...βγαίνει το χρυσάφι καμωμένο εσύ απ' τα δυο σου μάτια που είναι η γαλήνη μου, η πίστη μου, ο ήλιος μου: ζωή μου!

Το χρώμα της ψυχής σου

Ποτάμια που φεύγουν (1951-1954)

Ενώ σε φιλώ, μας χαϊδεύει το θρόισμα
του δέντρου που λικνίζει στον ήλιο το χρυσάφι
που ο ήλιος του δίνει δύοντας, φευγαλέος θησαυρός
του δέντρου που είναι το δέντρο του έρωτά μου.

Δεν είναι λάμψη, δεν είναι φλόγα, δεν είναι ύψος
αυτό που παίρνω από σένα, αυτό που λατρεύω,
με το φως που φεύγει· είναι το χρυσάφι, το χρυσάφι,
είναι το χρυσάφι καμωμένο σκιά: το χρώμα σου.

Το χρώμα της ψυχής σου· γιατί τα μάτια σου
είναι φτιαγμένα απ' αυτήν, και στο μέτρο
που ο ήλιος αλλάζει τα χρυσάφια του με τις πορφύρες του
κι εσύ απομένεις χλωμή κι εξουθενωμένη,
βγαίνει το χρυσάφι καμωμένο εσύ απ' τα δυο σου μάτια
που είναι η γαλήνη μου, η πίστη μου, ο ήλιος μου: ζωή μου!

Juan Ramón Jiménez
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Via Granada en Fotos (Amalia J. Catena)