Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Günter Grass: Η ντροπή της Ευρώπης


Η ντροπή της Ευρώπης
Günter Grass

Κοντά στο χάος, γιατί δεν ανταποκρίθηκες στην αγορά,
Είσαι μακριά από τη χώρα που σου δάνεισε το λίκνο.

Ό,τι με τη ψυχή έψαχνες και πίστευες πως βρήκες,
Το πετάς λοιπόν, το κατατάσσεις στη τιμή παλιοσίδερων.

Ως οφειλέτης γυμνός εκτίθεται στη χλεύη, υποφέρει μια χώρα,
Στην οποία συνήθιζες να λες πως  χρωστάς ευγνωμοσύνη.

Στην φτώχεια καταδικασμένη χώρα που ο θησαυρός της,
Φροντισμένος κοσμεί μουσεία: λάφυρα από σένα φρουρούμενα.

Αυτοί που με την ένοπλη βία κατέλαβαν την ευλογημένη με νησιά χώρα,
Είχαν μαζί με τη στολή στο γυλιό τους τον Χέντερλιν.

Χώρα που διόλου δεν ανέχεσαι, ανέχτηκες όμως κάποτε
τους συνταγματάρχες της ως συμμάχους.

Χώρα αποστερημένη από το δίκαιο, που αυτός που με την εξουσία 
νομίζει ότι μπορεί να αποδίδει δίκαιο,
Σφίγγει και σφίγγει όλο και πιο στενά το ζωνάρι.

Σε πείσμα σου μαυροφορεί η Αντιγόνη και ο λαός σε όλη τη χώρα
είναι ντυμένος  στο πένθος, της χώρας που σε φιλοξένησε.

Εκτός της χώρας όμως φερέρωνα όμοια με αυτά του Κροίσου 
αποθήκευσαν στα θησαυροφυλάκιά σου ό,τι χρυσάφι λάμπει.

Μέθυσε επιτέλους, μέθυσε! Κραυγάζουν στους επιτρόπους οι χειροκροτητές,
Αλλά ο Σωκράτης σου δίνει πίσω οργισμένος το κύπελλο γεμάτο μέχρι πάνω.

Εν χορώ θα καταριούνται οι θεοί ότι είναι δικό σου,
Αφού η θέλησή σου απαιτεί να απαλλοτριώσεις τον Όλυμπό τους.

Χωρίς πνεύμα θα μαραζώσεις, χωρίς τη χώρα που το
πνεύμα της σε επινόησε, Ευρώπη.

Μετάφραση: Σκεύος Παπαϊωάννου,  Κοσμήτορας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης

*Πίνακας: Terry Collett
Πηγή πίνακα: desertpeace


Read more!

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Πάρε τα πρέπει σου αγκαλιά φύγε μη χάνεις ώρα εγώ τα θέλω μου αγαπώ κι ας με πονούνε τώρα





Ύπνο δε βρίχνω κάθε αργά* η κλίνη μου με λιώνει
κι ήρθα να γίνω αγάπη μου του κήπου σου τ' αηδόνι

Θε μου και κάμε μια φορά τσ' αγάπης να ξεχάσω
να πέσω ν' αποκοιμηθώ τον ύπνο να χορτάσω

Κομμάτιασέ μου την καρδιά δε σου παραπονούμαι
και τα κομμάτια θα γενούν καρδιές να σ' αγαπούνε.

Κομμάτια να με κάνουνε για τη δικιά σου αγάπη
θα ζήσει και θα σ' αγαπά το κάθε μου κομμάτι

Κομμάτια να γενεί η καρδιά χιλιάδες να σκορπίσει
κάθε κομμάτι θα γενεί καρδιά να σ' αγαπήσει

Εσύ δεν πρέπει ν' αγαπάς γιατί καρδιά δεν έχεις
σαν πεταλούδα τσ' Άνοιξης όπου σ' αρέσει τρέχεις

Θα τηνε βγάλω να βάλω μαύρο βράχο
για να μπορώ κι εγώ καρδιά σαν τη δικιά σου νά 'χω

Για σένα κάνω όνειρα, όνειρα ας μη γίνουν
με φτάνει που προσπάθησα όνειρα να μη μείνουν

Πάρε τα πρέπει σου αγκαλιά φύγε μη χάνεις ώρα
εγώ τα θέλω μου αγαπώ κι ας με πονούνε τώρα
*αργά=νύχτα


Read more!

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Ένας Ισπανός, ο Joaquin Carbonell, τραγουδά για τον Δημήτρη Χριστούλα.

