8 Μάρτη 1983
Τότε που κάναμε όνειρα πως θ' αλλάξουμε τη μοίρα μας. Τότε που νομίζαμε πως κρατούσαμε τον κόσμο στα χέρια μας. Τότε που πιστεύαμε πως η ισοτιμία μας είναι αυτονόητη. Τότε που πιστεύαμε στους συντρόφους μας, τους επαναστάτες αριστερούς, και νομίζαμε πως ήταν συνοδοιπόροι. Τότε που υπήρχαν Μελίνες, Γεννηματάδες και Αντρέηδες, Παπανδρέου και Λεντάκηδες και όχι Γιωργάκηδες. Τότε που έλεγαν «βυθίσατε το χόρα» και όχι «βυθίσατε τη χώρα». Τότε που υπήρχε Χατζιδάκις, Λοΐζος, Θεοδωράκης. Τότε που οι απεργίες είχαν νόημα και αιτήματα, οι πορείες παλμό, τα πανό συνθήματα. Τότε που η ζωή είχε αξία, είχαμε δουλειά, όχι ανεργία, ιδεολογία και ευαισθησία, όχι αδιαφορία και αναλγησία. Τότε που η φιλία είχε αξία και ο έρωτας μαγεία...
Τώρα... Σχέδια όνειρα και άλλα, μαζεμένα σε μια κούτα από γάλα... οι γυναίκες είναι σε πολύ χειρότερη θέση, ποιός να μας τό 'λεγε! Μόνες, δυστυχισμένες, με πρώτη αιτία θανάτου την ενδοοικογενειακή βία! Χωρίς εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, με όρια σύνταξης στα πρόθυρα του θανάτου, μιας σύνταξης αμφίβολης και κουτσουρεμένης αν και προπληρωμένης, με πρωτιές πάντα στην ανεργία, με χίλιες ευθύνες, με ωράρια εξοντωτικά, με διπλοβάρδιες, ανήλικες, ενήλικες, μεσόκοπες ή ηλικιωμένες, η μοίρα κοινή. Βαλκάνιες, ασιάτισσες ή αφρικάνες, ίδιοι λυγμοί, ίδια θρηνούν οι μάνες...
Χρόνια πολλά γυναίκες! Κουράγιο! Ζωή είναι θα περάσει...
Χρόνια πολλά γυναίκες! Κουράγιο! Ζωή είναι θα περάσει...
Λέω να φύγω για Αθήνα
κι αν αγαπώ περαστικά
έχω στην μπάντα μερικά
για τη βενζίνα
Κορώνα γράμματα δικά της
κι η μόνη που ένιωσα χαρά
ήταν τη πρώτη τη φορά
στην αγκαλιά της
Σχέδια όνειρα και άλλα
μαζεμένα σε μια κούτα από γάλα
Τα χαρτιά σημαδεμένα
η μισή ζωή χαμένη
το λαχείο πάλι έπεσε σ' εμένα
το λαχείο πάλι έπεσε σ' εμένα
Στου σπιτιού την ανηφόρα
κοντοστάθηκα πριν φύγω
ότι κι αν σου πω είναι λίγο
τέτοια ώρα
Πάντα ονειρευόμουνα ένα ανοιχτό τζιπάκι
μόνο αυτό μας έλειπε τώρα τι να σου πω
πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι
κι εσύ είχες την απαίτηση να σε υπηρετώ
Ήθελα στην ντουλάπα μου να υπάρχει μια τάξη
ήθελα στην ντουλάπα μου να γίνεται χαμός
παλιές φωτογραφίες μου θα 'θελα να 'χες κάψει
μπροστά στους ξένους θα 'θελα να 'σαι πιο σοβαρός
Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ
Ήθελα στα γενέθλια να μου 'φερνες λουλούδια
ήθελα στα γενέθλια μόνος μου να τα πιω
να με γλυκονανούριζες τα βράδια με τραγούδια
άσε με πήγε τέσσερις θέλω να κοιμηθώ
Κοίτα καλέ που έμπλεξα θα σκάσω απ' το κακό μου
πάνω που ετοιμαζόμουνα το ίδιο να σου πω
βρε αν δε σ' ερωτευόμουνα θα 'κανα το δικό μου
εγώ να δεις τι θα 'κανα μα έλα που σ' αγαπώ
Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ
Όταν πίνει μια γυναίκα
κι όταν παραφέρεται
μη την επαραξηγείτε
πως πονάει δεν ξέρετε
Μου λένε πια να μη μεθώ
γιατί δεν επιτρέπεται
μα της καρδιάς μου τον καημό
εσείς δεν τονε ξέρετε
Όταν πίνει μια γυναίκα
κάθε βράδυ μ' άλλονε
έχει ζήσει κάποιο δράμα
και καημό μεγάλονε
Μου λέτε πια να μη μεθώ
γιατί δεν επιτρέπεται
μα της καρδιάς μου τον καημό
εσείς δεν τονε ξέρετε
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης
.png)
.jpg)
26 σχόλια:
Εσύ είσαι; με την άσπρη μπότα; σαν τη Τζόαν Μπαέζ έμοιαζες στο πιο...μεσογειακό. Μη σου πω ότι σήμερα, 20 χρόνια μετά, είσαι πιο κουκλάρα απ' ότι το ΄83.
