουχίζουν με την πρώτη ματιά.
Και δώστου να γελούν…

Παράγγειλαν ένα δεύτερο Kip Ρουαγιάλ.

Κι εσύ. Του λέει. Θα ‘σαι ντυμένος με μια ρομπ ντε σαμπρ βυσσινί χρώματος και θα περιφέρεσαι σαν νοικοκυρά στους δρόμους, θα πηγαίνεις στο μανάβη κι εγώ θα σε κλειδώνω έξω από το σπίτι και θα παρακαλάς γονατιστός στις μπότες μου θα τις φιλάς. Και η ιταλίδα θα φωνάζει με επιείκεια από μέσα άστον καλέ να μπει. Καρίσσιμα, λάσα, λάσα!
Και δώστου να γελούν…

Την οικοδόμησαν, αυτή τη Ρώμη τη σύγχρονη, την παρακμιακή, με τις πουτάνες στην Αππία οδό και τις εργατικές κατοικίες, την οικοδόμησαν τη Ρώμη του Βισκόντι, των κλειστών δωματίων και της ηδυπάθειας, και πάλι να η βεράντα με τις βουκαμβίλιες και είναι Άνοιξη. Έχουν βάλει Τζένεσις στο μαγνητόφωνο.
Την οικοδόμησαν μόνοι τους σε μια τσαγερία του Νέου Ψυχικού, και μετά μπήκαν στο αυτοκίνητό του καθένας. Στο αυτοκίνητο που πηγαινοέρχεται σαν τη σαΐτα του αργαλειού Θήβα Αθήνα κι Αθήνα Θήβα, ένα ολόκληρο χρόνο.
Και μετά τη γκρέμισαν.

Πρόλαβε όμως, κάπως σαν να πρόλαβε, την ώρα που η Ρώμη κατέρρεε ολόγυρα, να διατηρήσει ένα άγγιγμα.
Και ζωγράφισε το λευκό της χέρι να ξεπροβάλλει μέσα από ένα μαύρο πόντσο και τα ξανθά μαλλιά της μέσα από ένα μαύρο δικτυωτό καπέλο. Το μεγάλο κόσμημα στο αυτί το αριστερό, και τα κόκκινα χείλια, με μιαν ικμάδα που τρυπά τα μάτια. Ένα άλικο κόκκινο, σαν να’ χε δαγκώσει το αγκάθι μιας τριανταφυλλιάς.
Η σύνθεση είχε μιαν αιματηρή στιλπνότητα, σαν να γινόταν σφαγή.
Και τελευταία άφησε τα μάτια. Δυσκολεύτηκε να αποδώσει το τσακίρικο χρώμα τους, ένα πρασινωπό γκρίζο, στην απόχρωση της ξεθωριασμένης χλόης. Ανταύγειες μια λίμνης όλο νούφαρα. Όμως, η Ρώμη τους είχε αφανιστεί, μέσα στην κολλώδη καθημερινότητα.

Πήρε το πορτραίτο και το κρέμασε στο δωμάτιό του.
Έμεινε να το κοιτά…

Νίκος Ξένιος

Πηγή: Artion



Η μετάφραση του τραγουδιού εδώ

7 σχόλια:

flamencologio είπε...

Μένω ενεός!!! Πώς να πρωτοευχαριστήσω; Είσαι υπέροχη!

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Πολύ όμορφο ρε!
το ''η ποίηση στην πρόζα'' εξαιρετικά εύστοχο!
Μου θυμίζεις γάλλους, πράγμα που σημαίνει ότι σε λίγο θα αρχίσω να στην πέφτω πνευματικά κι εγώ χαχα

ΥΓ. ΝΑΙ!!! Το ''μένω ενεός'' το χρησιμοποιώ κι εγώ και όλοι με κοιτάν σαν να ήμουν από άλλον πλανήτη!

