...θα φοράει τη δικιά σου κολόνια και θα φιλάει όπως φιλάς εσύ...

- Πόθο μ' αγαπάθ;

- Ουουουου... ωθ τον ουρανό κι ακόμα πιο πολύ!

- Και θα μ' αγαπάθ για πάντα;

- Για πάντα! Θτ' ορκίδομαι θτο βρακί που φοράω και θτα κοτθιδάκια θου!

Αααααχ! Κάπως έτσι μασάμε όλες μας...

Σου 'φερνα στρείδια απ' το ασπρονήσι,

σου 'φτιαχνα τσάι γιασεμιού,

Μα σένα σε είχανε συνηθίσει

σε φασολάδες και τουρλού.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου,

στην κάμαρα μου την παιδική,

μήπως βρω το χρυσό πρίγκιπα μου,

που τον ψάχνω για μια ζωή.

Πρόσεχες πάντα στα πλακάκια

κάθε σκουπίδι και λεκέ,

και είχα στο βάζο λουλουδάκια

που δεν τα πρόσεξες ποτέ.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου,

στην κάμαρα μου την παιδική,

μήπως βρω το χρυσό πρίγκιπα μου,

που τον ψάχνω για μια ζωή.

Μια ευκαιρία τελευταία,

που είχε απομείνει πια για μας,

κι αυτή την έχασες μοιραία,

για να μη χάσεις ένα ματς.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου,

στην κάμαρα μου την παιδική,

μήπως βρω το χρυσό πρίγκιπα μου,

που τον ψάχνω για μια ζωή.

Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια,

ο πρίγκιπας μου θα 'ναι εκεί,

θα φοράει τη δικιά σου κολόνια

και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ!

Τσάι γιασεμιού, τραγουδούσε η Αρλέτα

κι έγραφε στίχους η Μαριανίνα η Κριεζή και μουσική ο Λάκης ο Παπαδόπουλος...

Κι εμείς κάναμε όνειρα... να φιλάει όπως φιλάς εσύ...