ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ
Όλα, γιατί τα συναισθήματα μισά
δεν αξίζουν τον κόπο,
γιατί περπατώ ξυπόλυτη στη βροχή
για να μη συμβιβαστώ ποτέ
μ' έναν δρόμο βατό.
Όλα, γιατί η προέκταση της ύπαρξής μου
συνεχίζει μπροστά μόνη
να θλίβεται απ' το αθέατο τοπίο,
να θλίβεται έχοντας τα μάτια μουσκεμένα
από έναν καπνό ντυμένο με σκοτάδι.
Όλα, γιατί αξίζει τον κόπο να τα θες όλα,
και ν' αφήνεσαι μέχρι το μεδούλι στον άνεμο,
και να διατρέχεις τις μέρες
και ν' ανοίγεις πανιά τις νύχτες
και να ελπίζεις στο αύριο.
Όλα, γιατί το μέτριο κολύμπι είναι πνιγμός
και το μέτριο τραγούδι μας άφησε παγωμένους·
γιατί το ηφαίστειο βράζει
ενώ ο κόσμος προχωρά,
ενώ τα χρόνια περνούν αργά
ή περνούν πολύ βιαστικά,
ενώ μαζεύτηκαν οι αναμνήσεις
μέχρι να ακινητοποιηθεί το μέλλον μας,
ενώ αντιλαμβανόμαστε,
με τη ρυτίδα στο δέρμα,
πως όλα είναι γέλιο και θρήνος,
αφού και τα δάκρυα επίσης
είναι μέρος της ζωής.
María Ángeles Chavarría
Μετάφραση: Μαριάννα Τζανάκη
.png)
.jpg)
4 σχόλια:
QUERERLO TODO
Todo, porque los sentimientos a medias
no merecen la pena,
porque ando descalza de lluvias
por no conformarme nunca
con un camino marchito.
Todo, porque la prolongación de mi ser
sigue adelante sola
a pesar del paisaje no visible,
a pesar de tener ojos mojados
por un humo vestido de tiniebla.
Todo, porque vale la pena querer todo,
y ser hasta la médula del viento,
y recorrer los días
y navegar las noches
y esperar las mañanas.
Todo, porque nadar a medias es ahogarse
y la canción a medias nos va dejando helados;
porque el volcán se enciende
mientras el mundo avanza,
mientras los años pasan lentamente
o pasan muy deprisa,
mientras se van sumando los recuerdos
hasta inmovilizar nuestro futuro,
mientras nos damos cuenta,
con la arruga en la piel,
que todo es risa y llanto,
porque también las lágrimas
son parte de la vida.
María Ángeles Chavarría
...todo es risa y llanto...
principalmente llanto, digo yo...
Μου αρέσει η γραφή της τελικά. Σαν να πυροβολεί αργά και σταθερά, στον στόχο από την πρώτη στιγμή.
Συμφωνώ. Γι αυτό μου αρέσει και μένα. Το γράψιμό της είναι φαινομενικά αθόρυβο και ήσυχο, χωρίς βαρύγδουπες λέξεις και εντυπωσιακά επίθετα να στολίζουν υπερβάλλοντας.
Έχει όμως την γυναικεία ευαισθησία, τη γυναικεία ματιά που μας αγγίζει.
Να ένα θέμα που με απασχολεί πολύ, αυτόν τον καιρό, Μαριάνα.
Είναι γεγονός, ότι τα συναισθήματά μας αποκτούν τη δική τους παανίσχυρη αυτοδυναμία, σε μεγάλες συναισθηματικές εξάρσεις -βλέπε αυτοκτονίες, μια μάνα που πεθαίνει ηθελημένα για να σώσει τη ζωή του παιδιού της, την σχεδόν εγωιστικκή αφοσίωση και κτητικότητα των ερωτευμεύνων.
Και εγώ τα θέλω ολοκληρα και, κυρίως, ολοκληρωμένα. Δυνατά, παθιασμένα,δημιουργικά όσο και καταστροφικά.
Να, σαν τον ήλιο του πρωινού, που ανατέλλει τριανταφυλλένιος, δίχως καν αχτίδιες, και αθώος (σαν ροδαλό νεογέννητο μωρό). Πανέτοιμος 'ομως στην πορεία μιας καλοκαιρινής ημέρας -να πυρπολήσει τον κόσμο.
Πού υπάρχει το ασυμβιβαστο εδώ; Πού τπ ηθελημένο και πού το ακούσιο "κακό";
Μήπως στην προσπάθειά μας να ολοκληρωθούμε, να ζήσουμε την ολοκλήρωση, οφείλουμε να συμβιβαστούμε ή να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της Δημιουργικής Αυτοκαταστροφής;
Ρητορικό το ερώτημά μου... και σ' ευχαριστώ, ε;
Δημοσίευση σχολίου