καλά τα λες και θα αγγίξεις τον παλμό των ανθρώπων της γενιάς σου. Εγώ τότε ήμουν 10 ετών, αλλά μια μιζέρια ως θύμηση την έχω. Κύκλους κάνει κι η πολιτική κι η τέχνη κι η ίδια η ζωή. Μπορεί να' χουμε πιάσει πάτο, ομολογουμένως, αλλά θα 'ρθεί η παλινόρθωσις, δεν υπάρχει περίπτωση. Υπομονή, να λες...
απογοητευμέη σε βλέπω.. που θα πάει κάτι θα κάνουμε.. :):)
καλημερούδιααα :):)
Σού είπα εγώ να μην μεθάς;
BOSKO
Μιζέρια ε; Έτσι θυμάσαι τα χρόνια εκείνα; Εμείς που είμαστε η «περήφανη» γενιά του πολυτεχνείου, βιώσαμε εντελώς διαφορετικά εκείνες τις δεκαετίες.
Ειδικά από το '81 και μετά.
Σήμερα η κόρη μου τί όνειρα να κάνει; Για ποιά ζωή; Για ποιά οικογένεια; Για ποιά εργασιακά δικαιώματα; Για ποιά αξιοπρέπεια; Με ποιές αξίες; Τί σας προσφέραμε εμείς εν τέλει;
Μοντέλα και πρότυπα διαλυμένων οικογενειών, μανάδες να τρέχουνε και να μη φτάνουν να σας καλύψουν τις βασικές ανάγκες, όσο οι αριστεροί επαναστάτες πατεράδες σας βρίσκονται στην κοσμάρα τους.
Κοιλαράδες που βαριανασαίνουν στα σκυλάδικα, αγκαλιά με πληρωμένες απολαύσεις, βρωμοκοπάνε αλκοόλ και αν ακόμα υπάρχει η καψερή στο σπίτι, γυρίζοντας χαράματα, της χώνουνε και μερικές μπούφλες να 'ρθει στα ίσα της, καθότι η γυναίκα κύριε εξ απ' ανέκαθεν, θέλει τη σφαλιάρα της προκαταβολικά κι ας μην ξέρεις γιατί, ξέρει εκείνη.
Κι αν αυτά γίνονται στα ακούλτουρα νοικοκυριά, στα κουλτουριάρικα κανένα ζευγάρι δε γέρασε παρέα.
Μόλις καβατζάρουνε τα 45, την κάνουνε γι άλλες παραλίες... εξωτικές, αγκαλιά με μια τριαντάρα, που θα γίνει μια πρώτης τάξεως υπηρετριάρα. Οι επαναστάτες... χαχαχαχαχα
Τί στα λέω τώρα; Μήπως δεν τα βλέπεις γύρω σου; Κουβέντα να γίνεται... εσάς σκέφτομαι ρε Αντώνη. Εσάς που ξεκινάτε τη ζωή σας, αυτήν που σας κληροδοτήσαμε τρομάρα μας.
koulpa
Αχ Παναγιώτη μου... Κάτι θα κάνουμε. Ναι. Αφού χρήματα υπάρχουν. Τα έχουν όλα οι φτωχοί. Θα τα τους τα πάρουμε να σώσουμε τα καγιέν και τις λίμο μας. ;)
Καλημέρα! Καλή Κυριακή!
flamencologio
Ευτυχώς όχι. Γι αυτό σ' αγαπάω! ;)
flamencologio
Και μη φανταστείς ότι θέλω να γίνομαι και κουρούπελο κάθε μέρα... όταν νταλκαδιάζω βαριά μόνο. χαχαχα
Μαριαννίνα μου γλυκιά, που όταν θυμώνεις μου θυμίζεις έφηβη επαναστάτρια
Και μάλιστα μ’ αιτία, πού να τους βρούμε σήμερα τους ΓΕΝΝΙΜΑΤΑΔΕΣ, τις ΜΕΛΙΝΕΣ
Και τους ΛΕΝΤΑΚΙΔΕΣ ; ακούς κανένα να μιλάει γι’ αυτούς; οι ίδιοι πιθανόν,
Παραμιλάνε μες τους τάφους τους.
