Αρισμαροβιτσόβεργα και διαμαντένια πέτρα πως ήθελ' ανταμώσουμε το μάτι μου εξεπέτα...

Αρισμαροβιτσόβεργα

και διαμαντένια πέτρα

πως ήθελ' ανταμώσουμε

το μάτι μου εξεπέτα

επήρα πάλι τα στενά

κι έπεσα στο στενό σου

και σ' είδα και με σκλάβωσες

μ' ένα χαμόγελό σου

μ' ένα σου ναι κάνω ζωή

και μ' ένα σου όχι σβήνω

και μ' ένα σου χαμόγελο

παίρνω χαρές και δίνω

οψάργας πάλι ήμασταν

μέσα σ΄ονείρου τόπους

ω, το πάντερμο τ΄όνειρο

πως ξεγελά τσ' ανθρώπους

χωρίς να το καλοσκεφτώ

σ΄έβαλα στην καρδιά μου

μα επλήρωσά ντην ακριβά

την περιέργειά μου

φεγγάρι μου χαμήλωσε

φέγγε της να βαδίζει

και πως σου το παράγγειλα

δε θέλω να γνωρίζει

η κακομοίρα η μάνα μου

πάντα παράγγελνέ μου

της μαυρομάτας το στενό

μην το περνάς ιγιέ μου

δε μ΄ένοιαζε να 'μαι τυφλός

μα να κατέχω μόνο

πως θα βαστάς το χέρι μου

να περπατώ στο δρόμο

η μόνη απόδειξη πως ζω

είναι η αναπνοή μου

να την επάρεις ξέχασες 

πριν βγεις απ' τη ζωή μου

μην τα δειλιάς τα κύματα

όσο κι αν σε χτυπάνε

γιατί 'ναι προμηνύματα

πως η στεριά κοντά 'ναι

έχω κομμάτια την καρδιά

και στη γιορτή στα στέλνω

να τα ενώσεις και να δεις

το σ' αγαπώ γραμμένο

με μανιασμένα κύματα

αγάπη μου τα βάνω

και συ στην ίδια θάλασσα

κι ούτε ρωτάς τι κάνω

Θε μου και γιάντα γκρέμισες

τ' όνειρο πριν το ζήσω

που γκρέμιζα αλλά κι έπαιρνα

πέτρες για το χτίσω

τώρα που ζεις με τσι χαρές

δε με θυμάσαι εμένα

που είχα μια και έδινα

την ε-μισή σε 'σένα

‎* αρισμαρί= δεντρολίβανο, ροζμαρί