Κυριακή 15 Απριλίου 2007

Μεταξύ μας...

Plamen Telmekov, Plovdiv, Bulgaria
neo-impressionista con duende!

- Χάθηκε; Από πότε;
- Από την περασμένη Κυριακή.
- Παρασκευή σήμερα. Δώδεκα μέρες ρε συ; Βρε συ μην έπαθε κάτι;
- Όχι καλά είναι. Το έλεγξα. Ήταν στο μπαράκι εχθές μες στην καλή χαρά.
- Κι ούτε ένα τηλέφωνο; Ούτε ένα σημείο ζωής; Μετά απ' όσα ζήσατε; Το γαϊδούρι!
- Όχι τίποτα.
- Χωρίς να τσακωθείτε, χωρίς λέξη...έτσι, από το πουθενά...ανήκουστο.
- Ρε συ εκείνο που με σκοτώνει, είναι που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Αυτός παραληρούσε. Έκανε σαν τρελός. Έλεγε και δεν τέλειωνε...Μόνος του τα έλεγε. Δεν του τα αποσπούσα.
- Έλα μωρέ λες κι είναι η πρώτη φορά. Όλοι ίδιοι δεν είναι; Ο Ηλίας τι μου 'κανε εμένα τα ξέχασες; Ο Γιάννης;
- Αυτόν τον πίστεψα. Νόμισα η ηλίθια ότι θα ήταν αλλιώς. Κι ήταν ο χειρότερος. Ρε βαρέθηκα να μου χρεώνω λάθος έρωτες. Αυτό με πονάει πιο πολύ. Ότι λαχταράω τόσο να αγαπήσω, να δώσω, που κάθομαι σαν χάνος και πιστεύω τον κάθε μαλάκα που θα με παραμυθιάσει και το χειρότερο ότι πιστεύω και τα πιο κακοστημένα παραμύθια. Αυτά που ούτε τα νήπια δεν τα χάφτουνε. Έξαλλη είμαι μαζί μου! Αληθινά θυμωμένη!
- Αν σε παρηγορεί, σου λέω ότι δεν είσαι η μόνη.
- Όχι ρε Μίνα δε με παρηγορεί. Με τσακίζει. Γιατί μου καταρρίπτει όλα τα άλλοθι που πάω να του δώσω γαμώτο μου. Ειδικά αυτόν τον πούστη τον αγάπησα πολύ...με την πρώτη ματιά. Κάναμε έρωτα κι έκλαιγα από έκσταση. Και το καθήκι βούρκωνε και μ' έσφιγγε πάνω του και μου 'λεγε: "Έτσι θα κλαις μόνο από δω και πέρα μουνάρα μου, σε όλη τη ζωή σου... από καύλα..." Κι εγώ κοκκίνιζα κι έχωνα τη μούρη μου στο λαιμό του φιλώντας τον και ένωνα τα δάκρυα της χαράς μου με τον ιδρώτα της έκστασής του, τρίβοντας τα μάγουλα μας να το έχουμε κι οι δυο αυτό το μείγμα μου μύριζε έρωτα, που μύριζε πάθος, που μύριζε Ανάσταση πιο όμορφα κι από τις πασχαλιές. Κι όταν έφευγε έμενα εκεί...αγκαλιά με το μαξιλάρι του ν' ανασαίνω τον ιδρώτα και τη μυρωδιά του και να τον λατρεύω από ευγνωμοσύνη για την τόση ευτυχία...και να λέω μέσα μου "είδες ρε συ που υπάρχει και το άλλο είδος άντρα στη ζωή; Ήρθε. Και μάλιστα αναπάντεχα. Τον έστειλε ο Θεός του έρωτα που αγαπάει τις ευαίσθητες καρδιές. Δεν κυκλοφορούνε στον κόσμο μόνο καθήκια..."
- ....................................
- Πες μου ρε Μίνα, πες μου...κατά που να φασκελώσω η μαλακισμένη; Αυτόν ή εμένα ;
- Έλα ρε χαρά μου ηρέμησε. Θα περάσει κι αυτό... τόσα ζήσαμε... χωρισμούς, αποχαιρετισμούς, προδοσίες...Σταμάτα να κλαις ΣΕ παρακαλώ.. κλαίω κι εγώ κι έρχεται το παιδί σε λίγο και θα μας δει έτσι σκατά και τις δυο και θα τρομάξει.
- Δεν κλαίω ρε Μινάκι για την προδοσία του. Δεν κλαίω που έφυγε. Κλαίω που τον πίστεψα, κλαίω που είμαι ηλίθια και κλαίω πιο πολύ από λύσσα γιατί και μετά απ' όλα αυτά, τον αγαπάω ακόμα το μαλάκα! ( και πέφτει με λυγμούς στον κόρφο της Μίνας κι αγκαλιασμένες κλαίνε κι οι δυο...)