Το 81 είχαμε όραμα, φαίνεται πως κινούμαστε στους ίδιους ή γειτονικούς χώρους,
Στην ΟΓΕ, στην ΕΓΕ, δίναμε πολλά, περιμέναμε πολλά, επενδύαμε πολλά στους δρόμους.
Κι ύστερα ξυπνήσαμε…….. ήρθε η ζωή και η νέα πολύξερη γενιά πολιτικών και
Μας προσγείωσε, ομολογουμένως κάπως απότομα.
Όμως, Μαριάννα μου, όπως λέει ένα άλλο τραγουδάκι,
«η ζωή είναι γυναίκα, σα γυναίκα αιμορραγεί,…»
Όσο για τους Αριστερούς, Φραγκάτους, Γκόμενους, δεν είναι όλοι ίδιοι και το ξέρεις.
Υπάρχουν και κείνοι που, όταν οι άλλοι γυρνάνε το πρωί από τα σκυλάδικα και λένε
«καληνύχτα», ξεκινάνε την ίδια ώρα την καινούρια μέρα προσφοράς στον άνθρωπο,
Στα παιδιά. Υπάρχουν κι εκείνοι που , κλεισμένοι ολημερίς στις αίθουσες διδασκαλίας
Ζυμώνουν με την κιμωλία, με λογισμό και μ’ όνειρο τις ψυχές και το μυαλό της νέας
Γενιάς , μεγάλα, ροδοψημένα ψωμιά, για να την κάνουν αυτό που θέλει η ευτυχία του κόσμου.
Κι όταν ξεκλέβουν λίγες στιγμές, υμνούν τη γυναίκα κατά πως της πρέπει.
«Γυναίκα που φοράς την ομορφιά
Που στον καθρέφτη πετάς τ’ αστείο προσωπείο
Γυναίκα που δέχεσαι τη φθορά
Που δέχεσαι τον έρωτα με αργυρά μαλλιά
Γυναίκα που αρνείσαι την κτήση
Που διαιωνίζεις την ελευθερία με τα παράθυρα ανοιχτά
Γυναίκα που υπηρετείς τη μητριαρχία
Που φεύγεις όταν πάψεις αγάπη να τρυγάς
Γυναίκα που αρνείσαι τον αγοραίο καθημερινό οικογενειακό «διακανονισμό»
Που γίνεσαι ένα μέσα στο δυϊκό της συνύπαρξης
Γυναίκα που ερωτεύεσαι τις ρυτίδες σου και τις δικές μου
Που είσαι όμορφη μέσα κι έξω απ’ την αγκαλιά μου
Γυναίκα που μεγαλώνεις στο στήθος σου την άρνηση
Που φέρνεις στον κόσμο την υπέρβαση
Που κεντάς την ελευθερία
Που θηλάζεις την ισοτιμία
Που σιδερώνεις τις ανασφάλειές μας και μαγειρεύεις παραμύθια
Στα πεινασμένα αγρίμια σου
Γυναίκα που πεθαίνεις ερωτεύσιμη κι ερωτευμένη,…»
ΒΑΣΙΛΗΣ Γ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΣΙΑΔΗΣ
Την «καλησπέρα» μου και καλόν αγώνα να ‘χουμε!
Βαθια σχιζοφρενικη κατασταση η σημερινη γυναικα.
Αντικειμενο,'ανεξαρτητη',επιθετικη,απελπισμενη για γαμο...
Ευτυχως ζησαμε και παλιοτερα.
Ωραιο το blog σου...
Κυρία μου, με το συμπάθειο, ενώ συμφωνώ στο 95%, προσπαθώ να αλλάξω οπτική γωνία και να τα δώ όσο μπορώ πιό αισιόδοξα... Χρόνια πολλά στίς γυναίκες του κόσμου , αλλά ιδιαίτερα στις κυρίες της γενιάς μας, που έμπλεξαν με ψευτοπροδευτικούς ανατολίτες.... Μάλλον και ο γράφων είναι στην κατηγορία αυτή.
