Μεταξύ μας...

Plamen Telmekov, Plovdiv, Bulgaria

neo-impressionista con duende!

- Χάθηκε; Από πότε;

- Από την περασμένη Κυριακή.

- Παρασκευή σήμερα. Δώδεκα μέρες ρε συ; Βρε συ μην έπαθε κάτι;

- Όχι καλά είναι. Το έλεγξα. Ήταν στο μπαράκι εχθές μες στην καλή χαρά.

- Κι ούτε ένα τηλέφωνο; Ούτε ένα σημείο ζωής; Μετά απ' όσα ζήσατε; Το γαϊδούρι!

- Όχι τίποτα.

- Χωρίς να τσακωθείτε, χωρίς λέξη...έτσι, από το πουθενά...ανήκουστο.

- Ρε συ εκείνο που με σκοτώνει, είναι που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Αυτός παραληρούσε. Έκανε σαν τρελός. Έλεγε και δεν τέλειωνε...Μόνος του τα έλεγε. Δεν του τα αποσπούσα.

- Έλα μωρέ λες κι είναι η πρώτη φορά. Όλοι ίδιοι δεν είναι; Ο Ηλίας τι μου 'κανε εμένα τα ξέχασες; Ο Γιάννης;

- Αυτόν τον πίστεψα. Νόμισα η ηλίθια ότι θα ήταν αλλιώς. Κι ήταν ο χειρότερος. Ρε βαρέθηκα να μου χρεώνω λάθος έρωτες. Αυτό με πονάει πιο πολύ. Ότι λαχταράω τόσο να αγαπήσω, να δώσω, που κάθομαι σαν χάνος και πιστεύω τον κάθε μαλάκα που θα με παραμυθιάσει και το χειρότερο ότι πιστεύω και τα πιο κακοστημένα παραμύθια. Αυτά που ούτε τα νήπια δεν τα χάφτουνε. Έξαλλη είμαι μαζί μου! Αληθινά θυμωμένη!

- Αν σε παρηγορεί, σου λέω ότι δεν είσαι η μόνη.

- Όχι ρε Μίνα δε με παρηγορεί. Με τσακίζει. Γιατί μου καταρρίπτει όλα τα άλλοθι που πάω να του δώσω γαμώτο μου. Ειδικά αυτόν τον πούστη τον αγάπησα πολύ...με την πρώτη ματιά. Κάναμε έρωτα κι έκλαιγα από έκσταση. Και το καθήκι βούρκωνε και μ' έσφιγγε πάνω του και μου 'λεγε: "Έτσι θα κλαις μόνο από δω και πέρα μουνάρα μου, σε όλη τη ζωή σου... από καύλα..." Κι εγώ κοκκίνιζα κι έχωνα τη μούρη μου στο λαιμό του φιλώντας τον και ένωνα τα δάκρυα της χαράς μου με τον ιδρώτα της έκστασής του, τρίβοντας τα μάγουλα μας να το έχουμε κι οι δυο αυτό το μείγμα μου μύριζε έρωτα, που μύριζε πάθος, που μύριζε Ανάσταση πιο όμορφα κι από τις πασχαλιές. Κι όταν έφευγε έμενα εκεί...αγκαλιά με το μαξιλάρι του ν' ανασαίνω τον ιδρώτα και τη μυρωδιά του και να τον λατρεύω από ευγνωμοσύνη για την τόση ευτυχία...και να λέω μέσα μου "είδες ρε συ που υπάρχει και το άλλο είδος άντρα στη ζωή; Ήρθε. Και μάλιστα αναπάντεχα. Τον έστειλε ο Θεός του έρωτα που αγαπάει τις ευαίσθητες καρδιές. Δεν κυκλοφορούνε στον κόσμο μόνο καθήκια..."

- ....................................

- Πες μου ρε Μίνα, πες μου...κατά που να φασκελώσω η μαλακισμένη; Αυτόν ή εμένα ;

- Έλα ρε χαρά μου ηρέμησε. Θα περάσει κι αυτό... τόσα ζήσαμε... χωρισμούς, αποχαιρετισμούς, προδοσίες...Σταμάτα να κλαις ΣΕ παρακαλώ.. κλαίω κι εγώ κι έρχεται το παιδί σε λίγο και θα μας δει έτσι σκατά και τις δυο και θα τρομάξει.

- Δεν κλαίω ρε Μινάκι για την προδοσία του. Δεν κλαίω που έφυγε. Κλαίω που τον πίστεψα, κλαίω που είμαι ηλίθια και κλαίω πιο πολύ από λύσσα γιατί και μετά απ' όλα αυτά, τον αγαπάω ακόμα το μαλάκα! ( και πέφτει με λυγμούς στον κόρφο της Μίνας κι αγκαλιασμένες κλαίνε κι οι δυο...)

Ιστορία παλιά

Ελένη Καραΐνδρου, Spanish Tango