Η καλή φίλη ange-ta, μου έκανε την τιμή να με προσκαλέσει στο παιχνίδι των εφτά ταινιών. Ως τρελή κινηματογραφόφιλη το χάρηκα. Διάβασα και τις δικές της επιλογές και πολλών άλλων και απόλαυσα και καμάρωσα την υψηλή ποιότητα και γνώση των Ελλήνων σινεφίλ. Όπου με τις περισσότερες επιλογές, εκτός ελαχίστων, συμφωνώ απολύτως. Τις αγαπημένες της ange-ta, τις έχω δει όλες και συμφωνώ κι επαυξάνω εκτός από τη συμπαραγωγή του Φασμπίντερ και των άλλων, Deutschland im Herbst (Η Γερμανία τον Φθινόπωρο).
Όμως προσπαθώντας να βγάλω 7 ταινίες, στάθηκε αδύνατον. Δεν γίνεται σκεφτόμουν να αφήσω έξω αυτήν ή την άλλη ή την άλλη. Αγχώθηκα. Πώς να διαλέξω; Έτσι αποφάσισα αφού με βασάνισε η σκέψη 2 μέρες, να κάνω ένα διαχωρισμό των ταινιών ανάλογα με τη χώρα προέλευσης και να βάζω 7 ταινίες από την κάθε χώρα... Τώρα πόσες θα βγουν δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η πολύ νοσταλγική αναδρομή στις μαγικές στιγμές που μας έχει χαρίσει ο κινηματογράφος. Και είναι τόσες πολλές που δε θα χωρούσαν στο παρόν μπλογκ και φυσικά θα αδικηθούν πολλοί δημιουργοί. Όμως για να μην είμαι εκτός των όρων του παιχνιδιού θα γράψω 7 ξένες και 7 ελληνικές, έτσι αμέσως χωρίς να το πολυσκεφτώ γιατί θα με φρενάρει η όποια σκέψη.
Ελληνικές
1. Τα κίτρινα γάντια του Αλέκου Σακελλάριου
2. Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων του Δήμου Αβδελιώδη
3. Η χαρτοπαίχτρα Αλέκου Σακελλάριου
4. Ο Βυσσινόκηπος Του Μιχάλη Κακογιάννη
5. Peppermint του Κώστα Καπάκα
6. To δέντρο που πληγώναμε του Δήμου Αβδελιώδη
7. Μάθε παιδί μου γράμματα του Θόδωρου Μαραγκού
και άπειρες ακόμα εκλεκτές ταινίες του πραγματικά καλού ελληνικού κινηματογράφου που τον λατρεύω και τον εκτιμώ.
Ξένες
1. Αντρέι Ρουμπλιόφ του Ταρκόφσκι
2. Θωρηκτό Ποτέμκιν του Σεργκέι Αϊζενστάιν
3. Δόκτωρ Ζιβάγκο του Νταίηβιντ Λιν
4. Φλόγες πάνω απ' το Σαντιάγο του Έλβιο Σότο
5. Το πέτρινο λουλούδι του Αλεξάντρ Πτούσκο
6. Αβάνα του Σίντνεϋ Πόλλακ
7. Η βροχή του Μαντζίντ Ματζιντί
Αισθάνομαι φριχτά ένοχη που έχω αφήσει εκατοντάδες υπέροχες ταινίες απ' έξω, ίσως και παραπάνω από εκατοντάδες. Το 7 είναι ασήμαντο νούμερο για να καλύψει τους σινεφίλ. Και μόνο οι ταινίες που είναι στο τοπ 10 των κριτικών, σκηνοθετών και του κόσμου υπερκαλύπτουν το ζητούμενο νούμερο. Ας είναι. Για να μη νιώθω τύψεις θα αναφερθώ στις αγαπημένες ταινίες εκτός παιχνιδιού.
Προτείνω να παίξουν οι :
1. weaver
2. sigmataf
3. monk
4. olga
5. laura
6. thehawk
7. Theopoula
.png)
.jpg)
10 σχόλια:
Καλά μ εσκισες!
Το πέτρινο λουλούδι, χρόνια το έβλεπα στον ύπνο από τότε που το είδα. Υπέροχο παραμύθι.