μαριάννα είπε...

flamencologio

Κι εγώ έτσι έμεινα, όταν το διάβασα στο Artion, ενεός. Και τα άλλα που έχει αναρτήσει ο jb, είναι όλα πραγματικά εξαιρετικής γραφής.

Έγραψα κι ένα σχόλιο, αλλά ο jb έχει κόψει ρόδα μυρωμένα αυτόν τον καιρό, οπότε να στο πω από 'δω.

Ο jb σε έναν πρόλογό του, αναφέρεται στο εκδοτικό γίγνεσθαι, για να μην πω στο εκδοτικό κατεστημένο, για το οποίο όλοι μας λίγο πολύ έχουμε δει κι ακούσει διάφορα, γιατί δεν κάνεις αυτοέκδοση;

Κοστίζει ελάχιστα και δεν έχεις και κανέναν ανάγκη. Κι επειδή απ' τη γραφή, έτσι κι αλλιώς, ουδείς επλούτισε, το βγάζεις για σένα και τους φίλους σου κι έχεις και την αξιοπρέπειά σου και κυρίως δεν διαφημίζεις και κανέναν μέσα απ' τη δημιουργία σου.

Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι εκδότες που είναι και φίλοι και σοβαροί, αλλά στην ποίηση συνήθως λένε όχι και η γραφή σου είναι ποίηση, οπότε εμπίπτεις στην ίδια κατηγορία. ;)

Τώρα όσον αφορά τα διηγήματά σου, ομολογώ πως έχω αδυναμία στα μικροκείμενα με ποίηση ή στα ποιήματα με πρόζα. Γράφουν πολλοί φίλοι μου έτσι και όλοι οι αγαπημένοι μου ποιητές.

Γραφές ερωτικές, με ταυτότητα, με θέμα, με ουσία και όχι ανιαρές όμορφες ή πιασάρικες λέξεις από τα λεξικά, βαλμένες στη σειρά, που μας πλήττουν αφόρητα.

Η έκφραση ψυχής, είτε σε ποίηση, είτε σε πρόζα, είτε σε μουσική ή όποια άλλη μορφή τέχνης, βρίσκει πάντα τους αποδέκτες της.

Εν αντιθέσει με τα καλοβαλμένα ποιήματα των φιλολόγων που δεν γίνεται να γίνουν ποιητές με το ζόρι ρε παιδί μου. :)

Σε φιλώ και να ξέρεις ότι είμαι αναγνώστριά σου, απλά γιατί μου αρέσεις.

Κι επίσης να πω και σε σένα, ότι αναρτώ μόνο ότι αγαπώ πολύ κι έχω την ανάγκη να το μοιραστώ.

Δεν παρουσιάζω τυπικά, ούτε φιλοδοξώ να υποκαταστήσω λογοτεχνικά περιοδικά ή τον πίνακα ανακοινώσεων της πολυκατοικίας μου. ;)

μαριάννα είπε...

Σ.Π.Ρ.

Μα είσαι από άλλο πλανήτη! :Ρ

Νέος, ωραίος, με χιούμορ, αισθητική, άποψη και γούστο! Έχεις δει πολλούς τέτοιους στον πλανήτη γη;

Το ενεός περίμεναν οι άλλοι ν' ακούσουν για να σε κρίνουν εξωγήινο;
:))))))))))

Σε φιλώ στη μουρίτσα!

flamencologio είπε...

Σ Π Ρ
σε ευχαριστώ για τα θετικά σχόλια

Μαριάννα

Πάω σε εκδοτικούς συνεχώς και περιμενω. Ευχαριστώ για όλα

flamencologio είπε...

Βρε Μαριάννα μου, πάντα έχεις μια καλή κουβέντα για όλους! Εσύ κι άν είσαι εξωγήινη!!!

flamencologio είπε...

ΣΠΡ και Μαριάννα
σάς ευχαριστώ και τους δύο τόσο πολύ!