Ύπνο δε βρίχνω κάθε αργά* η κλίνη μου με λιώνει
κι ήρθα να γίνω αγάπη μου του κήπου σου τ' αηδόνι
Θε μου και κάμε μια φορά τσ' αγάπης να ξεχάσω
να πέσω ν' αποκοιμηθώ τον ύπνο να χορτάσω
Κομμάτιασέ μου την καρδιά δε σου παραπονούμαι
και τα κομμάτια θα γενούν καρδιές να σ' αγαπούνε.
Κομμάτια να με κάνουνε για τη δικιά σου αγάπη
θα ζήσει και θα σ' αγαπά το κάθε μου κομμάτι
Κομμάτια να γενεί η καρδιά χιλιάδες να σκορπίσει
κάθε κομμάτι θα γενεί καρδιά να σ' αγαπήσει
Εσύ δεν πρέπει ν' αγαπάς γιατί καρδιά δεν έχεις
σαν πεταλούδα τσ' Άνοιξης όπου σ' αρέσει τρέχεις
Θα τηνε βγάλω να βάλω μαύρο βράχο
για να μπορώ κι εγώ καρδιά σαν τη δικιά σου νά 'χω
Για σένα κάνω όνειρα, όνειρα ας μη γίνουν
με φτάνει που προσπάθησα όνειρα να μη μείνουν
Πάρε τα πρέπει σου αγκαλιά φύγε μη χάνεις ώρα
εγώ τα θέλω μου αγαπώ κι ας με πονούνε τώρα
2 σχόλια:
Πολύ καλό...
«να μην προδίδεις την επιθυμία σου»
κι ας μένεις μόνος
Αθάνατοι λαϊκοί μελωδοί! Τα όνειρα δεν πρέπει να προδίδονται ποτέ!Στο ταξίδι τους ως την πραγματικότητα πάντα αλλάζουν αλλά αξίζει η διαδρομή!
Δημοσίευση σχολίου