Φιλιά σε όλες!!
Πρεσβύωψ
Sταυρούλα
Μα φυσικά και υπάρχουν σωστοί άντρες, συνοδοιπόροι και σύμμαχοι. Το άλλο μισό τ' ουρανού... Αλίμονό μας αν δεν υπήρχαν. Και τους αγαπάμε πολύ. ;)
Νομίζω μάλιστα πως κι εγώ μπορώ να είμαι υπερήφανη σαν γυναίκα, γιατί μεγάλωσα δυο γιους που ξέρουν ν' αγαπούν και να εκτιμούν τις γυναίκες όπως τους πρέπει.
Το ποίημα του Βασίλη υπέροχο, όπως όλα του. Θα το αξιοποιήσω και θα βάλω να δεις και κάποια που έγραψε ο γιος μου ο μικρός.
Και του χρόνου να είμαστε καλά κοπελιά μου! Μαθημένες έτσι κι αλλιώς στα ζόρια... :)
Ζάχαρη
Βάζεις θέματα για συζήτηση. Γιατί είναι έτσι, αν είναι, η σημερινή γυναίκα και τι φταίει θα πρέπει να δούμε...
Καλησπέρα!
Πρεσβύωψ
Και μόνο που κάνεις την αυτοκριτική σου είσαι σε καλό δρόμο! :)
Αν και δεν σε πιστεύω. Εσύ είσαι ευαίσθητος και τρυφερός άνθρωπος. Δεν γίνεται να έχεις βάρβαρη συμπεριφορά.
Να χαίρεσαι τις γυναίκες της ζωής σου! Σ' ευχαριστούμε για την αισιοδοξία σου και τις ευχές σου!
Γυναίκα
Το άρωμα της
τα μάτια της
το όνομα της
κομμάτια της
φωνή και σώμα
το χάδι της
ο έρωτας της
σημάδι της
γέλιο και δάκρυ
ο γρίφος της
βιβλίο ανοιχτό
το ύφος της
η δύναμη της
το πάθος της
η εμπιστοσύνη
το λάθος της
καθόρισμένη
η φύση της
ν'αναπαράγει
τη λύση της
μαγεία κρυμμένη
στην ιστορία
φοβίες χαράξαν
αυτή την πορεία
ουράνιους Θεούς,
Πάπα και Μέκκα
λατρεύουν πολλοί
μα εγώ τη γυναίκα...
Καλόγερος
Το ποίημα που έγραψε πρόπερσι ο γιος μου ο μικρός. Το καμάρι μου! :)
Ακόμα κι αν δεν ήξερα τη σχέση σου με τον ποιητή είμαι σίγουρη πως θα αναγνώριζα το πρότυπό του. Δε φωτογραφίζει απλώς την πρώτη γυναίκα της ζωής του, αλλά την περιγράφει με τόση δύναμη. Κι όσο υποκειμενική κι αν είναι η άποψή του δεν παύει να ‘ναι ένας τρυφερός ύμνος στην ίδια τη ζωή. Ένα κίνδυνο μόνο αντιμετωπίζει τούτος ο ποιητής. Να συγκρίνει πάντα στη ζωή του τις γυναίκες με κείνη την πρώτη – πρότυπο. Εκτός αν έμαθες νωρίς τον ποιητή σου να βάζει τις τρεις λεξούλες στη σειρά:
ΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΓΥΝΑΙΚΑ - ΜΑΝΑ όπως τον έμαθες να προσθέτει δίπλα απ’ αυτές τα ρήματα
ΑΓΑΠΩ και ΣΕΒΟΜΑΙ.
Σ’ ευχαριστούμε ποιητή! Σε καμαρώνουμε! Τυχερές οι γυναίκες της ζωής σου.
Αγαπημένη Μαριάννα, να χαίρεσαι!
Μεγάλο θέμα ανοίγετε με την κατάσταση της σημερινής γυναίκας. Γιατί βεβαίως οι ξυλοδαρμένες γυναίκες του τρίτου κόσμου ή του μικροαστικού νοικοκυριού της Δύσης κάθε άλλο παρά ξέρουν τι ακριβώς τούς συμβαίνει. Όπως δεν ξέρουν και οι γκέι. Όπως δεν ξέρουν και οι λαοί. Εννοείται πως το πήδημα που όλες και όλοι υφίστανται έχει εξαντληθεί στο ΣΑΛΟ του Παζολίνι, ήδη από τη δεκαετία του εξήντα. All times classic...τι να προσθέσει κανείς;
Sταυρούλα
Να 'σαι καλά κοπέλα μου! :)
Είναι πολύ ευαίσθητο πλάσμα ο μικρός μου με πολλές καλλιτεχνικές κλίσεις, ζωγραφική, μουσική, φωτογραφία.
Μοιάζουμε πάρα πολύ και κάνουμε τρελή παρέα και με τα τρία. Τα καλοκαίρια που έχουμε απαρτία γίνεται χαμός.
Εν τέλει αν αξίζει κάτι σ' αυτή τη ζωή, τη δύσκολη είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
Αυτό που βλέπω σε 'σένα και τον Βασίλη και το καμαρώνω πολύ, εύχομαι να το διατηρήσουν και τα δικά μου παιδιά. ;)
flamencologio
Μια χαρά ξέρουν τι τους συμβαίνει Νίκο μου. Το κακό είναι πως δεν υπάρχει διαφυγή και λυτρωμός.
Πώς να γλιτώσουν οι κοπελιές την κλειτοριδεκτομή και την μπούργκα, πώς να σωθούν οι κόρες από βιαστές πατέρες κι αδερφούς, πώς να σωθούν οι βαλκάνιες από σύγχρονους δουλέμπορους νταβατζήδες κτλ;
Στην ίδια κατηγορία είναι και οι γκέι στις κοινωνίες που λιθοβολούν ακόμα ότι δεν θεωρούν αποδεκτό οι κανόνες τους, κοινωνικοί και κυρίως θρησκευτικοί. Και αν σκεφτεί κανείς πόσο φευγαλέο είναι το πέρασμά μας από τη ζωή, τότε είναι που τρελαίνεται, για το πόσο σύνθετη και άπιαστη έχουν καταντήσει την ευτυχία, ενώ είναι τόσο απλή...
Για το ΣΑΛΟ όμως συμφωνείς?
Απόλυτα. Στο Σαλό ο Παζολίνι προσπάθησε να εξοργίσει και να εξεγείρει, αλλά πόσοι το κατάλαβαν;
Για χρόνια είχε απαγορευτεί σε πολλές χώρες. Θυμάμαι Νίκο, το Σαλό το είχα δει πρώτη φορά κάπου στα 18 με τον πατέρα μου μαζί, έναν φανατικό σινεφίλ τύπο και είχα πάθει σοκ. Αν δεν μου το είχε εξηγήσει ο πατέρας μου τότε, δεν ξέρω αν θα είχα λάβει το μήνυμα της ταινίας. :)
Έτσι εξηγείται γιατί διέπλασες τέτοια προσωπικότητα.Εγώ με μαθητές μου μαζί θα κόλλαγα ακόμη και σήμερα να δω το ΣΑΛΟ! Πω πω πατέρας! Τυχερή γυναίκα!
Έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα,
γεμάτα όνειρα και ρομαντισμό.
Εσείς, οι μαμάδες ορκιζόσασταν ότι τα παιδιά που φέρατε στον κόσμο δεν θα περάσουν αυτά που περάσατε εσείς.
Εσείς, οι δασκάλες υποσχόσασταν ότι οι μαθητές σας θα γίνονταν οι καλύτεροι επιστήμονες με τη καλύτερη έως τότε μόρφωση, έτσι ώστε να αλλάξουν επιτέλους κάτι σ' αυτόν τον ρημαδιασμένο τόπο.
Εσείς, οι ερωμένες πιστεύατε ότι με τον γάμο θα χάλαγε η μαγεία του έρωτα γιατί δεν είχατε την ανάγκη της κοινωνίας, μιας και η κοινωνία είσαστε εσείς.
Εσείς, οι σύζυγοι πιστεύατε ότι η σχέση του είχε πάρει περιέλθει σε άλλη διάσταση.
Είστε όλες υπέροχες, έτοιμες να σας ερωτευτούν αυτοί που σας αξίζουν.
Απλά τα χρόνια πέρασαν και η μαγεία περάσανε.
Ο Ανδρέας πέθανε. Τα παιδιά μεγάλωσαν και τρέχουν για 700-800 ευρώ.
Οι ερωμένες γέρασαν κι έμειναν μονάχες, δίχως κανένας να τους νοιάζεται.
Οι δασκάλες δεν πληρώνονται πια όπως εχτές.
Οι σύζυγοι δε υφίστανται πια.
