Οci ciornie, Nikita Mikhalkov

Ρωσία

Νικίτα Μιχάλκοφ ( Nikita Mikhalkov )

Ο Mikhalkov γεννήθηκε το 1945 στη Μόσχα και κατάγεται από καλλιτεχνική και αριστοκρατική οικογένεια. Ο προπάππος του ήταν ο αυτοκρατορικός κυβερνήτης Yaroslavl, του οποίου μητέρα ήταν μια πριγκήπισσα Galitzine. Ο πατέρας του Nikita, Sergei Mikhalkov, είναι περισσότερο γνωστός ως συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, αν και έγραψε επίσης τα λυρικά ποιήματα στους σοβιετικούς και ρωσικούς εθνικούς ύμνους. Η μητέρα του Nikita, η ποιήτρια Ναταλία Konchalovskaya, ήταν κόρη του πρωτοπόρου καλλιτέχνη Pyotr Konchalovsky και εγγονή ενός άλλου σημαντικού ζωγράφου, του Vasily Surikov. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Nikita είναι ο παραγωγός ταινιών ο Andrei Konchalovsky, που είναι γνωστός πρώτιστα για τη συνεργασία του με τον Andrei Tarkovsky, που έγραψα στο παραπάνω ποστ, αλλά και για την κινηματογραφική του δράση στο Hollywood. Ο Nikita Mikhalkov σπούδασε στο στούντιο των παιδιών του θεάτρου τέχνης της Μόσχας και αργότερα στο σχολείο Schukin του θεάτρου Vakhtangov. Ενώ ακόμα ήταν σπουδαστής, εμφανίστηκε στην ταινία Ι Georgi Daneliya Μόσχα (1964) κυρίως λόγω του αδερφού του Andrei Konchalovsky.

Μαύρα μάτια (oci ciornie)

Η αγαπημένη μου ταινία του Μιχάλκοφ είναι τα Μαύρα Μάτια. Επηρεασμένη απο τις ίστορίες του Ρώσσου συγγραφέα Anton Chekhov, η ταινία βασίζεται στην ιστορία της ζωής ενός φτωχού Ιταλού αρχιτέκτονα, του Ρομάνο, ο οποίος παντρεύεται την Ελίζα, μία πλούσια Ρωσίδα αριστοκράτισσα, η οποία τον συντηρεί. Αλλά, σ' ένα από τα συχνά ταξίδια τους σε θέρετρα ξεκούρασης στη Ρωσία, ο Ρομάνο συναντά την Άννα που κι αυτή είναι παντρεμένη και ερωτεύονται τρελά. Φεύγοντας της υπόσχεται ότι θα γυρίσει να την παντρευτεί για να ζήσουν τον έρωτά τους.

Ο Marcello Mastroianni, η Silvana Mangano και η Marthe Keller, είναι οι βασικοί ηθοποιοί της ταινίας και η μουσική είναι του Francis Lai . Το κύκνειο άσμα και του εξαίρετου ηθοποιού όπως ήταν η Θυσία για τον Ταρκόφσκι, αφού και γι αυτόν ήταν η τελευταία του ταινία.

Φυσικά και ο Τσέχωφ ακριβώς όπως και στην κυρία με το σκυλάκι, μη δει άνθρωπο να ευτυχήσει... Έφερε την καταστροφή! Πάνω που είχε αποφασίσει να χωρίσει, η γυναίκα του καταστράφηκε οικονομικά και από συμπαράσταση θυσίασε τον έρωτά του και έμεινε να τη βοηθήσει.
Η εκπληκτική σκηνή του τέλους που μετά από χρόνια πάει και την βρίσκει μένει αξέχαστη. Ίσως να είναι τα μαύρα μάτια, ίσως η σκηνοθεσία του Μιχάλκοφ, ίσως η ατμόσφαιρα θλίψης παρά το χιούμορ, την ειρωνία και την καυστικότητα που έχουν τα έργα του Τσέχωφ, πάνως η ταινία είναι από αυτές που δεν ξεχνιούνται.

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ έγραψε για τον Τσέχωφ: « Αυτό που πραγματικά προσέλκυσε το Ρώσο αναγνώστη, είναι ότι αναγνώρισε στους ήρωές του Τσέχωφ το Ρώσο ιδεαλιστή. Αυτόν που συνδυάζει τη βαθύτερη δυνατή για άνθρωπο αξιοπρέπεια, με μια σχεδόν γελοία ανικανότητα να βάλει τα ιδεώδη και τις αρχές του σε πράξη... έναν εξαιρετικό άνθρωπο, που δεν μπορεί να κάνει τίποτα της προκοπής...».
Πάντως ο Μιχάλκοφ είναι μία από τις μορφές που έγραψαν ιστορία στον ρωσικό κινηματογράφο. Κι όσο κι αν τον λέει ο Δανίκας, παντός καιρού, επειδή είχε πάντα καλές σχέσεις με τους ηγέτες, η συνέντευξή του στον Λάλα δεν ήταν κακή, και κυρίως εμείς κρίνουμε τις ταινίες και όχι τον άνθρωπο. Και οι ταινίες του όλες είναι καλές, από τον Ψεύτη Ήλιο, την Άννα 6-18 (καταγραφή της ρωσικής πραγματικότητας μέσα από ερωτήσεις που του έκανε η κόρη του Άννα, κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων της από τα 6 της χρόνια μέχρι τα 18), τον Κουρέα της Σιβηρίας και γενικά κάθε ταινία του Νικίτα Μιχάλκοφ, είναι ενδιαφέρουσα.