Rubén Darío: Σονατίνα... Και τα λουλούδια είναι θλιμμένα για το λουλούδι της αυλής· τα γιασεμιά της Ανατολής, τα ρόδα του Νείλου στο Βορρά, οι ντάλιες της Δύσης και τα τριαντάφυλλα του Νότου. María Ángeles Chavarría: Κι εξακολουθεί να είναι θλιμμένη η πριγκίπισσα γιατί δεν ήρθε ο πρίγκιπας και τα χρόνια τής πέρασαν το λογαριασμό·

ΣΟΝΑΤΙΝΑ

Η πριγκίπισσα είναι θλιμμένη... Τι να έχει η πριγκίπισσα;
Οι στεναγμοί ξεφεύγουν απ' το φραουλένιο στόμα της,
που έχει χάσει το γέλιο, που έχει χάσει το χρώμα.
Η πριγκίπισσα είναι χλωμή στο χρυσό θρόνο της,
στέκει βουβή στο κλαβιέ του μουσικού κλειδιού της·
και σ' ένα βάζο ξεχασμένο μαραίνεται ένα λουλούδι.

Στον κήπο κατοικεί ο θρίαμβος των παγωνιών.
Φλύαρη, η ιδιοκτήτρια λέει πράγματα κοινότοπα,
και, ντυμένος στα κόκκινα, στροβιλίζεται ο παλιάτσος.
Η πριγκίπισσα δεν γελά, η πριγκίπισσα δεν αισθάνεται·
Η πριγκίπισσα αναζητά στον ουρανό της Ανατολής
την περιπλανώμενη λιβελούλα μιας αόριστης ψευδαίσθησης.

Σκέφτεται ίσως τον πρίγκιπα της Golconda ή της Κίνας,
ή αυτόν που σταμάτησε την αργεντίνικη άμαξά της
για να δει στα μάτια της τη γλύκα του φωτός;
Ή τον βασιλιά των Νήσων των ευωδιαστών Ρόδων,
ή τον άρχοντα των καθάριων διαμαντιών,
ή τον περήφανο ιδιοκτήτη των μαργαριταριών του Ormuz;

Αχ! Η φτωχή πριγκίπισσα με το τριανταφυλλένιο στόμα
θέλει να γίνει χελιδόνι, θέλει να γίνει πεταλούδα,
να έχει φτερά ανάλαφρα, να πετά στον ουρανό,
να πάει στον ήλιο από τη λαμπερή σκάλα μιας αχτίδας,
να χαιρετήσει τα κρίνα με τους στίχους του Μάη,
ή να χαθεί στον άνεμο πάνω απ' τις αστραπές της θάλασσας.

Δεν θέλει πια το παλάτι, ούτε την ασημένια ανέμη,
ούτε το μαγικό γεράκι, ούτε τον πορφυρό παλιάτσο,
ούτε την ομοψυχία των κύκνων στη γαλάζια λίμνη.
Και τα λουλούδια είναι θλιμμένα για το λουλούδι της αυλής·
τα γιασεμιά της Ανατολής, τα ρόδα του Νείλου στο Βορρά,
οι ντάλιες της Δύσης και τα τριαντάφυλλα του Νότου.

Φτωχούλα πριγκίπισσα με τα γαλάζια μάτια!
Φυλακισμένη στα χρυσάφια της, φυλακισμένη στα τούλια της,
στο μαρμάρινο κλουβί του βασιλικού ανακτόρου,
του μεγαλόπρεπου παλατιού που φρουρούν οι φύλακες,
που προστατεύουν εκατό μαύροι με τα εκατό δόρατά τους,
ένα λαγωνικό που ποτέ δεν κοιμάται κι ένας δράκος κολοσσιαίος.

Ω μακάρι να ήταν η Υψιπύλη που άφησε τη χρυσαλλίδα!
(Η πριγκίπισσα είναι θλιμμένη. Η πριγκίπισσα είναι χλωμή)
Ω οπτασία λατρεμένη από χρυσό, ρόδα και φίλντισι!
Ποιος θα πετάξει στον τόπο όπου ένας πρίγκιπας υπάρχει
(Η πριγκίπισσα είναι χλωμή. Η πριγκίπισσα είναι θλιμμένη)
πιο λαμπερός απ' την αυγή, πιο όμορφος από τον Απρίλη!

- Σώπα, σώπα, πριγκίπισσα -λέει η καλή νεράιδα-,
ένα άλογο με φτερά, βαδίζει προς τα εδώ,
στη ζώνη το σπαθί και το διπλοσάινο* στο χέρι,
ο ευτυχισμένος ιππότης που σε λατρεύει χωρίς να σ' έχει δει,
και που έρχεται από μακριά, νικητής του Θανάτου,
να σου φλογίσει τα χείλη με το ερωτικό φιλί του!

Rubén Darío

Μετάφραση: Τζανάκη Μαριάννα

* Το διπλοσάινο είναι ένα από τα γρηγορότερα αρπακτικά στα χέρια του γερακάρη.