Η εξουσία έχει περάσει στα χέρια των συζύγων.
Κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί σας.
Δεν μπαίνει στον κόπο να επικοινωνήσει, να σας κοιτάξει στα μάτια με τρόπο.
Σας κοιτάει μόνο στα βυζιά και στον κώλο, αλλά και πάλι βαριέται να εμπνευστεί.
Θυμάμαι και' γω τα χρόνια εκείνα. Νομίζω πήγαινα Γυμνάσιο. Λίγο μετά την Αλλαγή. Η λέξη “ισότητα” κυριαρχούσε. Τα ρεπορτάζ της Φωτεινής Πιπιλή περί αυτού στην τότε εκπομπή της μετά τις ειδήσεις ήταν αμέτρητα. Οι συμμαθήτριές μου την πιπίλιζαν σαν καραμέλα και οι καθηγητές μου προσπαθούσαν να εξηγήσουν πράγματα που και οι ίδιοι πολλές φορές δεν πίστευαν.
flamencologio
Όντως τυχερή από αυτή την άποψη. Πολύ κουλτούρα ο πατήρ. Πολυτάλαντος και ιδιοφυής(δεν υπερβάλλω). Αλλά και με πολλά κολλήματα που με βασάνισαν. Με καταπίεσε αφόρητα. Η επωδός του «από σένα έχω άλλες απαιτήσεις» μου έφαγε τη ζωή. Κι ακόμα...
Κι επίσης όλα αυτά που έζησα παιδί και νέα, μου δημιούργησαν έναν μυθικό κόσμο, πλασματικό, όπου συνεχώς έπεφτα απ' τα σύννεφα τρώγωντας το ένα χαστούκι πίσω απ' τ' άλλο. ;)
The Hawk
Ναι, η Πιπιλή τότε, η Πολενάκη, ο Ζεβονικολάκης ήταν μπροστάρηδες και το «Πάνθεον» ήταν το αγαπημένο μας περιοδικό.
Μετά, η Πιπιλή μας απογοήτευσε με τις επιλογές της. :)))
θα ήθελα να σας αφιερώσω -για να θυμήσω σε μερικούς οτι υπάρχουν ακόμα μερικοί "ονειροπόλοι" που δεν κατεβάζουν αμάσητα οτι τους σερβίρουν τα Μ.Μ.Ε. !
ενα απόσπασμα απο την συλλογή μου που θα κυκλοφορήσει τις προσεχείς ημέρες (σε ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ) με τον τίτλο "ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ" η οποία είχα την τύχη (ΜΕΓΑΛΗ ΤΥΧΗ εν έτει 2010!)να αναγνωριστεί απο το κοινό και να μελοποιηθεί απο γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου...
(απόσπασμα απο το ποίημα ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ, ειδικά αφιερωμένο στην ανθρωπιστική οργάνωση "ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", η οποία είναι και αρωγός της προσπάθειας μου)
...έλα παρέα μας στα υπόγεια, στης Βηθλεέμ τα σκοτεινά,
να βάψουμε το κόκκινο στους τοίχους με λευκό,
να σβήσουμε κάθε ανάμνηση του πολέμου
απο τα μάτια των παιδιών,
με το σεντόνι που σε φάσκιωνα ειρήνη να τυλίξεις,
και τα μάτια σου στην άκρη τους δεμένη
να μην κρατάνε μια σταγόνα παράπονου
.....
να βλέπουνε τον κόσμο φωτεινό,
να χαίρουνται τα χρώματα απόψε και αύριο και πάντα!
γιατί είναι μάτια μικρού παιδιού
μάτια μικρού παιδιού...
......
είμαστε όλοι παιδιά του Ήλιου
και μιαν ημέρα οι νεκροί θα μας τιμήσουν,
στην άκρη κάποιου μύθου
ένα στιχάκι θα γράψουν και για εμάς
ο Όμηρος ίσως ή κάποιος μικρός Θεός,
.....
στην προβλήτα της Ιστορίας
θα δέσουμε και εμείς,
ας είναι να γίνει με ειρήνη…
ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΡΚΟΣ
Ευχαριστούμε για την αφιέρωση! Καλή επιτυχία στη νέα έκδοση του βιβλίου σου και να είναι καλοτάξιδη σαν την πρώτη! Πράγματι μεγάλη τύχη η αποδοχή του κόσμου, αλλά και η μελοποίηση των ποιημάτων σου.
Καλή συνέχεια!
Δημοσίευση σχολίου