μπράβο σου!
Το Δρ. ζιβάγκο, δεν μου πολυάρεσε. Δεν μ αρέσει ο πως τον λένε.
Η βροχή, δεν το ξέρω, θα ψάξω να το βρώ.
Από τα ελληνικά, έχω μεγάλη άγνοια ως φαίνεται. Βλέπεις έχω προκατάλειψη. Δεν τον μπορώ.
Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων του Δήμου Αβδελιώδη,
Peppermint του Κώστα Καπάκα
To δέντρο που πληγώναμε του Δήμου Αβδελιώδη
Δεν τα ξέρω.
το τελευταίο:
5 χρόνια στο δημοτικό
5 χρόνια στο γυμνάσιο,
πολύ καλή!
φιλιά και καλό βράδυ.
χιονίζει στην Schweiz?
Καλάαα... και πόσα δεν έχουμε να πούμε! Το πέτρινο λουλούδι το είχα δει μικρή σε σινεμά θερινό που είχε ανοίξει ο πατέρας μου στο Φάληρο, πίσω από το Πλανητάριο, όταν ακόμα στο Φάληρο υπήρχαν οικόπεδα... από τρέλα που είχε κι εκείνος με το σινεμά. Εκεί είχα δει ταινίες μοναδικές. Ένα από τα αξέχαστα, ήταν και το πέτρινο λουλούδι που θα γράψω αναλυτικά γι αυτό σε λίγο.
Περιττό να σου πω ότι τρελαίνομαι για κλασικά παραμύθια, μαγικά δοσμένα από μπαλέτα και ορχήστρες που παίζουν κομμάτια σαν αυτό! Δε ξέρω αν θυμάσαι, είναι Προκόπιεφ η μουσική. Και υπάρχει σε καταπληκρικές εκτελέσεις σε όλον τον κόσμο.
Τον Ομάρ Σαρίφ της εποχής εκείνης τον πάω, αλλά τρελαίνομαι για όλα τα υπόλοιπα της ταινίας. Λατρεύω τον Πάστερνακ, τον Στάιγκερ που έκανε τον πατριό της Λάρα,της Τζούλι Κρίστυ και την απίστευτη μεγάλη ΚΥΡΙΑ την Τζέρλαντιν Τσάπλιν, που έκανε την αρχοντογυναίκα την Τόνια! Ρόλος απίστευτος και των δυο γυναικών... και φυσικά τη μουσικάρα του Μωρίς Ζαρ!Η βροχή είναι ένα φιλμ ιρανικό που είναι κυριολεκτικά ποίημα. Το είχα δει πριν κανα δυο χρόνια στο Έμπασσυ αμέσως μετά την ανακαίνισή του και ήταν από τις απολαυστικότερες βραδιές μου στο σινεμά. Κάθε πλάνο και ποίημα...
Κάθε σκηνή και ύμνος στη ζωή, στην αληθινή αγάπη, στη φιλία, στην αυτοθυσία, αξίες ζωής και αισθήματα ξεχασμένα που σε κάνουν να χαμογελάς και να βουρκώνεις.
Τα ελληνικά που δεν ξέρεις, σου συνιστώ να τα δεις σε DVD, δε θα χάσεις. Φοβερά τρυφερά, ανθρώπινα, γλυκά. Τον λατρεύω τον Αβδελιώδη!Του Καπάκα μια γλύκα, με άγγιξε η αναδρομή στο παρελθόν τους και τα χάλια του παρόντος τους, καθώς και η αισιοδοξία του μέλλοντός τους.
Το Μάθε παιδί μου γράμματα το θεωρώ σκηνοθετικά και από επιλογή καστ,από τα πιο επιτυχημένα ελληνικά φιλμ. Η επιλογή που έκανα δεν ήταν τα καλύτερα μου!Ήταν ελάχιστα από τα καλύτερά μου... :)
Αν χιονίζει λες; Με εξώπλατα κατακολοκαιρινά είναι όλες τα πρωινά έξω.Φορούσα ένα λεπτό πουκάμισο και έβγαλα την μπέμπελη. Τρελάθηκε ΚΑΙ ο καιρός φιλενάδα...
Φιλάκια πολλά! Καλό βράδυ και σε σένα!
Το πέτρινο λουλούδι το θυμάμαι, τότε που έβλεπα κάθε ρώσικο φιλμ για να κάνω πράκτις. Την βροχή (baran) δεν μπόρεσα να τη χώσω στα 7, όπως και τη σιωπή, το ιρανικό, όχι του Bergman, του οποίου την έβδομη σφραγίδα ήθελα να χώσω πάρα πολύ. Λατρεύω κι εγώ τον ασιατικό σινεμά, και απεχθάνομαι τον αγγλοσαξωνικό. Τα όσκαρ είναι για να χαλαρώνεις. Θα χαρακτήριζα συλλήβδην τον αγγλοσαξωνικό κινηματογράφο ως παρακινηματογράφο, κατά το παραλογοτεχνία. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Θα αναφέρω μόνο τον Woody Allen, που μου αρέσει πάρα πολύ.
Συμφωνούμε απόλυτα στο ασιατικό σινεμά. Η ευαισθησία εκεί είναι άλλη. Ένα στοιχείο που άγαπώ πολύ και το θαυμάζω αφάνταστα είναι η υπομονή τους, η επιμονή τους και μια ικανότητα καταπληκτική να συγκρατούν τα αισθήματά τους και να τα δείχνουν με χαμηλωμένο βλέμμα ή με σιωπές.Θεωρώ ότι ο δυτικός πολιτισμός σε αυτό υπολείπεται. Αν και δεν μπορώ να παραβλέψω μεγάλες παραγωγές από τη Δύση που έγραψαν πραγματικά υπέροχες σελίδες στην ιστορία του κινηματογράφου, έχω την αίσθηση ότι η ευαισθησία είναι διαφορετική, πιο ρηχή.Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω... Πάντως χαίρομαι που γνωριζόμαστε και μπορούμε να μοιραζόμαστε τη χαρά της ανταλλαγής πληροφοριών. Αλήθεια πράκτις πού έκανες; Είσαι ηθοποιός;
Ρε παιδί μου έχω μια απορία...Γιατί όσους προτείνω εγώ δεν παίζουνε; Τί διάολο... Πώς τραβάει έτσι ο οργανισμός μου όλα τα αστροπελέκια; :)
ΝΤΟΛΤΣΕ ΒΙΤΑ - Φ. ΦΕΛΛΙΝΙ
Αξιομνημόνευτη
Μ.Μαστρογιάνι - μοναδική ερμηνεία , η καλύτερή του ίσως
@ Προς Ανώνυμο
Η καλύτερή του όχι. Η καλύτερή του το 8 1/2. Δεν το λέω μόνο εγώ, το λέει κι ο Τρυφώ που είπε ότι είναι η ταινία που κάθε σκηνοθέτης ονειρεύεται να κάνει και που θα έπρεπε να μάθει απ' έξω κι ανακατωτά. Το είπαν και οι σκηνοθέτες και οι κριτικοί και το κοινό, που την τοποθέτησαν στη μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες του κόσμου. Βλέπετε φίλε Ανώνυμε, πρόκειται για μια ιστορία ενός ανθρώπου σε υπαρξιακή κρίση, αλλά και ενός σκηνοθέτη που η έμπνευση τον έχει εγκαταλείψει...
Ενώ η Dolce Vita ήταν μια ταινία που έγινε μύθος δεν αντιλέγω, κάνοντας τον κόσμο ολόκληρο να φαντάζεται και να ταυτίζει τη Ρώμη και τη Via Venetο με το ξεφάντωμα και την κραιπάλη και την έκφραση Dolce Vita, κάτι που απέχει μακράν από την πραγματικότητα, αφού και ο ίδιος ο Φελίνι είχε πει το φοβερό:
«Έχω πει πάντα, πως η Pώμη της Dolce Vita ήταν μια εσωτερική πόλη και ότι ο τίτλος της ταινίας σε καμμιά περίπτωση δεν είχε μια σημασία μοραλιστική ή υβριστική. Παρ' όλα αυτά, η ζωή είχε μια βαθειά, αναμφισβήτητη γλύκα. Δεν με απασχόλησε υπερβολικά η μισαλλοδοξία, η απόρριψη ή η οργή. H Via Veneto; Ποτέ δεν πήγα εκεί Ξέρω ότι η Dolce Vita έγινε ένα φαινόμενο που ξεπέρασε τα όρια της ίδιας της ταινίας - πιθανά ίσως, από την πλευρά της κοινωνικής συμπεριφοράς, καθώς επίσης και όσον αφορά την καινοτομία της.»F.F.
