Είμαι ευγνώμων στη φαντασία: ένα ξίφος σε μοναχικά μάτια. Αλλά θα μου άρεσε να ήταν πιο ρεαλίστρια, ρεαλίστρια όπως ο Οκτώβρης, που αυτό που λέει στο δέρμα αυτό και νιώθει.

Η πραγματικότητα κάνει μια καλή συμφωνία για τη φαντασία

Είμαι ευγνώμων στη φαντασία,
φίλη δραστήρια που κλείνει
ξενοδοχείο σε κάποιο όνειρο.
Ξέρω ότι ψάχνει προσφορές, σημειώνει διευθύνσεις,
κανονίζει απ'το τηλέφωνο τις μέρες
και με καλεί να ταξιδέψω μακριά από μένα.

Χαίρομαι την πίστη της, αλλά είναι επίσης ώρα
οι επιθυμίες μου και τα όνειρά της
να ενωθούν επιτέλους σ' αυτή την πλατεία
τη γεμάτη από τον κόσμο και το φθινόπωρο,
και η πραγματικότητά μου
να μην είναι μια απόσταση, μια ερώτηση
του ξένου, ένα αντίο
τυλιγμένο με παλτά και νεκρά φύλλα.

Για παράδειγμα, εκείνη η Δευτέρα
της επιστροφής στην πόλη. Στην πλατφόρμα
ο θόρυβος ήταν η βροχή πάνω σ' ένα νεκρό πουλί.
Σκέφτηκα ότι τη συναντούσα,
ότι με είχε εξαπατήσει
πληροφορώντας με για το ωράριο και τη διάρκεια του ταξιδιού της
και επέστρεφε μαζί μου.
Αλλά δεν ήταν εκεί,
ανάμεσα στα μαύρα φτερά του καθημερινού ουρανού
και το σκεπτικό ρολόι της αίθουσας αναμονής.

Ούτε εκείνο το βράδυ
στην τηλεόραση. Το σπίτι καιγόταν
θολό όπως το φως μιας καταστροφής.
Φαινόταν να έρχεται μαζί με τ'ασθενοφόρα
λάμψη σιωπηλή
που περπατούσε σταθερά
ανάμεσα σε κορμιά ζωντανά
και τη χαλασμένη τάξη των στατιστικών.
Ήταν μόνο ένα λάθος.

Είμαι ευγνώμων
στη φαντασία: ένα ξίφος
σε μοναχικά μάτια.
Αλλά θα μου άρεσε να ήταν πιο ρεαλίστρια,
ρεαλίστρια όπως ο Οκτώβρης,
που αυτό που λέει στο δέρμα αυτό και νιώθει.
Να περνούσαν τα ταξίδια της κοντά στην πόλη
και ίσως να άλλαζε
τα ξενοδοχεία του νότου με το σπίτι μας.


Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη