Θεέ μου, ας υπήρχες, για να 'βαζες το χεράκι σου να βρει η κόρη μου έναν τέτοιο πατέρα για τα παιδιά της...

Να φτάνεις αργά το βράδι και να σε περιμένει με την μεγαλύτερη αγκαλιά του κόσμου, να είσαι λιώμα στην κούραση αλλά να μη θες να σταματήσεις να την ακούς ως τις τρεις τα ξημερώματα, έστω κι αν χρειαστείς να ράψεις με πετονιά τα βλέφαρά σου για να μείνουν ανοιχτά. Να βγαίνεις νωρίς το πρωί, όσο ακόμη κοιμάται, να πηγαίνεις στο μάρκετ, στο φούρνο, να της ξαναγεμίζεις τα ράφια στα ντουλάπια, στο ψυγείο, στο μπάνιο. Με πράγματα μικρά, χρήσιμα και άχρηστα. Να την ξυπνάς λίγο πριν τις δέκα με μια κούπα απ' τον αγαπημένο της καφέ-γεύση καραμέλα, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν αυτή- και να την περιμένεις (μισόν αιώνα) να πλυθεί, και να 'ρθει να χουχουλιάσει στον καναπέ δίπλα σου.Να την περιμένεις μετά να διαλέξει ρούχα και παπούτσια για να βγείτε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα.Να την κοιτάζουν και να θυμώνεις, πρέπει να το συνηθίσεις αλλά χρειάζεται προπόνηση ακόμη. Να λέτε, να λέτε και τελειωμό να μην έχουν τα λόγια, ενώ τόσα χρόνια πέρασαν με πέντε κουβέντες -και ενάμιση καυγά- κάθε μέρα. Να την παίρνεις αγκαλιά και να την κοιτάζεις -έστω μέσα από μαύρα γυαλιά- όσο πιο μέσα στα μάτια γίνεται.Μεσημέρι φαγητό οι δυο σας με μια κάρλσμπεργκ -κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν αυτή- μοιρασμένη στα δυο. Το πιάτα σχεδόν ανέγγιχτα, όταν μιλάς ασταμάτητα δεν μένει ώρα να φας. Στις τρεις παρά την αφήνεις έξω απ' την σχολή, την φιλάς, της χαιδεύεις τα μαλλιά, σε μαλώνει λίγο (μισή ώρα έκανε να βάλει τις τρίχες σε σειρά), την βλέπεις να απομακρύνεται και οι από πίσω κορνάρουν αλλά δεν δίνεις δεκάρα, ας περάσουν από πάνω, θα περιμένεις εκεί μέχρι να χαθεί στο βάθος. Μετά μπορείς να ξεκινήσεις. Σε όλη τη διαδρομή το αυτοκίνητο μυρίζει το άρωμά της. Ο ουρανός δεν έχει ούτε μισό σύννεφο αλλά σε δυο-τρία σημεία ψιχαλίζει λίγο, από χαρά, από περηφάνεια, από "μεγάλωσαν γαμώτο". Υαλοκαθαριστήρες για μάτια όμως δεν έχουν -ακόμη- βγει. Κανείς δεν είναι τέλειος..

ΚΑΠΑ ΚΑΠΑ ΜΟΙΡΗΣ