Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Κι αυτή την ειρήνη του απογέματος που θησαυρίζει τις σιωπές...




Χωριά του Νότου

Έχεις δει το φως που δίνει όλος ο ασβέστης του χωριού μου;
Έχεις δει να λάμπει το λευκό
πάνω στον φωτεινό τοίχο
ενώ η ζέστη λιποθυμά
το γεράνι στη γλάστρα του;

Παρατήρησες πώς μυρίζουν οι αυλές με τις λεμονιές,
με τους λεμονανθούς τους
που βγαίνοντας μέσα απ' τα φύλλα,
σκορπίζουν μόνοι
σ' ολόκληρη την αυλή το άρωμά τους;

Κι αυτή την ειρήνη του απογέματος που θησαυρίζει τις σιωπές,
που με την άφιξη της σιέστας
όλος ο κόσμος κοιμάται;
Ούτε το καμπαναριό της εκκλησιάς
χτυπά τούτες τις στιγμές!

Το κεντρικό μονοπάτι, η πλατεία του Δημαρχείου,
ένα φαρμακείο στη γωνία, ένα παγκάκι με ηλικιωμένους,
και στις γιορτές των πολιούχων να εγκαινιάζονται
τα καινούργια ρούχα.
Όλα αυτά και πολύ περισσότερα, πολύ περισσότερα από αυτά!
Εκεί στη μέση τα έχεις, ανάμεσα σε θάμνους δεντρολίβανου·
φυτό που κατακλύζεται από λουλούδια λευκά στο χρόνο
ελαιόδεντρο που λικνίζεται η ελιά του με τον άνεμο.
Εκεί που στα χαντάκια του φυτέματος πετάγονται μπουμπούκια
και τη νύχτα σε σκεπάζουν τ' αστέρια απ' το στερέωμα...
Στη μέση ενός πράσινου κάμπου...
Βρίσκεται σπαρμένο το χωριό μου!

Maria Ángeles Asensio 
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Foto via Yo quiero a Andalucía

2 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Και το δικό μου! Της ψυχής τουλάχιστον! Σε ευχαριστώ για το όμορφο ποίημα!

μαριάννα είπε...

Δικά μου τα ευχαριστώ για όσα μοιραζόμαστε! Πόσα σου χρωστάμε... ατέλειωτος ο κατάλογος του χρέους! :)