Φυσικά ο Μαρτσέλο ήταν πολύ καλός στη Ντόλτσε Βίτα αλλά στο 8 1/2 ήταν εκπληκτικός! Το έχετε δει;
Τις έχω δεί όλες σχεδόν τις ταινίες του Φελλίνι - και το Οχτώμισι , το Δρόμο(a stranda) , ,Οι νύχτες της Καμπίρια ,Σατυρικό , Άμαρκοντ κλπ . Ξεχώρισα το Ντολτσε βίτα για την διεισδυτική και κριτική ματιά σ' έναν κόσμο φαινομενικά προικισμένο - με πλούτο , καλλιέργεια , μόρφωση , ευγένεια και συνάμα τόσο κενό εωτερικά που αυτό το κενό τον οδηγεί στην ενδοαπόρριψη . Αν ξαναδείς το φίλμ πρόσεξε την τελευταία σκηνή με την οποία κλείνει η ταινία . Είναι το απόφθεγμα της ταινίας - μία από τις εκφραστικότερες σκηνές του κινηματογράφου .
Ο Φελλίνι υπήρξε ένα σπουδαίος ποιητής και αναλυτής της ανθρώπινης ψηχής , όπως , επίσης και οι υπόλοιποι δύο Ιταλοί νεορεαλιστές : Λουκίνο Βισκόντιο ("Ο Ρόκκο και τ' αδέλφια του"-έπαιξε η Κατίνα Παξινού και ο Σπύρος Φωκάς δίπλα στο νεότατο Αλαίν Ντελόν) και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι ( τριλογία :"Η περιπέτεια","Η νύχτα","Η έκλειψη") .
Μιά τριάδα που μπορεί να γίνει πεντάδα αν προσθέσουμε τον Βιτόριο ντε Σίκκα ("Κλέφτης ποδηλάτων") και τον Πιερ Πάολο Παζολίνι ("Μάμα Ρόμα" με την εκπληκτική Άννα Μανιάνι , "Ακατόνε") και φυσικά τον προποπάτορα όλων αυτών : Ρομπέρτο Ροσσελίνι ("Ρώμη ανοχύρωτη πόλη") .
Ενημερωμένο πολύ σας βρίσκω κινηματογραφικά, Ανώνυμε. Γράφετε τουλάχιστον κάπου τις εμπειρίες σας; Καλό είναι να τις διαβάζουμε... :)
Δε θα το έλεγα ίσως ,
απλά οι Ιταλοί νεορεαλιστές άσκησαν τεράστια επιρροή στους κατοπινούς σκηνοθέτες που ακόμη και σήμερα είναι εμφανής - ιδιαίτερα στην Ελλάδα , τόσο ο Αγγελόπουλος όσο και ο Π.Βούλγαρης είχαν δανεισθεί αρκετά στοιχεία αυτού του στύλ .
Και το πιό σημαντικό είναι ότι ο Φελλίνι και οι λοιποί ανέδειξαν μιά σειρά από πολύ σπουδαίους ηθοποιούς - όπως ο Αλ.Ντελόν ,Μαρ. Μαστρογιάννι , Συλβάνα Μαγκάνο, Τζ. Τζιανίνι , Κλ.Καρντινάλε - που είχαν στάθηκαν πολύ τυχεροί κάνοντας τα πρώτα βήματά τους δίπλα σε τόσο σπουδαίους δημιουργούς .
Οι ταινίες αυτές γινόταν με πολύ λίγα χρήματα - σε σύγκριση με τα σημερινά ποσά-και είχαν μεγάλη απήχηση και ακροαματικότητα όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά εκτός αυτής .
Δημοσίευση σχολίου