"Έμαθα για τη θυσία του Δημήτρη Χριστούλα και συγκινήθηκα. Μια ασυνήθιστη πράξη σ' αυτούς τους καιρούς, μια άσκηση βίας κόντρα στην κατάχρηση. Έγραψα ένα άρθρο για την εφημερίδα. Κυκλοφόρησε την Παρασκευή. Συνειδητοποίησα ότι εκεί υπήρχε ένα τραγούδι, με το ίδιο πνεύμα που κάναμε τραγούδια στα χρόνια του '70. Ένα τραγούδι διαμαρτυρίας. Το έγραψα το Σάββατο. Την Κυριακή στις 8 Απρίλη το μελοποίησα. Τη Δευτέρα, στις 9 το ηχογραφήσαμε στην Chueca με τον Granbob. Υποτυπωδώς. Απ' τα σπλάχνα. Αυτό είναι ό,τι βγήκε. Για να θυμούνται εκείνοι που κατανοούν ότι για ν' αναπνεύσεις χρειάζεται οξυγόνο και αξιοπρέπεια. Όπως ο Δημήτρης ". 
Joaquin Carbonell. Σαραγόσα, 9 Απριλίου, 2012 


Τραγούδι για τον Δημήτρη

Καταφύγιο περιστεριών 
βιολετί πινελιά από φως
το ελληνικό πρωινό ένιωσε να πετάει 
γαλήνιο το τζιτζίκι 
έκπληκτο κάτω από το τραπεζομάντιλο 
που φύλαγε ένα φτηνό πρωινό 
Η συκιά κοίταξε την πηγή 
και ανάβλυσε φως μελιού
Είναι οκτώ και οι θεοί δεν υπάρχουν πια 
Ο Δημήτρης είναι λεπτός 
Ένας ηλικωμένος από χαρτί 
Μια φωνή που κραυγάζει στον κόσμο χωρίς να φωνάζει 
Κάποιες φορές η μοίρα μάς σπρώχνει στο τέλος 
σπάζοντας τις πινακίδες της στάθμευσης 
Ένας πυροβολισμός δεν είναι ένας θόρυβος 
είναι όπως ένας καθεδρικός
που εξαφανίζεται μεσ' στην κρυστάλλινη ομίχλη 
Ο Δημήτρης ψάχνει το δέντρο 
Και το Σύνταγμα είναι ο τόπος 
απέναντι απ' το Εθνικό Κοινοβούλιο 
κρατά σφιχτά ένα όπλο 
με μια κίνηση τόσο άγρια
που δεν προκαλεί την προσοχή του προσωπικού
"Δεν θέλω την ελεημοσύνη σας 
Σήμερα εγκαταλείπομαι χωρίς μάχη 
Δε θα ψάξω για φαγητό σε καμιά αυλή" 
Κλείνουν οι ουρανοί 
Κι η γη πάει να θρηνήσει 
Ήταν Απρίλης σε κάθε σημείο του ορίζοντα 
Μερικές φορές η μοίρα μάς σπρώχνει στο τέλος 
σπάζοντας τις πινακίδες της στάθμευσης 
Ένας πυροβολισμός δεν είναι ένας θόρυβος 
είναι όπως ένας καθεδρικός
που εξαφανίζεται μεσ' στην κρυστάλλινη ομίχλη 
Κάποιες φορές η μοίρα μάς σπρώχνει στο τέλος 
σπάζοντας τις πινακίδες της στάθμευσης
Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Gerry Rice 
ομολόγησε πως ήταν έτοιμος να κλάψει

Joaquin Carbonell
Μετ.Μαριάννα Τζανάκη


Read more!

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά.

Η μητέρα μου στην εκκλησία

Άλλαξε τη μπόλια* της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε 
να πάει στην εκκλησία. 
Καθαρή σαν αστέρι, 
παρόλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα 
σκαλοπάτια κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου 
και τις άσπρες πορτοκαλιές. Δεν ξέρει η μητέρα μου 
τι είναι ο ήλιος. Τον φαντάζεται αγάπη 
που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου.


Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες, 
δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα. 
Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά. 
Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό 
κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά. 
Δεν ξέρει πώς γίνεται. Γύρω της όλα 
φαίνονται φρέσκα, δείχνουν αλλιώς.

* (η) μπόλια: γυναικείο μαντίλι για το κεφάλι

Νικηφόρος Βρεττάκος


Read more!

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Γεραπετρίτικος σκοπός του Αλή... Βαγγέλης Βαρδάκης

Δύσκολη νύχτα απόψε... όπως κάθε παραμονή ξαστεριάς και το φεγγάρι την κάνει πιο δύσκολη. Καταφεύγω στον αγαπημένο μου βιολάτορα Βαγγέλη Βαρδάκη που εδώ παίζει μια παλιά μελωδία Γεραπετρίτικη, σύνθεση του Αλή Σουμάνη, μεγάλου βιολάτορα του 19ου-20ου αιώνα... Καλό βόλι εχθροί και φίλοι! Είθε να έχουμε εμείς χαρές αύριο... :)


Read more!