7 σχόλια:

αμμος είπε...

Σαν να σας άκουγα/ Σαν να τις ακουγα.

μαριάννα είπε...

Ότι ακριβώς παθαίνω εγώ με σένα... όταν σε διαβάζω! ;)

Paranoia είπε...

μωρέ στεναχωρέθηκα....

τι άλλο να πω? πάλι καλά που εχεις τη Μίνα...φαντάσου να έκλαιγες μονάχη, πόσο πιο δύσκολο θα ήταν κάθε φορά?

elafini είπε...

βρε τι πάθαμε βραδιάτικα...βαλτή είσαι?

μαριάννα είπε...

Κοριτσάρες μου! Καταρχήν δεν είναι προσωπική ιστορία. Είναι μία πολύ συνηθισμένη περιγραφή συζήτησης μεταξύ γυναικών από αυτές που τις έχουμε ζήσει όλοι από τη μια ή την άλλη μεριά και τις ακούμε καθημερινά. Προσωπικά ανήκω μάλλον στις τυχερές, αφού η πιο «σκληρή» ιστορία στη ζωή μου ήταν ένα διζύγιο μετά από 27 χρόνια γάμου και σχέσης. Οι κατοπινοί έρωτες ήταν μια χαρά και τελευταία περνάω μια υπέροχη περίοδο ηρεμίας απεξαρτημένη απολύτως, από παθιασμένους έρωτες. Δώκαμεν δώκαμεν, χορτάσαμεν μια χαρά είμαστε κι έχω πιο όμορφα πράγματα να ασχοληθώ από το να κυνηγάω να συντηρήσω μια σχέση. Δεν το παλεύω πια γιατί βαριέμαι το παιχνίδι. Οι φίλες μου όμως γύρω ζουν πολλά και διάφορα που συχνά τα περιγράφω σε πρώτο πρόσωπο οπότε μην ανησυχείτε. Συγγραφικές απόπειρες με ιστορίες καθημερινής τρέλας. Και το ποστάρισα γιατί με τσίγκλισε του σχόλιο αρτουά, ότι ποστάρω μόνο αντιγραφές από κείμενα άλλων. :)
Είμαι σίγουρη πάντως ότι κάτι παρόμοιο έχετε ακούσει ε; Αφού κι ο άμμος είπε σαν να σας/τις άκουγα.
Όμως το σημαντικό στη ζωή είναι ότι υπάρχουν οι Μίνες, όπως είπε και το φιόρο. Κι αυτό να το θυμάστε. Τις φίλες μας και τα μάτια μας. Οι έρωτες έρχονται και παρέρχονται. Καλά να είναι... αλλά δεν είναι παντοτινοί. Ενώ οι φίλες είναι!

Νίνα είπε...

Ημουνα κι εγω Μίνα κάποτε...Τώρα πρόσφατα ξαναέγινα Νίνα =DDDDD!!!Η αναμάρτητη...πρώτη τω λίθω βαλλέτω...!!!

μαριάννα είπε...

Είσαι πολύ νέα απ'ότι είδα στο μπλογκ σου και θα πρέπει να ατσαλωθείς γιατί οι σχέσεις είναι δύσκολες. Από μας εξαρτάται, να πετύχουμε το ποθητό. Σου αφιερώνω ένα τραγούδι που νομίζω θα σου αρέσει, μιας και διάβασα ότι τον αγαπάς...

Manuel De Falla - Guitarra Española