Ο Félix Rubén García Sarmiento, γνωστός ως Rubén Darío (Metapa, σήμερα Πόλη Darío, Matagalpa, 18 Ιανουαρίου του 1867 - León, 6 Φεβρουαρίου του 1916), υπήρξε σημαντικός Νικαραγουανός ποιητής, εισηγητής του λογοτεχνικού μοντερνισμού στην ισπανική γλώσσα. Ενδεχομένως ο ποιητής ο οποίος είχε τη μεγαλύτερη και διαρκέστερη επίδραση στην ποίηση του εικοστού αιώνα στις ισπανόφωνες περιοχές. Τον είπαν και δικαίως, "Πρίγκιπα των καστιγιάνικων γραμμάτων" και "Πατέρα του Μοντερνισμού".

Το ποίημα στα ισπανικά εδώ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ "ΣΟΝΑΤΙΝΑ"

Στον Rubén Darío

Κι εξακολουθεί να είναι θλιμμένη η πριγκίπισσα
γιατί δεν ήρθε ο πρίγκιπας
και τα χρόνια τής πέρασαν το λογαριασμό·
γιατί ο δρόμος είναι μακρύς
και το άλογο του ήρωα
φαίνεται να 'ναι κουρασμένο.

Απ' το στόμα της ξεφεύγει κι άλλος αναστεναγμός,
γιατί να πορεύεσαι με υποσχέσεις είναι πολύ εύκολο
και οι νεράιδες, μερικές φορές, λαθεύουν.

Η πριγκίπισσα δε γελά
γιατί ο παλιάτσος δεν έχει ίχνος χάρης
και πέρασε η λιβελούλα και περιπλανήθηκε η ψευδαίσθηση.

Δε θέλει πια να πετάξει αυτή η φτωχή πριγκίπισσα.
Διέτρεξε τους δρόμους
και οι άνεμοι άφησαν ρυτίδες στο μέτωπό της.

Δεν την ενδιαφέρει που είναι χλωμή.
Βαρέθηκε τα τόσα σολάριουμ,
τα θαυματουργά φίλτρα, τα μαγικά μακιγιάζ.

Πορεύεται δίχως φιλί, δίχως διαμάντι, και χωρίς λουλούδια
στο μαγικό κλουβί, από μια πορφυρή πολυθρόνα
που θα φτιάξει ένα τηλεχειριστήριο της καλής νεράιδας.

Η πριγκίπισσα είναι θλιμμένη
και μέχρι και το φεγγάρι ξέρει
τι έχει η πριγκίπισσα.

María Ángeles Chavarría

Μετάφραση: Τζανάκη Μαριάννα

Το ποίημα στα ισπανικά εδώ

Η σελίδα της María Ángeles Chavarría στο facebook

Περισσότερα ποιήματα της Μαρία Άνχελες

H  María Ángeles Chavarría γεννήθηκε στην Jérica (Castellón). Ζει στη Valencia από το 1980.

Είναι πτυχιούχος ισπανικής Φιλολογίας και έχει Máster  στην Ψυχοπαιδαγωγική και Οικογενειακή  Διοίκηση (και τα δυο από το Πανεπιστήμιο της Valencia).  Κάτοχος επίσης ενός Máster στην Επικοινωνία, Διαφήμιση, Marketing και Εμπορική Κατεύθυνση (από την Επαγγελματική Σχολή, της Madrid).

Έχει συμπληρώσει μαθήματα Διδακτορικού στην ισπανική Λογοτεχνία και κατέχει Επάρκεια  Ερευνήτριας για τις εργασίες της για τον Ουρουγουανό συγγραφέα Horacio Quiroga(τον φίλο της Alfonsina Storni).

 

 

Δεν ξέρω γιατί πάντα στο άκουσμα της λέξης πριγκίπισσα η καρδιά μου σφιγγόταν και μια ανεξήγητη θλίψη, ανάκατη με θαυμασμό για την ομορφιά και τη λάμψη τους, με κυρίευε. Μεγαλώνοντας το απέδωσα στο... πρωτόκολλο που μισώ. Στην αυστηρή τήρησή του και στην καταδίκη που είχαν όλες τους να φρουρούνται και να παρακολουθούνται. Αυτή την αίσθηση της ελευθερίας στον άνεμο και στα κύματα που μπορεί να έχει και η πιο φτωχιά τσιγγανοπούλα, οι πριγκίπισσες με τα διαμάντια και τα διαδήματα, με τα καπέλα και τα μετάξια τους, με τις δαντέλες και τα ατλάζια τους, δεν μπορούσαν να την έχουν. Και οι τραγικές ζωές τους επιβεβαίωναν τη θλίψη τους και τη δική μου. Καμιά από τις παραπάνω τρεις πριγκίπισσες, της ζωής και της εικόνας, δεν έφτασε καν τα 50. Η Grace Kelly, η Diana και η Sissi της οθόνης.

Και όταν τυχαία διάβασα την απάντηση της María Ángeles Chavarría, στην υπέροχη σονατίνα του Rubén Darío, πραγματικά συγκινήθηκα αφού η πριγκίπισσά της είναι η σημερινή κοινή θνητή γυναίκα του σολάριουμ και της εικονικής ευτυχίας που καταλήγει να βρίσκεται χλωμή, με τις ρυτίδες και τη μοναξιά της, στη σύγχρονη πραγματικότητα που οι πριγκίπισσες βλέπουν τα όνειρά τους περιπλανώμενες λιβελούλες, αορίστων ψευδαισθήσεων πάνω σε LCD και TFT, Flat οθόνες υψηλής ανάλυσης και ευκρίνειας HD...